09 | มิโดระร่ายมนตร์

สาวน้อยนอนขดตัวใต้ผ้าห่มผืนหนาด้วยสภาพร่างกายบอบช้ำ เพียงแค่เธอขยับตัวกลางกายก็เจ็บแปลบแล่นพล่านจนต้องเม้มปากฝืนทนความทรมานที่ได้รับ ความโหดร้ายป่าเถื่อนที่ชายหนุ่มมอบให้มันเกินที่ร่างกายบอบบางจะรับไหว เขาไม่ต่างจากซาตานผู้กระหายในเรื่องเซ็กส์เขาดูน่ากลัวทุกครั้งที่กำลังกระแทกกระทั้นตัวตนเข้าหาเธออย่างบ้าคลั่ง

“พ่อขา~ อึก...โดระคิดถึงพ่อ”เพียงแค่ลืมตาขึ้นหน่วยตาก็ร้อนผ่าวพร่ำพรรณนาหาบิดาของตนราวกับกำลังขอพรให้ท่านมาช่วยเธอออกไปจากขุมนรกที่ฟรานซิสมอบให้ หญิงสาวสะอึกสะอื้นตัวโหยงบนที่นอนจนร่างเล็กสั่นคลอน

“จะร้องอีกนานไหมหนวกหูวะ!!”เสียงของจอมมารร้ายดังขึ้นเมื่อเขาหลับตาข่มความรู้สึกบางอย่างเอาไว้ ฟรานซิสตื่นเมื่อสักครู่ใหญ่ๆ ทว่าเขาไม่สามารถผละกายออกกจากร่างหอมกรุ่นของเจ้าหล่อนได้ มีบางครั้งที่ชายหนุ่มเผลอโอบกอดเธอด้วยความอ่อนโยนโดยที่สาวน้อยไม่รู้ตัว

“อึก...ฮื้อ!!”ยิ่งเขาตะคอกใส่มากเท่าไหร่ก็ยิ่งกระตุ้นหยาดน้ำตาให้ไหลจากหางตาคู่งามมากเท่านั้น ความทนงค์ตนที่เคยมีตอนนี้กลับกลายเป็นหวาดกลัวร่างเล็กสั่นงันงก กัดปากกลืนก้อนความเสียใจลงไปไม่ให้เขาต่อว่าได้อีก

“อ้าวเห้ย! จะแหกปากก็ออกจากห้องฉัน”

“อื้อ!! ขะ...ขอร้องล่ะอย่าทำร้ายฉัน”ร่างบางถูกกระชากขึ้นจากที่นอน ใบหน้าอาบน้ำตาจ้องมองเขาอย่างเว้าวอนขอความเห็นใจ ในแวบแรกหัวใจดวงแกร่งกระตุกสั่นไหวหล่นล่วงถึงตาตุ่ม รู้สึกสงสารระคนสับสนยิ่งเห็นร่างกายของเธอตั้งแต่ลำคอไล่ไปยังเนินอกเลื่อนลงต่ำมีเพียงผ้าห่มปกปิดร่องรอยของการกระทำอันโหดร้ายของตนก็ทำให้เห็นสะท้อนภาพเหตุการณ์อันแสนระยำเมื่อวาน

ต้นแขนเพรียวบางเต็มไปด้วยรอยแดงจ้ำบางจุดเขียวช้ำจนน่าเป็นห่วง เขาโหดร้ายกับผู้หญิงตัวเล็กร่างบอบบางน่าทะนุถนอมขนาดนั้นเชียวหรือ ทั้งที่เธอเองก็ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับสัญญาของนาโอกิผู้เป็นพ่อของเธอ ทว่าเป็นตัวเขาเองเท่านั้นที่ต้องการสาวน้อยมิโดระขึ้นมาเสียดีๆ

“เธอไม่มีสิทธิ์เรียกร้องอะไรจากฉันจำเอาไว้!”มือหนาบีบปลายคางเล็กแน่นจนมันแทบแหลกกับพันธนาการของเขา มิโดระถูกกระชากตัวให้ลุกอย่างแรงจนร่างลอยกระทบกับอกแกร่งอย่างแรงจนเธอเผลอปล่อยผ้าห่มให้ล่วงสู่เตียงกว้าง

“ปะ...ปล่อย”ขาเรียวเล็กสั่นสะท้านอ่อนล้าเกินกว่าจะยืนไหว ยังดีที่ใช้วงแขนกอดรัดลำคอแกร่งไว้แน่นเพื่อเป็นที่ยึดเหนี่ยว นัยน์ตากลมตาเอ่อนองไปด้วยน้ำตาทำให้ฟรานซิสจ้องมองด้วยความหลงใหล ฝ่ามือหนาเผลอประคองดวงหน้างามหวานหยดย้อยด้วยความหลงลืมตัว

“อย่ามาแตะต้องตัวฉัน!”

ตุ้บ!

“โอ๊ย!!!”มิโดระถูกผลักลงไปกองบนพื้นอย่างแรงจนทั้งร่างหงายหลังล้มลงอย่างแรง มิหนำซ้ำเขายังโยนเสื้อเชิร์ตตัวใหญ่ใส่หน้าเธออย่างไม่สนใจว่าการกระทำเมื่อครู่จะมอบความร้าวระบมให้เธอมากแค่ไหน

“ออกไปให้พ้นจากห้องของฉัน หมดหน้าที่ของนางบำเรออย่างเธอแล้ว!”เค้นเสียงใส่อย่างเหี้ยมเกรียม ก่อนจะเดินไปหยิบผ้าขนหนูพันรอบเอวสอบของตนเอาไว้ตรงไปยังห้องน้ำไม่สนใจใยดีเจ้าหล่อนอีกต่อไป

“พ่อขา~ โดระไม่ไหวแล้ว”คุณหนูมิโดระผู้แสนสวยที่ใครก็เคยเปรียบเปรยว่าไม่ต่างจากเจ้าหญิงมีผู้คนมากมายอยากจะครอบครองเป็นคู่หมั้นคู่หมาย ทว่าผู้เป็นพ่อกลับหวงแหนและฟูมฟักเลี้ยงดูมาอย่างดี แต่มาวันนี้กับถูกผู้ชายที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นผู้ชนะในพนันที่ถือไพ่เหนือว่าพ่อของเธอจนตอนนี้หญิงสาวต้องมารับชะตากรรมโดยไม่รู้มาก่อนว่าเรื่องทั้งหมดเป็นมายังไง

“...”ฝ่ามือบอบบางไร้เรี่ยวแรงพยายามพยุงกายของตนลุกทว่ากลับยากลำบากเสียเหลือเกิน มันบอบช้ำไปหมดเขาไม่คิดจะทะนุถนอมเธอเลยด้วยซ้ำ หญิงสาวสวมเสื้อตัวใหญ่ทับร่างกายอันน่าสมเพชของตนกอดร่างเดินออกจากห้องนี้ไปด้วยความยากลำบาก

ปัง!!

ฟรานซิสถอนหายใจเฮือกใหญ่หลังจากได้ยินเสียงประตูดังขึ้น เขายังไม่ชำระร่างกายล้างคราบเหงื่อไคล แต่ยังยืนพิงประตูห้องน้ำฟังเสียงสะอื้นจนแทบหายใจ ก่อนที่ต่อมาจะตัดสินใจเปิดฝักบัวให้ไหลกระทบร่างกายกำยำของตน

หัวใจเลือนลอยไปไกลแสนไกลหัวใจของเขาเป็นอะไรกันแน่ ไม่เคยรู้สึกว่ามันสั่นไหวราวกับจะแตกสลายเป็นเสี่ยงเช่นนี้ แม่มดน้อยกำลังร่ายมนตร์ครอบครองกลืนกินหัวใจของเขาไปทีละน้อยงั้นหรือ ความรู้สึกแบบนี้มันคืออะไรกันมันเรียกว่าความรักหรือเปล่า

‘ฟรานซิสแกก็รู้ว่าความรักในโลกคือการสูญเสีย เสียการเป็นตัวของแกเอง!’มิวายเสียงเล็กๆ ในหัวก็ดังกึกก้องเตือนสติของเขา ฟรานซิสผู้ไม่เคยพ่ายแพ้ต่อสิ่งใดไม่ว่าจะเป็นสังเวียนรบด้านมืดหรือแม้กระทั่งหัวใจตัวเอง เขาสามารถเปลี่ยนไพ่ในมือได้ดังใจนึกแต่ทำไมเขากลับเปลี่ยนเสียงหัวใจอันสั่นไหวเหมือนดั่งเสียงในหัวล่ะ

“เธอกำลังทำอะไรกับหัวใจของฉันมิโดระ”เธอก็เพียงรางวัลของเขาที่หวังเพียงได้มาเชยชมเท่านั้น ทำไมกันเล่าทั้งที่เขาควรจะปล่อยสาวน้อยไปในตามทางของเธอ ชะตากรรมต่อจากนี้หลังจากไม่มีคฤหาสน์โกมะหรือทรัพย์สินอะไรก็เรื่องของเธอสิ

“อีกไม่นานเธอก็จะหลุดพ้นจากฉัน...”งั้นหรือ? เขาคิดให้มันเป็นเช่นนั้นจริงน่ะหรือ เขาเองก็มีงานที่ต้องทำไม่นานผู้หญิงหลายคนผู้งดงามมากเสน่ห์ทั้งหลายก็ต้องเปลื้องผ้าต่อหน้าเขาโลดแล่นบทรักอันเร่าร้อนจนแทบกระอักอกพวกหล่อนตายไม่ใช่หรือ

“ขอฉันอยู่กับเธอต่อสักครู่นะ สัญญาว่าเธอจะไม่เจ็บปวดอีก”

กระท่อมหลังเก่า

มิโดระจัดการกับร่างกายของตนในห้องน้ำอันแสนโสมมหลังกระท่อมที่เขาให้เธอนอน อาหารสำเร็จรูปที่เธอหยิบออกมาจากในบ้านหลังใหญ่ของเขาถูกใช้ประทังชีวิตถึงแม้รสชาติมันจะไม่เหมือนอาหารอิตาลีหรือแม็กซิกันที่ชอบทานก็เถอะนะ

หญิงสาวล้มตัวลงนอนก่อนที่น้ำตาในรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้จะหลั่งไหลพรั่งพรูอาบแก้มนวล บัดซบสภาพในตอนนี้เหลือเกินมือน้อยกุมหัวใจตัวเองเอาไว้เมื่อกำลังร่ำร้องหาใครบางคนที่ทำร้ายเธออย่างแสนสาหัสเจ็บปวดเกินจะทน

“แอ่ก! แอ่ก!”อาการจับไข้ของเธอก็ยังไม่หายดีสภาพอาการตอนนี้ก็เริ่มแปรเปลี่ยน รอบข้างหนาวเหน็บจนผ้าห่มผืนเก่าไม่สามารถทำให้เธออบอุ่นได้เลย ความมืดเริ่มปกคลุมทว่าสิ่งไม่คาดคิดกลับเกิดขึ้น เสียงท้องฟ้าดังกึกก้องบ้าคลั่งจนช่องของบ้านไม้ใฝ่เก่าส่งแสงสีฟ้าประกายม่วงเข้ามาอย่างน่าหวั่นเกรง

เปรี้ยง!

“กรี๊ด!!! พ่อขา~ กลัว...อึก”ในยามนี้เธอทำได้แต่เพียงกอดตัวเองไม่มีใครเลยโอบกอดเธอด้วยความรักในค่ำคืนที่ฝนฟ้ากระหน่ำ ความทรงจำในวัยเด็กประเดประดังเข้ามาในหัวสมอง วันที่ผู้เป็นแม่จากไปคือวันที่ท้องฟ้าคำรามลั่นทั่วคฤหาสน์บวกกับเสียงกรีดร้องของเธอด้วยหัวใจแตกสลาย

พรึ่ม! เปรี้ยง!!

“ใครก็ได้ ฮื้อ...”ไม่นานสายฝนก็ระดมสาดลงมากยังพื้นแผ่นดินเขียวขจี ภายในกระท่อมพื้นดินเริ่มชุ่มแฉะน้ำค่อยๆ แทรกซึมเข้ามา มิโดระจ้องมองภาพนั้นด้วยความตระหนักหญิงสาวกอดเข่าตัวเองไว้นั่งชันเข่าบนเตียงปิดหูทั้งสองข้างส่ายหน้าไปมาทั้งน้ำตา