22. ลงมือลงไม้

“แช๊ะ!”

เสียงเปิดสวิทซ์ไฟพร้อมกับความสว่างของห้อง ทำให้ต้นกล้ารีบผลักอรอนงค์ออกจากตัวของเขาทันทีด้วยความตกใจจนฝ่ายที่ถูกผลักแทบจะตกจากโซฟา

“ว้าย!..นั่นเธอทำอะไรต้น”

นิษฐา ร้องเสียงดังนัยน์ตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ สภาพเสื้อหลุดลุ่ยของทั้งสองฝ่ายทำให้เดาได้ไม่ยากว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง แต่ยังดีที่เห็นทั้งสองยังไม่ถอดเสื้อผ้าเปลือยเปล่า

“ยัยบ้า..นึกบ้าอะไรขึ้นมาถึงมาเปิดไฟแบบนี้ไร้มารยาทสิ้นดี”

อรอนงค์ รีบดึงสายเสื้อชุดนอนสายเดี่ยวให้เข้าที่พร้อมกับลุกขึ้นยืนสีหน้าไม่พอใจ

“ถ้าฉันไม่เปิดไฟก็ไม่รู้น่ะสิว่ามีแมวขโมยกำลังจะปลุกปล้ำเพื่อนฉัน นี่ดีนะที่ฉันไหวตัวทันลุกขึ้นมาสังเกตการณ์ยามดึก คุณนี่มันหน้าไม่อายเลยนะ”

นิษฐา จ้องหน้าอรอนงค์ด้วยความหึงหวงต้นกล้า

“เอ้อ..นิด..ผมไม่ได้..”

ต้นกล้า ตะกุกตะกักไม่รู้จะแก้ตัวว่าอย่างไร เพราะเมื่อครู่นี้เขาก็เผลอเคลิ้บเคลิ้มไปกับรสสัมผัสของอรอนงค์จนเกือบจะเลยเถิด ลืมคำพูดตักเตือนของมารดาไปจนหมดสิ้น

“ไม่ต้องพูดหรอกต้น..นิดเข้าใจดีคนที่เริ่มเรื่องนี้คือฝ่ายผู้หญิงต่างหากไม่ใช่ต้น”

นิษฐา พูดให้ต้นกล้าสบายใจ

“หล่อนรู้ได้ไงว่าฉันเป็นฝ่ายเริ่ม”

อรอนงค์ ถามเสียงไม่พอใจ

“การที่คุณวิ่งแร่มาหาต้นที่นี่ก็น่าจะบอกได้แล้วนะ ถ้าคุณไม่ได้เริ่ม ทำไมถึงไม่อยู่ที่ห้องของคุณโน่นล่ะ ถ้าต้นเป็นฝ่ายไปหาคุณที่ห้อง ฉันจึงจะคิดว่าต้นเป็นคนเริ่มต้น”

“ก็ต้นเขาไม่ชอบ เขาอยากจะให้ฉันนอนกับเขาตรงนี้” อรอนงค์ พูดให้นิษฐาอิจฉา

“ต๊าย..พูดออกมาไม่อายปาก”

นิษฐา เหยียดปากเยาะ เธอแสดงความหึงหวงต้นกล้าออกมาอย่างไม่รู้ตัว

“ของแบบนี้ไม่ต้องพูดหรอกย่ะทำเลย ต้นไม่ได้ปฏิเสธฉันอย่างที่คุณกล่าวหารู้ไว้ซะด้วย ถ้าไม่มีหล่อน ป่านนี้ต้นกับฉันก็มีความสุขกันไปแล้ว”

อรอนงค์ พูดทิ้งท้ายให้นิษฐาเจ็บใจเล่น ก่อนจะเดินเชิดหน้าเข้าห้องนอนไปอย่างหงุดหงิด

“ที่ยัยอรพูดมานั่นจริงหรือเปล่าต้น”

นิษฐา หันมาคาดคั้นกับต้นกล้า ความน้อยใจ ความหึงหวงแล่นเข้าจุกอกจนไม่สามารถที่จะควบคุมความรู้สึกของตัวเองได้อีกต่อไป เธอแสดงความเป็นเจ้าของต้นกล้าอย่างเปิดเผย

“ก็..เอ้อ..”

“ต้นอยากจะมีอะไรกับยัยนั่นจริง ๆ ด้วย”

นิษฐา น้ำตาคลอประหนึ่งว่าต้นกล้าเป็นคนรักที่ทำให้เธอเสียใจเหลือเกิน

“ไม่ใช่อย่างนั้นนะนิด” ต้นกล้ารีบโบกมือ

“แล้วมันยังไงล่ะ เมื่อกี้นิดเห็นเต็มตาเลยนะว่าต้นก็เคลิบเคลิ้มไปกับมัน ถ้านิดไม่ออกมาจากห้องต้นก็คงจะ...”

นิษฐา ไม่กล้าพูดต่อ

“ผมขอบคุณนะนิด ที่มาทันเวลาพอดีก่อนที่ผมจะทำอะไรมากไปกว่านี้”

เขากล่าวจบก็เดินไปเข้าห้องน้ำเป็นการเลี่ยงสายตาจับผิดของนิษฐา แต่พอออกมาจากห้องน้ำ นิษฐาก็ยังนั่งรอเขาอยู่ที่โซฟา

“เอาอย่างนี้ดีกว่า ต้นไปนอนที่ห้องของต้นนั่นซะ แล้วก็ปิดล็อคประตูด้วย” นิษฐา บอกต้นกล้า

“แต่ห้องนั้นผมยกให้นิดนอนนะ”

“นิดจะนอนตรงโซฟานี่เอง” เธอยืนยัน

“ไม่ได้นะนิด ผมเป็นผู้ชายจะให้สุภาพสตรีมานอนลำบากตรงนี้ได้ไงล่ะ”

“ไม่ลำบากเลยค่ะ นิดชอบนอนโซฟามากกว่าเตียงซะอีก หรือต้นอยากจะนอนรอให้ยัยอรนั่นออกมาปล้ำต้นอีกรอบ ต้นอยากให้เป็นแบบนั้น ใช่ไหมคะ”

เธอเหน็บแนมด้วยความหึงหวง

“เปล่า..”

“งั้นก็เชื่อนิด เข้าไปนอนที่ห้องนั่นซะ” เธอออกคำสั่ง

“ก็ได้ครับ ขอบคุณนะที่ออกมาช่วยได้ทัน”

ต้นกล้า มองเพื่อนด้วยแววตาขอบคุณก่อนจะเดินเข้าห้องไป นิษฐา ยิ้มด้วยความพอใจ เธอถือเป็นชัยชนะที่ทำให้ต้นกล้ามองเธอเป็นผู้มาช่วยเหลือแทนที่จะเห็นเธอเป็นก้างขวางคอ ต่อไปนี้เห็นทีเธอคงจะต้องทำหน้าที่เป็นองครักษ์พิทักษ์ต้นกล้าอย่างเต็มตัวเสียแล้ว

...

“นังบ้า..มานอนเกะกะอยู่ได้”

เสียงของอรอนงค์บ่นด้วยความหงุดหงิด เธอตื่นมาแต่เช้าหวังว่าจะได้เห็นต้นกล้านอนอยู่ที่โซฟา แต่กลับเป็น นิษฐา ที่นอนขดตัวอยู่แทน จึงอดที่จะพูดแดกดันไม่ได้ ยิ่งนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนที่ผ่านมาก็ยิ่งโมโห ที่นิษฐามาขัดขวางไม่ให้เธอได้สมปรารถนากับต้นกล้า

“นังมารผจญคอยขัดขวางความสุขของฉัน เมื่อไหร่จะออกไปจากที่นี่สักที”

อรอนงค์ พูดด้วยความเจ็บใจ เธอมองค้อนประหลับประเหลือกผู้ที่กำลังนอนหลับอยู่

“โอ้ย..เสียงคนบ้าที่ไหนมาบ่นพึมพำหนวกหูอยู่แถวนี้คนจะหลับจะนอน”

นิษฐา แกล้งพูดกระทบให้อรอนงค์ได้ยิน อีกฝ่ายถึงกับหูผึ่งหันมาตวาดแว๊ดใส่ทันที

“ก็นอนไปสิยะ!”

“กลัวบางคนจะหน้ามืดมองเป็นผู้ชายแล้วเข้าปลุกปล้ำน่ะสิ”

นิษฐา พูดเหน็บ

“นังบ้า!” อรอนงค์ สวนกลับด้วยความโมโห

“แต่ก็ไม่ได้บ้าขนาดต้องลงทุนเล้าโลมยั่วยวนผู้ชายเหมือนใครบางคน”

“แก..ปากดีนักนะ ลุกขึ้นมาตบกันเลยดีกว่าอย่ามัวแต่มุดหัวพูดอยู่ในผ้าห่ม”

คราวนี้อรอนงค์เดินไปกระชากผ้าห่มของอีกฝ่ายออกด้วยความโกรธเกินที่จะระงับได้

“จะมากไปแล้วนะ”

นิษฐา ลุกขึ้นนั่งจ้องหน้าอีกฝ่ายเขม็ง

“แล้วหล่อนจะทำไม ทีเมื่อคืนหล่อนยังมาเปิดไฟใส่ฉันได้แล้วทำไมฉันจะกระชากผ้าห่มไม่ได้หา..นังมารผจญ”

อรอนงค์ ยืนเท้าสะเอวหน้าตาเอาเรื่อง เธอยังนึกเจ็บใจไม่หายที่นิษฐาเข้ามาขัดขวางเธอกับต้นกล้าเมื่อคืนนี้

“อ๋อ..คงอารมณ์ค้างที่ปล้ำต้นไม่สำเร็จสินะ ผู้หญิงอะไร้ทำตัวได้ทุเรศสุดสุด”

อรอนงค์ สุดที่จะทนฟังคำด่าได้เธอยื่นมือไปผลักนิษฐาอย่างแรงด้วยความโกรธจนฝ่ายที่ถูกผลักล้มลงไปนอนหงายบนโซฟา

“ว้าย..”

นิษฐา ร้องด้วยความตกใจเพราะล้มโดยไม่ทันตั้งตัว พอจะลุกขึ้นมาก็ถูกอรอนงค์โถมตัวดึงแขนจิกผมของเธอจนใบหน้าของนิษฐาหงายไปข้างหลัง

“โอ้ย...ต้นช่วยด้วย”

นิษฐา ตะโกนเรียกต้นกล้า

“เก่งจริงไม่ต้องร้องให้ใครช่วยหรอก”

อรอนงค์ ได้เปรียบเข้านั่งคร่อมร่างของนิษฐา จากนั้นก็ระดมตบหน้าซ้ายขวาจนนิษฐาร้องไม่ออกได้แต่ใช้มือปกป้องใบหน้าของตัวเอง

“เป็นไงปากดีนักใช่ไหม นี่แน่ะ”

เสียงตบดังผัวะ ๆ เป็นที่สะใจของอรอนงค์

นิษฐา ใช้แรงที่มีอยู่ทั้งหมดฮึดสู้ด้วยการกระเด้งตัวขึ้นหวังจะให้อรอนงค์ตกลงไปจากโซฟา แต่อรอนงค์ก็ไม่ยอมเป็นฝ่ายร่วงง่าย ๆ ทั้งคู่ยื้อยุดฉุดกระชากกันไปมาจนอรอนงค์เสียท่าลงไปนอนแอ้งแม้งอยู่ที่พื้น นิษฐา จึงรีบโถมร่างลงไปนั่งคร่อมทันที พร้อมกับใช้เข่ากดแขนทั้งสองข้างของอรอนงค์ ก่อนจะใช้มือตบใบหน้าซ้ายขวาเป็นการเอาคืน

“ว้าย..ต้นขาช่วยอรด้วย นังนิดมันจะฆ่าอร”

เสียงเอะอะโวยวายของสองสาวเรียกให้ต้นกล้าต้องออกมาดู เขาตกใจที่เห็นนิษฐา กำลังตบหน้าอรอนงค์ด้วยความเมามันส์ รีบกระโจนพรวดเข้าไปห้าม

“เป็นไง รู้รสชาติของความป่าเถื่อนดีแล้วใช่ไหม นังแรดอินเตอร์” นิษฐา พูดอย่างสะใจ

“หยุดนะนิด..”

ต้นกล้า บอกเสียงดังพร้อมกับเข้ามาดึงนิษฐาออกจากตัวของอรอนงค์ทันที

“ต้นขา..ฮือ ๆ นังนิดมันทำร้ายอร”

อรอนงค์ รีบฟ้องพร้อมกับลุกขึ้นคลานไปที่โซฟา แล้วก็พยุงตัวเองขึ้นนั่งเลือดเริ่มซึมที่มุมปาก

“นิด..ทำไมต้องรุนแรงอย่างนี้ด้วย ผมไม่เข้าใจเลย เราเป็นชนชั้นปัญญาชนกันแล้วนะ ผมเสียใจจริง ๆ ที่คิดว่านิดจะใช้สมองมากกว่ากำลัง”

ต้นกล้า หันมาต่อว่านิษฐา แววตาตำหนิ

“นิดไม่ได้เป็นฝ่ายเริ่มนะคะต้น ยัยอรนั่นมันตบนิดก่อนจะให้นิดนอนให้มันตบอยู่ฝ่ายเดียวอย่างนั้นเหรอ..ขืนมัวแต่ใช้สมองก็ถูกมันตบสมองกระจุยซะก่อนน่ะสิคะ”

นิษฐา หันไปบอกเขาด้วยความน้อยใจ

“แต่นิดก็น่าที่จะหาทางหลีกเลี่ยงไม่ให้เกิดการใช้กำลัง”

ต้นกล้า ยังต่อว่านิษฐา ทำให้อรอนงค์แอบยิ้มสะใจ นับเป็นโชคดีที่ต้นกล้ามาเห็นช่วงที่อรอนงค์เป็นฝ่ายเพลี่ยงพล้ำให้นิษฐาทำร้าย หากเขามาเห็นช่วงที่เธอเป็นฝ่ายจิกผมตบหน้านิษฐา เธอคงจะเป็นฝ่ายถูกต้นกล้าต่อว่าแน่เลย นับว่าฟ้าดินได้เข้าข้างอรอนงค์โดยแท้

“อรก็เหมือนกันทำไมจะต้องลงไม้ลงมือกันด้วย พูดกันดี ๆ ไม่ได้รึไง”

ต้นกล้า หันมาตำหนิอรอนงค์บ้าง ทำให้อรอนงค์รีบยกมือขึ้นกุมหน้าทำท่าเจ็บปวดสุดชีวิต

“โอ้ย..เจ็บเหลือเกิน อรไม่เคยทำร้ายใครเลยนะคะต้น เมื่อกี้ ต้นก็เห็นว่ายัยนิดเป็นฝ่ายทำร้ายอรฝ่ายเดียว”

อรอนงค์ ทำหน้าตาและน้ำเสียงให้น่าสงสาร