04 | คุ้มคลั่ง

“เรือพร้อมแล้วครับคุณฟรานซิส”เสียงของใครคนหนึ่งดังขึ้นจนทำให้มิโดระได้รู้ชื่อเสียงเรียงนามของเขา รอยยิ้มของบุรุษตรงหน้าทำให้เธอหวาดหวั่นอีกครั้งทำไมลูกน้องของเขาถึงเดินมารายงานผู้เป็นนายของตนอย่างสบายฉิวเฉียด โดยไม่มีการ์ดประจำคฤหาสน์ของเธอคอยระวังความปลอดภัยของเธอสักนิด

“อืม...พร้อมหรือยังสาวน้อย”ตอบรับในลำคอก่อนจะเปล่งเสียงบอกคนตัวเล็กที่ยื่นตัวสั่นงันงกราวกับลูกนกตกน้ำ ย่างสามขุมเข้าใกล้เจ้าหล่อนเรื่อยๆ โดยที่เธอกำลังถอยหลังหนีอย่างช้าๆ ทั้งที่สายตายังจ้องร่างสูง

“อย่าเข้ามานะ!”เสียงแหลมแผดใส่หันซ้ายแลขวาหาคนช่วย ทว่ารอบกายมีเพียงความอ้างว้างทั้งที่ในคฤหาสน์มีคนนับร้อยแต่กลับไม่มีเสียงฝีเท้าของผู้ใดเข้ามาประชันชิดตรงนี้แม้แต่คนเดียว มีเพียงร่างสูงของคนที่มีนามว่าฟรานซิสเท่านั้น

กรี๊ด!!

ร่างบอบบางเซถลาเข้าหาอ้อมกอดข้างเขาจนคนไม่ทันตั้งตัวกรีดร้องสุดเสียง ทว่าเพียงระยะสั้นเท่านั้นผ้าสีขาวบริสุทธิ์ก็ถูกปิดเสียงร้องของเธอไว้ มิโดระสูดดมกลิ่นฉุนเข้าอย่างเต็มปอดดวงตากลมโตเอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำตาภาวนาให้ใครก็ได้ช่วยเธอที ในขณะที่หัวสมองปลอดโปร่งจนสติอันน้อยนิดหลงเหลือดับลง

พรึบ~

ฟรานซิสโอบประคองร่างบางเอาไว้ไม่ให้เจ้าหล่อนร่วงไปกองบนพื้น พลันสายตาก็เหลือบเห็นความอวบอิ่มภายในชุดคลุมเมื่อฝ่ามือน้อยอ่อนแรงคลายปมมันออกจนเปิดออกกว้าง เจ้าพ่อมาเฟียได้แต่กลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคออย่างลำบาก หันมองลูเซี่ยนที่ยืนอยู่ด้านหลัง

“แกจะไปไหนก็ไป ฉันจะอุ้มยัยเด็กนี่เอง”เกรงกลัวว่าหากโอบอุ้มเจ้าหล่อนไปตอนนี้ลูกน้องของเขาคงจะได้เห็นเนื้อในของเธอเป็นแน่ ฟรานซิสรู้สึกหงุดหงิดในใจไม่รู้ทำไมถึงไม่อยากให้ใครได้เห็นความอวบอิ่มของสาวน้อยคนนี้ ทั้งที่จริงๆ แล้วเธอก็เป็นเพียงรางวัลที่เขาอยากเชยชมความสดใหม่เพียงเท่านั้น

6 ชั่วโมงต่อมา

ดวงตะวันเริ่มลาลับขอบฟ้าร่างเล็กพลิกไปมาด้วยความเมื่อยล้า ลมหายใจสม่ำเสมอของเธอบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่ายาสลบออกฤทธิ์ได้อย่างมีประสิทธิภาพ กลิ่นอับชื้นลอยโชยแตะจมูกโดยที่หญิงสาวไม่คุ้นมันเลยสักนิด ปกติแล้วต้องได้กลิ่นดอกไม้นานาชนิดไม่ว่าฤดูกาลจะเปลี่ยนไปสักแค่ไหนแต่ความหอมของมันก็ไม่เคยจางหาย

“อื้อ!!”มิโดระครางในลำคอค่อยๆ เปิดเปลือกตาอันหนักอึ้งขึ้นทีละข้าง สิ่งแรกที่เห็นคือไม้ไผ่ผุพังเป็นรูเล็ก คิ้วเรียวสวยขมวดเข้ากันเป็นปมค่อยๆ พยุงร่างของตนขึ้นมองไปรอบๆ กายอย่างพินิจพิจารณา หวนนึกถึงเหตุการณ์ครั้งสุดท้าย

“กรี๊ด!!! ที่นี่ที่ไหน อื้อ...พ่อขาช่วยด้วย”มือน้อยสัมผัสกับสิ่งที่เธอนอนหนุนก่อนจะลุกขึ้นด้วยความรวดเร็วใช้ฝ่ามือค้ำยันกำแพงไม้ไผ่เก่าๆ เพื่อพยุงร่างกายอ่อนเรี่ยวอ่อนแรงของตน ฟูกเก่าๆ ขาดลุ่ยราวกับว่าถูกทิ้งและนำกลับมาใช้ใหม่

ปัง!!!

“แหกปากทำไม!!”เสียงถีบประตูดังลั่นด้วยความรุนแรงจนกระต๊อบหลังเก่าแทบพัง ปรากฏร่างของผู้ชายที่ชื่อฟรานซิส ชายหนุ่มมาในชุดไปรเวทแสนเรียบง่ายมิโดระผงะไปเล็กน้อยเมื่อเห็นจอมมารร้ายเดินตรงเข้ามาหาเธอ ร่างเล็กทรุดลงบนที่นอนอีกครั้งเนื่องจากเรี่ยวแรงเหือดหายไปหมดจ้องมองเขาด้วยแววตาหวั่นเกรง

“ไงจ๊ะ!! ชอบบ้านเธอไหม”ถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบย่อตัวลงนั่งยองๆ ตรงหน้าเธอ จนฝ่ามือเรียวต้องกำชุดคลุมอาบน้ำไว้แน่น ไม่ปริปากตอบใดๆ ทำได้เพียงมองเขาอยู่เช่นนั้น

ฟรานซิสจ้องมองความสวยงามของสาวน้อยหน้าหวานเลือดเอเชียอยู่เช่นนั้น จนก่อเกิดความรู้สึกบางอย่างขึ้นซึ่งเขาเองก็อธิบายไม่ได้เช่นกัน ใช่ว่าไม่เคยเห็นใครที่สวยน้อยกว่าเธอ กลับตรงกันข้ามตรงคนอย่างฟรานซิสไม่ว่าดารานางแบบเขาเองก็เคยลากพวกหล่อนขึ้นเตียงมาแล้ว

ริมฝีปากบางเอิบอิ่มเม้มเข้าหากันแน่นเพื่อไม่ให้มันสั่นไหวตามร่างน้อยของเธอ แต่เจ้าหล่อนจะรู้หรือเปล่าว่าทำเช่นนั้นไม่ต่างอะไรกับการยั่วเย้าเขาเลยสักนิด ปกติฟรานซิสจะไม่แลตามองผู้หญิงใบหน้าหวานหรือหุ่นบางร่างเล็ก แต่มิโดระทำให้เขากระสันเพียงแค่ได้เห็นผิวขาวราวกับน้ำนมข้าวและดวงหน้าที่สวรรค์สรรค์สร้างความงามหยดย้อยมาให้เธอเพียงผู้เดียวเท่านั้น

“อย่าเข้ามานะ!”

“ชู่ว์! ไม่เสียงดังสิเด็กน้อย”บอกเจ้าหล่อนก่อนจะใช้ฝ่ามือหยาบสัมผัสกับขาขาวเนียนราวไข่เปรอะ มองหญิงสาวตรงหน้าด้วยความปรารถนา ไม่เสียแรงที่ข้ามน้ำข้ามทะเลข้ามประเทศเพื่อไปเอาตัวคุณหนูผู้สูงศักดิ์มาเป็นทาสสวาทของเขา

“กรี๊ด!...อย่ามาแตะต้องตัวฉันไอ้ขยะ”คนตัวเล็กใช้มือของตนปัดป้องสัมผัสที่น่าขยะแขยงออกจากร่างกายของเธอ แต่เจ้าหล่อนหารู้ไม่ว่าวาจาที่ตนพ่นด่าเขาออกไปนั้นกำลังกลับมาฆ่าตัวเองจนเจ็บแสนสาหัส

ฟรานซิสกัดกรามแน่นข่มอารมณ์กรุ่นโกรธเอาไว้ ไม่อยากพลาดพลั้งลงไม้ลงมือกับผู้หญิงที่ตัวเล็กกว่าเขาสามเท่า แค่เขาเกิดมามีโชคลาภในการถือไพ่เหนือกว่าคนอื่นและจับปืนฆ่าคนอย่างผักปลาผู้คนก็สาปแช่งเสียจนเขาแทบไม่ได้ผุดได้เกิดแล้ว ไม่คิดเลยว่าผู้หญิงที่รูปร่างหน้าตาสะสวยราวกับนางฟ้าเดินดินจะมีคำพูดคำจาไม่น่าฟังเอาเสียเลย

“ไอ้ขยะงั้นเหรอ หึ!”ชายหนุ่มได้แต่ยกยิ้มที่มุมปากนัยน์ตาแดงก่ำจ้องมองเหยื่อผู้เคราะห์ร้ายที่ต้องมาสังเวยชีวิตแทนผู้เป็นพ่อของเธออย่างคาดโทษ จู่โจมหญิงสาวด้วยความว่องไวกดล็อคท้ายทอยเล็กไว้แน่นปิดปากสวยทว่าร้ายกาจด้วยริมฝีปากหนาด้วยความรุนแรง

“อื้อ...”มิโดระระดมทุบแผงอกกว้างระรัวเพื่อให้เขาหยุดการกระทำป่าเถื่อนนี้ ร่างทั้งร่างถูกกดลงบนที่นอนเก่าอย่างไร้ความปรานี ฟรานซิสจูบเธอราวกับไม่เคยทำแบบนี้กับใครมาก่อนใช้ฟันขบเม้มริมฝีปากล่างเพื่อให้เจ้าหล่อนเปิดรับเขาเข้าไปเชยชิมความหวานที่ซุกซ่อนภายใน