16

ทิพย์วารีค่อย ๆ ขึ้นเตียงอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ ครั้นจะหนีไปนอนโซฟาก็คงไม่พ้นถูกดุอยู่ดี เพราะฉะนั้นทำตามใจเขาไปก่อน พี่ยักษ์วัดแจ้งจะได้ไม่โมโหจนพาลออกคำสั่งห้ามหล่อนไปเดินห้างกับพธูในวันพรุ่งนี้….อย่างน้อยคำว่าดูก่อนก็ยังพอมีความหวัง

ปราบนั่งพิงหัวเตียงอ่านเอกสารเกี่ยวกับโครงการใหม่ ซึ่งไม่ได้รีบร้อนอะไร แต่เขาก็ไม่อยากให้เวลาเสียไปโดยเปล่าประโยชน์ ก็เลยหยิบติดมือมานั่งอ่านฆ่าเวลาแค่นั้นเอง

ทิพย์วารีขึ้นมานอนจนชิดริมเตียงอีกด้าน หล่อนเห็นผู้ชายตัวโตกำลังสนใจกับเอกสารในมือ จึงค่อย ๆ ยื่นมือไปดึงพี่มึนที่นั่งอยู่ข้างเตียงเข้ามากอด ราวกับว่าถ้าหล่อนเคลื่อนไหวเบา ๆ ช้า ๆ แล้วเขาจะไม่เห็นอย่างนั้นแหละ...หญิงสาวกู๊ดไนท์คิสพี่มึนก่อนจะหลับตาพริ้ม ราวกับบนที่นอนมีแค่หล่อนกับพี่หมีตัวโตเท่านั้น….

ชายหนุ่มอ่านเอกสารเพลิน คงจะใช้เวลานานพอดูพอหันมาอีกทียัยตัวเล็กของเขาก็กอดไอ้พี่มึนหลับสนิทไปแล้ว......เห็นหน้าไอ้หมีตัวโตแล้วอดหมั่นไส้มันไม่ได้ปราบจึงเอื้อมมือไปเขี่ยมันให้ตกลงไปนอนแอ้งแม้งอยู่ข้างเตียงโดยทิพย์วารีไม่รู้สึกตัว วันนี้คงจะเหนื่อยมากล่ะสิทำท่าอย่างกับแบตฯหมด...ชายหนุ่มจัดการกดรีโมทปิดไฟทุกดวงก่อนจะล้มตัวลงนอนกอดคนข้าง ๆ พร้อมกับขโมยหอมแก้มนิ่มอีกฟอดใหญ่ถึงกระนั้นร่างน้อยก็ไม่ไหวติง......เดี๋ยวก็โดนลักหลับไม่รู้ตัว...นอนขี้เซาจริง....รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้า เขารู้สึกเอ็นดูคนในอ้อมแขน หรือว่าจะเป็นความสงสาร อะไรก็ช่างเถอะ..เอาเป็นว่ารู้สึกดีก็แล้วกัน แขนแข็งแรงค่อย ๆ รั้งเรือนร่างนุ่มนิ่มให้หันหน้าเข้ามาหา.....เจ้าหล่อนคงจะนึกว่าเขาเป็นพี่หมีถึงได้กล้าสอดแขนเรียวเล็กเข้ามากอดแถมยังรั้งให้เข้าไปแนบชิด...หาเรื่องเจ็บตัวหรือไงยัยบื้อเอ้ย......ปราบแกล้งต่อว่า แต่ก็ยอมโอนอ่อนให้หล่อนกอดแต่โดยดี

เช้าวันใหม่ ทิพย์วารีตื่นขึ้นมาในสภาพกอดกันกลม อ้อมแขนแข็งแรงนั่นรัดแน่นเสียจนแทบขยับตัวไม่ได้ หล่อนพยายามที่จะแกะมือใหญ่ออก แต่แล้วก็มีแรงกอดเข้ามามากกว่าเก่า

“อย่าดิ้นอยู่เฉย ๆ” ปราบสั่งเสียงเครียด

“หนูจะไปทำกับข้าวแล้วค่ะ..คุณปราบ”

“อืมอยู่เฉย ๆ ก่อนถ้าไม่อยากเจ็บตัว” พูดอย่างกับโจรมุมตึก

ทิพย์วารีสัมผัสได้ว่ามีบางอย่างดุนดันอยู่แถวท้องน้อย หล่อนถึงกับตัวแข็งทื่อแทบจะลืมหายใจ ในขณะที่คนตัวใหญ่ซบหน้าอยู่กับเรือนผมหอมกรุ่น ลมหายใจแรงร้อน...เท่านี้หญิงสาวก็นอนนิ่งแข็งค้างไม่กล้าขยับตัวแล้ว....ทำอย่างกับจะแปลงร่างอย่างนั้นแหละ...คนบ้านี่น่ากลัวชะมัด........

ทิพย์วารีรอจนได้ยินเสียงหายใจเป็นปกติ หล่อนจึงเงยหน้าขึ้นมองตาแป๋วอยากรู้ว่าเขาเป็นอะไรกันแน่ จู่ ๆ พี่ยักษ์วัดแจ้งก็ก้มลงจูบหน้าผากมนแผ่ว ๆ จนขนอ่อนพากันลุกชูชันแก้มแดงก่ำตลอดจนถึงลำคอ...

“รีบไปได้แล้ว...ฉันหิว” ปราบปล่อยให้ทิพย์วารีเข้าใจเอาเอง...ความจริงเขาอยากจะเคี้ยวเนื้อนุ่ม ๆ ของหล่อนแทบขาดใจ ต้องตัดใจแทบแย่อดทนให้หล่อนคุ้นเคยเขามากกว่านี้...

“วันนี้เป็นอเมริกันเบรกฟาสท์ก็แล้วกันนะคะ ไม่เกินสิบห้านาทีค่ะ” หญิงสาวรีบลงจากเตียงหลังทำธุระส่วนตัวเรียบร้อยแล้วก็ออกไปจัดเตรียมอาหารอย่างคล่องแคล่ว..ไม่เกินสิบห้านาทีจริง ๆ ทุกอย่างก็เสร็จเรียบร้อย

ปราบออกมานั่งคอยอยู่ก่อนแล้ว เขานั่งมองคนตัวเล็กสาละวนอยู่ในครัวขำ ๆ ที่หล่อนเข้าใจว่าเขาต้องการอาหารเช้าจริง ๆ

“คุณปราบคะ ตกลงเย็นนี้ให้หนูไปกับพธูนะคะ” ทิพย์วารีเอ่ยถามขณะที่เขากำลังนั่งทานอาหารเช้าเงียบ ๆ

“ถ้าฉันไม่ให้ไป” ชายหนุ่มแกล้ง เพราะอยากรู้ว่าทิพย์วารีจะทำยังไง

“หนูก็คงผิดคำพูดกับเพื่อน” หญิงสาวตอบเสียงเบา ทำตาแดง ๆ

“เอาล่ะ ฉันล้อเล่นอยากไปก็ไปแล้วอย่ากลับดึกล่ะ” ปราบต้องรีบตัดบทไม่อย่างนั้นคงได้เห็นใครบางคนทานอาหารเช้าเคล้าน้ำตาเป็นแน่

“ขอบคุณนะคะ” คนที่ทำท่าจะร้องไห้เงยหน้าขึ้นมายิ้มแป้น

ปราบมองแล้วอึ้งไปพักหนึ่ง เขาไม่เคยได้ยิ้มแบบนี้จากหล่อนเลยสักครั้ง......นอกจากเห็นเจ้าหล่อนยิ้มให้คนอื่น ๆ ในบ้าน.....

“อืม...วันหลังยิ้มบ่อย ๆ”

“คะ?.....เมื่อกี้คุณปราบพูดว่าอะไรนะคะ” ทิพย์วารีได้ยินไม่ถนัดหล่อนได้ยินเสียงเขางึมงำอะไรสักอย่าง

“หูตึงหรือไง...ฉันบอกให้ยิ้มบ่อย ๆ” ชายหนุ่มขึ้นเสียงกลบเกลื่อนอาการเขินอายของตัวเอง ที่ตั้งป้อมรังเกียจหล่อนไว้ซะเยอะ วันนี้กลับพาตัวมาอยู่ใกล้ ๆ ถึงแม้ว่าจะทำเพราะรับผิดชอบก็ตามเถอะ.....แต่ความจริงในใจคงยากจะปฏิเสธ

“คุณปราบชอบดุ” เถียงอุบอิบ

“ฉันไม่ได้ดุ”

“ก็คุณกำลังดุอยู่นี่ไงคะ” เอ่ยเสียงเบาเต็มที

“ทิพย์วารี กล้าเถียงฉันเหรอ”

“แบบนี้เลยค่ะ เรียกว่าดุ” หญิงสาวแข็งใจชี้แจงให้เขาเข้าใจ

“ฮึ่ย.....ไร้สาระ” ปราบลุกออกจากโต๊ะอาหาร กลับเข้าห้องไปอาบน้ำแต่งตัว

เย้.. !... ทิพย์วารีอยากจะโห่ร้องให้ก้องโลก เป็นครั้งแรกที่หล่อนเถียงชนะเขา...หญิงสาวยิ้มกริ่มเก็บโต๊ะอาหารอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะตามเข้าห้อง เตรียมตัวจะออกไปเรียนเหมือนกัน