บทที่ 3

รันเวย์ขับรถออกมาด้วยความรวดเร็ว แม้ว่าฝนจะกระหน่ำตกมาอย่างหนัก ชายหนุ่มขับรถออกมาครู่หนึ่ง ก่อนจะพบเด็กสาวนั่งกอดตัวเองที่มุมป้ายรถเมล์ รันเวย์ลงจากรถด้วยท่าทีโมโห ก่อนจะกระชากแขนหญิงสาวอย่างแรง

“สนุกมากหรือไงวะ”

“โอ๊ย!”

เพียงฝันเอ่ยร้องขึ้นด้วยความเจ็บปวด ก่อนจะค่อย ๆ จ้องมองใบหน้าชายหนุ่มตรงหน้า รันเวย์รับรู้ได้ทันทีว่าเด็กสาวนั้นพึ่งผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก ก่อนที่คำพูดของตัวเองเมื่อครู่จะแผ่ซ่านเข้ามาในสมอง

“เพียงฝัน เลิกยุ่งกับชีวิตฉันสักทีได้ไหม ไม่ว่าเธอจะพยายามแค่ไหน ฉันก็ไม่มีวันรักเธอ ได้ยินไหมว่าฉันไม่มีวันรักเธอ”

เพียงเท่านั้น ก็ทำให้ชายหนุ่มเข้าใจได้ทันที

“ขึ้นรถ”

รันเวย์เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งแม้ภายในใจจะขุ่นเคืองแค่ไหนก็ตาม

“เดี๋ยวเพื่อนเพียงมารับค่ะ”

“เมื่อไหร่จะเลิกโกหกสักทีวะ ฮะ! ฉันไม่มีเวลาว่างมากพอ มานั่งเล่นกับเธอนะ”

“โอ๊ย!”

เพียงฝันเอ่ยร้องขึ้นเมื่อชายหนุ่มพยายามบีบไหล่เธอ ก่อนที่เธอจะขืนตัวออกส่งผลให้เสื้อนักศึกษาของเธอขาด กระดุมกระเด็นตกไปทั่วบริเวณ เผยให้เห็นหน้าอกใหญ่ และบราเซียลายลูกไม้ชัดเจน

รันเวย์จ้องมอง หน้าอกใหญ่ที่โผล่พ้นเสื้อซับในของเธอ ก่อนจะอุ้มเธอขึ้นทันทีและไม่ลืมคาดโทษเธอเอาไว้

“ซ้อนรูปเอาเรื่องวะ ถ้าเธอลงมาจากรถ เธอโดนดีแน่”

รันเวย์เอ่ยขึ้น ก่อนจะเดินขึ้นรถอีกและขับรถออกมาด้วยความรวดเร็ว

เพียงฝันแสร้งหันหน้าไปอีกทาง เพราะไม่อยากมองใบหน้าคนที่ทำร้ายจิตใจตัวเอง

ใช้เวลาเพียงไม่นาน ชายหนุ่มก็ขับรถมาถึงเพ้นส์เฮ้าท์ตัวเอง เพียงฝันค่อย ๆ เก้าลงจากรถ ก่อนจะเดินตามร่างชายหนุ่มไปด้วยท่าที กล้า ๆ กลัว ๆ

หลังจากที่เดินเข้ามาในห้อง เพียงฝันยังยืนอยู่หน้าประตูอยู่อย่างนั้น

“เข้ามาสิ หรือจะรอให้ฉันเดินไปอุ้ม”

รันเวย์เอ่ยขึ้น ก่อนที่เพียงฝันจะก้มมองร่างกายตัวเอง ที่เปียกโชก

“ฝันตัวเปียก”

“ก็ถอดเสื้อผ้าตรงนั้น แล้วเดินเข้ามา”

เพียงฝันข่มตาลงเพื่อข่มความเจ็บปวดในใจ เธอไม่ได้รู้สึกเขินอายที่ชายหนุ่มจะเห็นเรือนร่าง หากเขาอยากให้เธอเจ็บปวดหรือเขินอาย บอกเลยว่าตอนนี้เธอ เธอรู้สึกเจ็บปวดและชินชาไปทั่วทั้งหัวใจ เพียงฝันค่อย ๆ ถอดเสื้อนักศึกษาออกช้า ๆ ก่อนจะตามด้วยบราเซียตัวจิ๋ว ใช้เวลาเพียงไม่นาน เรือนร่างเปลือยเปล่า ก็เดินเข้ามาในห้องช้า ๆ รันเวย์จ้องมองเรือนร่างเด็กสาวด้วยแววตาหื่นกระหาย กว่าจะได้สติ ก็เมื่อตอนเด็กสาวขอชุดคลุม

“เพียงหนาวขอชุดคลุมหน่อยได้ไหมคะ”

เพียงฝันเอ่ยขึ้น เมื่อเดินเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าชายหนุ่ม กลิ่นสาบสตรีเพศปลุกเร้าอารมณ์กระสันในกายชายหนุ่มทันที ก่อนที่รันเวย์นั้น จะผลักร่างหญิงสาวให้นอนลง

“เธอไม่ควร มาเปลือยร่างกายในห้องของฉันนะ”

รันเวย์เอ่ยขึ้น ก่อนจะสูดดมซอกคอขาวของหญิงสาว แต่อยู่ ๆ เสียงโทรศัพท์มือถือของชายหนุ่มก็ดังขึ้น ดึงสติของชายหนุ่มไม่ให้ทำอะไรไปมากกว่านี้

ชื่อหญิงสาวปรากฏขึ้นบนหน้าจอ ทำให้เพียงฝันมองเห็นมันชัดเจน รันเวย์จ้องมองใบหน้าหญิงสาวเพียงนิด ก่อนจะกระตุกยิ้มมุมปาก และกดรับสายเพลินฝันทันที

พึ่บ! สายหนุ่มโยนเสื้อคลุมลงบนตักหญิงสาว ก่อนจะเอ่ยขึ้นกับปลายสายทันที

“คิดถึงฉันเหรอ ผิดคาดแฮะ ไม่คิดว่าเธอจะเป็นฝ่ายโทรหาฉันก่อน”

รันเวย์เอ่ยขึ้น ก่อนจะมองร่างบางที่กำลังสวมใส่ชุดคลุมอยู่ด้วยสายตาเย้ยหยัน

“นายนอนรึยัง ฉันรบกวนรึเปล่า”

“สำหรับเธอ ฉันมีเวลาว่างให้เสมอ”

เพียงฝันนั่งกอดหมอนและนอนฟังชายหนุ่มเงียบ ๆ เธอไม่รู้ว่ารันเวย์คุยกับใคร แต่ดูจากการพูดคุยแล้ว คงเป็นคนที่สำคัญกับเขาพอสมควร เพียงฝันเก็บความเสียใจไว้ใต้ใบหน้าเรียบเฉย ก่อนจะผล็อยหลับไปในที่สุด

รันเวย์ยังพูดคุยกับเพลินฝันด้วยท่าทีมีความสุข ก่อนจะพบกับร่างหญิงสาวที่นอนหลับอยู่บนโซฟา

“หึ คงคาดหวังว่าจะตื่นขึ้นมาบนเตียงของฉันสินะ แต่ขอโทษด้วย ฉันไม่ใช่พระเอกในนิยายวะ”

รันเวย์ปล่อยให้หญิงสาวนอนกอดหมอนภายใต้อุณหภูมิสิบหกองศา ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องตัวเอง