27

ชายหนุ่มสลัดเสื้อผ้าตัวเองออกจนเหลือแต่ร่างกายเปลือยเปล่าเหมือนกัน...ทิพย์วารีปรือตาขึ้นมองเจ้าสิ่งที่ผงาดง้ำพอเห็นชัด ๆ ก็ถึงกับตกใจตาเบิกโต.....ยังไม่จบอีกเหรอ....หญิงสาวเผลอขดตัวเข้าหากันโดยอัตโนมัติ

“ไม่ต้องกลัว......ลองทักทายมันสิ” ปราบจับมือนุ่มนิ่มให้เข้าไปสัมผัสกับเจ้างูใหญ่ที่ผงกหัวทักทายหงึกหงัก

ทิพย์วารีขนลุกซู่ทันทีที่แตะต้องโดนเจ้างูใหญ่ตัวอุ่นจัดที่หล่อนเคยรับรู้มาแล้วว่ามันร้ายกาจแค่ไหน หญิงสาวหน้าตาเหยเกกลัว ๆ กล้า ๆ ไม่รู้ว่าจะเดินหน้าหรือว่าถอยหลังดี

“ช่วยพี่หน่อยนะคนดี” เสียงวอนขอแหบพร่าเต็มไปด้วยแรงอารมณ์ เขาส่งหล่อนไปแตะขอบวิมาน เหลือแต่ตัวเองค้างเติ่งแต่เห็นท่าทางของคนตัวเล็กแล้วไม่อยากหักหาญน้ำใจรอให้หล่อนคุ้นเคยอีกนิด เขาจึงทำเพียงแค่จับมือบางให้กอบกำท่อนลำ ก่อนจะเคลื่อนมือเป็นจังหวะจนเจ้าหล่อนขยับได้คล่องจึงปล่อยให้หญิงสาวได้หยอกล้อกับมันเต็มที่

ชายหนุ่มส่งเสียงคราง กัดฟันกรอดกลัวจะจอดแบบนกกระจกไม่ทันได้กินน้ำ...ทิพย์วารีเหลือบตาขึ้นมองใบหน้าเหยเกแดงก่ำ เขาฝากสิ่งสำคัญไว้ในกำมือหล่อน หญิงสาวได้ใจที่ทำให้คนอย่างพี่ปราบครางลั่น จึงเร่งจังหวะรูดขึ้นลงเร็วขึ้นแรงขึ้นอย่างย่ามใจ

“พี่ไม่ไหวแล้วน้ำจ๋า....อ๊ากกกส์.......”ชายหนุ่มกระตุกเฮือกปล่อยน้ำข้นขาวออกมา ทิพย์วารีได้แต่จ้องมองทำอะไรไม่ถูก...ตัดสินใจไม่ได้ว่าหล่อนจะต้องกินมันเข้าไปไหม...

ปราบเอื้อมคว้าทิชชูที่หัวเตียงส่งให้ หญิงสาวจึงบรรจงเช็ดออกอย่างเบามือ หล่อนเก้ ๆ กัง ๆ จะจับก็ไม่กล้าจับเต็มมือกลายเป็นเขี่ยไปเขี่ยมาอย่างหวาดเสียว... แต่แล้วก็ต้องนิ่วหน้าเมื่อเห็นมันแข็งขึงขึ้นมาอีกครั้ง.......

“รับผิดชอบพี่ด้วย เธออยากปลุกมันขึ้นมาอีกทำไม” ชายหนุ่มบอกหน้านิ่ง

“หนูไม่ได้ทำอะไรเลยนะคะ” เถียงออกไปทั้งที่หน้าตาแดงก่ำ เขาทำเหมือนโกรธจนหล่อนนึกหวั่น

“ยังจะเถียงอีก ดูสิหลักฐานยังอยู่คามือเลยเห็นไหมนั่น” ปราบมองมือบางที่ยังกำเจ้าลูกชายของเขาไว้ไม่ยอมปล่อย

ทิพย์วารีมองตามสายตาของเขา จึงได้เห็นตามที่เขาพูดจริง ๆ หล่อนรีบปล่อยมันราวกับกลัวว่าจะลวกมือพอง....

ปราบหัวเราะขบขันที่ทำขึงขังแค่อยากแกล้ง.....ชายหนุ่มดึงร่างบางขึ้นมานอนบนอกกว้างกอดรัดไว้ด้วยความมันเขี้ยวก่อนจะเอานิ้วชี้จิ้มไปที่ปลายจมูก

“พี่ให้ติดหนี้ไว้ก่อนก็ได้...ตกลงนะ” เหมือนจะใจกว้างแต่คนฟังเสียเปรียบทุกประตู

“จู่ ๆ ทำไมหนูต้องเป็นหนี้ด้วยคะ...พี่ปราบจับมือหนูไปเองอ่ะ” พอเห็นเขายิ้มค่อยกล้าเถียงหน่อย

“แน่ใจเหรอว่าพี่จับมือเราตลอดเวลา”

“ก็ได้ค่ะเป็นหนี้ก็ได้ แต่ว่าปล่อยหนูก่อนสิคะ” หญิงสาวดิ้นลงจากร่างหนาที่นอนเปลือยเปล่าด้วยกันทั้งคู่ขืนยังอยู่อย่างนั้นมีหวังหล่อนได้เป็นหนี้ท่วมหัวแน่ ๆ

“จะไปไหน”

“อาบน้ำค่ะ”

ปราบคลายอ้อมแขนออกแต่กลับลุกตามร่างบางเข้ามาในห้องน้ำติด ๆ แล้วยังทำตัวเป็นผู้ชายใจดี อาบน้ำให้คนตัวเล็กจนสะอาดหมดจดทุกซอกทุกมุมจนต้องอุ้มกันออกมาเพราะหล่อนโดนเก็บค่าบริการจนแข้งขาสั่น หลังจากนั้นก็สุดแล้วแต่คนตัวโตจะจับแต่งตัวให้ราวกับตุ๊กตาก่อนจะพามานอนกกกอดกันอย่างเคย....ถึงแม้เขาจะยังไม่อิ่มแต่ก็ถือว่ามีความก้าวหน้าไปอีกขั้น....ช้า ๆ ได้พร้าเล่มงาม ท่องไว้ไอ้ปราบ.......ชายหนุ่มได้ปลอบใจตัวเอง

05.00 น.

ทิพย์วารีขยับตัวยุกยิก แหงนหน้าขึ้นมองก็เห็นคนตัวโตยังหลับสนิท หญิงสาวทำใจกล้ายื่นมือไปเกาคางหวังจะปลุกให้เขาตื่นจะได้กลับห้อง เกรงว่าถ้ารอถึงเช้าคงต้องมีคนเห็นแน่ ๆ

“อื้ม....” มือเล็กถูกคว้าหมับ พร้อมกับดึงร่างเล็กขึ้นมาบนอก

“พี่ปราบ...กลับห้องได้แล้วค่ะ” บอกทั้งที่ใจสั่น ไม่ชินสักทีถึงแม้จะถึงเนื้อถึงตัวกันมาหลายครั้งแล้ว

“ตื่นมาก็ไล่กันเลยนะ”

“ค่ะ...”

“อ้าว...ไม่ปฏิเสธหน่อยเหรอ”

“หนูกลัวคุณป้าตื่นมาเห็น...กลับห้องเถอะนะคะ..น๊า...” เผลอใช้เสียงออดอ้อนแบบที่ไม่เคยใช้กับเขามาก่อน

“ก็ได้...งั้นก็....ทำให้พี่ก่อนสิ”

ด้วยความที่อยากให้เขากลับออกไปจากห้องเร็ว ๆ ทิพย์วารีไม่ได้คิดหน้าคิดหลัง หล่อนล้วงมือเข้าไปในกางเกงนอนเพื่อที่จะ “ทำ” ให้เขา

“เฮ้ย !...ยัยเด็กทะลึ่ง” ปราบแกล้งโวยวายพร้อมกับจับมือนุ่มนิ่มกดเอาไว้

ทิพย์วารีชะงัก หน้าแดงก่ำที่ทำตัวเหมือนผู้หญิงหน้าไม่อาย ล้วงเข้าไปได้...ช่างกล้าเกินไปแล้ว...ยัยน้ำเอ้ย....

“เพิ่งรู้นะเนี่ย...ว่าเราน่ะลามก...ชักจะไว้ใจไม่ได้แล้ว”

“ก็พี่ปราบให้หนูทำ....” หญิงสาวถียงอุบอิบชักมือกลับอย่างแง่งอน

“ก็ให้ทำ...ทำให้พี่ชื่นใจไง...จูบสักทีพี่ก็ชื่นใจแล้ว....ฮ่า..ฮ่า...ฮ่า” ปราบหัวเราะชอบใจทำให้ยัยตัวเล็กลุกขึ้นหนีเข้าห้องน้ำไปเลย....ส่วนคนขี้แกล้งก็กลับห้องของตัวเองไปอย่างอารมณ์ดี