02 | มิโดระผู้เย่อหยิ่ง

ประเทศญี่ปุ่น ณ กรุงโตเกียว

หญิงสาวร่างบอบบางผิวขาวราวไข่เปรอะกำลังเดินช้อปปิ้งในห้างสรรพสินค้าที่พ่อของเธอเป็นหุ้นส่วนอยู่ ข้าวของพะรุงพะรังที่มีการ์ดและคนรับใช้อีกสี่คนกำลังถือเต็มสองมือ มิหนำซ้ำในมือของแต่ละคนยังถือถุงที่มีแต่ของแบรนด์เนมเต็มสองมือไปหมด

“มิโดระนิ!”เสียงของผู้คนที่ต่างพากันมองหญิงสาวเป็นตาเดียว ด้วยความสนอกสนใจในตัวเด็กสาว หนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่ต่างมองกันตาละห้อยเมื่อรอยยิ้มแห่งความเย่อหยิ่งของหญิงสาวถูกส่งมาให้อย่างไม่เป็นมิตร แต่ทำให้คนมองแทบลงไปแดดิ้นกับพื้นด้วยความน่ารักที่สุดเกินจะบรรยายของเธอ

‘มิโดระ โกมะ’ ในวัย 19 ปี กำลังเดินนวยนาดอย่างสง่าในชุดรัดรูปที่สั้นเพียงคืบนับจากเอวคอดกิ่วของเธอ ดวงหน้างดงามที่ได้จากผู้เป็นแม่มาโดยไม่ผ่านมีดหมอหรือศัลยกรรมอะไรทั้งสิ้น ใบหน้ารูปไข่ จมูกเล็กรั้นขึ้นเชิดงอน ปากเล็กบางเป็นกระจับได้รูปสวย ทำให้เจ้าหล่อนดูน่ารักจิ้มลิ้ม แถมทรวดองค์เอวยังเพรียวบาง ด้วยส่วนสูงเพียง 159 เซนติเมตร สัดส่วน 34B 23 32 นั้นถือว่าทำให้ผู้ชายเหลียวมองตามหลังกันเป็นตาเดียว

เสียงสมาร์ตโฟนในกระเป๋าถือแบรนด์ดังดังขึ้น มิโดระกลอกตามองอากาศเธอไม่ชอบให้ใครมาจุกจิกจู้จี้ชอบความเป็นส่วนตัวแต่ชอบให้ผู้คนรอบข้างสนใจ ก่อนจะคว้ามันขึ้นมาดูว่าใครที่ติดต่อเข้ามาเมื่อเห็นเป็นคนสำคัญเธอจึงยิ้มร่าก่อนจะกดรับทันที

“คุณพ่อขา...”เสียงหวานเจื้อยแจ้วของลูกสาวตัวน้อยที่เป็นดั่งชีวิตดังขึ้น ทำให้นาโอกิยิ้มทั้งน้ำตาเขาเพียงอยากได้ยินเสียงเธอเป็นครั้งสุดท้าย เมื่อนาโอกิกำลังจะขึ้นเรือหนีออกจากลาสเวกัสเพื่อหนีไปทางฝั่งทวีปอเมริกาใต้เพื่อหลบหนีการสังหารของฟรานซิส

“มิโดระ...พ่อดีใจที่ได้ยินเสียงลูกอีกครั้ง”

“ทำไมวันนี้โทรมาแปลกจังคะ แล้วคุณพ่ออยู่ที่ไหนทำไมไม่กลับบ้าน ปล่อยให้โดระอยู่กับคนใช้และลูกน้องพ่อได้ยังไง”เธอทำน้ำเสียงแง่งอนจนผู้เป็นพ่ออยากจะกลับมากอดปลอบประโลมขอโทษขอโพยแต่เขากลับไปประเทศบ้านเกิดไม่ได้

“โดระ! ฟังพ่อนะช่วงนี้อยู่คนเดียวไปก่อน หนูอย่าเพิ่งออกจากบ้านแล้วพ่อจะหาทางกลับบ้านแค่นี้ก่อนนะพ่อต้องไปแล้ว”

“ดะ...เดี๋ยวสิคะพ่อ”ไม่ทันที่เธอจะได้พูดอะไรไปมากกว่านั้นสายก็ถูกตัดไปและเครื่องหมายคำถามก็เกิดขึ้นในหัวของมิโดระทันที มันเกิดอะไรกันแน่ทำไมพ่อเธอมีน้ำเสียงและท่าทีที่เปลี่ยนไปเช่นนี้ราวกับกำลังรีบไปไหนสักแห่ง

“ฉันจะกลับคฤหาสน์”เธอบอกเพียงเท่านั้นก่อนที่การ์ดจะโค้งศีรษะรับคำสั่ง ชายฉกรรจ์ก้าวเท้ายาวอย่างรวดเร็วเพื่อจะไปยังลานจอดรถและต้องขับเคลื่อนมารับคุณหนูมิโดระที่หน้าประตูห้างพอดี ห้ามให้หญิงสาวยืนรอเป็นอันขาดมิเช่นนั้นเจ้าหล่อนจะต้องกรีดร้องโวยวายเป็นแน่

รถลีมูซีนจอดรับคุณหนูผู้เย่อหยิ่งก่อนที่ชายชุดดำที่คอยคุ้มกันจะลงมาเปิดประตูให้หญิงสาวได้เข้าไปนั่งข้างใน เธอใช้ชีวิตราวกับเจ้าหญิงที่เกิดมาไม่เคยตกระกำลำบากตากตำหรือตากแดดตากลม

คฤหาสน์โกมะ

อาณาเขตกว้างขว้างภายนอกบริเวณรอบตัวคฤหาสน์และภายในรวมกันแล้วถ้าคนที่ไม่เคยมาที่นี่ถ้าได้เห็นมันต้องอ้าปากหวอให้กับความใหญ่โตและสวยงามของมัน ตระกูลโกมะร่ำรวยล้นฟ้ามรดกตกทอดไม่ว่าจะอสังหาริมทรัพย์ ธุรกิจ กิจการการขนส่งคมนาคม ฯลฯ

แต่ถึงแม้จะมีเงินมากมายเพียงใดมันให้ความสุขแค่เพียงภายนอกเท่านั้นมิโดระอยู่กับผู้เป็นพ่อเพียงสองคนเท่านั้น มารดาของเธอจากไปด้วยโรคมะเร็งตั้งแต่สาวน้อยอายุได้เพียงห้าขวบเท่านั้น

อย่างที่บอกว่าธุรกิจบ้านเธอมีหลายอย่างแต่บิดาของเธอกับต้องบริหารมันคนเดียว ทายาทที่คอยสืบทอดกิจการก็มีเพียงที่เธอที่เหลวไหลไม่เอาอ่าวอะไรเลยสักอย่างล้างผลาญแต่เงินทองไปวันๆ

“ทำไมมันร้อนจัง ใครก็ได้เอาน้ำมาให้ฉันกินหน่อย!”

“น้ำส้มค่ะคุณหนู”ในเวลาสองนาทีน้ำส้มที่สาวใช้ภายในคฤหาสน์คั้นเมื่อเช้าถูกรินใส่แก้วใสทรงสูงและถือมาเสิร์ฟที่โต๊ะห้องนั่งเล่น สาวใช้วางแก้วน้ำส้มตรงหน้าคุณหนูแสนสวย

เพล้ง!!!

เสียงแก้วตกกระทบพื้นจนมันแตกกระจายเกลื่อนเต็มพื้นไปหมดเพราะถือมือจากมิโดระที่หยิบมันขึ้นและโยนมันบนพื้นกระเบื้อง ดวงตาสวยเบิกกว้างกลมโตจ้องมองน้ำที่เลอะพื้นอย่างเย่อหยิ่งผยอง

“ฉันได้บอกหรือเปล่าว่าจะกินน้ำส้ม”เสียงแหลมเล็กตวาดใส่สาวใช้ที่เอาน้ำส้มมาให้เธอดื่มตอนบ่าย นั่นทำให้มิโดระหน้าแดงซ่านเพราะเธอไม่ชอบกินน้ำผลไม้ตอนแดดออก

“ปะ...เปล่าค่ะ”สาวใช้ก้มหน้างุดตอบด้วยน้ำเสียงกระท่อนกระแท่น ลืมไปเสียสนิทว่าถ้าคุณหนูบอกว่าจะต้องเป็นน้ำเปล่าเท่านั้นแต่ถ้าบอกน้ำผลไม้จะต้องคั้นสดๆ ณ ตอนนั้นห้ามแช่เกินยี่สิบนาที

“ฉันไม่กินน้ำผลไม้ตอนแดดออก ไปเอาน้ำเปล่ามาแล้วทีหลังจำใส่หัวสมองเอาไว้!”

“ค่ะคุณหนู”สาวใช้ก้มหน้าก้มหน้าหยิบเศษแก้วใส่ถาดเพื่อเอาไปทิ้ง แต่มิวายเสียวสันหลังวาบเมื่อมีสายตาของมิโดระมองอย่างคาดโทษไม่ห่าง

“คุณหนูเป็นอะไรคะ ใครทำอะไรหรือเปล่า”

“นมขา! โดระอยากกินน้ำเปล่า แต่ดูเด็กนมเอาน้ำส้มมาให้สิคะ” มิโดระกอดนมที่ตนรักเหมือนผู้เป็นแม่อย่างออดอ้อน มาซากิเป็นผู้ดูแลเธอตั้งแต่เด็กเฉกเช่นมารดาผู้ให้กำเนิดก็ไม่ปานมิโดระจึงรักและนับถือ ไม่ดื้อรั้นกับเฉพาะมาซากิเท่านั้น

“โอ๋...คุณหนูของนมไม่เป็นไรนะคะ เดี๋ยวนมให้เด็กเอาน้ำเปล่ามาให้”หญิงสาววัยกลางย่างห้าสิบปลายๆ ปลอบสาวน้อยในอ้อมกอด ก่อนจะหันไปพยักหน้าให้สาวใช้เป็นเชิงบอกว่าไปเอาสิ่งที่มิโดระต้องการมาซะ

“นมขาโดระร้อนอยากว่ายน้ำจังเลยคะ”เด็กสาวผละออกจากอกผู้มีพระคุณใช้สายอ้อนวอน เธออยากว่ายน้ำให้ร่างกายได้สดชื่นขึ้นมาบ้างเผื่อน้ำจะช่วยระบายความร้อนในกายของเจ้าหล่อนลงได้บ้าง

“งั้นคุณหนูไปเปลี่ยนชุดนะคะ นมจะให้คนไปจัดเตรียมสระให้คุณหนู”มาซากิลูบศีรษะเล็กของมิโดระอย่างเอ็นดูราวกับลูกแท้ๆ อันที่จริงแล้วสาวน้อยตรงหน้าไม่ได้ร้ายกาจอย่างที่ใครคิดนักหรอก เพียงแต่ว่าหญิงสาวต้องอยู่คนเดียวทั้งที่บ้านก็หลังใหญ่โต ทรัพย์สินมากมายก็มาทำให้มีความสุขได้เลย ผู้เป็นพ่อที่รักใคร่เสียจนไม่กล้าให้เผชิญโลกภายนอกคนเดียวเธอจึงไม่ได้เรียนรู้โลกภายนอกด้วยตัวเองบ้าง

“โดระรักนมที่สุดเลย งั้นเดี๋ยวขอโดระไปเปลี่ยนชุดนะคะ”คนตัวเล็กหอมแก้มของนมฟอดใหญ่ ก่อนจะลุกขึ้นยืนวิ่งไปยังห้องนอนของตนโดยมีมาซากิอมยิ้มให้กับความน่ารักที่คงจะมีเพียงเธอและนาโอกิผู้เป็นพ่อของสาวน้อยเท่านั้นที่จะได้เห็น