3

“ทำไมถึงไม่เข้าไปทำ” ปราบกระชากเสียงถาม เป็นผลให้เห็นอาการสะดุ้งจากผู้หญิงร่างเล็ก ดวงตาคมกริบจ้องลึกลงไปเห็นแต่ความหวั่นไหวจึงแน่ใจว่าไม่ผิดตัวแน่...ทิพย์วารี หล่อนโกหกไม่เนียนเอาซะเลย

“เอ่อ...หนู...เมื่อวานหนูกลับมาช้าค่ะ เดี๋ยวหนูขึ้นไปทำความสะอาดให้นะคะ”

“แน่ใจนะ”

“น่ะ....แน่ใจค่ะ...หนูเช็ดแจกันพวกนี้เสร็จเมื่อไหร่จะรีบขึ้นไปทำให้ค่ะ” หญิงสาวตอบพลางก้มหน้ามองแจกันในมือ ปกติก็ไม่กล้ามองหน้าเขาอยู่แล้ว ยิ่งเกิดเหตุการณ์เมื่อคืนหล่อนยิ่งอยากไปอยู่ให้ไกลจากเขาได้เท่าไหร่ยิ่งดี….แต่คนอย่างหล่อนจะหนีไปไหนได้....

“ฉันหมายถึงว่า เธอแน่ใจนะว่าเมื่อวานไม่ได้เข้าไปในห้องฉัน” ปราบถามย้ำเสียงเข้มดวงตาคมกริบจับจ้องหญิงสาวตรงหน้าอย่างต้องการค้นหา….ทำไมหล่อนไม่ฟูมฟาย ไม่เรียกร้องความรับผิดชอบทั้งที่หล่อนสูญเสียพรหมจรรย์ให้กับเขา หรือว่ายัยนี่มีแผนอะไรกันแน่

“หนู....มะ...ไม่ได้เข้าไปจริง ๆ ค่ะ” หล่อนตอบโดยไม่เงยหน้ามามอง พ่อไม่ชอบให้หล่อนโกหก แต่หนนี้จำเป็นจริง ๆ หล่อนจำต้องปฏิเสธเพื่อให้เรื่องทุกอย่างจบเหมือนไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนเพราะหล่อนกลัวผลของมันจะเลวร้ายจนรับไม่ไหว

ปราบยกกาแฟขึ้นจิบ...ยัยเด็กเซ่อเอ้ย...มองยังไงก็รู้ว่าโกหก ร่องรอยเป็นจ้ำบนคอนั่นก็ฟ้องออกชัดเจนนี่คงไม่รู้สินะ..ว่าหล่อนไม่มีทางตบตาฉันได้....ถ้าอยากเล่นสงครามประสาทก็เอาเลย…..

ทิพย์วารีเช็ดแจกันอย่างไม่ค่อยมีสมาธินัก รู้สึกว่าถูกจ้องมองตลอดเวลา เขาจะมานั่งเฝ้าทำไมกันนะ หรือว่าจะจำได้ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น...ไม่นะ...เขาจำไม่ได้หรอกเมาซะขนาดนั้น ไม่อย่างนั้นเขาต้องพูดอะไรออกมาแล้วสิ...ถึงยังไงเราก็จะยืนกระต่ายขาเดียว ไม่ยอมรับซะอย่าง.....ทิพย์วารีคิดเข้าข้างตัวเอง

“พอได้แล้ว....ขึ้นไปทำความสะอาดห้องฉันเดี๋ยวนี้” ปราบออกคำสั่งเสียงเข้ม เริ่มรู้สึกหงุดหงิดกับกิริยาเงอะงะน่ารำคาญ...และที่สำคัญเขาเกลียดการรอคอยที่สุด

ทิพย์วารีรีบลุกขึ้นไม่ต้องรอให้สั่งซ้ำ หล่อนนำแจกันไปเก็บแล้วรีบเดินไปหยิบอุปกรณ์ทำความสะอาดก่อนจะขึ้นไปที่ห้องนอนของเขา ที่ซึ่งหล่อนไม่อยากย่างกรายเข้าไปอีกเลยถ้าไม่จำเป็น

“เอ่อ...คุณปราบออกไปรอข้างนอกก่อนดีกว่าไหมคะ” ทิพย์วารีตกใจเมื่อเปิดประตูเข้าไปพบว่าเขาเข้ามายืนรออยู่กลางห้อง

“กล้าสั่ง?”

“ปะ...เปล่าค่ะ” ทิพย์วารีคอหดตัวลีบเมื่อเห็นเขายืนกอดอกปักหลักไม่ยอมไปไหนจึงเดินเลี่ยงไปที่เตียงใหญ่ตั้งใจจะเปลี่ยนผ้าปูที่นอนเป็นลำดับแรก แต่แล้วก็ต้องใจหายวาบใบหน้าร้อนซู่มือไม้สั่นเมื่อเห็นสภาพของมัน.....เหตุการณ์ที่อยากจะลืมกลับย้อนเข้ามาใหม่ราวกับเพิ่งเกิดขึ้นสด ๆ ร้อน ๆ

“ยืนบื้ออยู่ทำไม” ร่างสูงใหญ่ก้าวเข้ามายืนซ้อนหลังทำให้หญิงสาวที่กำลังเหม่อลอยตกใจหันไปปะทะกับอกกว้างเป็นเหตุให้หงายหลังล้มลงไปนอนแผ่อยู่กลางเตียง

“ขะ...คุณปราบ”

“เธอคงไม่ได้จงใจยั่วฉันใช่ไหม” ชายหนุ่มหรี่ตามองจ้องจับผิด ทิพย์วารีลนลานจะ ลุกขึ้นจากที่นอนแต่แล้วร่างหนาก็คร่อมลงมาเสียก่อน ถึงแม้ไม่ได้ทาบทับลงมาทั้งตัว แต่ทั้งแขนขาของเขาก็กักกันไม่ให้หล่อนลุกหนีได้ง่าย ๆ

“คุณปราบ....อย่าค่ะ...ปล่อยหนูไปเถอะค่ะ” ทิพย์วารียกมือไหว้ขอร้องปากคอสั่น หน้าตาซีดเซียวจนแทบไม่มีสีเลือด

“จะพูดความจริงได้หรือยังหึ...ยัยเด็กปากแข็ง” ชายหนุ่มยกยิ้มร้ายลึก

ปราบไม่พูดเปล่าเขายังแกล้งไล้ปลายนิ้วไปบนกลีบปากนุ่มที่เจ้าของหลับตาปี๋....กลัวจนหัวใจจะหยุดเต้นอยู่แล้ว

“ว่ายังไงล่ะน้ำ จะยอมพูดความจริงกับฉันได้หรือยัง หรือว่าเธอลืมจะให้ฉันทบทวนให้ใหม่ดีไหม” ปลายนิ้วลูบไล้เลยไปตามพวงแก้มอย่างเผลอไผล เพราะความนุ่มเนียนละมุนจนชักอยากจะทำอย่างอื่นด้วยแล้วสิ....

“นะ...หนูไม่มีอะไรจะพูดค่ะ”กัดฟันพูดออกไปมือไม้เย็นเฉียบ

“ลืมตาขึ้นมาเดี๋ยวนี้”

คนตัวเล็กส่ายหน้า หลับตาแน่น

“ดื้อนักใช่ไหม” มือแข็งจับล็อคปลายคางพร้อมกับลดตัวลงทาบทับเรือนร่างอันสั่นเทาราวกับลูกนกตกน้ำ ใบหน้าคมก้มต่ำลงเรื่อย ๆ

“คุณปราบอย่า.....หนูพูดแล้วค่ะ” ทิพย์วารีลืมตาโพลง ละล่ำละลักรีบบอกก่อนที่จะไม่มีโอกาสได้พูด

ชายหนุ่มยุติการกลั่นแกล้ง เขาลุกขึ้นพร้อมทั้งดึงมือคนตัวเล็กให้ลุกตามมาพูดคุยกันดี ๆ

“เล่ามาเหตุการณ์มันเกิดขึ้นได้ยังไง....อย่าคิดที่จะโกหกเด็ดขาดไม่อย่างนั้นฉันไม่เอาเธอไว้แน่” ชายหนุ่มออกคำสั่งเสียงเรียบพร้อมทั้งข่มขู่.... ถึงแม้ทั้งคู่จะยืนประจันหน้ากัน แต่เขาก็ยอมถอยออกมาหนึ่งก้าวให้หญิงสาวได้หายใจหายคอสะดวกขึ้น

“คือ...เมื่อวานหนูเข้ามาทำความสะอาดห้องนี้ ไม่คิดว่าคุณปราบจะกลับบ้านเร็วแล้วก็ยังเมามากด้วย...หนูเห็นคุณนอนรองเท้าก็ไม่ถอดก็เลยจะเข้าไปถอดให้แล้วคุณปราบก็.........” ทิพย์พูดได้แค่นั้นน้ำตาก็เริ่มเอ่อมาอีกครั้ง หญิงสาวพยายามกลั้นเอาไว้หล่อนกัดริมฝีปากตัวเองที่มันสั่นจากความสะเทือนใจกับเหตุการณ์ในค่ำคืนที่ผ่านมาเสียใจที่หล่อนช่างโง่เง่าอย่างที่เขาบอกจริง ๆ ทำไมถึงไม่รีบหนีกลับห้อง จะไปห่วงคนเมาทำไม...คิดอะไรตื้น ๆ

“ยัยเด็กโง่....แล้วทำไมไม่บอก เธอปิดบังฉันเพื่ออะไรหรือว่าอยากจะท้องโตเพื่อจับฉัน ห๊ะ...ทิพย์วารี” ปราบจับไหล่บอบบางเขย่าอย่างลืมตัว เมื่อคิดว่าหล่อนอาจจะคิดไม่ซื่อ

“ปะ...เปล่านะคะ...หนูไม่...” ทิพย์วารีส่ายหน้า ปล่อยโฮเมื่อคิดตามที่เขาพูด หากหล่อนท้องขึ้นมาจะทำยังไง...จริงสิ..ทำไมหล่อนไม่คิดถึงข้อนี้มาก่อนนะ...