29

“แต่ว่าฉัน...” หญิงสาวพูดไม่ออกเหมือนมีก้อนอะไรแล่นขึ้นมาจุกที่คอ

“ไม่มีแต่ ยัยน้ำแกอย่ามาทำเป็นผู้หญิงอ่อนแอขี้แพ้ไม่ได้ อย่ายอมให้ใครมาฉกคนของเราไปง่าย ๆ บางทีแกอาจจะกำลังอุ้มท้องลูกของพี่ปราบอยู่ก็ได้ เพราะฉะนั้น พี่ปราบต้องเป็นพ่อของลูกแกเท่านั้น ท่องเอาไว้” พธูแนะนำทั้งที่ตัวเองไม่มีประสบการณ์ แต่หล่อนก็เชื่อว่ามันเป็นความคิดที่ถูกต้อง

“บ้าเหรอ......ฉันคงไม่โชคร้ายขนาดนั้นหรอก” บอกกับเพื่อนไปแบบนั้น แต่หล่อนก็อดกลัวไม่ได้ หากตั้งท้องขึ้นมาจริง ๆคงจะยุ่งเหยิงกันไปใหญ่....แย่จริง ๆ ทำไมถึงได้เผลอเรอไม่รีบป้องกันตั้งแต่วันนั้นนะ...ยาคุมฉุกเฉินใช่ว่าจะไม่รู้จัก แต่หล่อนก็ลืมไปเสียสนิท

“เรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้นได้...คิดเผื่อไว้บ้างก็ดี”

“ถ้าพี่ปราบเขาจะไป.....ต่อให้มีลูกเป็นโหลก็รั้งเขาไว้ไม่ได้อยู่ดี” ทิพย์วารีพูดเสียงเบาหวิว เพราะระหว่างหล่อนกับเขาไม่ได้เริ่มจากความรัก แม้ความรู้สึกดี ๆ เขายังไม่เคยมีให้..... หล่อนรู้อยู่เต็มอกว่าเขาไม่ชอบหน้าอย่างแรง อาจถึงขั้นเกลียดด้วยซ้ำ ยังจะหวังอะไรมากกว่านี้ได้อีก....แค่เหตุผิดพลาดชั่วคืนมันจะเปลี่ยนใจคนได้เชียวหรือ....

“ไม่มีทาง....ตาบอดหรือไง พี่ปราบหวงแกอย่างกับอะไรดี ที่หาเรื่องชวนพี่วาทิตไปซ้อมมวยก็เพราะหวง ไม่อยากให้อยู่ใกล้แกมากกว่าแหละ...ดูออก” พธูตั้งข้อสังเกตแล้ววิเคราะห์ออกมาเป็นฉาก ๆ

“แต่พี่ปราบเขามีแฟนแล้ว” นี่ก็เป็นอีกเรื่องที่หล่อนรู้สึกผิดบาป เหมือนตัวเองกลายเป็นแมวขโมยโดยไม่ตั้งใจ ครั้งแรกไม่ใช่แต่เมื่อคืนปฏิเสธไม่ได้เลยว่าหล่อนก็มีความสุขอิ่มเอมไปกับเขาด้วย….

“เขาเลิกกันแล้ว” พธูบอกกับเพื่อนตามที่รู้มาจากพี่ชาย ทีแรกหล่อนก็กังวลข้อนี้อยู่เหมือนกัน แต่พอพี่ชายยืนยันอย่างนั้นจึงได้ออกตัวแรง เชียร์เพื่อนเต็มที่

“รู้ได้ไง.....”

“พี่วาทิตบอก......วันที่เขาเลิกกัน....วันนั้นพี่ปราบกินเหล้าเมาหนักมาก.....ถึงได้เกิดเรื่อง....”

พธูกอดปลอบเพื่อนรัก เมื่อเห็นหน้าตาที่ซีดราวกับกระดาษยามที่เอ่ยถึงเรื่องคืนนั้น...ซึ่งย้อนกลับไปแก้ไขไม่ได้แล้ว

“อย่างน้อย พี่ปราบเขาก็เอ็นดูแกนะ หรืออาจจะรักไปแล้วก็ได้” พธูพูดไปตามที่ตาเห็น

“กับแฟนที่เขารักมากมายยังเลิกกันได้...นับประสาอะไรกับฉันที่เขาไม่ได้รักสักนิด ออกจะไม่ชอบหน้าด้วยซ้ำที่พลาดพลั้งไปก็เพราะความเมา....” หญิงสาวทำหน้าเศร้า เสียดายที่วันนั้นหล่อนน่าจะหลีกหนีให้ไกล จะมาหวังดีอะไรกับคนเมา...ทำไมเราถึงได้โง่อย่างนั้นนะ...แต่คิดไปก็ย้อนกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้ นอกจากเก็บไว้เป็นบทเรียน

“ว่าแต่แกเถอะ....รู้สึกยังไงกับพี่ปราบ” พธูหันมาคาดคั้นเพื่อน

“มะ...ไม่ได้รู้สึกอะไรสักหน่อย....ไปในครัวเถอะจะได้ทำขนมให้เสร็จ ๆ” ทิพย์วารีเฉไฉลุกขึ้นยกถาดขนมเดินนำเข้าไปในครัว ส่วนพธูก็ได้แต่อมยิ้มมองตามเพื่อน....ยัยน้ำเอ้ย...ไม่เนียนไปเรียนมาใหม่เถอะย่ะ.......

ปราบขับรถสปอร์ตคันหรูสีแดงเพลิง นาน ๆ เขาจะใช้รถคันนี้สักที ไหน ๆ ก็มีเมียเด็กแล้วขับคันนี้ก็ดูจะเข้ากันได้ดี.....เขาคิดอย่างครึ้มอกครึ้มใจ ชายหนุ่มไปส่งทิพย์วารีที่มหาวิทยาลัยเช่นเคย เขายังคงจอดรถอยู่ที่เดิม คอยกวาดตามองทั่วบริเวณเมื่อไม่เห็นไอ้หนุ่มคนนั้นก็ค่อยโล่งอกโล่งใจ แต่สิ่งที่กวนอารมณ์อยู่บ้างก็ สิรินนี่แหละ เขาเห็นหล่อนเดินอยู่แถวใต้ตึกทางเดียวกับที่ยัยตัวเล็กจะต้องเดินผ่าน....ชายหนุ่มจึงยังไม่รีบร้อนออกรถ นั่งเฝ้ามองสังเกตสถานการณ์

“นี่เธอ...ขอคุยด้วยหน่อย” สิรินเอ่ยอย่างไว้ตัว หรือหล่อนคิดว่าเป็นรุ่นพี่

“คะ?...” ทิพย์วารีหันหลังไปมองก็ไม่เห็นใคร สงสัยพี่คนนี้คงจะพูดกับหล่อนจริง ๆ

“เธอเป็นเด็กในบ้านพี่ปราบใช่ไหม” หญิงสาวจำได้ว่าเมื่อวานเห็นหล่อนนั่งปั้นขนมอยู่ในสวนข้างบ้าน

“อ๋อ...ค่ะ” หญิงสาวรับคำอย่างมึน ๆ

“แล้วรถคันที่มาส่งใช่ของพี่ปราบหรือเปล่า”

“ใช่ค่ะ”

“แล้วทำไมเธอถึงได้มากับพี่เขา....คงไม่ได้มีอะไรกันหรอกใช่ไหม” สิรินเดินเข้ามาหาท่าทางคุกคาม….ถึงแม้จะแน่ใจว่ารุ่นน้องคนนี้ ไม่น่าจะมีความสำคัญกับผู้ชายที่หล่อนหมายปอง คงจะเป็นทางผ่านถึงได้มาส่งกัน...แต่ก็ยังไม่วางใจอยู่ดีเพราะต้องยอมรับว่าเด็กนี่ก็น่ารักเหมือนกันถึงแม้จะสวยสู้ยัยอรแฟนเก่าของพี่ปราบไม่ได้ก็ตามเถอะ

ทิพย์วารีตกใจที่ถูกคนแปลกหน้าถามเรื่องส่วนตัวมาก ๆ ซึ่งไม่ใช่เรื่องที่จะเอามาถามกันแบบนี้ ทำเอาถึงกับอึ้งตะลึงไปเลย....พูดไม่ออกบอกไม่ถูกจึงได้แต่ยืนนิ่งเงียบ

“ว่ายังไงล่ะ...เธอมีอะไรกับคู่หมายของฉันหรือเปล่า” สิรินถามย้ำพร้อมกับจ้องหน้าอย่างไม่ชอบใจที่เห็นยัยเด็กบ้องแบ๊วทำท่าทางดูมีพิรุธ….

“มีเรื่องอะไรกัน” เสียงเข้มดังขึ้นข้างหลังทำเอาทิพย์วารีสะดุ้งนึกว่าหูฝาด แต่พอหันกลับไปเห็นแล้วว่าเป็นใครก็อุ่นใจขึ้นมาอย่างประหลาด….