ตอนที่ 15 ไม่ต้องยัดเยียด

ธีรภพถูกแบกไปยังเตียงนอนกว้างนอนแผ่หลาแล้วหลับไป แองจี้หายใจหอบเหนื่อยเดินเข้าไปอาบน้ำล้างเหงื่อที่ไหลเต็มกายตั้งใจจัดชุดใหญ่ให้สมกับที่ต้องแบกเขามาเหนื่อย

ระหว่างที่แองจี้อยู่ในห้องน้ำ ธีรภพก็สะดุ้งตื่นนึกขึ้นได้ว่าไอลดาไม่ได้เอารถมาแล้วจะกลับบ้านยังไงเรื่องนี้แล่นเข้ามาในห้วงความคิดทำให้คนเมาเกือบตาสว่างหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงขึ้นมาโทรหาเธอทันที

“อยู่ไหนกลับมาเดียวนี้!” เสียงทุ้มตะคอกใส่เมื่อเธอกดรับ ไอลดาสะอึกสะอื้นฝืนพูดกับเขา

“คุณธีไล่ลดาออกมา จะให้กลับไปทำไม” เสียงหวานสั่นเครือพูดไปน้ำตาก็ร่วงไป

“อย่ายอกย้อน สั่งให้มาก็ต้องมา!” เขาตวาดใส่ฉุนเฉียวมึนเมาปนเป็นห่วงไม่อยากให้นั่งแท็กซี่กลับบ้านตอนดึกคนเดียว

“ค่ะ”เธอรับคำแล้ววางสายนั่งเช็ดน้ำตาจะเดินกลับไปที่ห้องของธีรภพ ด้านธีรภพก็รีบเดินซวนเซออกมาข้างนอกเพื่อลงไปรับเธอหน้าตึก นิ้วแกร่งกดปุ่มลิฟต์ตาขวางแทบยืนไม่ไหว สักพักเสียงประตูหนีไฟก็เปิดออกเขาหันขวับไปมองเห็นไอลดาเดินออกมาน้ำตาชุ่มหน้าสวย ทั้งสองชะงักยืนมองกันนิ่งงัน

ธีรภพเดินเข้าไปใกล้ ไอลดาแววตาสั่นไหวมือน้อยกำกระโปรงแน่นตั้งรับการตะคอกใส่ของผู้ชายอารมณ์ร้าย ธีรภพเดินเซแล้วโผเข้าโอบกอดเธอไว้แน่นอ้อมกอดอุ่นแทรกซึมในกายร่างกาย หน้าสวยซบลงอกแกร่งสะอึกสะอื้นเสียใจ

“เดี๋ยวไปส่ง” เสียงทุ้มนุ่มลึกโอบกระชับแน่น

“คุณธีเมาก็พักผ่อนเถอะค่ะ ลดากลับเองได้”

“นั่งแท็กซี่คนเดียวตอนดึกมันอันตราย”เขาผละออกตายังลอย ๆ ฝืนยืนให้ตรง

“เป็นห่วงลดาเหรอคะ”ริมฝีปากบางยกยิ้มช้อนตามองดีใจที่เขาห่วงใย

“เปล่า ถ้าเธอเป็นอะไรไปคุณย่าเล่นงานฉันแน่”ขนาดเมาไม่ค่อยมีสติเขาก็ยังพูดตรงข้ามกับหัวใจอยู่ดี หน้าสวยเจื่อนลงความสุขเมื่อครู่หายวับไปอย่างรวดเร็ว

“เพราะคุณย่าเหรอคะ....ถ้าอย่างนั้นลดาขอยืมรถก่อน พรุ่งนี้เช้าจะขับมาคืนให้”

“อื้ม......ฉันจะนั่งไปด้วย คืนนี้จะนอนที่บ้าน”

“แล้วคุณผู้หญิงในห้องล่ะคะ”

“ไม่ใช่เรื่องของเธอ”เขาเสียงแข็งแล้วหันหลังเดินกลับเข้าไปหยิบกุญแจรถกับกระเป๋าเงินมาวางเงินไว้จำนวนหนึ่งเขียนข้อความบอกแองจี้ไว้แล้วเดินออกไปจากห้องเพื่อนั่งรถกลับไปเป็นเพื่อนไอลดา

ด้านแองจี้อาบน้ำเสร็จพันผ้าขนหนูออกมาไม่เห็นธีรภพนอนอยู่บนเตียงก็ตกใจพลางหันมองรอบห้องเห็นกระดาษที่เขาเขียนไว้และเงินจำนวนหนึ่ง

(เงินที่วางไว้เป็นของคุณ รีบแต่งตัวกลับไปซะ) แองจี้อ่านข้อความอย่างหงุดหงิดมือไม้สั่นไม่ได้อย่างใจสักพักเสียงประตูห้องเปิดออกมีเจ้าหน้าที่ผู้อำนวยความสะดวกของคอนโดเดินเข้ามาในห้องเห็นแองจี้พันผ้าขนหนู

“เข้าทำไม!”แองจี้แว้ดใส่ไม่พอใจ

“คุณธีให้ดิฉันมาเชิญคุณออกจากห้องค่ะ กรุณาแต่งตัวและออกภายในห้านาทีนะคะ ขอบคุณค่ะ”เจ้าหน้าที่โน้มหน้าลงเล็กน้อยแล้วยืนมองแองจี้ไม่ให้คลาดสายตาด้วยเกรงว่าของมีค่าของลูกบ้านจะสูญหาย แองจี้หน้าเหวอขยำกระดาษอย่างเจ็บใจก่อนจะคว้าเงินที่หัวนอนแล้วเข้าไปใส่เสื้อผ้าในห้องน้ำทันที

คฤหาสน์หรู

เช้าวันรุ่งขึ้น

“จะออกไปทำงานเหรอ ลดาบอกว่าเราไม่ค่อยสบายดีขึ้นหรือยัง”คุณหญิงเริงศรีนั่งเช็ดเครื่องเพชรพลางเหล่มองหลานชายที่แต่งตัวพร้อมออกไปทำงาน

“ดีขึ้นแล้วครับ”ธีรภพนั่งลงบนโซฟาสภาพอิดโรย

“นี่แกไม่สบายหรือยังเมาค้างกันแน่”คุณหญิงเริงศรีเหน็บอย่างรู้ทัน เขาไม่ตอบแล้วกวาดสายตามองรอบคฤหาสน์

“น้องไปร้านดอกไม้ ถ้าอยากเจอก็ไปหาที่ร้านสิ”

“ผมไม่ได้อยากเจอสักหน่อย”

“ย่านึกว่าอยากเจอ เห็นมองรอบบ้านตั้งแต่เดินลงมาแล้วนี่”

“ไม่ต้องมายัดเยียดลดาให้ผมเลยนะครับไม่สำเร็จหรอก ไปทำงานดีกว่า”เขาหรี่ตามองรู้ว่าย่าอยากจับคู่เขากับไอลดาแต่ไม่มีทางซะหรอก

“เดี๋ยวก็รู้ว่าจะสำเร็จหรือเปล่า ตาธี” คุณหญิงเริงศรีอมยิ้มพูดตามหลังหลานชายที่กำลังเดินออกห่างออกไป

เช้าวันเสาร์ ไอลดาตื่นมาตักบาตรกับคุณย่าเป็นประจำแต่ที่ไม่ปกติคือธีรภพที่ตื่นแต่เช้าเพื่อมาใส่บาตรด้วย เมื่อคืนเขามานอนบ้านคุณย่าบอกว่ายังไงต้องมารับไอลดาไปเกาะฟาร์มมุกเลยมาพักที่บ้านจะได้ไม่ต้องวนไปวนมาให้เสียเวลาเดินทาง

ช่วงสาย

ธีรภพกับไอลดาเตรียมตัวออกเดินทางไปยังเกาะฟาร์มมุก คุณหญิงเริงศรีมาส่งหลาน ๆ และให้พร

“ขอให้เดินทางปลอดภัยนะลูก”

“ขอบคุณค่ะคุณย่า” ไอลดายกมือไหว้เข้าไปกอดคุณย่า ธีรภพนึกอยากจะกอดย่าตัวเองบ้างนานนับสิบปีที่เขาไม่ได้กอดย่าตัวเองเลย พอไอลดากอดเสร็จเขาก็แทรกตัวเข้าไปกอดคุณย่าด้วย

“รักนะครับ” คำพูดสั้นๆ เปรียบเหมือนดั่งน้ำรดหัวใจของผู้หญิงที่เลี้ยงดูเขามาตั้งแต่เล็ก

“ย่าก็รักเรามากนะลูก ดูแลตัวเองให้ดี ย่าฝากน้องด้วยนะ” คุณหญิงเริงศรีน้ำตาคลอรักและเอ็นดูหลานชายเสมอ ธีรภพอมยิ้มกระชับกอดคุณย่าก่อนจะผละออกแล้วโบกมือลาเพื่อเดินทางไปทำงาน