บทที่ 4.

รันเวย์ปล่อยให้หญิงสาวนอนกอดหมอนภายใต้อุณหภูมิสิบหกองศา ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องตัวเองด้วยท่าทีเรียบเฉย โดยไม่สนใจร่างหญิงสาวที่นอนแน่นิ่งอยู่แม้แต่น้อย

หลังจากที่กดวางสาย เพลินฝันก็เข้าไอจีเพื่อส่องชายหนุ่มทันทีรันเวย์เป็นผู้ชายคนแรกที่เธออยู่ด้วย และเป็นตัวเองที่สุด สำหรับเธอไม่ต้องการคนเพอร์เฟกต์มาก ขอแค่คอยปลอบโยนเธอในวันที่เจอเรื่องร้ายก็พอ

@บริษัทสมุทรแอร์ไลน์

กัปตัน เดินย่างกรายเข้ามาในบริษัท ยามตะวันใกล้ลาลับขอบฟ้า แววตาที่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น แต่หารู้ไม่ชายหนุ่มต้องแบกรับภาระมากมาย แทนพ่อที่เสียไป เหลือเพียงกำลังใจในการใช้ชีวิตแค่สองคนคือแม่ที่ป่วย และน้องชายที่รัก กัปตันทำงานอย่างหนัก เพื่อให้ธุรกิจของตัวยังคงเป็นที่หนึ่ง แม้ใคร ๆ จะพยายามจะขึ้นมาช่วงชิงตำแหน่ง แต่ชายหนุ่มนั้น ก็ใช้ประสบการณ์ในการทำงานมาตลอดเจ็ดปี รักษาตำแหน่งสายการบินที่ดีที่สุดเอาไว้

ชายหนุ่มทอดสายตามองเครื่องบินจำนวนหลายพันคัน กัปตันรู้ซึ้งถึงความพยายามที่พ่อของเขานั้นสร้างขึ้นมา จะไม่ว่าวันนี้หรือวันข้างหน้า สมุทรแอร์ไลน์ จะยังคงตำแหน่งสายการบินที่ดีที่สุด ชายหนุ่มละสายตาจากสิ่งที่อยู่ตรงหน้า ก่อนที่ลูกน้องคนสนิทจะเปิดประตูเข้ามา

“นายครับ... คืนนี้มียาล็อตใหญ่นำเข้าจากสเปน นายจะไปดูเองไหมครับ”

เป็นไปตามที่หลาย ๆ คนคาด นักธุรกิจหนุ่มหน้าใหม่ไฟแรง ไม่มีทางที่จะรักษาตำแหน่งไว้ได้ หากไม่ได้มีธุรกิจผิดกฎหมายเบื้องหลัง กัปตันพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ ก่อนจะเดินเข้าไปที่ห้องทำงานของตัวเอง ชายหนุ่มไม่เคยคิดที่จะเป็นนักธุรกิจ เพราะชีวิตของเขาอยู่กับมาเฟียมาครึ่งชีวิต จนวันหนึ่ง พ่อของเขาเสียไปในวันที่น้องชายยังเรียนไม่จบ แม่ล้มป่วยอาการโคม่า กัปตันต้องวางมือจากวงการมาเฟีย มาเป็นนักธุรกิจที่ใคร ๆ ต่างร่วมลงทุนด้วย เพราะชื่อเสียงของเขาในแวดวงธุรกิจ ค่อนข้างมีอำนาจ ต่างจากน้องชายอีกคน ที่เอาแต่เที่ยวเตร่ไปวัน ๆ กัปตันพิงเก้าอี้ภายในห้องทำงานด้วยความเหนื่อยล้า ก่อนจะหลับตาลงช้า ๆ หลายวันมาแล้ว ที่ชายหนุ่มนั้นไม่ได้หลับอิ่ม ใช้เวลาเพียงไม่นานชายหนุ่มก็หลับไปในที่สุด จนเวลาล่วงเลยมาถึงช่วงดึกของวัน เสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น ปรากฏเบอร์ลูกน้องคนสนิท ก่อนที่กัปตันจะสะดุ้งตื่น

“นี่หลับไปนานแค่ไหนแล้ววะ”

ชายหนุ่มก้มมองนาฬิกาข้อมือตัวเอง ก่อนจะปรากฏเข็มยาวชี้ไปที่เลขเข็มสั้นชี้ไปที่เลขสองบ่งบอกว่าเป็นเวลาตีสองสิบห้านาที กัปตันถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ก่อนจะต่อสายหาลูกน้องตัวเองทันที

“ครับนาย”

“เรียบร้อยดีไหม”

กัปตันเอ่ยถามลูกน้องตัวเองทันที เมื่อได้ยินน้ำเสียงที่ปลายสาย

“มีปัญหานิดหน่อย แต่ผมจัดการได้ครับ”

แม็กนัม เอ่ยตอบผู้เป็นนายด้วยน้ำเสียงไม่สู้ดีนัก เนื่องจากของที่ส่งมาในล็อตนี้นั้นเป็นตัวยาเกรดต่ำ แม็กนัมทำได้เพียงส่งกลับ ทว่ากัปตันกลับไม่เชื่อในน้ำเสียงนั้น

“ถ้าจัดการไม่ได้ มึงตาย!”

กัปตันเอ่ยขึ้นก่อนจะกดตัดสายทันที ก่อนจะขับรถออกมาที่เพนท์เฮ้าส์ตัวเองด้วยความเร็ว

เช้าต่อมา...

เพียงฝันรู้สึกตัวในยามเช้าของวัน ก่อนที่อาการมึนหัวจะพุ่งเข้ามาในหัวของเธอ เมื่อถูกพิษไข้เข้าเล่นงาน เพียงฝันค่อย ๆ พยุงร่างตัวเองเดินไปหยิบชุดที่แม่บ้านรีดไว้ให้

“พี่รันเวย์ออกไปแล้วเหรอคะ”

เพียงฝันเอ่ยถามแม่บ้านขึ้น ก่อนที่หญิงสาววัยกลางคนจะเอ่ยตอบ

“ค่ะ คุณรันเวย์บอกว่า ถ้าคุณตื่นแล้วให้กลับไปได้เลย แล้วไม่ต้องกลับมาที่นี่อีก เพราะคุณรันเวย์เจอ คนที่ใช่แล้ว”

คำพูดของหญิงสาววัยกลางคน ทำเอาใบหน้าของเพียงฝัน ชาไปทั่วขณะ ก่อนจะรีบจัดการตัวเองและรีบออกไปจากห้องของเขาทันที หยดน้ำตาไหลออกมาเป็นทางยาว ขณะนั่งรอรถเมล์ แม้จะสั่งหัวใจตัวเองนับร้อยครั้ง ว่าควรเลิกรักผู้ชายใจร้ายคนนั้น แต่หัวใจของเธอกลับไม่รักดี เอาแต่รักเอาแต่คิดถึงแต่เขา เพียงฝันร่ำไห้ออกมาอย่างหนัก ก่อนที่อาการปวดศีรษะจะแผ่ซ่านเข้ามาในสมองอีกครั้ง เพียงฝันพยายามปาดน้ำตาออกจากพวงแก้มใส แต่มันก็ยังคงไหลออกมาเรื่อย ๆ โดยไม่รู้ว่ามีชายหญิงคู่หนึ่งภายในรถที่กำลังติดไฟแดง มองมาที่เธออยู่

“สงสารผู้หญิงคนนั้นจัง เขาคงเพิ่งเจอเรื่องแย่ ๆ มา”

เพลินฝันเอ่ยขึ้น ก่อนจะจ้องมองใบหน้าเพียงฝันที่กำลังนั่งร้องไห้อยู่ รันเวย์ค่อย ๆ หันไปตามเสียงของหญิงสาว ก่อนจะเห็นผู้หญิงที่นอนในห้องของเขาตลอดทั้งคืน กำลังนั่งร้องไห้อย่างหนัก รันเวย์มองไปที่เพียงฝันด้วยสายเรียบนิ่ง เพราะตัวเขานั้นรู้ดีถึงเหตุผลที่หญิงสาวนั้นกำลังร่ำไห้อยู่ แต่เลือกที่จะซ่อนใบหน้ารู้สึกผิด ไว้ภายใต้ใบหน้าเรียบเฉย และขับรถออกมาด้วยความเร็ว เพราะกลัวว่าเพียงฝันจะเห็นตัวเองและเพลินฝัน ซึ่งถ้าเธอเห็นตัวเขาก็ควรที่จะไม่สนใจดีซะอีกเธอจะได้ตัดใจจากเขาสักที แต่ไม่รู้ว่าทำไม ถึงต้องรีบขับรถออกมา การกระทำของชายหนุ่มไม่เพียงสร้างความมึนงงให้กับตัวเขาเอง แต่กลับสร้างความมึนงง ให้เพลินฝันอีกคน

“นี่นาย จะขับเร็วเกินไปแล้วนะ”

รันเวย์ยังคงเงียบและขับรถอยู่อย่างนั้น โดยไม่พูดจาใด ๆ ออกมา

เมื่อรถเมล์มาถึงเพียงฝันก็ปาดน้ำตา และเดินขึ้นไปทันที

และหลังจากนี้เธอจะไม่ยุ่งกับคนใจร้ายคนนั้นอีกแล้ว ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม

ใช้เวลาเพียงไม่นาน หญิงสาวก็มาถึงบ้าน เธอรีบเดินขึ้นบ้านด้วยท่าทีเร่งรีบ ก่อนจะเห็นกัปตัน นั่งรอเธออยู่ด้วยท่าทีนิ่งเรียบนิ่ง

“ไปไหนมา”

คำแรกที่ชายหนุ่มเอ่ยถามก็ทำให้เพียงฝันชะงักไปทันที ไม่มีทางที่กัปตันจะไม่รู้ว่าเธอนั้นไปนอนห้องรันเวย์น้องชายของเขามา เพียงฝัน ค่อย ๆ เดินย่างกายเข้าไปหากัปตันเงียบ ๆ ก่อนจะยืนก้มหน้าลง

“รู้ใช่ไหม ว่าไปแบบนั้นมันอันตราย รันเวย์ไม่ใช่คนที่ไว้ใจได้ เพราะฉะนั้น อย่าเอาตัวเองเข้าไปเสี่ยงอีกเข้าใจไหม”

กัปตันเอ่ยขึ้น ในขณะที่เพียงฝันยังคงยืนเงียบอยู่อย่างนั้น เธอไม่อยากแก้ตัวอะไรให้กัปตันมองไม่ดี

“ค่ะ ขอโทษมันจะไม่เกิดขึ้นอีก”

กัปตันถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ก่อนจะลุกขึ้นและเข้าใกล้ ๆ หญิงสาว มือหนาค่อย ๆ ยื่นไปแตะที่ไหล่หญิงสาวราวกับกำลังปลอบประโลม

“อย่าพยายามพาตัวเองไปอยู่ในที่ ที่ทำให้ตัวเองเจ็บ ถอยออกมาตอนนี้ยังทันนะ”

กัปตันเอ่ยขึ้น ก่อนที่เพียงฝันจะร่ำไห้ออกมาอย่างหนัก กัปตันรู้ดีว่าเพียงฝัน ไม่มีทางตัดใจจากรันเวย์น้องชายเขาได้ แต่เขาคงทำได้เพียง รักษาความรู้สึกของเพียงฝัน ให้เจ็บเพราะน้องชายเขาน้อยที่สุด เพราะเธอไม่เหลือใครอีกแล้ว

กัปตัน ค่อย ๆ ปาดน้ำตาออกจากพวงแก้มหญิงสาว ก่อนจะรับรู้ถึงความร้อนรุ่มภายในร่างหญิงสาว

“เพียงฝัน! เธอป่วยเหรอ”

กัปตันเอ่ยขึ้น ก่อนจะแตะฝ่ามือแกร่งลงบนหน้าผากหญิงสาวเบา ๆ

พึบ!

ร่างหญิงสาวถูกดึงออกมาจากบ้านทันที เพียงฝันทำได้เพียงเดินตามร่างชายหนุ่มออกมาเงียบ ๆ เพราะกลัวว่าเขาจะถามถึงสาเหตุการป่วยของเธอ เธอไม่อยากเป็นต้นเหตุที่ทำให้ชายหนุ่มทั้งสองทะเลาะกันอีกแล้ว