07 | ปางตาย

ร่างบางนอนสลบไสลบนเตียงนอนเก่าด้วยความบอบช้ำหญิงสาวขยับกายเล็กน้อยควานหาผ้าห่มมาคลุมร่างกายอันหนาวเหน็บ ไอร้อนจากตัวทำให้คนที่กำลังยืนจ้องมองเธออยู่นั้นรู้สึกสมเพชระคนสงสาร

“ยะ...อย่าทำอะไรฉันเลย”เสียงละเมอครางยานของมิโดระดังขึ้นแผ่วเบาจนทำให้ร่างสูงถอนหายใจหนักๆ ออกมาอย่างรู้สึกผิด นี่เขารุนแรงกับเธอขนาดนั้นเชียวหรือถึงขึ้นว่าเจ้าหล่อนปิดเปลือกตาอยู่ในห้วงหลับใหลก็ยังเปล่งวาจาห้ามปรามเขา

“มิโดระตื่น!”ฟรานซิสสลัดความคิดอันน่าบัดซบที่คิดสงสารคนตัวเล็กกดเสียงเข้มดุกร้าวปลุกเชลยของตนให้ตื่นจากนิทรารมย์ ก่อนที่ต่อมาจะวางถ้วยราเม็งลงบนโต๊ะเก่าข้างที่นอน เขาลุกขึ้นจากไปอย่างจำยอมหลังจากโหมกระหน่ำพายุสวาทใส่ร่างบางจนเจ้าหล่อนร้าวระบมไปทั้งตัว หากว่าเธอไม่สลบหนีไปเสียก่อนเขาก็คงจะกระแทกกระทั้นใส่เธอซ้ำๆ เน้นย้ำอยู่เช่นนั้นไม่ผละห่างหายไปไหน

“พะ...พอแล้ว”คนตัวเล็กยังคงเพ้อไม่เลิกจนฟรานซิสเริ่มหงุดหงิดเขากระชากร่างงามขึ้นอย่างรุนแรงโดยไม่สนใจว่าเจ้าหล่อนจะเจ็บปวดมากเพียงใด

“โอ๊ย!!”เสียงแหลมเล็กอุทานแหบพร่าปล่อยชายผ้าห่มให้ล่วงไปกองที่เอวคอด การกระทำอย่างนี้ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใครที่ชั่งกล้าเช่นนี้ มิโดระเปิดเปลือกตาหนักอึ้งขึ้นทีละข้าง

เฮือก~ ฟรานซิสแทบอยากจะตบหัวตัวเองนักเมื่อกระชากร่างบางขึ้นมาจากที่นอนโดยไม่ลืมคำหนึ่งไปว่าเจ้าหล่อนเปล่าเปลือยภายใต้ผ้าห่มผืนบาง พลันสายตาของเขาก็จ้องมองอกอวบใหญ่ที่ไหวกระเพื่อมขึ้นลงตามแรงหายใจของเจ้าหล่อน

“อึก...ปวดหัวมากเลย”หยาดน้ำตาคลอที่หน่วยตากลมโตปากน้อยเบ้คว่ำเมื่อมีอาการหนักอึ้งที่หัวของตน ฝ่ามือน้อยกอดอกของตนเอาไว้เมื่อรับรู้ถึงอากาศรอบข้างที่หนาวเหน็บ เธอพยายามมองรอบๆ ราวกับทุกอย่างเป็นเพียงแค่ฝันร้ายก่อนที่สายตาจะประทับกับร่างสูงโปร่งตรงหน้า

“กินซะ!”สุรเสียงเข้มเอ่ยขึ้นมองถ้วยราเม็งกลิ่นหอมเป็นนัยๆ ว่าเขาเอาอาหารมาให้ แอบเสียดายไม่น้อยเมื่อทิวทัศน์สวยงามอันใหญ่โตของทรวงอกสล้างถูกแขนเรียวเล็กปกปิดเอาไว้ ฟรานซิสลอบกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากหวนนึกถึงรสชาติของเจ้าหล่อนที่มันยังคงติดอยู่ตรงปลายลิ้นและกลิ่นกายหอมอ่อนๆ ก็ยังตามกวนใจชายหนุ่มไม่เลิก

“ไม่กินเอาของต่ำๆ ไปให้พ้นฉัน!”จริงๆ แล้วราเม็งไม่ใช่อาหารที่เลวร้ายอะไรทว่ามันมีเหตุผลบางอย่างที่มิโดระไม่อยากแตะต้องมัน เนื่องจากว่าเธอแพ้มันอย่างรุนแรงแต่ไม่อยากปริปากบอกคนใจร้ายให้เขาสมเพชในตัวเธอมากไปกว่านี้

“อย่ามาเรื่องมากยัดๆ เข้าปากไป”อยากจะง้างปากหรือไม่ก็บีบคอสวยๆ ของเจ้าหล่อนให้ตายคามือนัก ขนาดไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่จะพูดยังเย่อหยิ่งอวดดีสิ้นคิดกล้าผยองจนปลุกซาตานในตัวของเขาให้ตื่นขึ้น

“ก็บอกว่าไม่กินไงเอาออกไป”เสียงเล็กแผดใส่ชายหนุ่มนึกรังเกียจร่างกายของตนที่เขาตีตราประทับรอยไว้ทั่วเรือนร่างไม่เว้นแม้แต่แผ่นหลังบางที่รู้สึกร้อนผ่าวมันคงจะเป็นรอยแดงจ้ำไปทั่วสินะ

“อย่ามาขึ้นเสียงกับฉัน”ร่างสูงกระโจนเข้าหาแม่คนปากกล้าบีบปลายคางเรียวแน่นจนมันแทบแหลกคามือหนาของเขา ดวงตาของจอมมารวาวโรจน์เมื่อเจ้าหล่อนจ้องมองเขาด้วยสายตาตัดพ้อต่อว่าและชิงชัง

“อึก...อ่อยอั๋น อื้อ แอ่ก!!”มิโดระพูดอู้อี้ในลำคอตีเข้าที่ข้อมือหนาเป็นพัลวันเมื่อชายหนุ่มยกจานราเม็งขึ้นมากรอกมันเข้าปากบางกระจับ ความเผ็ดของรสต้มยำกุ้งไม่เทียบเท่ากับน้ำซุปอุ่นและเส้นที่ไหลลงคอ

“กินเข้าไปกลืนลงไปให้หมด”เขาตะคอกใส่หน้างามที่เบ้หนีราวกับจะขาดใจในขณะที่ฟรานซิสไม่รู้สึกสงสารหรือสังเกตกิริยาของคนตัวเล็กว่าเธอมีอาการเป็นอย่างไร

“แอ่ก! อึก!!”ร่างของมิโดระกระตุกเกร็งถี่รัวดวงตากลมโตเบิกกว้างเลื่อนลอยฝ่ามือบอบบางกำข้อมือของเขาแน่น ลมหายใจหอบอย่างหนักจนชายหนุ่มขมวดคิ้วยุ่งด้วยความแปลกใจก่อนจะตัดสินใจปล่อยเธอให้เป็นอิสระ

“อย่ามาสำออย!”เขาพูดอย่างไม่เต็มเสียงนักร่างเล็กดีดดิ้นอยู่บนเตียงนอนฟูกเก่าๆ ปลายเท้าเล็กจิกลงเกร็งสะท้านราวกับทรมานเหมือนอากาศหายใจกำลังจะหมดลงจนฟรานซิสย่อตัวลงจับร่างของเธอตรึงไว้

“อึก!! แพ้”พยายามต่อต้านสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นกับตนเองดวงตาแดงก่ำจ้องมองเขาอ้าปากบางกว้าง ก่อนที่ต่อมาจะจิกเล็บลงบนฝ่ามือหนายิ่งเขากักกันร่างเธอไม่ให้ขยับไหวก็ยิ่งสร้างความทรมานให้เธอไม่น้อย โพรงจมูกเต็มไปด้วยผงปรุงรสผสมกับน้ำต้มยำจนเจ็บแสบแทบทนไม่ไหว

“แพ้อะไรโดระ! ราเม็งงั้นเหรอ”เมื่อได้ยินในสิ่งที่หญิงสาวพยายามจะเปล่งเสียงบอกหัวใจดวงแกร่งถึงขั้นกับอ่อนยวบไปกองที่ตาตุ่ม ยิ่งเห็นสีหน้าถอดสีของสาวน้อยยิ่งรู้สึกผิดคิดว่าเจ้าหล่อนจะทะนงตนสูงไม่กินอาหารที่เขาหยิบยื่นให้

“มิโดระ! โดระ!”คนตัวโตรวบร่างบางเข้าสู่อ้อมแขนลุกพรวดอย่างเร่งรีบวิ่งเข้าไปในบ้านหลังใหญ่ที่อยู่ห่างไม่ไกลเท่าไหร่นักวางเธอลงบนโซฟา ก่อนที่ต่อมาฟรานซิสจะหยิบไข่ไก่จากห้องครัวมาสามสี่ฟองกรอกมันใส่ปากหญิงสาวเพื่อให้เธอสำลอกเส้นราเม็งออกมา

“แฮ่ก!! แฮ่ก!!!”มิโดระไอจนหน้าดำหน้าแดงรู้สึกสงสารตัวเองที่มีสภาพแบบนี้ต่อหน้าเขา แต่ทว่าทุกอย่างมันเกิดขึ้นเพราะคนใจร้ายที่บังคับให้เธอกินในสิ่งที่ยัดเยียดให้

“ให้ฉันตาย!”ปากน้อยสั่นระริกเปล่งถ้อยคำนั้นออกมาทว่าไม่มีเสียงมีเพียงน้ำตาเม็ดโตไหลเป็นทางผ่านหางตายเฉี่ยว ฟรานซิสมองเธอแน่นิ่งก่อนจะส่ายหน้าไปมาอย่างไม่คิดจะทำตามคำขอของเธอ เขาดึงกระดาษทิชชูเช็ดคราบต่างๆ ออก

“ฉันจะไม่ยอมให้เธอตายจากฉันมิโดระ!”ตราบใดที่เขายังใช้ร่างกายเจ้าหล่อนไม่เต็มที่ยังไงเสียความตายก็จะพรากเธอไปจากเขาไม่ได้ รางวัลชิ้นนี้คือสิ่งใหม่ที่ฟรานซิสโปรดปรานมากที่สุด เขากำลังลุ่มหลงกับความไร้เดียงสาที่นำมาซึ่งกำหนัดและราคะอันเร่าร้อน..... ​