28

เช้าวันนี้ ทิพย์วารีมีโอกาสได้เจอเพื่อนรักอย่างพธูและพี่วาทิตที่ติดตามมารดามาเยี่ยมเยียนคุณป้าอาภาแต่เช้าโดยที่เด็กๆ ไม่รู้ล่วงหน้าว่าผู้ใหญ่ได้นัดกันไว้แล้ว

“นี่ไอ้ปราบมันยังไม่ตื่นหรือครับน้องน้ำ” วาทิตถามสาวน้อยที่นั่งคุยกับน้องสาวของเขาอย่างออกรส

“คงอีกสักพักค่ะพี่วาทิต” หญิงสาวบอกเสียงหวาน ใบหน้าหล่อนยิ้ม ประกายตาสดใสผิวพรรณอิ่มเอิบจนแก้มเป็นสีชมพู

“เสียดายไหมคะพี่วาทิต ช่วยไม่ได้อยากชักช้าเอง” พธูต่อว่าพี่ชาย ที่เห็นเขานิ่งมองหน้าเพื่อนสาวของหล่อนอย่างเผลอไผล

“เอ่อ...อย่าไปฟังยัยพธูนะคะน้องน้ำ” วาทิตขยับตัวอย่างขัดเขินเรื่องผู้หญิงเขาไม่ถนัดจริง ๆ ถึงแม้ไม่ได้คิดเกินเลยแต่คนตรงหน้าก็น่ารักเสียจนเขาทำตัวไม่ถูก

“เรียกหากูมีอะไรไอ้วาทิต”ปราบเดินออกมาได้ยินเพื่อนสนิทเรียกผู้หญิงของเขาอย่างสนิทสนมก็รู้สึกคันหัวใจยุบยิบไปหมด

“มัวแต่นอนกินบ้านกินเมือง...ระวังเถอะมึง” วาทิตว่ายิ้ม ๆ

ปราบไม่สนใจหย่อนสะโพกลงใกล้ ๆ กับทิพย์วารี เรียกว่านั่งเบียดเลยก็ว่าได้ทำให้อีกฝ่ายขยับตัวอย่างอึดอัดใบหน้าแดงระเรื่อขึ้น....

“ช่วงนี้มึงว่างบ่อยเกินไปป่ะวะ ไอ้ผู้กองวาทิต”

“มึงไม่ต้องสงสัยกูหรอก...วันนี้กูขับรถมาให้คุณแม่...ลูกที่ดีน่ะมึงรู้จักไหม”

“ฮึ....” ปราบไม่ค่อยชอบใจนัก เขารู้ว่าเพื่อนเตือนด้วยความหวังดี แต่ก็ช่างเถอะไม่มีใครรู้ตัวดีไปกว่าเขาหรอก

“พี่ปราบคะ พรุ่งนี้พธูขออนุญาตพายัยน้ำไปดูหนังด้วยกันนะคะ” หญิงสาวเอ่ยออกมาโยที่เพื่อนไม่รู้เรื่องด้วย

“ไม่เห็นน่าดูตรงไหน อยากดูเรื่องอะไรไปดูที่ห้องพี่ก็ได้ไม่ต้องไปดูตามโรงหนัง มันอันตรายเป็นสาวเป็นนาง”

“ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ พวกหนูไม่ได้ไปกันสองคนมีนายโรมไปด้วย” พธูบอกยิ้ม ๆ

“ใคร ?”

“อ๋อ...ก็เพื่อนผู้ชายที่หล่อ ๆ ไงคะ...พี่ปราบน่าจะเคยเห็น บ้านน่าจะอยู่แถวนี้แหละค่ะ” พธูอธิบายเสียงแจ๋ว

“งั้นไม่ให้ไป”

“อ้าว !”

“น้ำต้องช่วยพี่ทำงาน ว่างเมื่อไหร่แล้วพี่จะพาไป” ปราบพูดหน้าตาเฉย

“ก็ได้ค่ะ” พธูพูดเสียงอ่อย แต่แอบยิ้มหล่อนไม่ได้อยากดูหนังหรอก แค่อยากพิสูจน์อะไรบางอย่าง พอดีจังหวะเหมาะ ...หากหล่อนพูดจาไม่ถูกหู พี่ปราบก็คงไม่ลุกขึ้นมาบีบคอได้ง่าย เพราะพี่วาทิตพี่ชายของหล่อนก็อยู่ด้วย

“มึงไม่ใช่พ่อของน้องน้ำนะ ไอ้ปราบ” วาทิตแย้งเพื่อน

“แต่กูเป็น.......ผู้ปกครอง” ปราบเว้นจังหวะนิดหนึ่ง เขาสังเกตเห็น ยัยตัวยุ่งนั่งลุ้นแทบจะไม่หายใจ คงกลัวว่าเขาพูดอะไรออกไปล่ะมั้ง...น่าจะบอกว่าเป็นผัวดูซิว่ายัยตัวเล็กจะทำยังไง

“หวงยิ่งกว่าจงอางหวงไข่อีกนะมึง”

“เออ...แล้วจะทำไม....ไปต่อยมวยกันหน่อยดีกว่า” ปราบชวนเพื่อน...ไม่ไกลจากบ้านเขามียิมที่เขาเป็นสมาชิกอยู่ นาน ๆ จะได้ใช้สักทีและที่สำคัญ คือไม่อยากให้เพื่อนนั่งมองใบหน้าหวาน ๆ นี่นานนัก...รำคาญลูกตา....

“กูว่าจะอยู่ช่วยน้องน้ำปั้นเม็ดขนุน” วาทิตทำเป็นโยกโย้

“มึงเพิ่งจะค้นพบตัวเองหรือไง...ให้ผู้หญิงเขาทำไปเถอะ” ปราบปรายตามองเพื่อน มองคล้าย ๆ กับส่งค้อนให้

วาทิตยิ้มกริ่มที่เห็นอาการออกตัวแรงของเพื่อน คราวที่เป็นแฟนกับน้องอรไม่เห็นมันจะเป็นหนักขนาดนี้

หลังจากสองหนุ่มออกไปได้ไม่นาน ก็มีแขกอีกชุดเข้ามา สิรินตามแม่ของหล่อนมาหวังจะได้พบหน้าผู้ชายที่หล่อนหมายปองยิ่งเล่นตัวยิ่งอยากได้..... แต่แล้วก็ต้องผิดหวังเมื่อเขาไม่อยู่บ้าน ......หญิงสาวขี้เกียจนั่งปั้นหน้าคุยกับผู้สูงอายุ จึงปลีกตัวออกมาเดินเล่นข้างนอก พอดีกับที่เพื่อนสาวโทรมาหา

[ว่าไงแก...ฉันอยู่บ้านพี่ปราบเบื่อชะมัดอุตส่าห์มาถึงบ้าน ไม่รู้หายไปไหนเนี่ย]

เพื่อนสาวของหล่อนคงจะชวนกันไปที่ไหนสักแห่ง สิรินจึงตอบกลับอย่างกระตือรือร้น

[เออ ๆ เดี๋ยวเจอกันวันหลังยังมี ยังไงซะ....พ่อของลูกฉันต้องชื่อปราบแน่นอน ]

สิรินพูดอย่างมั่นอกมั่นใจ

สองสาวที่นั่งปั้นเม็ดขนุนกันอยู่ก่อนแล้วได้ยินเต็มสองหู พธูถึงกับเบ้ปากอย่างหมั่นไส้ ส่วนทิพย์วารีได้แต่นิ่งเงียบจ้องมองแต่ของในมืออย่างไม่รู้ว่าควรจะอย่างไร รู้สึกคันหัวใจแปลก ๆ ......

สิรินบังเอิญหันไปเห็นสองสาวที่กำลังนั่งปั้นเม็ดขนุนกันอยู่ก็คิดว่าเด็กในบ้านไม่ทันได้พิจารณาให้ดี......

“นี่เธอ ฝากบอกคุณแม่ด้วยนะว่าฉันมีธุระด่วน”

“เอ่อ...ค่ะ” ทิพย์วารีรับคำงง ๆ เพราะพอสั่งเสร็จ เจ้าหล่อนก็ก้าวฉับ ๆ จากไปเลย

“ยัยนี่มารยาทแย่มาก....เชอะ...ยังไงพ่อของลูกฉันต้องชื่อปราบแน่นอน” พธูเลียนเสียงของสิรินอย่างหมั่นไส้

“รู้จักเขาเหรอ” ทิพย์วารีสงสัย ว่าเพื่อนของหล่อนไปรู้จักผู้หญิงคนนี้ได้ยังไง

“ก็รุ่นพี่ปีสี่ไง...ชื่อสิริน...ได้ข่าวว่าเปรี้ยวจนเข็ดฟันเชียวแหละ...เพิ่งได้ยินกับหูวันนี้เอง นอกจากเปรี้ยวแล้วยังขี้มโน ขี้โม้อีกต่างหาก” พธูเล่าพลางเบ้หน้าเบะปากไปตามอารมณ์ ทำราวกับว่าจะโดนแย่งของรักเสียเอง

“เขาก็คงจะมั่นใจแหละ ไม่อย่างนั้นจะกล้าพูดออกมาเหรอ” พูดไปก็นึกถึงหน้าพ่อคนเจ้าเสน่ห์ คงจะชอบสะสมนักศึกษาไว้เป็นคอลเล็คชั่นล่ะสิ....

“แล้วแกก็ยอมเหรอน้ำ.....”

“ทะ...ทำไม เกี่ยวอะไรกับฉันด้วย” ทิพย์วารีเริ่มร้อนตัว พยายามแก้ตัวไปข้าง ๆ คู ๆ

“ยอมรับความจริงเถอะ....ฉันรู้ว่าแกไม่ผิดแต่เป็นพี่ปราบต่างหาก เพราะฉะนั้นเขาจะไปเป็นพ่อของลูกใครไม่ได้นอกจากลูกของแกนะยัยน้ำ” พธูจับมือเพื่อนบีบเบา ๆ ไม่ว่าจะอย่างไรเพื่อนก็จะยืนอยู่ข้างเพื่อนไม่ทิ้งกัน.....