18

เย็นนั้นพธูกับทิพย์วารีเดินเล่นดูของจนท้องเริ่มร้อง ก็ได้เวลาที่จะต้องหาอะไรกินก่อนจะแยกย้ายกันกลับบ้าน ทั้งคู่ยังตกลงกันไม่ได้ ได้แต่เมียงมองอย่างชั่งใจว่าจะเข้าร้านไหนดี

“พี่ปราบ....” พธูตาโตเอ่ยชื่อเพื่อนสนิทของพี่ชาย แม้จะไม่สนิทสนมกันเท่าไหร่ แต่ก็ถือว่ารู้จักกันในระดับหนึ่ง เพราะอีกฝ่ายมักทำหน้าดุ พธูจึงไม่ค่อยจะกล้าเข้าใกล้นัก แต่วันนี้เจอกันจัง ๆ อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้หล่อนจึงได้เอ่ยทักทายตามมารยาท

“จะไปไหนกัน” ชายหนุ่มเอ่ยถามเสียงเรียบ ทั้งที่เขาเห็นแล้วว่าสองสาวกำลังจะหาอะไรกิน

“พธูกับยัยน้ำกำลังตัดสินใจอยู่ค่ะ ว่าจะทานร้านไหนดี” หญิงสาวตอบกลับยิ้มแย้มนาน ๆ พี่คนดุจะสนทนาวิสาสะด้วยสักครั้ง

“เลือกเลยสิ...วันนี้พี่เป็นเจ้ามือเอง” ปราบสวมบทพี่ชายใจดีแบบเนียน ๆ

“ห๊ะ....เอ่อ....ค่ะ” พธูที่ว่าแน่ ๆ ยังตกใจว่าเกิดอะไรขึ้นเพื่อนพี่ชายถึงได้ใจดีผิดปกติ

“ไม่ต้องเกรงใจ ไหน ๆ ก็บังเอิญมาเจอกันแล้วนี่”

“อ่อค่ะ...” พธูพยักหน้าอย่างไม่ค่อยเข้าใจ แต่ก็รู้สึกว่าพักนี้เจอพี่ปราบกับยัยน้ำด้วยกันบ่อย ๆ อย่างเช่นไปส่งตอนเช้า บางทีก็ไปรับอันนี้โรมบอกมา หรืออย่างตอนนี้ก็บังเอิญมาเจอกันที่นี่อีก ...มันดูแปลก ๆ ชอบกล

ทิพย์วารีทำอะไรไม่ถูกได้แต่นิ่งเงียบ ทำไมจะต้องบังเอิญมาเจอกันด้วย ใจอยากจะเชื่อแต่ก็เชื่อไม่สนิทใจ แต่ถ้าจะคิดว่าเขาตามมาก็ดูจะสำคัญตัวผิดไปสักหน่อย

“พี่ปราบมาคนเดียวหรือคะ แล้วคุณอรไม่มาด้วยหรือคะ” พธูรู้ว่าปราบมีแฟนแล้วชื่ออร อดีตดาวมหาวิทยาลัยที่เพิ่งเรียนจบไปหมาด ๆ หล่อนได้ข่าวว่าฝ่ายหญิงบินไปเรียนต่อต่างประเทศพร้อมหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกัน นัยว่ากิ๊กใหม่...งานนี้เลยขอเผือกสักหน่อยเถอะ...ถึงแม้จะดูเสียมารยาทไปบ้าง

“เราจบกันแล้ว” ปราบตอบเรียบ ๆ สีหน้านิ่ง ๆ ไม่ได้แสดงความรู้สึกอะไรออกมา

“พธูขอโทษนะคะ....”

“ไม่เป็นไร ทานกันเถอะ” ปราบตักอาหารมาใส่จานให้กับคนข้าง ๆ อย่างใส่ใจ หญิงสาวนั่งเก็บปากเงียบซึ่งพธูเป็นคนเจ้ากี้เจ้าการให้หล่อนนั่งลงข้าง ๆ เขา...ชายหนุ่มเหลือบมองแล้วน่าแกล้งจริง ๆ อะไรจะกลัวขนาดนั้น........

“เป็นอะไรไปยัยน้ำ พี่ปราบออกจะน่ารัก แกทำเป็นกลัวพี่เขาไปได้”

“เปล่า...ก็ฉันไม่รู้จะพูดอะไรนี่” อ้อมแอ้มเถียงข้าง ๆ คู ๆ

“นั่นสิ...เราคนนอน....บ้านเดียวกันแท้ ๆ ยังมีอะไรต้องกลัวอีก” สายตาคมจับจ้องคนข้าง ๆ ที่แก้มแดงปลั่งเป็นลูกตำลึงสุก ก่อนจะหัวเราะหึหึ....

ทิพย์วารีเงยหน้าขึ้นมองตาคว่ำ...คนบ้านี่พูดออกมาได้ไม่กลัวคนอื่นสงสัยบ้างเลยหรือไง

“อ้าว ๆ ...แล้วมาค้อนพี่ทำไม....พธูดูเพื่อนเราสิ...ตกลงว่ากลัวหรือรังเกียจกันแน่” ปราบถือโอกาสเปลี่ยนสรรพนามเรียกตัวเองว่าพี่โดยไม่ขัดเขิน...

“แหม...ยัยน้ำยอม ๆ เจ้ามือเขาหน่อยสิจ๊ะ วันนี้พี่ปราบอุตส่าห์เลี้ยงมื้อใหญ่” พธูเห็นทั้งคู่แล้วฟันธงได้เลย ว่าต้องมีอะไรในกอไผ่แน่ ๆ แต่ก็แกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น เอาไว้ไปคาดคั้นถามทีหลังเพราะยัยน้ำโกหกไม่เก่งเอาซะเลย ....พิรุธเพียบ

“เอ่อ..อาหารอร่อยนะคะ” ทิพย์วารีเปลี่ยนเรื่องเฉยเลย

“อร่อยก็ทานเยอะ ๆ จะได้...โต..ไวไว” ปราบเน้นคำเป็นพิเศษ จ้องหน้าจิ้มลิ้มพลางอมยิ้มนิด ๆ ดวงตาพราวระยับยั่วเย้ายัยตัวเล็กดูซิว่าจะหน่อมแน้มแค่ไหน

ทิพย์วารีเผลอตัวตวัดค้อนไปอีกครั้ง...ฮึ.....คนเจ้าเล่ห์

หลังจบมื้ออาหาร ปราบเสนอตัวจะไปส่งพธูที่บ้านซึ่งอยู่คนละทิศละทาง แต่เจ้าหล่อนปฏิเสธเพราะนัดให้รถที่บ้านมารับแล้ว....หลังจากส่งพธูขึ้นรถเรียบร้อยแล้วปราบจับมือบางจูงมาที่รถ เมื่อขึ้นมานั่งบนรถแล้วเขายังไม่ยอมออกรถแต่หันมาถามคนที่พยายามเก็บปากเก็บคำจนน่าหงุดหงิด

“มาซื้อของไม่เห็นได้อะไรเลย”

“หนูไม่ได้อยากซื้อนี่คะ” เสียงติดจะแข็งนิด ๆ หน้าเชิดรั้นหน่อย ๆ เพราะหล่อนยังโกรธกรุ่นไม่หายที่โดนเขาแกล้งบนโต๊ะอาหาร ความผิดของตัวเองแท้ ๆ หล่อนพยายามปกปิดแล้วยังจะแกล้งกันได้ลงคอ.....ทิพย์วารีไม่รู้ตัวหรอกว่าเดี๋ยวนี้หล่อนกล้าแสดงอาการแง่งอนออกมาได้ยังไง ถ้าเป็นเมื่อก่อน แค่เดินเฉียดยังไม่กล้าหายใจแรงเลย....

“ไม่อยากซื้อแล้วมาทำไม...เสียเวลา” คิ้วเข้มขมวดมุ่นไม่เข้าใจว่าหล่อนอ้อนวอนเขาแทบตาย พอได้มาก็แค่มาเดินเที่ยว ถ้าหากเจอไอ้หนุ่มเมื่อเช้ามาด้วยเขาจะต้องคิดว่าเป็นเพราะหมอนั่นแน่ ๆ เฮอะ...ไร้สาระจริง ๆ...อืม..ยกเว้นวันนี้ที่เขาแอบมาดูพฤติกรรมยัยตัวเล็กจึงจะถือว่าสมควรแก่เหตุ......

“หนูกับพธูชอบดูเฉย ๆ แต่ไม่ชอบซื้อค่ะ” หญิงสาวอธิบายเพิ่มเติม นักธุรกิจที่หายใจเข้าออกเป็นเงินอย่างเขาคงจะไม่เข้าใจเรื่องแบบนี้หรอก

“อ๋อ...มาเดินตากแอร์เล่นว่างั้นฉลาดดีนี่....ดีที่พี่ไม่ได้เปิดห้าง ไม่อย่างนั้นคงขาดทุนยับเพราะเด็กอย่างพวกเธอแน่” ชายหนุ่มชื่นชมอารมณ์ดีขึ้น ถือว่าเด็กนี่ไม่ได้บื้อจนเกินไป

“ก็...ประมาณนั้นค่ะ...แต่บางทีหนูก็ซื้อนะคะถ้าจำเป็น” ทิพย์วารียิ้ม เวลาที่เขาไม่ดุหล่อนก็ไม่ต้องเกร็งเหมือนกันและนั่นก็ทำให้อีกฝ่ายพอใจอยู่เงียบ ๆ

“ไม่อยากได้อะไรแน่นะ...ถ้าอยากได้ก็รีบบอก พี่ไม่มีเวลามาเดินห้างกับเธอทุกวันหรอกนะ” อยากเปย์ก็อดเก็กไม่ได้ ทำไมไม่อ้อนขอกูซักหน่อยวะ......

ทิพย์วารีสั่นหน้าปฏิเสธ รู้สึกแปลก ๆ ที่เขาแทนตัวเองว่าพี่ งงมากตกลงนี่หล่อนทำให้เขาเสียเวลางั้นเหรอ...อะไรของเขาเนี่ย.....