ตอนที่ 9 ดอกไม้เยี่ยมไข้

ห้องอาหาร

ระหว่างนั่งรับประทานอาหารเย็นร่วมกัน ไอลดาแอบมองธีรภพเป็นระยะด้านธีรภพเองก็เช่นกันลอบมองเธอจนคุณหญิงเริงศรีสังเกตเห็นแล้วนึกขำแค่เริ่มแผนทำให้ทั้งสองใกล้ชิดแค่ครั้งเดียวกลับได้ผลดีเกินคาด

“พรุ่งนี้ทำดอกไม้ให้หนึ่งช่อ ฉันจะเอาไปเยี่ยมลูกค้า ” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นหลังจากเงียบกันมานาน

“ค่ะ คุณธีจะให้ไปส่งที่ไหนคะ?”

“เดี๋ยวไปเอาเอง” เขาพูดสวนแบบไม่คิดอะไรแต่คุณย่าหันมองแปลก ๆ เขาเลยเบี่ยงเบนไปทางอื่น

“มันเป็นทางผ่านจะได้ไม่ต้องวนไปวนมาให้เสียเวลา”

“คราวหลังโทรมาบอกน้องก็ได้นะ”

“ผมไม่มีเบอร์โทรลดา” เขาหันมองสบตากับไอลดาพลางเคี้ยวอาหารในปากไปด้วย

“เพราะว่าแกไม่เคยใส่ใจเลยไม่เคยรู้อะไรเกี่ยวกับน้องสักอย่าง” คุณหญิงเริงศรีพูดเหน็บแล้วอมยิ้มกับสายตาของธีรภพที่มองไอลดา

“ลดา”

“คะ”เธอสะดุ้งหน้าตาเหลอหลามัวแต่เผลอมองธีรภพจนลืมตัว

“บอกเบอร์โทรศัพท์ให้พี่เขาไปสิลูก” คุณหญิงยิ้มอ่อนอยากจะขำสองหนุ่มสาวแต่ฝืนฮึบเอาไว้ไม่อยากให้กลานรู้ตัวว่าคือแผนให้ใกล้ชิดของย่า ไอลดาพยักหน้ารับเบา ๆ แล้วบอกเบอร์โทรศัพท์กับเขา

“พรุ่งนี้จะเข้าไปรับช่อดอกไม้ตอนสิบเอ็ดโมง”

“ค่ะ”ไอลดารับคำแล้วอมยิ้มที่พรุ่งนี้จะได้เจอเขาอีกครั้งแม้จะไม่กี่นาทีก็ดีใจ

ร้านดอกไม้ ไอลดา ฟลอริส

ทางร้านรับออเดอร์ลูกค้าประจำสั่งทำพวงมาลัยกระแตเกาะกิ่งแก้ว จำนวนสามสิบตัว ทั้งร้านมีแค่ไอลดาเท่านั้นที่ทำเป็นเธอนั่งทำพวงมาลัยอยู่หน้าร้านเป็นกระจกแผ่นใหญ่สำหรับโชว์การจัดดอกไม้ให้คนที่เดินผ่านไปมาเห็นและดึงดูดให้มาเป็นลูกค้าในอนาคตซึ่งเป็นความคิดของธีรภพที่ออกแบบให้

ชายหนุ่มรูปร่างสูงกำยำเดินเข้ามาภายในร้านแล้วตรงมาหาไอลดาที่นั่งทำพวงมาลัย

“สวัสดีครับคุณลดา”เมฆาลูกชายคุณหญิงจันจิรา ลูกค้าประจำมารับของที่แม่ของเขาสั่งไว้

“อ้าว....สวัสดีค่ะคุณนุ วันนี้รบกวนรอสักสิบนาทีลดากำลังทำตัวสุดท้ายใกล้เสร็จแล้วค่ะ”หน้าสวยยิ้มแหยเกรงใจลูกค้าที่ต้องมานั่งรอ

“ไม่เป็นไร ผมรอได้” เมฆายิ้มให้อย่างเป็นมิตรก่อนจะนั่งลงเก้าอี้ที่วางอยู่ข้างมองไอลดาทำตัวกระแตแล้วชวนกันพูดคุย

ธีรภพเดินมาถึงหน้าร้านเห็นไอลดานั่งคุยอยู่กับลูกค้าหนุ่มแล้วหัวเราะมีความสุขกันสร้างความหงุดหงิดให้เขาทันที ธีรภพเดินเข้ามาในร้านผ่านเคาน์เตอร์ไปเฉย ๆ

“ลดา ดอกไม้ของฉันเสร็จหรือยัง”เสียงทุ้มที่แทรกขึ้นเต็มไปด้วยความไม่พอใจ

“ เสร็จแล้วค่ะคุณธี ไอลดาหันขวับไปมองแล้วรีบลุกจากเก้าอี้ตรงไปหาเขาที่ยืนหน้าตึงแล้วเรียกพนักงานให้นำดอกไม้มาให้

“พี่จีน่าคะ ขอดอกไม้เยี่ยมไข้หน่อยค่ะ” พนักงานหอบช่อดอกไม้มาส่งให้ธีรภพเขารับไว้แล้วเหล่มองลูกค้าชายที่นั่งอยู่ริมกระจก

“หิวไปหาอะไรกินกัน”เขาชวนเธอไปกินข้าวทั้งที่เมื่อก่อนหน้ายังไม่อยากมองเพราะจะหาทางแยกเธอออกจากลูกค้าหนุ่ม

“ตอนนี้คงไม่ได้ค่ะ ลดายังติดงานอยู่”เธออึกอักเกรงใจที่เขาชวนแต่งานยังไม่เสร็จเลยต้องปฏิเสธ

“แล้วแต่ละกัน”หน้าหล่อบึ้งตึงเคืองที่เธอไม่ทำตามใจก่อนจะหันหลังเดินออกไปจากร้านเฉย ๆ ไอลดารีบวิ่งตามหลังเขาออกไปนอกร้าน

“รอสักสิบนาทีได้ไหมคะ งานใกล้เสร็จแล้ว”

“เธอก็รู้ว่าฉันไม่ชอบรออะไรถ้าไม่ไปตอนนี้ก็ไม่ต้องไป!” เขากระแทกเสียงขึงขังแล้วหันหลังเดินไป เธอยืนหน้าเศร้าไม่ใช่เรื่องง่ายที่ธีรภพจะชวนไปกินข้าวและเธอก็อยากไปแต่ต้องหน้าที่ของตัวเองให้เสร็จก่อน

ไอลดาเดินเข้ามาภายในร้านแล้วนั่งลงข้าง ๆ เมฆา

“มีอะไรหรือเปล่าครับคุณลดา” เขาเอ่ยถามเมื่อเห็นสีหน้าไม่สบายใจของเธอ

“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ”เธอฝืนยิ้มหน้าแห้งก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบดอกไม้

“พี่ลดา โทรศัพท์มีสายเข้าค่ะ” จีน่าเรียกให้ไอลดามารับโทรศัพท์ของเธอที่วางอยู่หน้าเคาน์เตอร์ ไอลดาเดินกลับไปที่หน้าเคาน์เตอร์หยิบโทรศัพท์ หน้าจอขึ้นเบอร์ที่บันทึกไว้ว่า “คุณธี” ร่างบางถอนหายใจเฮือกใหญ่เตรียมรับคำบ่นของธีรภพโทษฐานที่ขัดใจเขา

“ค่ะ คุณธี”

“ฉันอยู่ที่ร้านอาหารไทยถัดจากร้านเธอสองร้าน รู้จักใช่ไหม”

“ค่ะ”

“เสร็จงานแล้วก็รีบมาจะสั่งอาหารรอ” พูดจบเขาก็วางสายโทรศัพท์ทันที ไอลดาดีใจยืนยิ้มแก้มแทบปริก่อนจะรีบเดินไปเคลียงาน เพราะถ้าให้เขารอนานอาจจะอารมณ์เสียขึ้นมาอีก...............

ภายในร้านอาหาร

ธีรภพสั่งอาหารไว้เต็มโต๊ะซึ่งเป็นของชอบของเขาและไอลดา

“มาแล้วค่ะ ขอโทษที่ให้รอนะคะ” ร่างบางรีบเดินกระหืดกระหอบมานั่งลงตรงข้ามเขาแล้วมองอาหารที่วางบนโต๊ะ ด้านธีรภพนั่งมองสีหน้าบึ้งตึง

“หมอนั่นเป็นใคร”

“หมอไหนคะ?”

“คนที่นั่งพลอดรักกับเธออยู่ในร้าน”เสียงทุ้มแข็งขึ้นหงุดหงิดที่เธอถามกวนประสาททั้งที่เธอไม่รู้จริง ๆ ว่าเขาถามถึงใคร

“อ๋อ.....คุณนุเป็นลูกของลูกค้าประจำค่ะ ไม่ได้พลอดรักแค่คุยกันระหว่างรอรับดอกไม้” เสียงหวานสดใสอารมณ์ดีตั้งแต่ตอนที่เขาบอกว่าจะรอกินข้าวด้วยกัน

“เห็นคุยกันสนิทสนมนึกว่าเป็นคนรักเธอ”คิ้วเข้มเลิกขึ้นถามเพื่อความแน่ใจ

“ขอบคุณนะคะ แต่คุณธีก็รู้ว่าลดายังไม่มีคนรัก ”

“ แล้วจะขอบคุณฉันทำไม”

“ขอบคุณที่คุณธีสนใจเรื่องของลดาไงคะ เมื่อก่อนคุณธี...ไม่เคยสนใจเลย” เสียงหวานอ่อนลงพลางตักอาหารตรงหน้าวางบนจานข้าว ธีรภพชะงักทำหน้าไม่ถูกนี่อยู่ ๆ เขาก็สนใจเรื่องเธอ เลยแก้เขินตักอาหารมากินเนียน ๆ ไอลดาอมยิ้มมีความสุขที่ได้กินข้าวกับเขา สักพักเสียงโทรศัพท์ของธีรภพก็ดังขึ้น

“ครับคุณย่า”

“วันเสาร์นี้มีงานแฟชั่นการกุศล ย่าอยากให้ไปด้วย”

“ผมไม่ชอบงานเลี้ยงพวกนี้ คุณย่าก็ทราบ”

“แกก็รู้ดีนี่ ว่าเราต้องไปพบปะนักธุรกิจขยายสายงานของเรา”

“เฮ้อ ขอดูเวลาก่อนครับเผื่อไม่ว่าง แค่นี้นะครับคุณย่า” ธีรภพลากเสียงยานเบื่อหน่าย แล้วกดวางสายเขาไม่ชอบงานเลี้ยงที่มีแต่ผู้คนใส่หน้ากากเข้าหากันเสแสร้งไม่จริงใจทำให้รู้สึกอึดอัดทุกครั้งที่ไปร่วมงาน

“คุณย่าก็บอกให้ลดาเตรียมตัวไปงานเลี้ยงวันเสาร์นี้เหมือนกันค่ะ”

“ไปทำไม?”

“ไม่ทราบค่ะ คุณย่าบอกแค่ว่าให้ไป” ไอลดาตอบใสซื่อไม่เคยออกงานใหญ่และไม่รู้ทำไมคุณย่าถึงอยากให้เธอไปนัก เพราะเธอไม่ได้สำคัญไม่รู้จักใคร ธีรภพขมวดคิ้วมองอย่างสงสัยแต่ไม่พูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องงานเลี้ยงอีก