4

“ยังจะมาปฏิเสธอีก ยัยเด็กปากแข็งฉันจะฆ่าเธอให้ตายคามือซะดีไหม...อ้าว..เฮ้ย” ชายหนุ่มส่งเสียงออกมาอย่างตกใจเมื่อเห็นทิพย์วารีหมดสติคอพับคออ่อนไปแล้ว หล่อนต้องเผชิญหน้ากับความเครียด ความกลัวสุดชีวิตเกินกว่าที่ร่างกายอันบอบบางของหล่อนจะทนไหว

“น้ำ...ยัยน้ำ...” ปราบ รีบช้อนเรือนร่างอ่อนปวกเปียกอุ้มตรงไปที่ห้องของหล่อน โชคดีที่วันนี้มารดาไม่อยู่ ส่วนคนรับใช้ไม่มีใครกล้าขึ้นมาแน่นอนหากเขาไม่เรียกหา ชายหนุ่มวางร่างของทิพย์วารีลงบนที่นอนอย่างเบามือ ก่อนจะค้นหาผ้าขนหนูกับอ่างน้ำเอามาเช็ดหน้าเช็ดตาเนื้อตัวให้จนใบหน้าเริ่มมีสีเลือดนอกจากเป็นลมแล้วเขายังพบว่าหล่อนตัวร้อนรุม ๆ อีกด้วย

“ยัยเด็กโง่เอ้ย...คิดอะไรโง่ ๆ” ปราบพิจารณาใบหน้าอ่อนใส เปลือกตาปิดสนิท หล่อนดูเปราะบางเกินกว่าจะคิดแผนร้าย ๆ แบบนั้น........มึงทำอะไรลงไปวะไอ้ปราบ....... ชายหนุ่มนั่งกุมขมับอยู่ข้างเตียง.......

แม่เอียดได้รับการฝากฝังจากคุณอาภาให้ดูแลทิพย์วารี เย็นแล้วไม่เห็นหล่อนลงไปข้างล่าง จึงคิดจะขึ้นมาดูเสียหน่อย เกรงว่าอาจจะไข้ขึ้นมาอีกก็ได้หล่อนพาร่างอุ้ยอ้ายขึ้นมาถึงหน้าห้องกำลังจะยกมือขึ้นจะเคาะประตู แต่ก็ต้องชะงักค้าง เมื่อประตูบานใหญ่เปิดผางออกมาเสียก่อน

“คุณปราบมาทำอะไรในห้องหนูน้ำคะ” แม่เอียดคิดดีกว่านี้ไม่ได้ หล่อนมองชายหนุ่มด้วยความเคลือบแคลง นึกระแวงสงสัยก็ไหนประกาศว่าเกลียดขี้หน้านักหนา แล้วจะเข้ามาวอแวกับหนูน้ำทำไม

“เอ่อ...ฉันเห็นยัยนั่นเป็นลมก็เลยอุ้มมาส่งให้ที่ห้อง กำลังจะไปตามป้าเอียดอยู่พอดี...งั้นช่วยไปต้มข้าวต้มให้หน่อยสิ...เอายาลดไข้มาให้ด้วยนะ”

“คุณปราบจะทานหรือคะ”

“เปล่า.....เอามาให้หนูน้ำของป้านั่นแหละ” ชายหนุ่มบอกเสียงเรียบ

นางเอียดลงไปจัดการให้ตามที่เจ้านายหนุ่มสั่ง แต่ยังไม่วายสงสัยว่าเขาไปญาติดีกันตอนไหนวุ้ย....หวังว่าคงจะไม่เกิดเรื่องไม่ดีไม่งามขึ้นหรอกนะ คุณอาภาไม่อยู่เสียด้วย นางเอียดไม่ค่อยจะสบายใจสักเท่าไหร่ ........ เจ้าประคู๊ณ....เด็กดี ๆ อย่างหนูน้ำขอให้อยู่รอดปลอดภัยอย่าได้มีภัยอันตรายใด ๆ เลย

ทิพย์วารีกระสับกระส่ายและเพ้อเพราะพิษไข้...คุณพ่อขา.....คุณพ่อช่วยน้ำด้วย......

“น้ำ....ยัยน้ำ..ตื่น....” ปราบปลุกหญิงสาวให้ตื่นเพื่อที่หล่อนจะได้ลุกมาทานยา

“ขะ...คุณปราบ” หญิงสาวพยายามจะลุกหนี สายตาที่หล่อนมองผู้ชายตรงหน้าดั่งเห็นพญามัจจุราช แต่โดนมือใหญ่กดไหล่ลงไปให้นอนต่อ

“พอเถอะ...เลิกทำอย่างกับว่าฉันเป็นฆาตกรได้แล้ว...ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอกน่า” ถึงแม้จะรู้สึกผิดแต่ก็ยังไม่วายทำเป็นต่อว่ากลบเกลื่อน

“เอ่อ...หนูยังไม่ได้ทำความสะอาดห้องให้คุณเลยค่ะ” หญิงสาวอยากจะออกจากสถานการณ์ตรงนี้หล่อนใจคอไม่ดีที่ต้องมาอยู่ด้วยกันสองต่อสองแบบนี้

“ห่วงตัวเองก่อนไหม ไม่สบายทำไมถึงไม่บอกหึ...” ชายหนุ่มพูดเสียงอ่อนลงมาก

“เอ่อ...หนู” ทิพย์วารีตอบไม่ถูก งุนงงกับท่าทีที่เปลี่ยนไปของผู้ชายใจร้ายจนหล่อนทำตัวไม่ถูกเหมือนกัน

ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก...

ปราบลุกขึ้นไปเปิดประตูและรับถาดอาหารมาถือไว้ซะเอง

“ป้าเอียดกลับไปได้แล้ว เดี๋ยวผมดูแลยัยน้ำเอง”ชายหนุ่มพูดด้วยใบหน้าเรียบเฉย

“ให้ป้าดูแลให้ดีกว่าไหมคะ” นางเอียดเป็นคนหัวเก่า ยังไงซะชายหญิงอยู่ด้วยกันตามลำพังมันไม่เหมาะไม่ควรอยู่ดี....ซ้ำร้ายคุณปราบยังแสดงออกอย่างชัดเจนว่าไม่ชอบหนูน้ำ...แล้วนี่มันเกิดอะไรขึ้น

ปราบไม่สนใจ เขาหมุนตัวเดินถือถาดกลับไปที่เตียง นางเอียดจึงจำเป็นต้องปล่อยไปตามนั้นเพราะเป็นที่รู้กันว่าอย่าได้ขัดใจคุณปราบเด็ดขาดเพราะเขาดุมาก มากเหมือนพ่อของเขาราวกับถอดแบบกันออกมา

“ลุกมากินข้าว”

“หนูไม่หิวค่ะ”

“ฉันสั่ง”

“ค่ะ” หญิงสาวรับคำแผ่วเบา หล่อนลงมานั่งที่โต๊ะตัวเล็ก พยายามฝืนกินข้าวต้มให้มันจบ ๆ ไป ส่วนผู้ชายใจร้ายก็ยืนจ้องหล่อนตาเขม็งราวกับนักโทษ

“กินยาด้วย”

มือบางหยิบยาแก้ไข้ใส่ปากราวกับหุ่นยนต์หวังว่าเสร็จแล้วเขาจะออกจากห้องไปสักที

“เอาล่ะ...ทีนี้มาคุยเรื่องเมื่อคืนให้จบ” ปราบรอให้คนไข้จัดการตัวเองเรียบร้อยก็พูดขึ้นมาเป็นการเป็นงาน

“เธอจะให้ฉันรับผิดชอบยังไงก็ว่ามา”

“มะ...ไม่ต้องค่ะ” หญิงสาวก้มหน้างุด

“ใจดีนี่....ตกลงจะให้ฉันฟรี ๆ ว่างั้น” ชายหนุ่มยิ้มหยัน ไม่รู้เหมือนกันทำไมถึงได้หงุดหงิดยัยเด็กนี่นักหนา

ทิพย์วารีไม่ตอบได้แต่ก้มหน้านิ่ง หล่อนอยากจะบอกให้เขา อย่าได้มาเฉียดใกล้กันอีกทำเหมือนที่ผ่าน ๆ มา.....แต่ก็ไม่กล้าพอ

“ต่อไปนี้เธอมาเป็นผู้หญิงของฉัน...ฉันจะรับผิดชอบเธอเอง” ปราบเอ่ยออกมาหนักแน่นฟังคล้ายคำประกาศิต

“คะ...?” หญิงสาวไม่เข้าใจ ที่เขาพูดมานั้นหมายความว่าอะไร ดวงตากลมโตที่แลสบประสานกับดวงตาสีนิลเป็นครั้งแรก เต็มไปด้วยความกังขา

“แต่อย่าฝันเฟื่องไปไกล เข้าใจใช่ไหมว่าเธอควรอยู่ตรงจุดไหน” พูดจบชายหนุ่มก็ออกจากห้องไปเลย ทิ้งให้คนข้างหลังอยู่กับความงุนงง ไม่รู้ว่าเขาหมายความว่ายังไง แต่ที่แน่ ๆ หล่อนไม่ชอบให้เป็นแบบนี้เลยสู้ทำเป็นลืม ๆไปซะอย่าพูดถึงมันอีก ทำเหมือนมันไม่ เคยเกิดขึ้น เป็นแค่ฝันร้ายก็พอ........