15

“เย็นนี้เราว่างแล้วนะ ไปหาอะไรกินกันป่ะ” พธูชวนเพื่อนตั้งใจว่าจะไปเดินห้าง หลายวันแล้วที่ยัยน้ำรีบกลับ ไม่ค่อยได้ไปเดินดูของสวย ๆ งาม ๆ ด้วยกัน...พธูมีนิสัยอย่างหนึ่งคือชอบเดินดูเป็นอาหารตา แต่ไม่ชอบซื้อ ใช่ว่าหล่อนไม่มีเงิน เพราะที่บ้านของหล่อนก็จัดว่ามีอันจะกิน แต่เธอให้เหตุผลว่า เดี๋ยวก็มีรุ่นใหม่ออกมาสวยกว่านี้อีก....ซึ่งก็จริงและเป็นการดีที่จะได้ไม่เสียเงินไปอย่างไม่คุ้มค่า

“เราต้องรีบกลับ...เอาไว้เป็นพรุ่งนี้นะ” ทิพย์วารีปฏิเสธแต่ก็สงสารเพื่อนจึงขอเลื่อนเป็นวันพรุ่งนี้ อย่างน้อยหล่อนจะได้ขออนุญาตผู้ปกครองก่อน

“ก็ได้...พรุ่งนี้ห้ามเบี้ยวเด็ดขาด ไม่งั้นเราโกรธด้วย”

“จ้า....ไม่เบี้ยว” ทิพย์วารีไม่ค่อยจะมั่นใจเลยจริง ๆ แต่ยังไงหล่อนก็จะพยายามขอให้อนุญาตให้ได้

ปราบขับรถมารับทิพย์วารีตามที่นัดไว้ เขาเห็นหญิงสาวรูปร่างบอบบางรวบผมเป็นหางม้าทิ้งตัวเป็นพวงดูนุ่มลื่นดำเป็นมัน ทุกอย่างในตัวหล่อนดูเป็นธรรมชาติ ทำไมเขาถึงไม่เคยมองเห็นหล่อนในมุมนี้เลย....อาจจะเพราะอคติที่บังตา มัวไปหลงหน้ามืดตามัวกับของปลอม ๆ อยู่ได้ตั้งนานสองนาน.....โชคดีที่น้องอรเป็นฝ่ายทิ้งเขาไป ไม่อย่างนั้นป่านนี้เขาก็คงอยู่กับความลุ่มหลงอย่างโงหัวไม่ขึ้น.......

“สวัสดีค่ะคุณปราบ” หญิงสาววิ่งมาขึ้นรถเกรงว่าเขาจะรอนานแล้วพาลอารมณ์เสีย

“ค่อย ๆ เดินมาก็ได้ไม่ต้องลนลานขนาดนั้น”

ทิพย์วารีหน้าจ๋อย......ไม่ว่าจะทำยังไงเขาก็หาเรื่องดุว่าจนได้ จึงได้แต่นั่งเงียบ ๆ ...คนบ้า....จะดุไปถึงไหนนะ......

ปราบเหลือบมองคนข้างกายที่หน้าจ๋อยไปอีกแล้ว....เฮ้อ...กูนี่ปากเสียดีแท้ แล้ว เมื่อไหร่เด็กมันจะหายกลัววะ.....

ทิพย์วารีทำอาหารสุดฝีมือ หล่อนรู้อยู่แล้วว่าเขาชอบอะไรไม่ชอบอะไรข้อนั้นไม่เป็นปัญหา แต่ว่าที่ทำอยู่นี่บอกเลยว่าหวังผล หล่อนตั้งใจจะขออนุญาตไปเดินเที่ยวกับพธูในวันพรุ่งนี้ ตั้งใจว่าถ้าเขาอารมณ์ดีตอนไหนจะพูดเรื่องนี้ทันที

“เป็นอะไรหึ... นั่งมองหน้าฉันอยู่ได้” ปราบอดรนทนไม่ไหว ยัยเด็กนี่นั่งจ้องหน้าเขาตั้งแต่เริ่มลงมือทานอาหาร จนหมดไปครึ่งจานก็ยังไม่เลิกจ้อง…

“เอ่อ...อร่อยไหมคะคุณปราบ” หญิงสาวพยายามยิ้มประจบ

“มีอะไรก็ว่ามา...” แค่เห็นก็เดาออก ว่าหล่อนต้องการอะไรสักอย่าง...ยัยอ่อนเอ้ย มีอะไรจะพูดก็พูดมาอ้อมค้อมอยู่ได้

“คุณปราบหงุดหงิดเหรอคะ...งั้นหนูยังไม่พูดดีกว่าค่ะ” หญิงสาวยืนยันจะทำตามความคิดเดิมที่จะพูดตอนที่เขาอารมณ์ดีเท่านั้น แต่หารู้ไม่ว่าการทำแบบนี้ยิ่งทำให้คนเอาแต่ใจหงุดหงิดยิ่งขึ้นไปอีก

“ทิพย์วารี ฉันบอกให้พูดมา” ปราบสั่งเสียงเข้ม...ใจดีได้ไม่นานจริง ๆ

“เอ่อ...คือหนู....” หญิงสาวนั่งบิดมืออย่างต้องการ การตัดสินใจ

“ทิพย์วารี !..” ยัยเด็กเซ่อเอ้ย...อ้ำอึ้งอยู่ได้...ปราบเผลอตัวตวาดเสียงดังทั้งที่ตั้งใจว่าจะไม่ดุ...แต่ก็ทำยัยตัวเล็กสะดุ้งอีกจนได้

“คือ...พรุ่งนี้เย็นหนูจะขอไปซื้อของกับเพื่อนค่ะ อาจจะกลับช้าหน่อย” ทิพย์วารีแทบจะกลั้นใจพูด พูดจบก็ก้มหน้างุด....นั่งรอ...รออย่างลุ้นระทึก

“ใคร....”

“คะ?” หญิงสาวเงยหน้ามองเขาด้วยดวงตากลมโตที่มีเครื่องหมายคำถามอันโตอยู่ในนั้น

“เพื่อนน่ะใคร ผู้หญิงหรือผู้ชาย” ปราบเหนื่อยใจ...ทำไมยัยเด็กนี่ถึงได้เข้าใจอะไรยากนักนะ

“ผู้หญิงค่ะ...พธูน้องสาวพี่วาทิตไงคะ” ทิพย์วารีเอ่ยอ้างถึงวาทิตพี่ชายของพธูเพราะรู้ว่าเขาเป็นเพื่อนของคุณปราบเผื่อจะได้ของ่ายขึ้น

“ฮึ...ไปเป็นพี่เป็นน้องกับไอ้วาทิตมันตั้งแต่เมื่อไหร่กัน”

“หนูเรียกตามพธูค่ะ”

“เคยเจอกับมันแล้วหรือไง” ยัง...ยังไม่เลิกพาล

“ไม่เคยค่ะ” ทิพย์วารีสั่นหน้า ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาต้องยกเรื่องนี้ขึ้นมาเป็นประเด็น

“งั้นก็แล้วไป” คนขี้หวงโล่งใจ

“ตกลงคุณให้หนูไปนะคะ”

“ดูก่อน...”

ทิพย์วารีถึงกับเหวอ...ซักซะละเอียดยิบ สุดท้ายขอดูก่อน...ดูอะไร...ทำไมต้องให้ลุ้นด้วยก็ไม่รู้