ตอนที่ 2 ความเกลียดบังตา

ทั้งสามนั่งรับประทานข้าวเย็นกันพร้อมหน้าในรอบเดือนหลังจากธีรภพกลับมาจากต่างจังหวัด ปกติแล้วธีรภพจะไปทำงานที่ฟาร์มมุก ครั้งละสองอาทิตย์ หากกลับมาอยู่กรุงเทพก็จะมากินอาหารเย็นกับย่าทุกวันเสาร์

“ตอนนี้ที่ร้านดอกไม้เริ่มอยู่ตัวแล้วใช่ไหมลูก”

“ค่ะ คุณย่าเริ่มมีลูกค้าประจำ พนักงานร้านก็สามารถทำงานเป็นระบบได้แล้วค่ะ”ไอลดาตาแป๋วน้ำเสียงสดใสดีใจที่ร้านดอกไม้เข้าที่เข้าทางหลังจากพยายามแก้ไขปัญหาหลายไม่ว่าจะการเก็บรักษาดอกไม้แต่ละชนิดวางแผนการสั่งดอกไม้จากต่างประเทศและฝึกพนักงานจัดตารางพนักงานต่าง ๆ จนดีขึ้น ธีรภพมองเคลิ้มเผลอกับรอยยิ้มหวาน ๆ ของเธอไปชั่วครู่พอนึกได้ก็ทำก้มหน้าก้มตากินไม่สนใจ

“ดีแล้วล่ะลูก ถ้าอย่างนั้นย่าจะวานให้ไปทำงานสักสองอาทิตย์ได้ไหม”คุณหญิงเริงศรีแตะมือหลานสาวแผ่วเบา

“ได้ค่ะ งานของคุณย่าลดาทำให้ได้อยู่แล้วค่ะ”

“ขอบใจนะลูก” คุณหญิงเริงศรียิ้มกริ่มก่อนจะหันไปมองธีรภพที่กินตุ้ย ๆ ไม่สนทนากับใคร

“ตาธี ย่าอยากให้ลดาไปดูงานธุรกิจฟาร์มมุก ครั้งหน้าแกไปย่าฝากให้พาน้องไปด้วยและช่วยสอนงานให้น้อง” สิ้นคำพูดของคุณหญิงเริงศรี ธีรภพถึงกับช้อนหลุดมือเงยมองหน้าตาเหลอหลา

“ล้อเล่นกันใช่ไหม คุณย่าก็รู้ว่าผมไม่ชอบขี้หน้ายายดำยังจะให้พาไปด้วย ผมไม่พาไปให้เป็นภาระแน่!”ธีรภพเสียงดังลั่นห้องอาหารไม่เข้าใจว่าคุณย่าต้องการอะไรก็รู้อยู่ว่าเขาไม่ชอบยังจะฝากให้ไปดูงานด้วยกัน พลางนึกถึงคำคนเฒ่าคนแก่ว่า ยิ่งเกลียดยิ่งเจอ คงไม่เกินจริง

ไอลดาอึกอักหน้าซีดไม่คิดว่าคุณย่าจะฝากเธอให้ไปกับธีรภพเพราะรู้อยู่แก่ใจว่าธีรภพไม่ชอบตน หากเดินทางไปด้วยกันมีหวังได้ตายเพราะรังสีความเกลียดชังของเขาแน่ ๆ

“ถ้าแกไม่อยากพาน้องไปก็ไม่เป็นไร ย่าจะให้ลดาไปดูงานเอง” คุณหญิงเริงศรีแสร้งทำไม่แยแสแล้วหันไปคุยกับไอลดา

“ลดาไปคนเดียวได้ใช่ไหมลูก”

“ค่ะ”เสียงหวานอ่อนลงไปดูงานคนเดียวก็ยังดีกว่าอยู่ใกล้ธีรภพให้เขากินหัว

“ ย่าจะซื้ออาวุธให้ติดตัวไปด้วยอยู่บนเกาะถึงจะมีคนรู้จักก็ใช่ว่าจะไว้ใจใครได้ หนุ่ม ๆ ที่นั้นเจอแต่ผู้หญิงผิวคล้ำหยาบกร้าน ถ้ามาเจอผู้หญิงสาวสวยผิวขาวละเอียดแบบนี้ พวกผู้ชายอาจจะอดใจไม่อยู่ เราต้องพกอาวุธป้องกันตัวเอาไว้ไม่ให้ห่างนะลูก ” คุณหญิงเริงศรีลากเสียงยาวเป็นห่วง ไอลดาหน้าเจื่อนฟังคุณย่าพูดแล้วไม่ค่อยอยากไปแต่เพราะเป็นคำสั่งของคุณย่ายังไงเธอก็ต้องทำให้ท่าน

ธีรภพพ่นลมหายใจ คุณย่าพูดถูกต้องทุกอย่างบนเกาะผู้หญิงน้อยกว่าผู้ชาย บางทีก็จ้างผู้หญิงขายบริการจากฝั่งมาให้บริการความสุขกันถึงบนเกาะ แล้วยิ่งไอลดาเป็นผู้หญิงหน้าตาสวย สะอาด ขนาดนี้มีหวังโดนหนุ่มๆห้อมล้อมเต็มไปหมดแน่ แค่คิดก็ทำให้เขารู้สึกหงุดหงิด

“ก็ได้ครับอีกสองอาทิตย์ผมจะไปที่เกาะเอง คุณย่าบอกให้หลานสาวเตรียมตัวด้วยละกัน “ ธีรภพเหล่มองเคืองแม้ไม่ค่อยเต็มใจให้ไปด้วยแต่ก็อดห่วงไม่ได้ คุณหญิงเริงศรีอมยิ้มพอใจ

“ผมกลับนะ สวัสดีครับ” กายหนาลุกพรวดขึ้นยกมือไหว้ย่าแล้วเดินออกจากห้องอาหารไปทันที คุณหญิงเริงศรีมองตามหลังหลานชายไปก่อนจะหันมายิ้มกับแม่บ้านคู่ใจที่ยืนอยู่ข้างๆ เป็นอันว่าแผนแรกของท่านสำเร็จแล้ว..

สองอาทิตย์ผ่านไป

รถสปอร์ตคันหรูของธีรภพแล่นเข้ามายังคฤหาสน์ของคุณย่าเพื่อมารับไอลดาไปเกาะฟาร์มมุก คุณหญิงเริงศรีกับไอลดาเดินออกมารอที่หน้าบ้าน วันนี้ไอลดาสวมเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาว กางเกงยีนขาสั้นโชว์เรียวขาขาว ทะมัดทะแมง ธีรภพลงจากรถมาไหว้ย่าแล้วหันไปมองไอลดาที่แต่งตัวน่ารัก สดใส

“สวัสดีค่ะคุณธี” ไอลดายกมือไหว้แล้วหลบตาลง

“จะแต่งตัวไปล่อผู้ชายหรือไงใส่ซะสั้น” ธีรภพกวาดกวาดมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าของไอลดา อันที่จริงมันดูไม่โป้เมื่อเทียบกับผู้หญิงที่เขาเคยควง แต่เธอแต่งตัวแบบนี้แล้วดูน่ารักสำหรับเขาเลยไม่อยากให้ใครได้เห็น

“สั้นอะไรตาธี เลยเข่ามาแค่นิดเดียวน่ารักดีออกย่าเป็นคนเลือกให้เองไม่น่าเกลียดแน่นอน” คุณหญิงเริงศรีรีบแย้งเมื่อเห็นไอลดายืนหน้าเสียไม่มั่นใจอยู่ข้าง ๆ เมื่อเช้าไอลดาสวมกางเกงยีนขายาวแต่คุณย่าให้เธอเปลี่ยนเป็นกางเกงขาสั้นที่ท่านนำมาให้

“ไปเปลี่ยน”

“ไม่ต้องหรอกออกเดินทางได้แล้ว เดี๋ยวไปถึงดึกดื่นกันพอดี เดินทางปลอดภัยกันทั้งคู่นะลูก”เมื่อคุณหญิงเริงศรีเอ่ยขัดแล้วเนียนอวยพรหลาน ๆ พร้อมกับดันให้ไอลดาเดินไปที่รถ ธีรภพเหล่มองหญิงสาวข้างกายก่อนจะยกมือไหว้ย่าแล้วเดินไปยังฝั่งคนขับ ไอลดาขึ้นไปนั่งบนรถอย่างเจี๋ยมเจี้ยมแทบไม่กล้ากระดิกตัวให้เขารำคาญ ระหว่างทางทั้งสองคนไม่พูดคุยอะไรกัน ธีรภพตั้งใจในการขับรถ ส่วนไอลดาก็นั่งมองวิวข้างทางไปเรื่อย ๆ จนผล็อยหลับมารู้ตัวอีกทีตอนมีมืออุ่นเขย่าแขนเธอ

“ยายดำ ตื่นเร็ว ๆ อย่าให้ต้องรอ!” คำพูดดุดันตามสไตล์ของธีรภพดังเข้ามาในห้วงความฝันเธอทำให้สะดุ้งตื่นหน้าตาเหลอหลาหันซ้ายหันขวาเห็นธีรภพกำลังหยิบกระเป๋าเดินทางของเขาลงจากรถ ร่างบางลุกพรวดวิ่งไปหยิบกระเป๋าสะพายและกระเป๋าลากลงจากหลังรถอย่างเร่งรีบวิ่งตามสภาพพะรุงพะรังจนมาถึงเรือสปีดโบ๊ทที่จอดอยู่เพื่อข้ามไปยังเกาะฟาร์มมุก ธีรภพก้าวขึ้นเรือไม่สนใจมองเธอที่ต้องแบกกระเป๋าข้ามไปวางในเรืออย่างทุลักทุเลแล้วก้าวขาขึ้นเรือนั่งหายใจหอบเหนื่อยเหงื่อไหลโซมกายมองภายในเรือที่มีถังข้าวสารอาหารแห้งและอาหารสดจำนวนมากกองบนเรืออยู่ก่อนแล้ว

เรือแล่นออกสู่ทะเลกว้าง ไอลดานั่งชมวิวน้ำทะเลสีน้ำเงินครามตัดกับผืนฟ้ากว้างไกลทำให้รู้สึกสบายใจปล่อยอารมณ์ไปกับธรรมชาติคิดอะไรเรื่อยเปื่อย ธีรภพนั่งขับเรือเขาชื่นชอบทะเลชินธรรมชาติแบบนี้เพราะเขาต้องมาทำงานที่นี่เป็นประจำ แต่ครั้งนี้มีหญิงสาวน่ารักกำลังทอดสายตามองทะเลชมบรรยากาศรอยยิ้มน้อย ๆ ของเธอบ่งบอกว่ากำลังมีความสุข ทำให้คนแอบมองมีความรู้สึกไปด้วย ยายเด็กตัวผอมผิวกร้านดำเมื่อสิบปีก่อนตอนนี้โตเป็นหญิงสาวสวยสะพรั่งแต่เพราะความเกลียดบังตาเขาถึงเมินเฉยกับเธอเสมอ

เรือแล่นมาใกล้ถึงเกาะฟาร์มมุกไอลดามองเห็นเกาะและผืนน้ำเริ่มเป็นสีเขียวอ่อน ธีรภพขับเรือช้าลงเธอเลยหันไปหยิบกระเป๋าเตรียมตัวลงจากเรือแต่สายตาสวยก็เห็นธีรภพกำลังมองเธออยู่เลยมองกลับเผื่อว่าเขาจะสั่งให้ทำอะไร ธีรภพชะงักสายตาหลุกหลิกแสร้งทำหน้าตึงเครียด

“จะถึงแล้ว”เสียงทุ้มเรียบเฉยกลบเกลื่อนแล้วขับเรือเข้าจอดใกล้ชายหาดที่มีกลุ่มชาวบ้านผู้ชายมายืนรอรับ

“สวัสดีครับนายหัว” ลูกน้องบนเกาะวิ่งลุยน้ำมาห้าคนเพื่อช่วยแบกกระเป๋าและข้าวของเครื่องใช้ที่ซื้อมาจากฝั่ง

ทุกคนช่วยกันลำเรียงสิ่งของลงมาทยอยวางที่พื้นทรายก่อนจะให้ชาวบ้านมาช่วยกันขนเข้าไปไว้ในโรงครัว เพื่อแจกจ่ายสิ่งของให้ทุกครอบครัวอีกที ธีรภพกระโดดลงจากเรือช่วยลูกน้องแบกของ ส่วนไอลดายืนงงหามุมกระโดดลงจากเรือระหว่างที่ยืนตั้งท่าอยู่เสียงตะโกนของคนที่คุ้นเคยก็ดังขึ้น

“ มัวแต่ลีลา วันนี้จะลงจากเรือได้มั้ย อย่าชักช้า ไม่งั้นฉันจะทิ้งเธอไว้ที่นี่ ” ธีรภพเสียงดังขึงขังส่ายหัวไปมาอย่างรำคาญแค่หาทางลงจากเรือยังช้า แล้วสองอาทิตย์ที่ต้องอยู่ด้วยกันจะสร้างความวุ่นวายให้กับเขาขนาดไหน

ไอลดาเห็นท่าทางหงุดหงิดของเขาก็เริ่มลนลานจะกระโดดลงจากเรือเลยแต่แล้วก็มีชายคนหนึ่งส่งมือมาให้จับ

“ผมช่วยครับนายหญิง” หมึก เห็นนายผู้หญิงหน้าเสียที่โดนดุเลยยื่นมือช่วยให้เธอลงมาจากเรือ ไอลดาดีใจรีบกล่าวคำขอบคุณแล้วส่งมือน้อย ๆ ไปหานายหมึก

“หยุดเดี๋ยวนี้เลยยายดำ ! ” ธีรภพตะโกนลั่นรีบเดินมาคว้ามือของเธอไว้ไม่ให้หมึกจับ

“เร็ว ๆ จะยืนงงอีกนานไหม!”เขาเงยมองสายตาเกรี้ยวกราด ไอลดาเลยรีบกระโดดลงผ่อนน้ำหนักไปที่มือของเขาแต่ยังไม่ทันจะเหยียบทรายดี ธีรภพก็ดึงมือออกทำให้เธอเสียหลักเซหงายหลังลงน้ำทะเล “ตู้ม” ชาวบ้านหันมามองเป็นตาเดียวกัน แม้น้ำจะสูงแค่ข้อเท้าแต่ก็ทำให้ไอลดาเปียกทั้งแผ่นหลังร่างบางยันตัวลุกนั่งก้มหน้าลงซ่อนน้ำตาเอาไว้เพราะรู้ว่าเขาจงใจแกล้งแต่ไม่กล้าต่อว่า ธีรภพยังโน้มตัวลงมากระซิบข้างหูให้เธอช้ำใจเพิ่ม

“ อย่าคิดอ่อยคนของฉันและอย่าทำสำออย ที่นี่ไม่ใช่บ้านที่มีคุณย่าคอยโอ๋ในเมื่ออยากตามมาก็รู้ไว้ด้วยนะว่าฉันเป็นใหญ่ที่สุดและจะทำให้เธอลำบากสมใจอยากแน่นอน....” ริมฝีปากหนากระตุกยิ้มผละออกมองอย่างเกลียดชังไร้ความปรานีไอลดาเงยมองแววตาสั่นระริกน้ำใสเอ่อขอบตาทำให้ธีรภพชะงักก่อนจะเบะปากใส่แล้วหันหลังเดินไปบนเกาะไม่สนใจช่วยเธอลุกขึ้นมาสักนิด

“เอาข้าวของ ผู้หญิงคนนี้ไปไว้ที่กระท่อมริมน้ำเธอจะพักที่นั้น”

“ อ้าว ทำไมนายหัวไม่ให้พักที่เรือนใหญ่ล่ะครับจะได้ไม่ลำบาก”นายเข้มหัวหน้าคนงานคนสนิทของธีรภพเอ่ยถามอย่างสงสัย บนเกาะมีเรือนใหญ่ของนายหัวมีสิ่งอำนวยความสะดวกครบครัน มีห้องนอนเตียงนอนและห้องน้ำส่วนตัวสะอาดมิดชิด มีท่อส่งน้ำจากบ่อบาดาลเข้าบ้านไม่ต้องไปตักน้ำจากธารน้ำมาใช้เอง แต่ที่กระท่อมเก่าตรงกันข้ามทุกอย่างมีแค่ฟูกและมุ้งเก่าๆ ห้องน้ำก็มีแต่ห้องส้วมข้างบ้านไม่มีห้องอาบน้ำยังต้องตักน้ำจากน้ำตกมาใช้

“สั่งอะไรก็ไปทำ ไม่ต้องสงสัย ไป!” ธีรภพโวยใส่นายเข้มแล้วเดินดุ่มไปที่กระท่อม

ไอลดารีบลุกขึ้นวิ่งตามเขาโดยไม่ได้ดูเนื้อตัวว่าเสื้อเชิ้ตสีขาวที่เธอสวมใส่เปียกชุ่มจนเห็นชุดชั้นในของเธอ