17

ชายหนุ่มยืนแต่งตัวอ้อยอิ่งอยู่หน้ากระจกเขาเหลือบมองเห็นยัยตัวเล็กอาบน้ำเสร็จแล้วก็หาเรื่องแกล้งเอาคืนสักหน่อยโทษฐานที่กล้ามาทำแข็งข้อใส่......

“มาดูเนคไทให้ฉันหน่อยสิ” ปราบยืนทำเสียงจึ๊กจั๊กขัดใจ ขยับเนคไทไปมาไม่เข้าที่สักที

ทิพย์วารีเพิ่งจะอาบน้ำเสร็จ หล่อนใส่เสื้อคลุมมิดชิดรีบเดินเข้าไปหา เขย่งปลายเท้าขึ้นจับเนคไทด้านหลังที่ปีนคอเสื้อขึ้นมาจัดให้เข้าที่โดยที่คนตัวสูงใหญ่ไม่ยอมให้ความร่วมมือเลยสักนิดแกล้งยืนแข็งทื่อเป็นเสาไฟฟ้า ปล่อยให้หล่อนแหงนหน้า เขย่งปลายเท้าจนแทบจะหงายหลังโชคดีที่เขาสอดแขนโอบเอวรั้งเอาไว้ได้ทัน…

“ไม่มีกระดูกหรือไง...หึ” ปากดุแต่ดวงตากลับยิ้มได้

“หนูไม่สูงเหมือนคุณนี่คะ” หลังจากเถียงชนะได้ครั้งหนึ่ง หล่อนก็เริ่มได้ใจเถียงเขาอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ

“เถียงเก่ง” ชายหนุ่มต่อว่าไม่จริงจังนักจ้องมองริมฝีปากอิ่มน่าหยิก แต่ก็รีบคลายอ้อมแขนก่อนจะอดใจไม่ไหวแล้วถอยออกไปปล่อยให้หญิงสาวยืนหัวใจเต้นไม่เป็นส่ำเป็นนานกว่าจะเข้าสู่ภาวะปกติ

เรือนร่างสูงใหญ่อุดมไปด้วยกล้ามเนื้อสมบูรณ์แบบภายใต้สูทสุดเนี๊ยบดูดีตั้งแต่เส้นผมยันปลายเท้า เขานั่งไขว่ห้างดูสมาร์ทโฟนสลับกับแอบมองทิพย์วารีที่กำลังแต่งตัวอย่างเร่งรีบ หล่อนทาครีมกระปุกเล็ก ๆ แล้วก็ป้าย ๆ ครีมกันแดดจากนั้นก็ทาแป้งฝุ่นตบท้ายด้วย ลิปกลอส ก่อนจะรวบผมมัดเป็นหางม้าง่าย ๆ แค่นี้จริง ๆ ทั้งที่เขาไม่ได้เร่งสักหน่อยแต่ไม่รู้หรอกว่าท่าทางที่ตัวเองนั่งอยู่นั้นมันกดดันคนตัวเล็กแค่ไหน..….ชายหนุ่มแปลกใจตัวเองเหมือนกันทำไมเขาถึงต้องมานั่งรอผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ด้วยทั้งที่ปล่อยให้หล่อนไปเองก็ได้ การเดินทางออกจะสะดวกสบาย แต่เขาก็ยังอยากเห็นกับตาว่าทิพย์วารีเดินทางถึงมหาวิทยาลัยอย่างปลอดภัย และต้องการเห็นเธอกลับห้องโดย สวัสดิภาพเช่นกัน.....มันคือความรับผิดชอบของเขา ปราบบอกตัวเองอย่างนั้น

“ฉันให้แม่บ้านเข้ามาทำความสะอาดเหมือนเดิมแล้วนะ” ปราบบอกขณะที่ยัยตัวเล็กวิ่งมาหยิบกระเป๋าสะพายใบเล็ก

“ถ้าอย่างนั้นหนูก็กลับบ้านได้แล้วสิคะ” ทิพย์วารียิ้มแฉ่ง

“ไม่ได้.!..เอ่อ....เธอยังต้องทำกับข้าวให้ฉัน” ชายหนุ่มเผลอเอ็ดคนขี้กลัวอย่างลืมตัวเป็นผลให้อีกฝ่ายหน้าสลดหดเหี่ยวไปอีกแล้ว มันน่าจับหักคอนัก อุตส่าห์หวังดีกลัวว่าจะเหนื่อยเกินไป...ดันมาร้องกลับบ้านซะอย่างนั้น

“อ่อค่ะ...” หญิงสาวรับคำ เอาเข้าจริง ถ้าจะคิดในทางที่ดีหล่อนก็เริ่มจะชินกับเขาแล้วเหมือนกัน...อย่างน้อยวันนี้ก็เถียงชนะแหละ...ทิพย์วารียังดีใจไม่เลิก......

“น้ำ....” ชายหนุ่มเดินเข้าไปจับไหล่บอบบางให้หมุนเข้ามาหาตัวเองก่อนจะก้มลงฟัดแก้มนุ่มอย่างมันเขี้ยว

“คุณปราบ !” หญิงสาวตาโต ยกมือขึ้นจับแก้มตัวเองเหมือนไม่เชื่อว่าเหตุการณ์ก่อนหน้าได้เกิดขึ้นจริง ๆ

“จำไว้ อย่าให้ใครทำแบบนี้ เพราะแก้มนี้เป็นของฉัน” ปราบทำเป็นสั่งเสียงเข้ม....ทำไปได้ไงวะกู...ถ้าได้ส่องกระจกคงจะได้เห็นว่าตัวเองหูแดงไปหมด รู้สึกเหมือนว่ากลับไปเป็นหนุ่มน้อยเพิ่งริรัก

“เอ่อ...ค่ะ...” สองมือที่จับแก้มตัวเองรู้สึกว่ามันร้อนวูบวาบไปไม่หมด ไม่กล้าสบประสานสายตาคมเข้มคู่นั้น

ชายหนุ่มเดินนำลงไปที่จอดรถ ส่วนคนที่เดินตามรู้สึกแปลก ๆ เหมือนหายใจไม่ทั่วท้อง...ถามตัวเองว่าเมื่อกี้กลัวไหม...ไม่น่าใช่...ตกใจมากกว่าแล้วก็.....ฮึ่ย...ไม่น่าจะใช่..ทิพย์วารีขัดเขินกับความคิดของตัวเอง…ไม่สิ...เราไม่ได้ชอบสักหน่อย......

ปราบไปส่งทิพย์วารี ทั้งคู่นั่งรถไปด้วยกันเงียบ ๆ ต่างคนก็จมอยู่ในความคิดของตัวเอง จนกระทั่งถึงมหาวิทยาลัย หญิงสาวหันมาไหว้ขอบคุณเขาก่อนจะรีบลงจากรถ....ชายหนุ่มกวาดสายตามองตาม ....เห็นเจ้าหนุ่มหน้าอ่อนคนนั้นยืนยิ้มดักหน้าเจ้าหล่อนอยู่ ก็ให้รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาอีกแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ นอกจากขับรถออกไปอย่างหัวเสีย

“โอ้โห...เดี๋ยวนี้มีผู้ปกครองมารับมาส่งซะด้วย” หนุ่มน้อยหน้าหล่อขวัญใจน้องปีหนึ่งเอ่ยแซวเพื่อนสาวที่เดินก้มหน้างุด ๆ

“เอ่อ...ทางผ่านน่ะโรม...ไม่มีอะไรหรอก” ทิพย์วารีแก้ตัวตะกุกตะกัก

“เอ๊ะ...ทำไมต้องหน้าแดงด้วยอ่ะ” ชายหนุ่มเลิกคิ้วยั่วยิ้ม

“เดี๋ยวเถอะ...เรื่องอะไรมาจับผิดกัน.....โน่นพธูมาโน่นแล้ว” หญิงสาวรีบเปลี่ยนเรื่อง ขืนรอพธูมาถึงแล้วร่วมจับประเด็นเล่นข่าวนี้อีกคน หล่อนคงเอาตัวไม่รอดแน่

“มีอะไรกันหรือเปล่าจ๊ะ...อย่าบอกนะว่าอีตาโรมคิดไม่ซื่อกับเพื่อนน่ะ” พธูมองหนุ่มน้อยหน้าหล่ออย่างจับผิด....โรมเป็นเสือผู้หญิงชัด ๆ แต่เขาก็เคยรับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าจะไม่มีวันกินเพื่อนเด็ดขาด....ขอแค่เข้ากลุ่มด้วย ถึงแม้เหตุผลจะฟังดูทะแม่ง ๆ ผู้ชายทั้งแท่งแต่มักจะมาเดินตามเพื่อนผู้หญิงสองคนต้อย ๆ แต่ก็พิสูจน์กันมาสองปีเต็มจะขึ้นปีสามกันอยู่แล้วก็ไม่เห็นจะมีอะไรผิดปกติ นายโรมก้อย่างขยันเปลี่ยนหญิงควงทุกเดือน

“โธ่....เราไม่ได้คิดอะไรจริง ๆ นะ...สาบานได้” โรมทำท่ายกสองมือขึ้นยอมแพ้

“ไม่มีอะไรหรอกน่าพธูไปกันเถอะ...” ทิพย์วารีรีบตัดบทเกรงว่าจะเลี้ยวกลับมาเรื่องเก่าอีก

“เดี๋ยวนะ ทำไมแกหน้าแดง” พธูมองเพื่อนอย่างสงสัย

“หน้ายัยน้ำแดงตั้งแต่ลงจากรถแล้วมั้ง” โรมฟ้องพธู

“ไม่คุยกับพวกแกแล้ว รีบไปดีกว่าเดี๋ยวเข้าห้องสาย” ทิพย์วารีเดินหนีไปเลย โรมกับพธูพันมองหน้ากัน...อืม...เรื่องนี้ต้องมีเงื่อนงำ