21. เผลอไผล

ฝนทิพย์ เดินไปเคาะห้องของต้นกล้าด้วยท่าทางเก้ ๆ กัง ๆ เธอสู้อุตส่าห์หาเรื่องที่จะมาเห็นหน้าต้นกล้าด้วยการแวะซื้อโรตีสายไหมเจ้าอร่อยของอยุธยามาฝากเพื่อจะได้มีเรื่องมาพูดคุยกับเขานั่นเอง

คนที่มาเปิดประตูห้องไม่ใช่ต้นกล้า แต่ทว่า..เป็นหญิงสาวที่ฝนทิพย์คุ้นหน้า เนื่องจากว่าเคยถูกผู้หญิงคนนี้ต่อว่ามาแล้วครั้งหนึ่งเมื่อครั้งที่ฝนทิพย์ขึ้นมาบอกคนที่ห้องนี้ไม่ให้ทำเสียงดัง

“มีอะไรคะคุณ”

นิษฐา ถามผู้ที่มายืนอยู่หน้าห้องต้นกล้าด้วยความแปลกใจ

นิษฐา จำฝนทิพย์ไม่ได้ เพราะวันที่ฝนทิพย์ขึ้นมาต่อว่านั้นพอกหน้าขาววอกเห็นแต่ลูกตากับปากแถมแต่งตัวเป็นยัยเพิ้งอีกต่างหาก

“คุณต้นอยู่ไหมคะ”

ฝนทิพย์ ถามพร้อมสอดส่ายสายตาเข้าไปข้างใน

“ไม่อยู่!..”

นิษฐา ตอบเสียงห้วนเริ่มระแวงว่าจะมีผู้หญิงมาตามตื้อต้นกล้า หวังว่าคงไม่ใช่พวกแฟนคลับยูทูปที่หลงเสน่ห์ต้นกล้า

“แล้วจะกลับตอนไหนคะ”

“ไม่รู้!”

“ถ้างั้นฉันฝากขนมนี่ไว้ให้เขาด้วยค่ะ”

ฝนทิพย์ ยื่นถุงโรตีสายไหมส่งให้ไป

“แล้วคุณเป็นใคร” นิษฐา ถามขณะที่รับถุงมาไว้ในมือ

“ฉันชื่อฝนค่ะ บอกคุณต้นแค่นี้เขาทราบค่ะ”

ฝนทิพย์ เดินออกมาจากห้องต้นกล้าด้วยสีหน้าผิดหวัง ทำไมต้องมีผู้หญิงอยู่ในห้องเขาด้วย ไหนเขาบอกเธอว่ายังไม่มีแฟน หรือว่าผู้หญิงคนนี้จะเป็นคนที่ตามตื้อเขาวันนั้นจนเขาต้องวิ่งหนีไปขอหลบอยู่ที่ห้องเธอ แต่ก็ไม่น่าจะใช่คนนี้ เพราะครั้งก่อนเธอก็เห็นผู้หญิงคนนี้อยู่ที่ห้องเขาด้วย พร้อมกับผู้ชายและผู้หญิงอีกคนหนึ่ง

“เฮ้อ!..ขออย่าให้เป็นแฟนเขาก็พอแล้ว”

เธอบอกกับตัวเองด้วยความหวัง ก่อนจะกดโทรศัพท์ไปหาชมพู่เพื่อนรักเป็นการระบายความรู้สึก

...

ต้นกล้า กลับเข้ามาที่ห้องพร้อมกับอรอนงค์ในเวลาเกือบห้าทุ่ม ต้นกล้าไม่กล้าปฏิเสธ เมื่ออรอนงค์โทรให้เขาแวะไปหาที่ห้างสรรพสินค้า เธอบอกว่าจะซื้อของใช้เข้าห้อง อยากจะให้ต้นกล้า ช่วยถือ

“ต้นน่ารักที่สุดเลย คอยเข็นรถที่ห้างให้อรตลอดเวลาไม่บ่นสักคำ”

อรอนงค์ ตั้งใจที่จะพูดให้นิษฐาได้ยิน ขณะที่กำลังหอบหิ้วถุงข้าวของเข้ามาในห้องพร้อมกับต้นกล้า

“ต้นทำไมกลับมาพร้อมยัย..เขาล่ะ”

นิษฐา ระงับความไม่พอใจถามต้นกล้า

“ต้นบอกเธอไปสิคะว่าเราไปช้อปปิ้งกันมา”

อรอนงค์ หัวเราะร่วนอารมณ์ดี วางถุงข้าวของที่โต๊ะ

“จริงหรือคะต้น ไหนต้นบอกว่าไปทำธุระ”

นิษฐา หันไปถามต้นกล้าน้ำเสียงน้อยใจ เธออุตส่าห์รอที่จะรับประทานอาหารเย็นพร้อมกับเขา และอุตส่าห์หักห้ามใจตัวเองที่จะไม่โทรไปกวนใจเขา แต่เขากลับนัดอรอนงค์ไปเดินซื้อของด้วยกัน ท่าทางก็คงจะอิ่มกันมาแล้วด้วย

“พอดีผมทำธุระเสร็จ อรก็โทรให้ผมแวะไปช่วยถือของให้ที่ห้างน่ะ”

ต้นกล้าตอบตามจริงเขาเดินไปวางถุงที่หิ้วมา

“นิดรอทานข้าวกับต้นอยู่นะคะ นิดทำไข่เจียวหอยนางรมกับผัดผักรวม อาจจะไม่อร่อยเท่ากับที่ต้นทำ แต่นิดก็ตั้งใจทำให้ต้นทาน”

นิษฐา บอกเพื่อให้เขารับรู้ว่าเธอใส่ใจเขาเพียงใด

“เออ..ผมทานอิ่มมาแล้วล่ะครับ นิดไปทานเถอะ”

เขาบอกด้วยน้ำเสียงเกรงใจที่ทำให้นิษฐาต้องผิดหวัง

“เราสองคนแวะดินเนอร์กันเรียบร้อยแล้วจ๊ะ เสียใจด้วยนะคะคุณนิด”

อรอนงค์ บอกนิษฐาด้วยน้ำเสียงหวานใส แต่แววตาสาแก่ใจที่เห็นคู่แข่งมีสีหน้าแสดงความผิดหวัง

“ไม่เป็นไรค่ะต้น นิดทานข้าวคนเดียวก็ได้”

นิษฐา บอกหน้าเศร้าก่อนจะเดินก้มหน้าไปยังมุมครัว

“ผมนั่งเป็นเพื่อนนะ”

ต้นกล้า รู้สึกสงสารนิษฐาเขาเดินตามเธอไป

“ทำไมต้องนั่งเป็นเพื่อนเขาด้วยคะต้น แค่นั่งกินข้าวคนเดียวแค่นี้ทำเป็นเรื่องใหญ่โตไปได้ ทีอรไม่เคยให้ใครต้องมานั่งเฝ้าแบบนี้เลย มันแสดงถึงความปัญญาอ่อน”

อรอนงค์ พูดไล่หลังเสียงดังหวังจะให้นิษฐาได้ยิน แต่นิษฐา แกล้งที่จะไม่รับรู้

“อย่าถือสาอรเขาเลยนะนิด” ต้นกล้า หันมาพูดกับนิษฐา

“ถามจริง ๆ นะ ต้นกับคุณอรเป็นอะไรกันหรือเปล่า”

“ถามทำไม...”

“ก็อยากรู้จะได้ทำตัวถูก” นิษฐาบอกสีหน้าเศร้า

“อรก็เหมือนนิดน่ะแหละ เราเป็นเพื่อนกัน”

“แต่คุณอรนั่นไม่ได้คิดกับต้นแบบเพื่อนใช่ไหมล่ะ”

นิษฐา ถามโดยลืมนึกว่าตัวเองก็ไม่ได้คิดกับต้นกล้าแบบเพื่อนเช่นกัน

“ผมห้ามความคิดคนอื่นได้ซะที่ไหนล่ะ ก็อย่างที่เห็นแหละผมถึงต้องขอความช่วยเหลือให้นิดมาอยู่เป็นเพื่อนอีกคนไงครับจะได้ไม่น่าเกลียด”

“ให้นิดมาเป็นกันชนให้ใช่ไหม”

“ก็..ทำนองนั้น” ต้นกล้าตอบเสียงอ่อย

“ก็ดีค่ะ นิดจะได้ช่วยเหลือต้นอย่างเต็มที่”

นิษฐา มีสีหน้าดีขึ้น

“ขอบคุณนะนิด..แต่ผมก็ไม่อยากจะเห็นนิดกับอร ทะเลาะกันหรอกนะ”

“นิดจะพยายามไม่ทะเลาะกับเขาก็แล้วกัน เออ..เกือบลืมแน่ะ เมื่อตอนบ่ายมีคนชื่อฝนเอาขนมมาฝากต้นค่ะ”

นิษฐา เดินไปหยิบถุงขนมมาให้อีกฝ่ายได้เห็น

“คุณฝนเหรอ..”

เขานึกหน้าผู้หญิงที่อยู่ห้องข้างล่างขึ้นมาได้ก็ยิ้มนิด ๆ ที่มุมปาก นี่เธอคงจะกลับมาแล้วสินะ เขาอุตส่าห์ไปกดออดเรียกที่หน้าประตูตั้งสองครั้งก็ไม่มีคนเปิดประตูเขาจึงคิดว่าเธอคงจะกลับบ้าน เอาไว้พบกันคราวหน้าเขาจะต้องขอเบอร์โทรศัพท์ฝนทิพย์เอาไว้ด้วย

“เป็นผู้หญิงสวยซะด้วย เธอเป็นใครกันคะ”

นิษฐา ถามด้วยความระแวง เธอไม่อยากให้ผู้หญิงคนไหนมาข้องแวะกับต้นกล้าทั้งนั้น

“เป็นเพื่อนบ้านในตึกนี้แหละ”

เขาบอกก่อนจะเปิดดูขนมในถุงและวางลงบนโต๊ะ

“ต้นเพิ่งจะมาอยู่ มีเพื่อนบ้านแล้วเหรอคะ”

“คุณฝนก็คือคนที่อยู่ห้องข้างล่างที่ผมเคยทำเสียงดังจนเธอต้องขึ้นมาต่อว่าไงครับ”

“นั่นมันคนเดียวกันหรือคะ เห็นครั้งแรกนึกว่าคนบ้าหลุดออกมาจากโรงบาลบ้าซะอีก มาวันนี้เปลี่ยนเป็นคนละคนจนนิดจำไม่ได้เลยค่ะ..เอ๊ะ..แล้วต้นไปญาติดีกับยัยนี่ตอนไหนคะ”

ความหึงหวงต้นกล้าวูบขึ้นมาทันทีจนเผลอทำเสียงไม่น่ารัก

ต้นกล้ารู้สึกว่านิษฐาไม่ค่อยชอบหน้าฝนทิพย์ ซึ่งก็คงจะเหมือนกับที่ไม่ชอบหน้าอรอนงค์นั่นเอง

“พอดีผมแวะเอาขนมเค้กไปให้เธอน่ะครับ เห็นว่าเราเคยทำเสียงดังรบกวนเขาเอาไว้ก็เลยอยากจะไปไถ่โทษผูกมิตรไมตรีเอาไว้ก็เท่านั้นแหละ”

“เท่านั้นจริง ๆ นะ”

นิษฐา เผลอตัวทำเสียงคาดคั้นเขา

“ครับ”

ต้นกล้า รู้สึกอึดอัดกับแววตาและคำพูดของนิษฐาที่ซักถามเขาเหมือนกับว่าเธอเป็นเจ้าของเขา แต่คำตอบของต้นกล้าก็ทำให้นิษฐา ยิ้มด้วยความพอใจ

.....

ต้นกล้า หอบผ้าห่มกับหมอนมาวางที่โซฟา เขานอนดูโทรทัศน์อยู่ข้างนอกลำพัง และเผลอหลับไปโดยไม่รู้ตัว มาสะดุ้งเมื่อถูกสัมผัสเนื้อตัวด้วยอาการแผ่วเบาเขาไม่แน่ใจว่าตัวเองฝันไปหรือว่าเป็นเรื่องจริง แต่เมื่อได้กลิ่นน้ำหอมจากคนที่กำลังซุกไซร้ใบหน้าลำคอของเขาอยู่ เขาก็รีบลุกขึ้นนั่งในทันที แม้ห้องจะมืดไปบ้างแต่ก็ยังมีแสงไฟเล็ดรอดมาจากช่องบานเกร็ดหน้าต่างด้านหลังพอที่จะทำให้เขาเห็นว่าเป็นอรอนงค์

“อร!..ทำอะไร” เขาถามด้วยความตกใจ

“อุ๊ย!..ต้นลุกขึ้นนั่งทำไมคะ”

อรอนงค์ ก็ตกใจเช่นกันที่ต้นกล้าลุกพรวดขึ้นมานั่ง แต่เธอก็กอดคอเขาแน่น

“อร..ทำไมไม่นอนที่ห้องของคุณ”

เขาต่อว่าเสียงไม่เข้มแข็งนัก เพราะตอนนี้ถูกอรอนงค์กอดเขาอยู่อย่างใกล้ชิด เขาพยายามที่จะเบี่ยงตัวออกแต่เธอกลับกอดรัดเขาแน่นขึ้น

“ก็อรไม่อยากจะนอนคนเดียวนี่คะ..”

เธอกระซิบเสียงหวาน

“ทีนิดเขาก็ยังนอนคนเดียวที่ห้องได้เลย”

“นั่นมันยัยนิด แต่นี่อร คนละคนกันค่ะให้อรนอนที่นี่ด้วยคนนะคะต้น”

เธอไม่แค่พูดเฉย ๆ แต่ใบหน้าซุกไซร้ซอกคอเขาไปด้วย ในขณะที่มือก็ลูบไล้แผ่นหลังของต้นกล้า

“แต่นี่มันเป็นโซฟาไม่สามารถจะนอนได้สองคนหรอก”

เขาตอบเสียงแผ่วแทบจะหมดแรงต่อต้านการเล้าโลมอย่างเชี่ยวชาญของเธอ

“ถ้างั้นไปที่ห้องของอรกันนะคะ”

เธอไม่รอให้เขาตอบปฏิเสธรีบฉุดแขนเขาขึ้นทันที

“ไม่เอาน่าอร..ผมอยากจะนอนตรงนี้”

“งั้นก็ได้ค่ะ อรก็จะนอนกับต้นที่นี่แหละ”

เธอผลักเขาลงนอนกับโซฟา ก่อนจะล้มตัวตามลงไปใช้หน้าอกอวบอิ่มถูไถหน้าอกของเขา ใบหน้าซุกไซร้แก้มและซอกคอจนฝ่ายที่ถูกกระทำถึงกับเคลิ้บเคลิ้มไปกับลีลาเสน่หาของเธอ