13

หลังจากที่ปราบพาหญิงสาวไปสแกนนิ้ว ทำคีย์การ์ดให้ใหม่ ก่อนจะพากันกลับขึ้นไปทำอาหารง่าย ๆ ตามความต้องการของชายหนุ่ม เมื่อทานอาหารเสร็จแล้วทิพย์วารีเก็บล้างทุกอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยดังเดิม พอหันมาก็ยังเห็นผู้ชายตัวโตนั่งเป็นยักษ์ปักหลั่นปักหลักไม่ยอมไปไหน ไม่รู้เขาจะจับจ้องอะไรนักหนา หรือว่ากลัวหล่อนจะทำข้าวของแตกหักเสียหายกันแน่….

“หนูเอาของเข้าไปเก็บในห้องเล็กนะคะ” ทิพย์วารีเล็งไว้แล้วว่าหล่อนจะเข้าไปอยู่ในห้องนั้น

“เอาไปไว้ที่ห้องฉัน”

“แต่ว่า..ให้หนูนอนห้องเล็กดีกว่านะคะ” เอาแล้วไง สิ่งที่นึกหวั่นมาทั้งวัน มันเกิดขึ้นจริง ๆ ด้วย

“ฉันสั่ง !... หูหนวกรึไง” ปราบพยายามจะไม่ดุ แต่ก็ไม่ชอบให้ใครขัดใจ ยัยเด็กนี่ทำไมต้องทำท่ากลัวกูขนาดนี้ด้วยวะ...ยังไม่ได้ดุสักหน่อย….

ทิพย์วารีจำต้องหิ้วกระเป๋าเข้าไปไว้ห้องเดียวกับเขา แต่ก็มีปัญหาอีกจนได้ หล่อนจะเอาเสื้อผ้าแขวนไว้ที่ไหน เมื่อในตู้ก็มีเสื้อผ้าของผู้หญิงคนนั้นอยู่แล้ว

“ทำไมเหรอ รังเกียจเสื้อผ้าพวกนั้นหรือไง” ปราบยืนเอามือล้วงกระเป๋ามองทุกการกระทำของคนตัวเล็กที่ไม่ว่าจะทำอะไร ล้วนปิดบังความรู้สึกของตัวเองไม่มิด

“ปะ...เปล่าค่ะ แต่ว่าเจ้าของเขาคงไม่ชอบใจ” มันดูเหมือนเราสามคนยังไงไม่รู้ ก็ไหนบอกว่าหล่อนไม่ใช่มือที่สามไง....

“นั่นขึ้นอยู่กับเธอ”

“คะ ?....หนูไม่เข้าใจค่ะ”

“เสื้อผ้าของใช้พวกนั้นเป็นของเธอ”

“อะไรนะคะ....แต่ว่า...”

“เรื่องมากจริง...ของใหม่ทั้งหมดนั่นแหละ ฉันให้เธอจะได้หมดปัญหาซักที...ฉันง่วง”

ปราบพูดง่าย แต่คนฟังยากจะเข้าใจ จู่ ๆ ก็ยกเสื้อผ้าของแฟนตัวเองให้คนอื่นหน้าตาเฉย....เอ....หรือจะไม่ใช่เพราะดูแล้วเป็นของใหม่ทุกชิ้นนี่นา...ช่างเถอะ...ทิพย์วารีก็ง่วงแล้วเหมือนกัน...หญิงสาวเร่งมือจัดของจนเสร็จเรียบร้อยก็พอดีกับปราบอาบน้ำเสร็จ....ภาพที่เขามีผ้าขนหนูพันกายผืนเดียว มันทำให้รู้สึกแปลก ๆ จึงได้รีบหอบเสื้อผ้าหลบเข้าไปอาบน้ำ

หญิงสาวใส่ชุดนอนมิดชิดเสื้อแขนยาวกางเกงขายาวออกมายืนเก้ ๆ กัง ๆ ก่อนจะตัดสินใจอุ้มพี่มึนเดินไปนอนที่โซฟาด้วยความที่หญิงสาวตัวนิดเดียวจึงนอนได้สบาย ๆ

“ทิพย์วารี มานอนบนเตียง”

“หนูนอนตรงนี้ก็ได้ค่ะ”

“ทิพย์วารี....” ปราบเรียกเสียงเข้มจัด

หญิงสาวเดินคอตกอย่างยอมจำนนในโชคชะตา เดินกลับมานอนลงบนที่นอนอีกฝั่งหนึ่งยังไม่ทันได้เข้าที่ มือใหญ่ก็เอื้อมมาคว้าเอวดึงคนตัวเล็กเข้าไปในอ้อมกอด

“คุณปราบ....อย่าค่ะ” ฝ่ามือบาง ยันอกกว้างเอาไว้ เนื้อตัวสั่นเทากลัวสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้เพราะหล่อนยังจำความเจ็บปวดในค่ำคืนนั้นได้ดีมันกลายเป็นความทรงจำที่ยังตามหลอกหลอนทั้งที่พยายามจะลืม

“ฉันแค่กอด” ปราบพูดเสียงนุ่ม ยิ่งคนในอ้อมกอดแสดงอาการหวาดกลัวเขาก็ยิ่งรู้สึกผิด ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ อย่างทิพย์วารีที่ต้องมารองรับอารมณ์บ้าคลั่งของคนทั้งโกรธทั้งเมาก็พอจะเดาออกว่าหล่อนจะหวาดกลัวฝังใจเพียงใด.... แต่เขาก็ไม่รู้ว่าควรจะทำยังไง ก็ได้แต่แสดงความรับผิดชอบในแบบของเขาที่จะต้องพยายามลบความทรงจำแย่ ๆ นั่นออกไป...ชายหนุ่มพยายามข่มอารมณ์ที่พลุ่งพล่านให้สงบลง คงต้องใช้ความอดทนอย่างมาก กว่าจะทำให้ทิพย์วารีคุ้นเคยแล้วก็เลิกหวาดกลัวเขาเสียที....

ทิพย์วารีนอนตัวแข็งทื่อ ใบหน้าซุกอยู่กับอกแกร่ง จนได้ยินเสียงหัวใจของผู้ชายตัวโตที่เต้นแรงไม่แพ้ของตัวเอง.....ได้แต่หวังว่าเขาจะทำอย่างที่พูด

เช้าวันใหม่ทิพย์วารีตื่นมาอย่างโล่งใจ เพราะไม่ได้เกิดเรื่องเลวร้ายอย่างที่กลัว หล่อนไม่รู้ว่าหลับไปตอนไหน รู้แต่ว่าก่อนจะหลับไปมือใหญ่ลูบหลังไหล่ให้ราวกับจะกล่อมนอน ....หญิงสาวค่อย ๆ ยกมือที่พาดอยู่บนเอวของหล่อนออกอย่างเบามือ หล่อนรู้สึกผ่อนคลายลงเยอะ ไม่เกร็งจนรู้สึกปวดหัวเหมือนกับเมื่อวาน

อาหารเช้าถูกจัดเตรียมเอาไว้อย่างเรียบร้อย ทิพย์วารีสวมผ้ากันเปื้อนลวดลายการ์ตูนหมีพูน่ารัก ใบหน้ามีรอยยิ้มน้อย ๆ เมื่อปราบเดินเข้ามา

“เธอไม่ไปเรียนหรือไง ป่านนี้ยังไม่แต่งตัวอีก” ทำเป็นถามเสียงเข้ม...เพราะวางหน้าไม่ถูกสถานการณ์ตอนนี้เหมือนกับมีเมียคอยดูแลอย่างนั้นแหละ....มันยังไม่ชิน....

“หนูมีเรียนบ่ายค่ะ”

ปราบรับรู้แล้วก็ไม่พูดอะไรอีกนั่งทานอาหารเช้ากันเงียบ ๆ แต่ก่อนที่เขาจะไปทำงานก็ได้ขอเลขบัญชีของทิพย์วารีแล้วจัดการโอนเงินให้ทันที

“คุณปราบโอนเงินให้หนูทำไมตั้งเยอะคะ” หญิงสาวเห็นเงินจำนวนมากเกินกว่าจะเป็นค่าใช้จ่ายของเด็กมหาวิทยาลัยอย่างหล่อน

“เอาไว้ใช้ ขาดเหลืออะไรก็บอก” ปราบบอกเสียงเรียบ

“แต่ว่าคุณป้าให้หนูแล้วนะคะ...” ทิพย์วารีไม่เข้าใจเพราะปกติคุณป้าอาภาก็ให้เงิน หล่อนใช้จนเกินพออยู่แล้ว

“ต่อไปนี้ไม่ต้องไปกวนคุณแม่” พูดจบก็เดินออกไปเลยเพราะขี้เกียจตอบปัญหายัยเด็กขี้สงสัย..

ทิพย์วารีได้แต่สะท้อนใจ เมื่อไหร่หล่อนจะยืนด้วยขาของตัวเอง ไม่เป็นภาระของใครสักทีนะ....

ปราบรู้สึกอารมณ์ดีกว่าทุกวัน วันนี้เขามาถึงบริษัทแต่เช้า ก่อนเวลาเริ่มงานเสียอีกแต่ก็ยังช้ากว่าเมธาเลขาหนุ่ม ซึ่งดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะมีแขกมาพบ ชายหนุ่มมองผ่าน ๆ เห็นเป็นผู้หญิงก็ไม่ได้สนใจเพราะเขาไม่ชอบยุ่งเรื่องส่วนตัวของใครอยู่แล้ว

“เดี๋ยวค่ะ.....” สาวน้อยหน้าตาสดสวย ในชุดนักศึกษาสถาบันเดียวกับทิพย์วารีวิ่งตามมาขวางหน้าเขาไว้ได้ทัน ก่อนที่ท่านประธานจะเข้าห้องทำงาน

ชายหนุ่มชะงักกวาดตามองสาวน้อยที่วิ่งมาขวางหน้าด้วยสายตาตำหนิ เขาไม่ชอบอะไรที่มันดูไร้ระเบียบแบบแผน เขาจำได้แม่นว่าไม่มีนัดในเช้านี้