03 | ล่ารางวัล

ร่างเล็กของมิโดระที่สวมชุดคลุมสีขาวยาวถึงโคนขาอ่อนเผยให้เห็นผิวขาวเนียนราวกับน้ำนมจนการ์ดต้องมองตาแทบทะล้น ภายใต้ชุดคลุมมีเพียงบิกินี่สีสันสดใสที่เจ้าหล่อนใส่ลงมาจากห้องนอนของตนมีตุ๊กตากวางนุ่มอุ้มไว้แนบอก

“คุณหนูเดี๋ยวป้าไปเอาน้ำมาให้ ว่ายน้ำรอนมไปก่อนนะคะ”มิโดระพยักหน้ารับก่อนที่ต่อมาย่างกายไปที่สระว่ายน้ำของคฤหาสน์ บอดี้การ์ดหลายคนต่างลอบมองร่างอันขาวโพลนคุณหนูของตระกูลผู้ดีก็ต่างพากันกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่ ทว่าไม่นานก็ก้มหน้าลงต่ำเช่นเดิมใครต่างก็รู้ว่านาโอกิพ่อของเธอทั้งรักทั้งหวงมากขนาดไหน หากใครที่กล้าแตะต้องสาวน้อยคนนี้มีหวังศพไม่สวย

มิโดระเดินไปยังสระว่ายน้ำขนาดใหญ่ก่อนจะวางตุ๊กตากวางไว้บนเก้าอี้พนักพิงตัวยาว มือบอบบางปลดสายชุดคลุมออกอวดเรือนร่างอันขาวโพลนที่มีเพียงชุดบิกินี่สองชิ้นปิดส่วนสงวนอันอวบอิ่ม บอดี้การ์ดอาณาบริเวณนั้นพากันเบือนหน้าหนีจากภาพของคุณหนูแสนสวยและเย้ายวน

“น้ำผลไม้มาแล้วค่ะ...”มาซากิแม่บ้านวัยกลางคนเดินถือถาดน้ำผลไม้รวมและซูชิรสโปรดของมิโดระมาวางไว้บนโต๊ะ ก่อนจะนั่งลงด้วยท่าทีสงบเสงี่ยมมองร่างเล็กที่แหวกว่ายภายใต้สายน้ำเย็นฉ่ำ รอยยิ้มของหญิงวัยกลางถูกระบายออกมาคุณหนูมิโดระของเธอโตเป็นสาวแล้ว

ปัง! ปัง!

ทว่าในความเงียบสงบกลับกลายเป็นเสียงปืนดังสนั่นจนนกในอาณาบริเวณต่างพากันบินขึ้นฟ้าสูงตามสัญชาตญาณเพื่อหาพื้นที่หลบภัย มาซากิเองก็ตื่นตกใจอีกทั้งยังมองมิโดระที่กำลังขึ้นจากน้ำ

“กรี๊ด!! มันเกิดอะไรขึ้น”สาวน้อยที่กำลังว่ายน้ำอย่างสบายอารมณ์ถึงกับเกาะราวบันไดกรีดร้องด้วยความหวาดกลัว มึนงงกับเหตุการณ์ที่กำลังเกิดขึ้นหากนี่เป็นการซ้อมยิงปืนของบอดี้การ์ดก็มิอาจใช่ได้ เพราะใครในคฤหาสน์หลังงามก็รู้ว่านี่คือพื้นที่ส่วนตัวของเธอ

“คุณหนูหนีปะ...”

ปัง!! กรี๊ด!!!

หัวหน้าบอดี้การ์ดทีมบีวิ่งตาตื่นเข้ามาหามิโดระด้วยความเป็นห่วงและกำลังจะบอกกล่าวว่าให้เธอนั้นหนีไปจากซะ แต่ไม่ทันที่ชายฉกรรจ์ร่างสูงจะได้เปล่งวาจาได้ยืดยาวกว่านี้โลหิตสีแดงสดก็สาดกระเซ็นจนเขาล้มลงต่อหน้าต่อหน้าของหญิงสาวผู้อ่อนต่อโลก

“อื้อ...”หยาดน้ำตาแห่งความหวาดกลัวหลั่งไหลพยายามทรงตัวขึ้นจากน้ำโดยมีมาซากิเป็นคนโอบกอดร่างสั่นเทาของเธอเอาไว้ เสียงปืนยังคงดังต่อเนื่องมิโดระพยุงกายลุกขึ้นทันทีเตรียมหมุนตัววิ่งหลบหนีแต่ไม่ทันการเสียงเหี้ยมของใครก็ดังขึ้นจากทางด้านหลัง

“จะไปไหนสาวน้อย!!”หัวใจดวงน้อยเต้นระส่ำเนื้อตัวสั่นเทิ้มด้วยความกลัวทวีคูณเป็นสองเท่า เธอทำได้เพียงสบตากับป้ามาซากิไม่กล้าขยับไปไหนเนิ่นนานเท่าไหร่ไม่รู้ จู่ๆ ความเย็นของวัตถุปลายกระบอกก็จ่อโดนต้นคอขาวเนียน ยิ่งกระตุ้นหยาดหยดน้ำตาของมิโดระอีกละลอก

“หันมาให้ฉันดูหน้าหน่อยสิ จะสวยสมคำร่ำลือหรือเปล่า”เสียงทุ้มพูดขึ้นเพียงแค่ด้านหลังก็ทำให้อยากคว้าตัวเจ้าหล่อนให้หันมาเผชิญหน้า ทว่าคนอย่างเขาไม่ทำอะไรให้กระต่ายตื่นตูมไปมากกว่านี้

“กะ...แกเป็นใคร”มิโดระถามด้วยน้ำเสียงกระตุกกระตักพลางค่อยๆ หมุนตัวตามคำสั่งของชายปริศนา เพียงแวบแรกที่ได้หันสบกันชั่วครู่สายตาก็เปรียบดังแม่เหล็กดึงดูดให้จ้องมองกันอย่างไม่เมียงมองไปทางอื่น ปลายกระบอกปืนค่อยๆ ลดลงทั้งที่รอบข้างเกิดการปะทะฝีมือกัน

ดวงหน้างามหวานหยดย้อยขาวผ่องแก้มเนียนใสขึ้นสีเลือดฝาด จมูกรั้นเล็กบ่งบอกว่าเจ้าหล่อนดื้อรั้นไม่ฟังใครรับกับริมฝีปากบางเฉียบ ถึงแม้ว่าผมจะเปียกจนลู่ไปกับบ่าเล็กแต่กลับไม่ทำให้ความสวยทรงเสน่ห์ของเธอลดน้อยลงสักนิด

“รางวัลของฉัน!”คิ้วเรียวสวยขมวดเข้าหากันเป็นปมด้วยความงุนงงเมื่อร่างสูงเปล่งถ้อยคำนั้นออกมา รางวัลงั้นหรือมันคืออะไรกัน? สายตาคมจ้องมองลึกเข้ามานัยน์ตาอ่อนโยนทว่าตื่นกลัวจนเบิกโพลง

“แกต้องการอะไรกันแน่!”ด้วยความเย่อหยิ่งคนตัวเล็กยังคงเชิดหน้าขึ้นสลัดความขี้ขลาดตาขาวให้ออกจากหัว ยังไงเสียบอดี้การ์ดในคฤหาสน์ก็เยอะแยะเต็มไปหมด

“หึ!...โจรสินะ ดั้นด้นข้ามน้ำข้ามทะเลเพื่อมาไถเงินงั้นเหรอ” วะ...ว่าไงนะ! ชายหนุ่มถึงขั้นกับขบกรามแน่นกับคำปรามาสและแววตาอวดดีของสาวน้อยหน้าใส ปากเล็กที่กำลังยิ้มเหยียดน่าจับบดขยี้ให้มันแตกซ่านอาบไปด้วยเลือดนัก

“เข้าใจผิดแล้วสาวน้อยฉันมาดีแต่ลูกน้องกระจอกของเธอกลับไม่ให้เกียรติฉัน”

“เกียรติงั้นหรือ! อย่างแกไม่ควรย่างกายเข้ามาในบ้านฉันด้วยซ้ำ”แผดเสียงบอกมองคนตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า ทั้งตัวแค่เสื้อผ้าเครื่องแต่งกายรวมๆ แล้วมองปราดเดียวคาดคะเนทางสายตาไม่ต่ำกว่าเจ็ดหลักแน่นอน

“หึ! คงไม่รู้อะไรสินะ อ่า...จะบอกให้เอาบุญนะว่าพ่อของเธอเสียพนันฉัน”นิ้วเรียวยาวขยับบอกสาวใช้วัยกลางให้ออกจากบทสนทนานี้ คราแรกมาซากิลังเลใจไม่น้อยแต่เพียงเขาใช้สายตาตวัดมองหญิงวัยสี่สิบกว่าก็จำใจต้องจากไปโดยมีสายตาของมิโดระมองตามแผ่นหลังเท่านั้น

“เรื่องแค่นี้ เท่าไหร่ล่ะฉันจะเซ็นเช็คให้”มิโดระหัวเราะอย่างเย้ยหยันสมบัติตระกูลเธอมากมายเพียงแค่บอกตัวเลขมาเธอก็พร้อมจะจ่าย เพียงกระจ่างแจ้งแน่ชัดเนื่องจากว่าผู้เป็นพ่อหายหน้าไปหลายวัน ท่านก็คงจะไปเที่ยวพักผ่อนสมองต่างประเทศสินะ

“ชู่ว์!! อย่าเพิ่งได้ใจไปสาวน้อยทุกอย่างที่เธอมีมันคือของฉันทั้งหมด หึ!...อันที่จริงฉันไม่ต้องลำบากมาถึงญี่ปุ่นก็ได้นะ เพียงแต่ฉันกับลูกน้องอีกสองคนมาตามล่ารางวัลชิ้นใหญ่เท่านั้น”

“...”

“และรางวัลของฉัน”

“...”

“คือเธอ!”บอกด้วยน้ำเสียงราบเรียบรอยยิ้มร้ายกาจประดับบนใบหน้าหล่อเหลาคมคาย เมื่อเห็นหญิงสาวผงะและตกใจเล็กน้อยริมฝีปากบางกระจับสั่นระริกราวกับว่าเชิญชวนให้เขาสัมผัสมันก็ไม่ปาน

“มะ....ไม่จริง! จะบอกว่าฉันหมดตัวงั้นเหรอ”ไม่มีทางเด็ดขาดใครกันจะเล่นพนันจนเสียหมดทุกอย่างเช่นนี้ เขาเป็นนักต้มตุ๋นหรืออย่างไรกัน ความคิดทั้งหมดต้องพังทลายเมื่อเห็นนัยน์ดวงตาของเขามันเต็มไปด้วยความจริง

“หว้า...นี่มันลายเซ็นพ่อเธอหรือเปล่านะ”มือหนาหยิบซองกระดาษสีน้ำตาลออกจากเสื้อสูทของตน และแกะเอกสารสำคัญออกมาให้เธอได้ประจักษ์ทุกอย่างแก่สายตา พินิจพิจารณาความสวยเย้ายวนอย่างลุ่มหลง อืม...เขาอยากจะให้ชุดคลุมสีขาวอันแสนเกะกะตานี้มันหายเสีย

“ไม่จริง! ไม่จริงแกโกหก กรี๊ด!...”อักขระบนแผ่นกระดาษสลักไว้ชัดเจน หากปราดสายตาอ่านอย่างไม่ไตร่ตรองเท่าไหร่จะคิดว่าเป็นสัญญาตามปกติ ทว่ามิโดระกับไปสะดุดสายตากับเครื่องหมายดอกจันทร์เล็กสีแดงกับประโยคที่ว่า ‘ผู้ชนะจะได้ทุกอย่างตามที่ต้องการ’ และนาโอกิบิดาของเธอจรดลายมือของตนลงไป

“ทุกอย่างที่ผู้ชนะต้องการ และหนึ่งในเงื่อนไขนี้คือเธอ!”