ตอนที่ 3 ผู้บุกรุก

“ที่นี่เป็นที่พักของเธอ” ธีรภพหยุดเดินแล้วหันมาคุยกับไอลดา ส่วนเข้มกับลูกน้องวางกระเป๋าเสร็จก็เดินกลับไปทางเดิม ไอลดายืนมองกระท่อมเก่า ๆ สภาพเหมือนไม่ได้ใช้งานมานานคงต้องทำความสะอาดยกใหญ่ เท้าเรียวเดินไปที่กระท่อมได้ยินเสียงน้ำไหลแล้วรู้สึกตื่นเต้นรีบวิ่งไปดูข้างบ้านที่เป็นธารน้ำไหลมีต้นไม้หลากหลายพันธ์บรรยากาศร่มรื่น แต่ถ้าตอนกลางคืนก็คงน่ากลัวอยู่เหมือนกัน

“ ที่นี่จะปั่นไฟ ตอนหกโมงเย็นและปิดตอนสามทุ่มเธอต้องทำธุระส่วนตัวให้เสร็จก่อนสามทุ่มแล้วรีบเข้านอนซะ” ธีรภพเดินตามมาข้างหลังเห็นเสื้อผ้าของเธอเปียกจนเห็นชุดชั้นในเลยจ้องมองไม่วางตาและจินตนาการว่าหากไม่มีเสื้อผ้าปิดเนื้อในนั้นจะขาวเนียนขนาดไหน

“ค่ะ คุณธี” เสียงหวานที่ตอบกลับทำให้เขาหลุดจากห้วงความคิด

“อึม ถ้าไม่มีอะไรฉันจะได้ไปพัก” ธีรภพหันหลังเดินแยกไปอีกทาง ไอลดายืนงงคิดว่าจะพักด้วยกันเพราะคุณย่ากำชับว่าไม่ให้อยู่คนเดียวต้องอยู่กับธีรภพตลอดเวลา

“คุณธี ไม่ได้พักที่นี่หรือคะ?”

“คิดว่าฉันจะพักที่เดียวกับเธอหรือไง แค่เดินทางมาด้วยก็ฝืนใจจะแย่ถ้าพักอยู่ที่เดียวกันได้อึดอัดตาย.....”

“ขอโทษที่รบกวนค่ะ”เสียงหวานอ่อนลงก่อนจะเดินขึ้นไปบนกระท่อมจัดข้าวของและทำความสะอาดเพื่อเข้าพัก ภายในกระท่อมไม่มีสิ่งอำนวยความสะดวกเป็นเพียงพื้นที่โล่งเลยทำความสะอาดง่ายไม่ยุ่งยากและไปตักน้ำจากธารน้ำมาใส่ตุ่มพออาบและใช้เข้าห้องน้ำ เมื่ออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ ไอลดาเอาของใช้ส่วนตัวออกจากกระเป๋าเสื้อผ้าแล้วหยิบขนมปังที่ติดมาด้วยหลายชิ้นออกมาวางกะจะกินก่อนนอน สักพักก็ได้ยินเสียงใส ๆ ดังมาจากหน้ากระท่อม

“นายหญิงจ๋า นายหญิง”

“ค่ะ” ไอลดาขานรับแล้วเปิดประตูกระท่อมเดินออกมาเจอเด็กผู้หญิงนั่งอยู่หน้าระเบียงบ้านกับสำรับอาหารในถาดใบเล็ก

“นายหัวให้เอาของกินมาให้จ๊ะ” เด็กหญิงมองตาแป๋วส่งยิ้มกว้างเป็นมิตร

“ขอบใจมากนะ หนูชื่ออะไรเหรอ”

“หนูชื่อวัน ลูกสาวพ่อเข้มกับแม่แย้มแล้วนายหญิงชื่ออะไรล่ะจ๊ะ”

“พี่ชื่อลดา หนูวันเรียกว่าพี่ลดาก็ได้ พี่ไม่ได้เป็นนายหญิง” ไอลดายิ้มหวานสายตาอ่อนโยน วันอมยิ้มชอบนายหญิงคนสวยใจดี

“ไม่ใช่นายหญิงแล้วนายหัวพาพี่มาทำไม ใคร ๆ ก็คุยกันว่าพี่เป็นเมียของนายหัว”

“เข้าใจผิดกันหมดแล้ว พี่เป็นแค่คนรับใช้ที่บ้านกรุงเทพของนายหัว ฝากวันไปบอกคนอื่นด้วยนะ” ไอลดาส่ายหน้าขำชาวบ้านที่คิดกันไปไกล

“ งั้นหนูจะไปเล่าให้พ่อแม่ฟังนะจะได้ไม่เข้าใจผิด”

“ฝากด้วยนะ”

“วันนี้หนูกลับก่อนนะ ไฟใกล้ดับแล้วเดี๋ยวมองไม่เห็นงู” วันเสียงเจื้อยแจ้วรีบลุกยืนจะเดินกลับไปบ้าน ไอลดาขอบใจสาวน้อยอีกครั้งพอวันเดินไป เธอก็รีบหอบสำรับข้าวเข้านั่งกินในกระท่อมเพราะยุงข้างนอกเริ่มชุม

เวลาสามทุ่ม

แสงไฟจากหลอดไฟในบ้านมืดดับไอลดาพกไฟฉายมุดมุ้งแล้วเอนกายนอน เธอคุ้นเคยกับบรรยากาศแบบนี้เมื่อนานมาแล้วก่อนที่จะย้ายไปอยู่บ้านคุณหญิงเริงศรี ไอลดาอาศัยอยู่กับยายที่ต่างจังหวัด สภาพบ้านเก่าผุพังของใช้ภายในบ้านเก่า ๆ เนื่องจากมีการใช้งานมานาน มีเพียงเสื่อหมอนและมุ้งเก่า ๆ สภาพไม่ต่างจากตอนนี้เพียงแต่ว่าชีวิตในวัยเด็กนั้นลำบากกว่านี้หลายเท่าเพราะเธอกับยายไม่มีเงินซื้อข้าวกินต้องไปขอข้าวที่วัดมาเลี้ยงชีวิต พอยายเสียน้าก็มาจัดงานศพแล้วพามาอยู่ด้วย บ้านใหม่ที่ไปอยู่นั่นถึงจะมีความเกลียดชังของธีรภพ แต่เขาก็ไม่ได้ใจร้ายขนาดทำร้ายเธอให้เจ็บตัวอย่างมากก็แค่พูดจาดูถูก อาจไม่สบายใจบ้างก็ยังดีกว่าไม่มีข้าวกินไม่ต้องขายตัวแลกเงิน อีกทั้งคุณหญิงเริงศรีก็เลี้ยงดูเธอมาดีราวกับเป็นหลานสาวแท้ ๆ คนหนึ่งท่านให้ทั้งการศึกษาให้อาชีพและเอ็นดูเธอมาตลอด ไอลดาจึงสำนึกในบุญคุณของคนในตระกูลเวษศาสตร์กิจทุกคน เธอเลยตอบแทนด้วยการเป็นเด็กดีขยันเรียน ทำงานบ้าน ดูแลคุณหญิงเริงศรี ทำทุกอย่างให้กับคนในครอบครัวนี้ที่มีบุญคุณท่วมหัวอย่างไม่มีข้อโต้แย้งและเต็มใจเสมอ......

ไอลดากำลังจะเคลิ้มหลับอยู่ ๆ ก็ได้ยินเสียงคนเหยียบพื้นไม้บนกระท่อม เธอสะดุ้งสุดตัวรีบหยิบเครื่องช็อตไฟฟ้ามาถือไว้แน่นแล้วจ้องมองผ่านความมืด ประตูกระท่อมมีเพียงไม้ขัดไว้เท่านั้น เธอลุ้นระทึกน้ำตาไหลหวาดกลัวหากร้องให้คนช่วยก็คงไม่มีใครได้ยิน ริมฝีปากบางสั่นระริกเมื่อประตูกระท่อมเปิดออกเห็นชายร่างสูงเดินเข้ามาใกล้ขึ้นทุกที เธอรอจังหวะให้ชายคนนั้นก้มเปิดชายมุ้งด้วยความกลัวเมื่อมุ้งเปิดขึ้นมือเรียวยื่นที่ช็อตไฟฟ้าหวังจะช็อตชายคนนั้นแต่เขาเบี่ยงตัวหลบแล้วคว้าข้อมือเธอบีบแน่นหยิบที่ช็อตไฟฟ้าออกแล้วเคว้งลงพื้น ถึงไม่มีอาวุธเธอก็รวบแรงทั้งหมดที่มีเตะต่อยสะบัดตัวหนีอย่างแรงทั้งสองสู้กันไปมาจนมุ้งขาดร่วงลงมาใส่แต่ร่างบางก็ยังไม่หยุดดิ้นสองกายใกล้ชิด เธอได้กลิ่นกายของชายร่างกำยำเลยหยุดนิ่งหายใจหอบเหนื่อยรู้ว่านี่เป็นกลิ่นของธีรภพ ถึงไม่ค่อยได้อยู่ใกล้กันแต่เมื่อเขาเดินผ่านหรือเสื้อผ้าที่ซักจะมีกลิ่นหอมที่เป็นเอกลักษณ์แบบนี้ตลอด

“คุณธี...........” เสียงหวานสั่นเครือยังกลัวไม่หาย

“ฮึ ! รู้ด้วยเหรอว่าเป็นฉันเห็นสู้ขาดใจ หรือเพราะเป็นฉันถึงได้ขัดขืน ถ้าเป็นคนอื่นคงนอนให้ท่าล่ะสิ”กายหนาเขยิบออกห่างดึงมุ้งกระชากออกจากตัวอย่างหงุดหงิด ไอลดาค่อย ๆ ลุกขึ้นนั่งหายใจหอบหันหน้าหนีธีรภพได้ยินเสียงสะอื้นของเธอเบา ๆ เพราะความเงียบของรอบข้าง เขาหน้าเสียหยิบกระบอกไฟสายส่องไปที่หน้าของเธอ

“ยายดำ หันมาคุยกันซิ” เขาเรียกให้เธอหันมาแต่เธอนั่งนิ่งอยู่ท่าเดิมตัวโยนสะอื้นหนักกว่าเดิม ธีรภพอารมณ์เสียจับไหล่บางบังคับให้เธอหันมา พอเห็นน้ำตาชุ่มหน้าสวยก็ทำให้เขาหน้าเสียรู้สึกผิดที่แกล้งเกินเหตุ สายตาดุดันเปลี่ยนเป็นสั่นไหวเขาอึกอักไม่รู้จะปลอบยังไง

“จะร้องอะไรนักหนา น่ารำคาญ !” เขาเหวี่ยงใส่กลบเกลื่อนความห่วงใย ไอลดามองตัดพ้อรีบยกมือปาดน้ำตาบนหน้าสวยและพยายามฮึบกลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้

“น่าเบื่อ เอะอะอะไรก็ร้องไห้ ทำอย่างอื่นไม่เป็นหรือไง”

“อย่างอื่นก็ทำเป็นค่ะ ถ้าคุณไม่แกล้งให้กลัว ลดาก็ไม่ร้องหรอก” เธอเถียงกลับไม่พอใจเขาเอาแต่แกล้งให้กลัวทิ้งให้เธออยู่คนเดียวแล้วยังจะโวยวายใส่เธออีก

“ฉันไม่เสียเวลาเพื่อมาแกล้งเธอหรอกนะ”

“แล้วตอนที่ขัดขืนอยู่ทำไมไม่บอกละคะว่าเป็นคุณ ลดาจะได้ไม่กลัว อีกอย่างนี่ก็ดึกแล้วไฟก็ไม่มีอยู่ ๆ เดินเข้ามาในห้องคนอื่นเขามีใครบ้างที่จะไม่กลัว คุณตั้งใจแกล้งให้ลดาหนีกลับกรุงเทพใช่ไหมคะ ” ไอลดาตั้งหน้าตั้งตาเถียงเสียงดัง ธีรภพนิ่งอึ้งอยู่ด้วยกันมาเป็นสิบปีไม่เคยเลยที่เธอจะยอกย้อนเขาอย่างวันนี้

“ปัญญาอ่อน สมองคิดได้แค่นี้หรือไง ที่เดินฝ่าความมืดมาก็เพราะจะมาดูว่าหลานสาวคุณย่ายังมีชีวิตอยู่ไหม ไม่ใช่ว่าโดนงูกัดตายไปแล้ว คนหวังดีอุตส่าห์เดินมาดู ยังโดนหาว่ามาแกล้งอีกทำบุญกับคนอย่างเธอไม่ขึ้นจริง ๆ”ธีรภพชักสีหน้าโมโหที่ต้องมาเพราะเขานอนไม่หลับไม่รู้ว่าไอลดาจะเป็นยังไงเลยต้องเดินมาดูให้แน่ใจอุตส่าห์เป็นห่วงเดินมามืด ๆ เสี่ยงกับงูและสัตว์ป่าเพื่อมาหาดันถูกโวยวายกลับ รู้อย่างนี้ไม่มาให้เหนื่อยสู้นอนหลับสบายใจอยู่ที่บ้านพักของตัวเองจะดีกว่า

“ก็ลดากลัว........” เสียงหวานสั่นเครือก้มหน้าลงบีบมือตัวเองแน่น

“เฮ้อ.........ช่างมันเถอะช่วยกันกางมุ้งแล้วกันยุงรุมกัดเจ็บไปทั้งตัวแล้วเนี่ย” กายหนาลุกยืนกระฟัดกระเฟียดหยิบหูมุ้งขึ้นมาผูกเชือกแล้วเกี่ยวใหม่ ไอลดนั่งอยู่ในมุ้งเอาชายมุ้งเข้าเสื่อไม่ให้ยุงเข้า ร่างหนามุดเข้ามาในมุ้ง ไอลดาสะดุ้งสุดตัว

“เข้ามาทำไมคะ”

“นอนไง” กายหนาเอนหลังลงนอนบนเสื่อสบายใจ ไอลดาขมวดคิ้วงง ๆ

“แล้วจะให้ลดานอนไหนคะ มุ้งมีแค่อันเดียว”

“ก็นอนตรงนี้ไง อย่ามาทำดัดจริตไม่เคยนอนกับผู้ชายหน่อยเลย ผ่านมากี่คนแล้วก็ไม่รู้ทำเป็นอินโนเซ้นท์ไปได้” เขาเสียงเหวี่ยงรำคาญที่เธอลีลา เขาเหนื่อยกับการเดินทางอยากจะพักผ่อนสักที เลยพูดแขวะไม่นึกถึงใจเธอทั้งที่รู้ว่าเธอไม่ใช่คนที่จะนอนกับผู้ชายที่ไหนก็ได้ ไอลดาถอนหายใจน้ำตาร่วงกับคำพูดดูถูกเขาหรี่ตามองหงุดหงิด

“อะไรอีกล่ะ นอนได้แล้วง่วง!”

“เมื่อเย็น คุณธีบอกว่าถ้าพักอยู่ด้วยกันจะอึดอัดตายไม่ใช่หรือคะ ถ้าอย่างนั้นลดาออกไปนอนข้างนอกก็ได้ค่ะ”หน้าสวยง้ำงองอนคนตัวโตก่อนจะคลานไปปลายเท้ายกชายมุ้งจะออกไปนอนข้างนอก ธีรภพลุกพรวดขึ้นมาจับมาคว้าแขนเธอไว้

“บอกให้นอนตรงนี้ก็นอนสักที อย่าเรื่องมาก เร็ว !” เขาตะคอกใส่หน้าสวยแล้วดึงตัวเธอให้นอนลงจากนั้นเขาก็เอนกายนอนข้างเธอ ร่างบางเขยิบพลิกตัวตะแคงหันหลังให้เขาภายในมุ้งคับแคบ ธีรภพเหลือบมองหลังบางที่ตัวโยนคล้ายว่ายังสะอื้น ใจหนึ่งก็อยากขอโทษที่ทำให้ตกใจกลัวแต่คนปากหนักอย่างเขาก็ไม่มั่นใจที่จะพูดออกไปทำได้เพียงนอนมองแผ่นหลังของเธอเท่านั้น