31

“โรมว่างหรือเปล่า ไปดูหนังเป็นเพื่อนพธูหน่อยสิ...พอดีเราเหนื่อย ๆ ขอกลับก่อนนะ” ทิพย์วารีรีบปลีกตัวออกมาไม่รอฟังว่าเพื่อนจะพูดอะไรต่อ หล่อนขึ้นรถไฟฟ้าใช้เวลาไม่นานก็มาถึงเพ็นท์เฮ้าส์สุดหรูที่ผู้เป็นเจ้าของพาหล่อนกลับมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้วก็เป็นไปตามคาดที่เขาหาโอกาสนัวเนียกับหล่อนตลอด ถึงแม้จะยังไม่ถึงขั้นสอดใส่เข้ามาอย่างที่หล่อนกลัว แต่ก็ใกล้เคียงทำเอาอ่อนเพลียเพราะไม่ค่อยได้หลับได้นอน….

“เอาไง...จะไปไหนกันก่อนดูหนังหรือว่าหาอะไรกิน” โรมถามเพื่อนสาวที่ทำหน้าคว่ำ ปากขมุบขมิบอย่างไม่สบอารมณ์...

“ไม่ไปแล้ว จะกลับบ้าน” พธูตอบเสียงสะบัด จู่ ๆ ก็เหม็นขี้หน้าอีตานี่อย่างไม่มีเหตุผล

“ไปเหอะ...ช่วยหน่อยดิ...เพื่อนกำลังอกหัก” ชายหนุ่มขอร้องพร้อมกับทำหน้าตาละห้อย

“หืม...นายเนี่ยนะอกหัก...ไปหักอกสาว ๆ ไว้ล่ะไม่ว่า...” พธูเบะปากมองบน ใครเชื่อนายโรมจอมกะล่อนก็บ้าแล้ว

“จริง ๆ ....ช่วยหน่อยไม่อยากกินเหล้าแล้ว”

“ก็ได้เพื่อเห็นแก่ลูกหมา...เอ้ย..เพื่อนตาดำ ๆ ...แต่นายต้องเลี้ยงฉันนะ”

“ได้...อยากกินอะไรว่ามา วันนี้ป๋าเปย์เต็มที่” โรมยิ้มอวดฟันขาวพร้อมกับตบกระเป๋ากางเกงโชว์..... ไม่มีร่องรอยของคนอกหักสักนิด...ออกแนวกระดี๊กระด๊าเสียด้วยซ้ำ.....

ท่านประธานหนุ่มเตรียมตัวออกจากบริษัทตั้งแต่ก่อนเวลาเลิกงานและดูท่าทางน่าจะอารมณ์ดีมาก ๆ ด้วย จากที่ไม่เคยยิ้มให้ใครก็มีบางคนเห็นยิ้มของเขาบ้างแล้ว

“พรุ่งนี้เช้ามีอะไรด่วนไหม” ปราบถามเลขาของเขา

“ตอนเช้ามีสองราย แต่ไม่สำคัญมาก...ช่วงบ่ายมีประชุมครับ.......”

“งั้นนายก็จัดการแทนด้วยก็แล้วกัน พรุ่งนี้ฉันอาจจะมาช่วงบ่ายหรือไม่ก็คงไม่ได้เข้ามาเลยทั้งวัน” ชายหนุ่มสั่งเลขาคนเก่ง เขาตั้งใจจะพาทิพย์วารีไปฉลองกันสองคน...อาจจะเป็นชายทะเล...ชายหนุ่มวางแผนล่วงหน้าเอาไว้คร่าว ๆ

“ครับ” เมธารับคำโดยไม่ซักไซ้ซอกแซก

ปราบหงุดหงิดอารมณ์เสีย อุตส่าห์รีบมารอรับยัยตัวเล็กเพื่อไปเลือกแหวนอย่างที่บอกกับหล่อนไว้ตั้งแต่เมื่อเช้า แต่เขามารอตั้งนานยังไม่เห็นแม้เงา โทรหาก็ไม่รับ จึงได้ลองโทรหาพธูถึงได้รู้ว่าหล่อนกลับบ้านไปแล้วตั้งแต่ตอนกลางวัน....ชายหนุ่มขบเขี้ยวเคี้ยวฟันคาดโทษเจ้าหล่อนอยู่ในใจ และทันทีที่กลับถึงห้องเขาก็ต้องเปลี่ยนใจเมื่อเห็นร่างบางนอนหลับใหลอยู่บนเตียงนอน ดูเหมือนจะหลับลึกด้วย....

“อื้อ.....”ทิพย์วารีพลิกตัวหนีเมื่อรู้สึกได้ถึงสิ่งรบกวนบนใบหน้า

“ยัยขี้เซา......ตื่นได้แล้ว” เมื่อเห็นหล่อนยังนอนนิ่ง ปราบจึงก้มลงหอมแก้มฟอดใหญ่

“พี่ปราบ.....” หญิงสาวตื่นเต็มตาแลเห็นใบหน้าเขาอยู่ห่างแค่เอื้อม

“มีความผิดนะรู้ไหม...หลอกให้พี่ไปรอแล้วตัวเองกลับมานอนหลับอุตุใช้ได้ที่ไหนแบบนี้น่าจะจับลงโทษให้ลุกจากเตียงไม่ไหวซะดีไหม” ชายหนุ่มขู่

ทิพย์วารีนิ่งคิดยังไม่ตื่นเต็มที่ หัวคิ้วของหล่อนขมวดเป็นปมก่อนจะนึกขึ้นได้หล่อนลืมเรื่องสำคัญไปซะสนิท.......แต่แล้วก็ทำหน้าจ๋อยอย่างสำนึกผิด

“หนูลืมอ่ะ....ขอโทษนะคะ...ความจริงพี่ปราบไม่ต้องซื้อแหวนให้หนูก็ได้ค่ะ.....”

“ไม่ได้...ยังไงก็ต้องรับผิดชอบ พี่พูดแล้วจะไม่มีการเปลี่ยนแปลง” ชายหนุ่มยืนยันหนักแน่น ใบหน้าเข้มขึ้นอย่างไม่ค่อยจะสบอารมณ์ที่ยัยตัวเล็กตั้งท่าปฏิเสธ......

ทิพย์วารีเก็บความหวั่นไหวสะเทือนใจไว้อย่างมิดชิด....เพราะความรับผิดชอบเหรอ...ใช่สิ...หล่อนจะคาดหวังอะไรมากไปกว่านี้เท่าที่เขาเมตตาอยู่ทุกวันนี้ก็นับว่าดีมากแล้ว อย่าได้หวังลม ๆ แล้ง ๆ คาดหวังความรักจากคนไม่มีหัวใจอย่างเขา ขนาดแฟนเก่ายังเลิกกันได้ง่าย ๆ เหมือนไม่มีเยื่อใยต่อกัน...หญิงสาวสรุปเท่าที่รู้มาไม่ได้รู้รายละเอียดมากนัก

“จะไปหรือไม่ไป ถ้าไม่ไปก็อย่าหวังว่าจะได้ลุกจากที่นอน” ชายหนุ่มขู่พร้อมกับรวบร่างบางเข้ามากอดแรง ๆ แกล้งให้ตกใจ

“อื้อ.....ไปค่ะไป.....”หญิงสาวกระวีกระวาดลุกขึ้นไปเตรียมตัวอย่างรวดเร็ว

ณ ห้างสรรพสินค้าชื่อดัง

“ลองใส่ดูพอดีไหม...” ชายหนุ่มส่งแหวนเพชรเม็ดเดี่ยวที่ฝังอยู่ในตัวเรือน เป็นแบบเรียบ ๆ เก๋ ๆ ส่งให้ไม่ได้ถามความเห็นของหล่อนสักนิด มาถึงเขาก็กวาดตามองแล้วชี้สั่งออกมาเลย

“พอดีค่ะ” ทิพย์วารีรับแหวนมาสวมลงที่นิ้วกลาง...หญิงสาวเหลือบมองคนชอบสั่ง...หวังลึก ๆ ว่าเขาจะค้านว่าหล่อนสวมผิดนิ้ว แต่ก็เปล่ามีเพียงสายตาที่ทอดมองลงมานิ่ง ๆ ...ว่าแล้วเชียว...ดีนะที่หล่อนไม่ได้ขี้ตู่สวมลงที่นิ้วนางไม่อย่างนั้นเขาคงได้ต่อว่าให้อายพนักงานแน่ ๆ

“งั้นก็ใส่ไว้ไม่ต้องถอด” เขาบอกหลังจากเห็นทิพย์วารีกำลังจะถอดแหวนคืน...ยัยเด็กซื่อบื้อเอ้ย......

ทิพย์วารีมองชายหนุ่มด้วยดวงตากลมโตที่เต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถาม แต่ก็ได้สายตาดุ ๆ ตอบกลับมาจนหล่อนต้องเก็บความสงสัยเอาไว้...ยิ่งเห็นเขาเลือกแหวนคู่กันแต่วงใหญ่กว่าสวมเข้าที่นิ้วนางข้างซ้ายของตัวเองหน้าตาเฉยก็ยิ่งงงหนัก

ทิพย์วารีออกจากร้านเพชรมาแบบงง ๆ ตกลงว่าซื้อแหวนให้ใส่เล่น...เฮ้อ...แต่ก็ดี หากเขาโรแมนติกกว่านี้อีกนิด ทิพย์วารีมีหวังได้เพ้อหนักมาก.....