13. ทำความรู้จัก

“สงสัยว่านายอาร์ตคงเข้าใจผิดน่ะครับ ที่นั่นเป็นห้องของเพื่อนคุณแม่น่ะครับ ผมแวะไปแค่ครั้งเดียว ตอนนี้คุณอรยังอยู่หน้าห้องเหรอครับ..แย่จัง ผมไม่ได้อยู่ที่นั่นหรอกครับ”

“คุณต้นกลับมาตอนนี้ได้ไหมคะ อรจะได้รออยู่ที่นี่ เพราะ

ตอนนี้อร เอากระเป๋าเสื้อผ้ามาด้วยค่ะ ตั้งใจว่าจะขออาศัยด้วยค่ะ”

เสียงตามสายบอกมา

“ต้องขอโทษคุณอรด้วยครับ ผมคงไปตอนนี้ไม่ได้”

“งั้นให้อร ไปหาคุณที่บ้านญาติก็ได้ค่ะ อยู่แถวไหนคะ”

“โอ๊ะ..ไม่ได้ครับ ที่บ้านญาติผมอยู่กันหลายคน ผมเกรงใจญาติน่ะครับ”

“ว้า..แย่จัง ตอนนี้อรเหงามากอยากจะมีเพื่อนคนไทยที่รู้จัก ก็มีแต่คุณต้นคนเดียวเท่านั้น ที่จะทำให้อรรู้สึกดีขึ้นได้”

“คุณอรครับ ผมขอโทษจริง ๆ”

ต้นกล้า รู้สึกสงสารคนโทรมาไม่น้อย ที่มีน้ำเสียงบ่งบอกถึงความเหงาเศร้าอย่างที่พูดมา

“งั้นไม่เป็นไรค่ะ อรผิดเองที่ไม่ได้โทร.บอกคุณล่วงหน้าคิดแต่ว่าจะมาเซอร์ไพรส์ ก็กลายมาเป็นยืนเหงาอยู่หน้าห้องคุณ”

“ผมขอโทษอีกครั้งครับ เอาไว้มีโอกาสเราค่อยเจอกันนะครับ หรือถ้าผมว่างก็อาจจะได้แวะไปหาคุณอรที่บ้านพี่สาวของ

คุณก็ได้ งั้นแค่นี้ก่อนนะครับอร”

ต้นกล้า รีบปิดการสนทนาเมื่อเห็นว่าเจ้าของห้องหันมามองเขาเป็นระยะ

ฝนทิพย์ เงี่ยหูฟังเขาพูดด้วยความรู้สึกหมั่นไส้ คนอะไรปากบอกว่าหนีผู้หญิงแต่กลับพูดจาสุภาพไพเราะแบบนี้ ผู้หญิงที่ไหนก็ต้องเข้าใจผิดคิดว่าผู้ชายก็มีใจให้ไม่อย่างนั้นผู้หญิงคนนั้น ก็คงจะไม่ถึงกับหอบผ้าหอบผ่อนจะมาขออยู่ด้วย

“ขอบคุณมากนะครับคุณฝน”

เขาหันมาสบตาเจ้าของห้องด้วยแววตาซาบซึ้งหลังจากวางสายจากอรอนงค์แล้ว

“ไม่เป็นไรค่ะ วันหลังถ้าเธอมาหาคุณอีก ก็หลบมาอยู่ห้องนี้ได้ค่ะ”

นี่เธอเปิดช่องให้ผู้ชายเข้าหามากไปหรือเปล่านะ ไม่เคยทำนิสัยแบบนี้มาก่อนเลยฝนทิพย์เอ๋ย เธอนึกในใจ

“ไม่รบกวนคุณฝนใช่ไหมครับ”

เขาถามด้วยท่าทีเกรงใจ

“ไม่เลยค่ะฝนเต็มใจที่จะช่วยเหลือค่ะ”

เธอบอกจากใจจริง

“ห้องคุณฝนน่าอยู่ดีจัง”

เขามองไปรอบห้องด้วยความชื่นชม

น่าอยู่ก็มาอยู่ด้วยกันสิคะ ว้าย..นี่เธอคิดเข้าไปได้ไงเนี่ย แม่รู้คงตีตายแน่เลย คิดน่ะคิดได้ แต่จะต้องพูดไปอีกทางให้ตัวเองเป็นผู้หญิงไทยที่ดูดีมีคุณค่าแม้ว่าไม่คิดจะประกวดนางสาวไทยก็ตามที

“คุณฝนคงอยู่ที่นี่นานแล้วสิครับ” เขาชวนคุย

“ก็ตั้งแต่เข้ามาเรียนมหาวิทยาลัย จนเรียนจบปีนี้แล้วค่ะ”

“คุณฝนจบด้านไหนมาครับ”

ต้นกล้า อยากจะรู้จักเธอให้มากกว่านี้

“นิติศาสตร์ค่ะ” เธอตอบด้วยความภาคภูมิใจ

“ดีจังเลยครับ เกิดผมมีปัญหาด้านกฎหมายจะได้ปรึกษาคุณฝนบ้าง”

เขาสบตาฝนทิพย์ หากไม่เข้าข้างตัวเองจนเกินไป ฝนทิพย์อยากจะตีความแววตาของเขาว่าเขากำลังสนใจเธออยู่

“ยินดีค่ะ แต่บอกไว้ก่อนนะคะว่าฝนก็ไม่ได้เก่งอะไรหรอกค่ะ ถ้าถามมาแล้วฝนตอบไม่ได้ก็จะไปถามพี่ชายให้”

“พี่ชายคุณฝนก็จบกฎหมายหรือครับ”

“ใช่ค่ะ พี่กวีเป็นทนายความค่ะ เปิดสำนักงานกฎหมายกับแฟนเขา”

“อย่างนี้อีกหน่อยคุณฝนก็คงจะไปทำงานกับพี่ชายน่ะสิครับ” เขาคาดคะเน

“ยังหรอกค่ะ ฝนจะเรียนต่อค่ะตั้งใจว่าจะสอบเนติ..แล้วคุณต้นล่ะคะ”

ฝนทิพย์ ก็อยากจะรู้เรื่องราวเกี่ยวกับเขาบ้าง

“ผมเรียนจบม.6 ที่เมืองไทยแล้วก็ไปเรียนต่อที่อเมริกาได้ทำงานหาประสบการณ์ช่วยพ่อครัวในโรงแรมด้วย แล้วก็ทำช่องยูทูป”

“ช่องมิสเตอร์ทีเค ใช่ไหมคะ”

“เอ๊ะ..คุณฝนรู้จักชื่อช่องนี้ด้วยหรือครับ” ต้นกล้า ถามด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น

“รู้จักเมื่อไม่นานนี้เองค่ะ ฝนกดติดตามแล้วด้วย” ฝนทิพย์สารภาพ

“ว้าว...ขอบคุณครับ”

“ชื่อช่องทีเค มาจากชื่อคุณหรือปล่าวคะ”

“ใช่ครับ ชื่อย่อมาจากต้นกล้า แม่ของผมเป็นคนตั้งชื่อให้น่ะครับ ท่านทำงานเป็นพยาบาลอยู่ที่อเมริกา”

“แล้วตอนนี้คุณแม่คุณยังทำงานอยู่ที่นั่นหรือเปล่าคะ หรือว่ากลับมาอยู่เมืองไทยแล้ว”

“ท่านยังทำงานอยู่ที่อเมริกาครับ”

“อย่างนี้คุณต้นก็คงต้องกลับอเมริกาน่ะสิคะ”

“ถ้ากลับไปเยี่ยมแม่ หรือไปทำธุระก็คงต้องไปครับ แต่ตอนนี้ผมเรียนจบแล้ว ก็ตั้งใจว่าจะมาอยู่เมืองไทย ผมกับแม่มีความฝันร่วมกันว่าจะกลับมาทำร้านอาหารที่เมืองไทยครับ”

“ถ้าอย่างนั้น คุณก็พักอยู่ที่นี่ ยังไม่ย้ายออกไปใช่ไหมคะ เอ้อ ขอโทษนะคะ คุณเช่าอยู่ หรือว่า..”

ฝนทิพย์ ถามด้วยความอยากรู้ แต่พอเริ่มรู้ตัวว่าชักจะละลาบละล้วงเรื่องของเขามากไปก็เลยไม่กล้าพูดต่อ

“ห้องที่ผมอยู่ คุณแม่ซื้อไว้สำหรับเป็นที่พักในกรุงเทพฯครับ เวลากลับมาเมืองไทยก็แวะมาพักที่นี่บ้าง แต่ส่วนใหญ่ก็จะพักที่บ้านต่างจังหวัดครับ ผมเป็นคนเพชรบุรี เกิดที่นั่นแล้วก็เรียนจบม.6 ที่นั่น แล้วคุณฝนล่ะครับ”

“ฝนเป็นคนอยุธยาค่ะ”

“ใกล้กรุงเทพฯแค่นี้เอง คงจะกลับบ้านบ่อยน่ะสิครับ ถ้ามีโอกาสผมก็อยากจะไปเที่ยวอยุธยาเหมือนกัน”

ฝนทิพย์ใจเต้นรัวกับคำพูดของเขา ขอให้เอ่ยปากว่าอยากจะไปเถอะ เธอจะรีบรับปากเป็นไกด์พาเที่ยวทันที

ต้นกล้า ยกนาฬิกาข้อมือดู แล้วเขาก็ยุติการรบกวนเวลาของฝนทิพย์ แต่เพียงเท่านั้นหลังจากที่ประเมินแล้วว่า อรอนงค์ คงจะกลับออกไปแล้ว

ฝนทิพย์ รู้สึกเสียดายที่เขารีบไป เธอยังคุยกับเขาสนุกอยู่เลย แต่จะเหนี่ยวรั้งเขาเอาไว้ก็ดูจะไม่สมควรเพราะการอยู่ในห้องสองต่อสองกับผู้ชายนั้น มารดาของเธอพร่ำบอกไว้ว่า

ไม่ควรกระทำ แม้ว่าที่ห้องชุดของเธอจะมีห้องนอนสองห้องมีห้องรับแขกต่างหากก็ตาม เธอจึงจำต้องตัดใจปล่อยให้เขาเดินออกจากห้องแต่โดยดี

“อ้าว..ไหนบอกว่าจะไปต่างจังหวัดหาเพื่อนไงล่ะยัยอร ทำไมถึงลากกระเป๋ากลับมาเหมือนเดิมล่ะ”

ธันยพร ถามด้วยความแปลกใจ เมื่อเป็นคนมาเปิดประตูบ้านให้กับน้องสาว

“เพื่อนอร เขาเปลี่ยนโปรแกรมกะทันหันน่ะค่ะ”

อรอนงค์ตอบโดยไม่มองหน้าพี่สาว โดยเธอโกหกว่านัดเพื่อนจะไปเที่ยวต่างจังหวัดกัน ตอนนี้เธอยังไม่เปิดเผยถึงต้นกล้าในฐานะเพื่อนชายคนพิเศษจนกว่าจะแน่ใจว่าเอาชนะใจต้นกล้าให้ได้เสียก่อน เธอกะว่าจะเปิดตัวต้นกล้าในฐานะเจ้าบ่าวไปเลย

“นัดกันยังไง” ธันยพรว่า

อรอนงค์ ไม่ตอบแต่เดินลากกระเป๋าเดินทางขึ้นไปเก็บที่ห้องนอนข้างบนด้วยสีหน้าหงุดหงิด จนมาถึงห้อง เธอก็รีบกดโทรศัพท์ไปหาป้าสดศรี ที่อเมริกาทันที เพราะอยากจะรู้ที่อยู่ของต้นกล้า ว่าตรงกับที่อายุธ เพื่อนของเขาบอกเธอเอาไว้หรือเปล่า

“ว่าไงยัยอร จะอยู่ที่เมืองไทยเลยรึเปล่า ป้าจะได้ส่งข้าวของเสื้อผ้าของเธอไปให้”

เสียงของป้าสดศรี ถามหลานสาวอย่างอารมณ์ดี

“คุณป้าพูดเหมือนอยากจะไล่ให้อรไปไกล ๆ เลยนะคะ”

เธอพูดเหมือนน้อยใจป้า

“ถ้าไล่ได้ ป้าไล่แกไปนานแล้วล่ะ ก็แกน่ะเคยเชื่อฟังป้าคนนี้ซะที่ไหน ให้เรียนก็ไม่เรียน ให้ทำงานก็ไม่มีความอดทน แล้วนี่ไปอยู่กับยัยพร ไปสร้างความลำบากใจอะไรให้พี่เขารึเปล่า ยังไงก็รู้จักเกรงใจพี่สาวบ้างนะ เขาไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวเหมือนเมื่อก่อน ยัยพรแต่งงานแล้ว จะรบกวนขอเงินเขาเหมือนที่ขอป้าน่ะไม่ได้นะ”

คุณสดศรี อบรมหลานสาวคนเล็กทางโทรศัพท์

“คุณป้าหยุดเทศนาก่อนเถอะค่ะ ที่อรโทรมานี่มีเรื่องรบกวนนิดหน่อย อยากรู้ที่อยู่ของต้น”

“ต้นไหนล่ะ”

“ก็คุณต้นกล้า ลูกของป้าชดช้อย เพื่อนรักของคุณป้ายังไงล่ะคะ”

เสียงปลายสายเงียบไปชั่วขณะ ก่อนจะย้อนถามหลานสาวกลับมาว่า

“จะรู้ไปทำไม”

เสียงของป้าสดศรี เหมือนไม่อยากจะบอก

“อรอยากรู้..คุณป้าอย่าทำให้อรผิดหวังได้ไหมคะ”

เธอพูดสะบัดเสียงแบบคนที่เอาแต่ใจตัวเอง

“ป้าว่าแกดูจะคลั่งไคล้นายต้นเอามาก ๆ เลยนะเนี่ย”

“อรยอมรับค่ะ เพราะฉะนั้นคุณป้าต้องช่วยอรนะคะ”

เธออ้อนวอนผู้เป็นป้า และรอเวลาที่จะฟังคำตอบ