19

ปราบไม่สนใจอาการปฏิเสธนั่น เขาลงจากรถก่อนจะอ้อมมาดึงยัยตัวเล็กลงไปด้วย...เด็กสาวพยายามขืนตัวไว้แต่ก็ไร้ผล...

“เลือกสิ” ปราบออกคำสั่งเมื่อมาหยุดยืนอยู่ในร้านขายชุดนอน ชุดชั้นใน ในขณะที่ยัยตัวเล็กของเขายังยืนนิ่ง...ก็ของในร้านมีแต่แพง ๆ ทั้งนั้นยังไม่จำเป็นต้องใช้ของเก่าก็ยังใช้ได้ดีแถมยังมิดชิดกว่าชุดพวกนี้ตั้งเยอะ.....

“ถ้าไม่ซื้อ คืนนี้ก็ไม่ต้องใส่” ใบหน้าคมก้มลงมากระซิบข้างหูและที่ทำให้หญิงสาวหน้าแดงก็เพราะปลายจมูกที่แกล้งเฉียดแก้มไปนิดเดียว...ก่อนจะมีเสียงหัวเราะ หึหึ..ตามมา

ทิพย์วารีจำเป็นต้องเลือกเอาที่มิดชิดที่สุดแต่ก็หายากเต็มที ส่วนใหญ่จะเป็นชุดนอนไม่ได้นอนเสียมากกว่า...แต่สุดท้ายคนอยากเปย์ก็หยิบส่งให้พนักงานอีกหลายชุดรวมทั้งชุดชั้นในเข้ากันอีกต่างหาก....หญิงสาวได้แต่ยืนหน้าม้านวางหน้าไม่ถูก อยู่ข้างหลังเขาราวกับจะอาศัยเป็นที่กำบังจากสายตาของผู้คน ทั้งที่ไม่ได้มีใครสนใจใคร่รู้หรือว่าจ้องมองอย่างเสียมารยาทสักนิด...แต่หล่อนก็อดคิดไปเองไม่ได้

จากห้างมาที่คอนโดใช้เวลาไม่นาน แม่บ้านมาทำความสะอาดให้แล้ว อาหารเย็นก็ไม่ต้องทำ วันนี้จึงรู้สึกว่ามีเวลาว่างมากเป็นพิเศษหลังจากอาบน้ำเสร็จ ทิพย์วารีสวมชุดนอนเก่าของหล่อน ก่อนจะถือหนังสือออกมานั่งอ่านบนโซฟาด้านนอก แต่ความเงียบสงบจบลงในเวลาไม่นานเมื่อคนตัวโตถือเอกสารตามมานั่งลงบนโซฟาตัวเดียวกันซ้ำร้าย ยังนั่งเบียดจนแทบจะเกยกันอีกด้วย...หล่อนจึงได้เขยิบออกห่างเว้นช่องว่างระหว่างกัน

“รังเกียจพี่หรือไง...น้ำ” เอวบางโดนแขนแข็งแรงตวัดนิดเดียวก็ถลาขึ้นมานั่งหันข้างอยู่บนตักแล้ว

“ปะ...เปล่าค่ะ หนูกลัวว่าคุณปราบจะนั่งไม่ถนัด” หญิงสาวใจเต้นไม่เป็นส่ำ ไม่เข้าใจอารมณ์ของเขา....เดาทางไม่ออกแต่พอใกล้ชิดกันขนาดนี้ก็อดที่จะกลัวไม่ได้ หล่อนนั่งตัวสั่นเทาราวกับลูกนกตกน้ำไม่สามารถบังคับตัวเองได้เลย

“เรียกพี่ว่าอะไรนะ”

“เอ่อ.....พี่ปราบ” หญิงสาวจำต้องเปลี่ยนคำพูดเพราะสายตาดุดันนั่นแท้ ๆ เลย

“ยังไม่เลิกกลัวพี่อีกหรือไงหืม...” ถามเสียงนุ่มคลอเคลียอยู่แถวใบหูเล็ก ก่อนจะงับเบา ๆ จนสาวเจ้าสะดุ้ง

“ขะ...คุณ...เอ่อ....พี่ปราบน่ากลัว” หัวใจกระหน่ำเต้นไม่เป็นส่ำ มือไม้ดูเกะกะไม่รู้จะวางเอาไว้ตรงไหน

“แบบนี้น่ากลัวหรือเปล่า” ปราบดึงแขนเรียวขึ้นวางบนบ่าตัวเองก่อนจะกดจมูกลงไปบนแก้มอิ่ม กลิ่นแป้งเด็กจาง ๆ เร้าอารมณ์ปรารถนาลึก ๆ ให้ลุกโชนได้อย่างประหลาด น่าแปลกที่เด็กไม่ประสาอย่างทิพย์วารีจะสามารถปลุกเร้าอารมณ์ผู้ชายที่ถือได้ว่าจัดเจนกับเรื่องพวกนี้พอตัวจนเบื่อ คิดอยากจะหยุดที่ใครสักคนอยู่แล้วถ้าไม่เกิดเหตุสะบั้นรักในวันนั้น มีหวังเขาได้แต่งงานเพราะความเบื่อในชีวิตโสดเป็นแน่

“มะ...ไม่ค่ะ” ทิพย์วารีสั่นหน้าจนผมกระจาย เผลอจับบ่าของเขาเอาไว้แน่น

“แล้วแบบนี้ล่ะ” ปราบถามหลังจากแนบริมฝีปากนุ่มแตะเบา ๆ ย้ำ ๆ ไปบนริมฝีปากสีชมพูสดก่อนจะถอนหน้าออกมามองลึกลงไปในดวงตาคู่สวยที่แลดูสับสนปนหวั่นไหว

“พะ...พี่ปราบ” ดวงตากลมโตจ้องมองเขาอย่างตกใจ

“ว่าไงล่ะ น่ากลัวหรือเปล่า” ชายหนุ่มเอ่ยถามยิ้ม ๆ

“แต่คืนนั้นพี่ปราบ......” คำพูดขาดห้วงแทนที่ด้วยเสียงคล้ายสะอื้น หล่อนยังสะเทือนใจกับเหตุการณ์คืนนั้นไม่หาย…แม้จะพยายามลืมแต่ก็ยังลืมไม่ลงอยู่ดี....

“พี่ขอโทษ...คืนนั้นเมามากจริง ๆให้โอกาสพี่ได้แก้ตัวสักครั้งได้หรือเปล่า” น้ำเสียงและท่าทีเต็มไปด้วยความอ่อนโยน

“คือ.....หนู...” เสียงเว้าวอนของคนดุ ที่ทิพย์วารีไม่คิดว่าจะมีโอกาสได้ยิน ไม่รู้ว่าสิ่งที่เขาพูดออกมานั้นเกิดจากอารมณ์พาไป หรือว่าเขารู้สึกอย่างนั้นจริง ๆ แต่ก็ทำให้หัวใจดวงน้อยสั่นคลอนอ่อนไหวอีกทั้งยังสับสน

ริมฝีปากจิ้มลิ้มถูกครอบครองอีกครั้ง ชายหนุ่มค่อย ๆ ละเลียดชิมละเมียดละไม ลิ้นร้อนไล้เลียไปตามกลีบปากนุ่มสลับกับดูดดึง....ต่อเมื่อริมฝีปากแย้มเผยอจึงเป็นจังหวะที่จะได้ชำแรกเรียวลิ้นผ่านเข้าไปสำรวจตรวจตราฟันขาวสะอาด ซี่เล็ก ๆ แทบทุกซี่ทั้งที่ไม่ใช่ทันตแพทย์สักหน่อยจนเจ้าของร่างน้อยบนตักแทบจะหายใจไม่ทัน.......

“ตอบสิ..น้ำ.... ให้โอกาสพี่ได้หรือเปล่า” เสียงแหบพร่าเอ่ยทวงถามขณะคลอเคลียกับแก้มนุ่มลมหายใจอุ่น ๆ ทำให้หญิงสาวว้าวุ่น อารมณ์เตลิดโบยบินล่องลอยไปไกล ก่อนจะผวาได้สติกลับมาเพราะติ่งหูเล็กโดนขบเม้มหนัก ๆ ทักให้ต้องตอบคำถาม

“คะ......ค่ะ....”เสียงตอบเบาหวิว ราวกับคนละเมอ

มือหนาเคลื่อนเข้ามาเคล้าคลึงก้อนเนื้ออวบตึงของวัยสาวริมฝีปากร้อนผ่าว เคลื่อนกลับขึ้นไปประกบจูบอย่างดูดดื่มอีกครั้ง ร่างเล็กงงงันอยากจะห้ามปรามแต่ก็ไร้เรี่ยวแรงเนื้อตัวอ่อนเหลวจะละลายเสียให้ได้ จนต้องใช้สองแขนเกาะกอดบ่ากว้างเอาไว้เป็นหลักยึด....ใจกลางความเป็นสาวรู้สึกแปลกๆ ราวกับเลือดในกายพากันไหลรวมลงไปหล่อเลี้ยงแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

ชายหนุ่มผ่อนเรือนร่างอรชรลงนอนบนโซฟาก่อนจะทาบทับตามลงมาครอบครอง ละเลียดชิมความหวานของช่อดอกบัวงามสะท้านไหวตามแรงลมหายใจเข้าออกสะท้อนถี่ ทุกพื้นที่ถูกปลุกเร้าด้วยสัมผัสจากฝ่ามือร้อนที่เคลื่อนผ่านผิวเนื้อเนียนนุ่มอ่อนใส ชวนให้หวามไหวดุจล่องลอยบนเมฆขาว...

“อ๊ะ !...พี่ปราบอย่าค่ะ.......อย่าทำหนู” หญิงสาวตกใจร้องห้ามเสียงสั่น เมื่อมือใหญ่นั้นสอดซุกรุกรานเบื้องล่างเข้ากอบกุมช่อกุหลาบงามแรกแย้มที่เคยชอกช้ำด้วยการกระทำหยาบหยามเอาแต่ใจของคน คนเดียวกันนี้ นิ้วร้ายจุ่มจ้วงรุกลานเข้าสำรวจภายในชวนให้หวนคิดถึงความเจ็บปวดในค่ำคืนนั้น ทิพย์วารีหลุดจากอาการเคลิบเคลิ้มเนื้อตัวสั่นเทาขึ้นมาอีกครั้ง พร้อมกับน้ำตาที่รินไหลร้องไห้สะอึกสะอื้น......