26

หลังจากทิพย์วารีไปส่งคุณอาภาเรียบร้อยแล้วหล่อนก็กลับห้องของตัวเอง จัดแจงปิดประตูล็อคห้องแน่นหนา...แต่พอหันกลับมาก็ต้องตกใจ

“พี่ปราบ !” คนตัวโตยึดเตียงของหล่อนทำอย่างกับเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ เขานอนเอามือรองศีรษะกระดิกเท้าอย่างสบายอารมณ์

“ตกใจอะไร รีบอาบน้ำแล้วมานอนได้แล้ว ทำอย่างกับไม่เคยนอนด้วยกัน” ชายหนุ่มทำเป็นข่มเสียงเข้ม

“แต่นี่ห้องของหนูนะคะ”

“แล้วไง...ทีเธอนอนห้องของฉันยังไม่ว่าอะไรเลย” คนตัวโตทวงบุญคุณได้หน้ามึนที่สุด

“พี่ปราบกลับไปนอนที่ห้องเถอะค่ะ เดี๋ยวคุณป้ารู้เข้าจะไม่ดีนะคะ” หญิงสาวพยายามยกเหตุผลมาอ้าง

“แล้วคิดจริง ๆ หรือว่าคุณแม่ฉันไม่รู้” ชายหนุ่มย้อนถาม

“พี่ปราบว่าอะไรนะคะ....คือ...หนู...” ทิพย์วารีเริ่มวิตกกลัวไปสารพัดทั้งที่หล่อนไม่ใช่คนผิดแต่ก็ยังรู้สึกผิด ต่างจากคนที่นอนกลิ้งอยู่บนที่นอนไม่เห็นเขาจะรู้สึกอะไรบ้างเลย...

“เอาเถอะน่า ไม่ต้องกังวล ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นฉันรับผิดชอบเอง...อย่างมากคุณแม่ก็ตีฉันหัวแตกก็เท่านั้นแหละ” ชายหนุ่มพูดยิ้ม ๆ ....รู้ว่ามารดาไม่มีทางทำแบบนั้นเด็ดขาด

“คุณป้าน่ะหรือคะจะกล้าตีพี่ปราบ...มีแต่จะทุกข์ใจไปก็เท่านั้น”

“เธอหรือฉันกันแน่ที่เป็นลูกแท้ ๆ หึ...” ปราบอยากจะย้อนให้หล่อนคิดห่วงแม่ตัวเองเถอะ แต่ก็เกรงจะไปสะกิดต่อมน้ำตาของเจ้าหล่อนเข้าอีก

“แต่คุณป้าท่านเมตตาหนูมาก ท่านดีกับหนูยิ่งกว่า....เอ่อ....ไปอาบน้ำก็ได้ค่ะ” หญิงสาวพูดค้างไว้เท่านั้นเพราะลำคอเริ่มตีบตัน เมื่อนึกถึงคนเป็นแม่ทั้งที่หล่อนน้อยใจจนเลิกคิดไปแล้ว แต่มันก็ยังอดรู้สึกไม่ได้บางทีหล่อนก็อดคิดไม่ได้ว่า ตัวเองอาจจะเป็นลูกที่เก็บมาเลี้ยง...แต่บิดาก็รักหล่อนมากจนไม่กล้าคิดว่าตัวเองไม่ใช่ลูกแท้ ๆ ของท่าน

ทิพย์วารีจำต้องยอมตามนั้นไม่ใช่ด้วยเหตุผลของชายหนุ่ม แต่เถียงไปก็ไม่ชนะหล่อนจึงเข้าไปอาบน้ำก่อนจะกลับมานอนที่เตียงอย่างไม่ค่อยสบายใจนัก ....

“เป็นอะไร...ตัวแข็งเชียว” ปราบถามเสียงนุ่ม เมื่อรู้สึกว่าคนในอ้อมกอดออกจะเกร็ง ๆ ไม่เหมือนตอนอยู่ด้วยกันที่เพ็นท์เฮาส์ หล่อนดูจะผ่อนคลายกว่านี้มาก

“ปะ....เปล่าค่ะ” หญิงสาวคอหดเมื่อโดนจมูกซุกไซ้เข้ามาหา ขนอ่อนพากันลุกเกรียว

“หันมาสิ ไม่อยากกอดพี่แล้วเหรอ” เป็นการร้องขอมากกว่าออกคำสั่ง

ทิพย์วารีได้แต่ส่ายหน้าไม่ยอมพูด….หมั่นไส้ที่เขาผลักภาระให้เป็นความต้องการของหล่อน...ใครกันแน่ที่อยากกอด.....

“แต่พี่อยากให้กอด” เออ...ยอมรับบ้างก็ได้วะ ยัยเด็กนี่...ชักจะดื้อใหญ่แล้ว....ปราบได้แต่คิดยั้งปากไว้ได้ทัน

หญิงสาวหันกลับมาหาโดย ไม่ต้องรอให้พูดซ้ำหล่อนซุกหน้ากับอกกว้างคงจะกลายเป็นที่ประจำของหล่อนเสียแล้ว...พอได้ที่ก็หลับตาพยายามจะหลับให้ได้เร็วที่สุด แต่ก็ต้องสะดุ้งเมื่อมือใหญ่วางทาบลงบนสะโพกงอนงาม หล่อนรู้สึกว่ามือเขาร้อนมาก มิหนำซ้ำไม่วางเปล่ายังลูบไล้ไปมาพาให้ใจสั่นไหว

“อื้อ...พี่ปราบ” ทิพย์วารีเอื้อมมือไปยื้อยุดมือใหญ่เอาไว้ไม่ให้โลมลูบเอาแต่ใจ

“พี่ขอ....ได้หรือเปล่า” กระซิบบอกเสียงแหบพร่าด้วยแรงอารมณ์ที่อัดแน่น เสียงหายใจเข้าออกดังหนักหน่วง....

“มะ...ไม่ได้ค่ะ...อย่านะคะ” หญิงสาวแข็งขืนขึ้นมาทันที

“ไม่ต้องกลัว...พี่ไม่ทำอะไรรุนแรงหรอกครับคนดี...พี่ขอนะ” เสียงเว้าวอนอ่อนหวานไม่ได้ช่วยให้สถานการณ์ดีขึ้น หญิงสาวเกร็งจนตัวแข็งพร้อมกับวิงวอนขอร้องราวกับจะโดนเชือด

“พี่ปราบขา...อย่าค่ะ..นะ...หนู.....อื้ม....” ทิพย์วารีอ้อนวอนเสียงสั่นก่อนจะเงียบหายลงไปในลำคอเพราะริมฝีปากถูกครอบครองล่อหลอกจากผู้เชี่ยวชาญ....หญิงสาวนึกอ่านอะไรไม่ออกได้แต่โอนอ่อนไปตามแต่เขาจะพาไปทางไหน....

ลิ้นร้อนกวาดต้อนลิ้นเล็ก หยอกเย้าดูดดึงสักพักคนใต้ร่างก็เริ่มตอบโต้ในแบบที่คล้ายกัน ถึงแม้จะยังไม่ชำนาญเท่าแต่ก็ถือว่าหล่อนหัวไวพอตัว...ปราบสาบานได้เลยว่าจะตั้งใจสอนยัยเด็กไม่ประสาให้เชี่ยวชาญให้จงได้ แต่หมายถึงว่าหล่อนจะต้องฝึกปรือและใช้กับเขาคนเดียวเท่านั้น....

ชุดนอนที่ทิพย์วารีเพิ่งจะสวมใส่ถูกถอดออกไปอย่างง่ายดายหญิงสาวนอนบิดส่ายอยู่กลางเตียงเมื่อถูกทั้งปากทั้งมือของคนมากประสบการณ์ทำงานอย่างรู้จังหวะสอดประสานกันผลักดันให้บางคราเหมือนจะถูกโยนขึ้นไปที่สูงแต่แล้วก็ถูกฉุดลงมาซะดื้อ ๆ ....ปราบเฝ้าระวังทำทุกอย่างด้วยความนุ่มนวลสร้างความทรงจำใหม่เพื่อลบเลือนประสบการณ์อันเลวร้ายที่เขาเคยกระทำกับหล่อนเอาไว้จนกลายเป็นหวาดกลัวที่ติดอยู่ในใจ….

ทิพย์วารีดิ้นพล่านเมื่อใจกลางความเป็นสาวถูกโลมไล้ด้วยลิ้นร้อนกลีบเกสรของดอกไม้งามถูกตีตราทุกซอกหลืบหยาดน้ำทิพย์ซึมเอ่อออกมาเป็นรางวัลแด่นักสำรวจให้ได้ลิ้มชิมความหวานสมกับความพยายามทั้งหมดทั้งมวล....ร่างเล็กกรีดร้องผวาเฮือกเมื่อความเสียดเสียวขึ้นถึงขีดสุด.....ก่อนจะนอนหอบหายใจไร้เรี่ยวแรง....