10 | อ้อมกอดของจอมมาร

“พ่อขา~ อยู่ที่ไหน อึก....กอดโดระหน่อย”มิโดระกอดเข่าร้องไห้โดยไม่ได้มองการมาของใครบางคน เสียงของท้องฟ้ายังคงคำรามลั่นฟรานซิสมองสาวน้อยด้วยความสงสารจับใจ เขาถอดชุดกันฝนออกจากกายของตนกองมันไว้บนพื้นดินที่น้ำกำลังแทรกซึมเข้ามาทีละน้อย

“มิโดระ!!”ร่างสูงย่างสามขุมเข้าประชิดตัวเธอด้วยความว่องไว ใช้ฝ่ามือเย็นเฉียบสัมผัสร่างสั่นเทิ้มของหญิงสาวเอาไว้ ช้อนดวงหน้างามขึ้นใช้นิ้วเกลี่ยคราบน้ำตาออกจากพวงแก้มใสปอยผมสลวยถูกเขาปัดทัดหูบาง

เปรี้ยง! เปรี้ยง!!

“กรี๊ด!!!”เสียงกรีดร้องของคนตัวเล็กดังขึ้นร่างบางโผกอดเขาแน่นด้วยความหวาดกลัว ฟรานซิสเองก็กอดตอบโดยไม่ได้ผลักไสใดๆ ยิ่งเจ้าหล่อนแนบร่างนุ่มนิ่มกระทบร่างกำยำมากเท่านั้นหัวใจดวงแกร่งของเขายิ่งสั่นระรัวเร็วมากขึ้นเท่านั้น

ชายหนุ่มตัดสินใจหย่อนสะโพกนั่งลงบนที่นอนเก่าของเธอฝ่ามือหนาลูบศีรษะเด็กขี้แยเพื่อปลอบประโลมให้เธอคลายหวาดกลัว ใบหน้างามซบลงบนแผงอกกว้างกกกอดเขาไว้แน่นหลงลืมความเกลียดชังที่หญิงสาวพร่ำบอกตัวเอง ความรู้สึกบางอย่างแทรกเข้ามาหวั่นไหวกับการกระทำของคนตัวโตยิ่งแนบหน้าลงบนอกล่ำเธอก็ยังได้ยินเสียงหัวใจของเขาที่เต้นระส่ำ

“ฉันอยู่ตรงนี้นะมิโดระ ไม่ต้องกลัวหลับตาซะนะเด็กน้อย”เสียงเข้มงึมงำอยู่เหนือศีรษะของเธอจนจับใจความหมายของเนื้อประโยคได้ มิโดระคลายอ้อมกอดออกจากจอมมารอย่างไม่เชื่อในสิ่งที่ตนได้ยิน

“อย่าทิ้งโดระ”เธอพูอู้อี้ในลำคอทั้งที่ตนปล่อยแขนสองข้างทิ้งตัวตามแรงโน้มถ่วงของโลก ทว่าชายหนุ่มยังกอดเธอไว้แน่นราวกับกลัวว่าแม่มดน้อยในอ้อมกอดจะหายไป

เปรี้ยง!! ครึ่ม!!!

“อึก...มันน่ากลัว”มิโดระหลับตาแน่นในขณะที่เขาผละออกจากร่างบางเล็กน้อยโน้มตัวลงนอนบนท่อนแขนข้างขวา กดริมฝีปากจูบซับหยาดน้ำตาที่กำลังไหลรินอีกครั้ง แก้มเนียนใสถูกสัมผัสแผ่วเบาจนหญิงสาวต้องหลับตาพริ้มรับจุมพิตอันแสนอ่อนโยนเมื่อมันแตะแต้มบนกลีบปากบางสีระเรื่อ

“อ๊ะ...อืม”ฟรานซิสแนบริมฝีปากชิดใช้ลิ้นสากปาดป่ายให้เจ้าหล่อนเปิดปากรับด้วยความเต็มใจ มือหนาจับหน้างามประคองให้เธอเอียงคอรับจูบอันละเอียดละไมของเขา ชายหนุ่มใช้ประสบการณ์อันมากมีหลอกล้อสาวน้อยให้เคลิบเคลิ้มหลงใหลได้ไม่ยาก

“อื้อ!!”เสียงครางกระหึ่มในลำคอแกร่งดังขึ้นด้วยความพอใจเมื่อลิ้นเล็กตวัดเข้าหาลิ้นของตนโดยไม่ประสีประสาแต่ทว่ากลับทำให้หัวใจหนุ่มพองโตราวกับลูกโป่งอัดแก๊สก็ไม่ปาน ยิ่งฝ่ามือร้อนผ่าวของเขาลูบไล้ส่วนเว้าส่วนโค้งของร่างอรชรงดงามมากเท่าไหร่เลือดในกายเขาก็ยิ่งสูบฉีดแล่นพล่าน

“อื้อ~ อ่า...!!”จากความอ่อนโยนในคราแรกแปรเปลี่ยนเป็นเร่าร้อนดุดันเมื่อฟรานซิสหายใจฟืดฟาดด้วยความปรารถนาที่ก่อเกิดขึ้น ทรวงอกอวบใหญ่ถูกบีบเฟ้นอย่างหนักมือตามแรงอารมณ์ที่ปะทุเดือดผุดขึ้นมา

เสื้อโค้งตัวใหญ่ของเขาที่เธอสวมใส่ถูกถกขึ้นสูงโดยมีเจ้าหล่อนแอ่นกายอำนวยความสะดวก ฟันคมกัดลงบนริมฝีปากล่างด้วยความหมั่นเขี้ยวหนึ่งครั้งอย่างเย้ายวนใจ สายตาคมกล้ากวาดมองเรือนร่างอันบอบช้ำอย่างเต็มตาหัวใจของเขาไหวยวบไปยังถึงตาตุ่ม รอยเขียวช้ำอมม่วงทั่วกายเธอไปหมดจนดูน่าใจหาย

“ยะ...อย่าทำแรงนะ”น้ำเสียงหวานใสเอ่ยเอือนบอกเขาจนชายหนุ่มต้องเสสายตามองแววตาระริกของเธอ เขาคงจะรุนแรงจนร่างบางหมดอาการขัดขืนดิ้นเร่าเพราะคิดว่าหากทำเช่นนั้นเธอเองก็ไม่ต่างจากเดินเล่นในนรกดีๆ นี่เอง

“...”ไม่มีถ้อยคำใดถูกเปล่งออกมาจากปากของฟรานซิส เขาทำเพียงจูบซับรอยแผลบนร่างกายเธออย่างแผ่วเบา ไล้ริมฝีปากหนาไปยังเนินสวาทแตะสัมผัสมันด้วยปากของตนทว่าไม่ใช้ปลายลิ้นลุกล้ำทำร้ายเธออีก

“นอนเถอะฉันจะนั่งอยู่ตรงนี้ทั้งคืน...”ชายหนุ่มผละออกก่อนจะถกเสื้อลงปกปิดเรือนร่างงดงามเอาไว้ ถอนหายใจอย่างระบายอารมณ์ปรารถนาอันมากล้นออกมา เธอมีเสน่ห์เกินกว่าผู้ชายคนไหนที่ได้เข้าใกล้จะอดใจไหวหากวันหนึ่งที่เขายอมปล่อยเจ้าหล่อนไปเธอจะต้องมีหนทางอนาคตที่สวยงาม คงจะมีชายสักคนดูแลสาวน้อยในอ้อมกอดเขาได้ดีสินะ

ตึกตัก! ตักตัก!!

ความอ่อนโยนที่เขามอบให้ทำให้หัวใจมิโดระเต้นไม่เป็นส่ำหวั่นไหวเสียเหลือเกิน ความอบอุ่นจากร่างกายของฟรานซิสทำให้เธอรู้สึกปลอดภัยถึงแม้พายุนอกกระท่อมยังคงกระหน่ำทำลายทุกอย่างทว่าไม่สามารถทำให้ทั้งสองร่างผละออกจากกันได้

เช้าวันต่อมา

พายุร้ายผ่านพ้นไปเหลือไว้เพียงคืนอันแสนอบอุ่นในอ้อมกอดของฟรานซิส เปลือกตาบางเปิดขึ้นมองหาใครคนหนึ่งที่กกกอดเธอตลอดทั้งคืน ทว่าทุกอย่างรอบกายกลับว่างเปล่าแต่เธอแน่ใจว่าทุกอย่างเมื่อคืนนี้มันไม่ใช่ความฝันอย่างแน่นอน

“ฟราน!!”เสียงหวานใสขานเรียกชื่อเขาพร้อมกับค่อยๆ ยันกายขึ้นนั่งกวาดสายตามองหาชายหนุ่ม ทำไมกันนะความอ่อนโยนที่เขามอบให้เมื่อคืนมันยังคงตราตรึงในความรู้สึกของเธอ จอมมารที่เธอไม่คิดว่าจะได้รับความอ่อนโอนจากเขาเลยสักครั้งเดียวกับปลอบประโลมให้หญิงสาวเข้าสู่นิทรารมย์ในคืนพายุโหมกระหน่ำ

“...”ขาเรียวเล็กตวัดก้าวเท้าลงจากเตียงเปิดประตูไม้ไผ่เก่าออกกว้าง ดวงตาหวานแหงนมองท้องฟ้าอันแสนสดใสนี่สินะฟ้าหลังฝนที่เขาว่ากันว่ามันจะสวยงามเสมอ รอยยิ้มบางปรากฏบนใบหน้าหวานหยดย้อยเมื่อหวนนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืน

“วันนี้ท้องฟ้าสวยกว่าทุกวันแฮะ!”

มิโดระอาบน้ำชำระร่างกายของตนและเดินตรงไปยังบ้านหลังใหญ่เพื่อหาอาหารว่างลงท้องประทังชีวิต เธอจำใจต้องลื้อค้นซองอาหารสำเร็จรูปในตู้เย็นทว่ามันกลับไม่มีอะไรเหลือเลยแม้แต่อย่างเดียว ทั้งที่พยายามสาดส่องหาของทานง่ายทานแต่มันมีแต่วัตถุดิบทำอาหารทั้งนั้น อาทิ ผักและเนื้อ

“ทำอะไร?”เสียงเข้มดังขึ้นจากทางด้านหลังจนทำให้คนตัวเล็กสะดุ้งด้วยความตกใจ ก่อนที่ต่อมาจะหันมาสบตากับเจ้าของเสียงเมื่อครู่หัวใจดวงน้อยเบ่งบานราวกับว่าพบรักครั้งแรก

“ฟราน...”ฟรานงั้นหรือ! เมื่อครู่สาวน้อยเรียกชื่อเขาอย่างนั้นเหรอ ฟรานซิสแทบไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ตนได้ยินปกติเธอจะเรียกเขาจิกหัวเกลียดชังเขาอย่างกับอะไรดี เจ้าหล่อนกลัวฝนฟ้าจนสมองผิดเพี้ยนไปหรือเปล่านะ

“ก็เออดิวะ! คิดว่าใครกัน”เพียงไม่นานชายหนุ่มก็ดึงสติกลับมาให้ตนหลุดพ้นจากภวังค์ความคิดทั้งหมดทั้งมวล

“ก็แค่ตกใจน่ะค่ะ ฟรานอาหารสำเร็จรูปหมดแล้วเหรอ”มิโดระเอียงคอตอบก่อนจะถามไถ่เรื่องอาหาร เมื่อวานเธอยังเห็นมันมีอยู่ตั้งหลายอย่างทำไมวันนี้มันกลับไม่เหลืออะไรเลย ถ้าหากว่าเขาจะทานคนเดียวหมดก็ไม่น่าเป็นไปได้

“หึ!! ผีป่าเข้าสิงหรือไงกัน นู้น...ข้าวต้มในหม้ออยากกินก็ไปตักเอา”ทำเป็นพูดเพราะปะเหลาะกินเสียไม่ว่า มิโดระคนเดิมจอมเหวี่ยงหายไปไหนกันทำไมวันนี้เจ้าหล่อนมาแปลก ไหนจะสายตาที่จ้องมองมายังเขาอันแสนใสซื่อนั่นอีกไม่เห็นเหมือนเมื่อสองวันก่อนที่มองมายังเขาอย่างเกลียดชังอยากจะฆ่าชายหนุ่มอย่างเต็มประดา

“ขอบคุณนะฟรานที่กอดโดระทั้งคืน!”