ตอนที่ 3

ตอนที่ 3

“สงสัยเพราะปาร์ตี้เลี้ยงต้อนรับยัยลิต้าเมื่อคืนผมคงนอนดึก หูเลยฝาดได้ยินอะไรที่มันเป็นไปไม่ได้” กิติพูดแล้วหัวเราะออกมาอย่างเป็นเรื่องตลก พลางคิดว่าเรื่องที่ตนได้ยินไม่มีทางเป็นไปได้อย่างแน่นอนเขาเอ่ยก็เขาช่วงอายุที่ประสามการได้ยินอาจจะบกพร่องก็เป็นได้

“เป็นไปได้สิคะ…แก้วชอบหนูลลิตาแกน่ารัก… นิสัยดีแก้วชอบเด็กคนนี้ค่ะ”เธอยืนยังคำพูดเติมอีกครั้งด้วยท่าทางแสนมั่นใจในสิ่งที่ตนเองพูดทำให้คนที่กำลังหัวเราะแก้เก้ออยู่ถึงกับเหงื่อแตกกันเลยทีเดียว

“คุณแก้วจะชอบยัยลิต้าได้อย่างไรครับ…คุณแก้วยังไม่เคยเจอยัยลิต้าเลยสักครั้ง”

กิติถามอย่างสงสัยในใจยังเชื่อในสิ่งที่ได้ยินไม่ลงแม้คนพูดจะย้ำอีกครั้งแต่ยังไงสิ่งที่ได้ยินมันก็ทำใจที่จะเชื่ออยากจริงๆ เลยต้องถามถึงต้นเหตุของเหตุการณ์ที่เขาต้องเจออยู่ในตอนนี้

“เคยสิคะ…” คุณแก้วบอกก่อนจะเริ่มเล่าเรื่องที่เกิดให้สามีและกิติฟัง

“เมื่อสองปีก่อนคุณจำได้ไหมค่ะที่รักที่ฉันป่วยจนต้องนอนโรงพยายาบาลอยู่หลายวัน… แล้วตอนจะออกจากโรงพยาบาลฉันขอตัวไปเข้าห้องน้ำให้คุณรอรับยาให้นะคะ… ฉันหน้ามืดแต่พอดีหนูลลิตาเข้ามาพยุงฉันไว้แล้วพาไปนั่งพัก แกอยู่เป็นเพื่อนฉันจนฉันดีขึ้นแกถึงเดินไปค่ะ… พอดีฉันเห็นหนูลลิต้าเดินเข้าไปหาคุณกิติพอดีก็เลยรู้ว่าเป็นลูกสาวของคุณกิติ…พอจะเดินเข้าไปทักก็ไม่ไหวหน้ามืดอีกเลยไม่ได้ไปทัก”

กิตินึกถึงเมื่อสองปีก่อนตอนไปตรวจร่างกายประจำปี แล้วลิต้าขอไปเข้าห้องน้ำแต่หายไปนานมากกับมาอีกครั้งเขาก็ตรวจเสียพอดี เขาเลยคิดว่าทั้งสองคงจะเจอกันวันนั้นเป็นแน่ เขาจะทำยังไงดีนะคิดยังไงก็คิดไม่ออก เขาถอนหายใจออกมาเบาๆด้วยความคิดไม่ตก

“ขอนะค่ะ…” เมื่อเห็นว่าที่พ่อตาของลูกชายในอนาคตทำท่ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก เธอเลยใช้จังหวะนั้นให้เป็นประโยชน์ทันที

“ขอ…ขออะไรครับคุณแก้ว” กิติพูดอย่างมึนงงเมื่ออยู่ๆผู้หญิงที่ทำให้เขากำลังนั่งคิดหนักอยู่เอ่ยขึ้นมาอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว

“ขอลูกสาวของคุณกิติมาเป็นลูกสะใภ้ฉันเถอะนะค่ะ” คุณแก้วบอกอย่างเว้าวอนและจริงจังจนคนถูกคนอึ้งทวิคูณเข้าไปอีกถึงขนาดนั่งเงียบทำอะไรไม่ถูกกันเลยทีเดียว

“ได้ครับ…” กิติเผลอหลุดปากตอบตกลงเพราะกำลังอยู่ในช่วงที่กำลังงงอยู่เต็มกำลังจึงเอ่ยออกไปอย่างไม่ทันคิด

“ขอบคุณค่ะ” เธอเอ่ยทันทีแม้จะรู้ว่าเป็นคำตอบตอนที่เขากำลังมึนงงไม่ทันตั้งตัว แต่ใครจะสนเรื่องนั้นกันมันเป็นไปตามที่เธอคิดไว้ก็พอแล้วนิ

“ไม่ใช่ๆครับ” กิติรีบปฏิเสธรู้ตัวว่าตนเองหลงกลให้ภรรยาของอดียเจ้านายเก่าเข้าเติมเปา แม้จะรู้แกใจดีว่ามาปฏิเสธเอาตอนนี้มันไม่มีทางที่คนวางแผนจะยุติทุกอย่างแน่

“ไม่ใช่อะไรละค่ะ…ก็คุณตอบตกลงแล้วไง” เธอทำท่าไม่ใส่ใจพร้อมทั้งยืนยังหนักแน่ จนคนตรงหน้ามีสีน้าคิดหนักเข้าไปอีก

“ก็…คุณแก้วใช่ช่วงที่ผมกำลังเผลอนี่ครับ” แม้จะรู้ว่าต่อให้เถียงยังไงก็ไม่มีทางชนะแน่เขาก็พยายามที่จะเถียงต่อไปหันหน้าไปขอความช่วยเหลือจากเจ้านายเก่าที่นั่งอยู่ข้างภรรยาก็ทำเป็นเหมือนจะไม่รับรู้อะไรทั้งนั้น

“แต่คุณกิติยกให้แล้วนี้ค่ะ…คุณยังจะมีปัญหาอะไรอีก” ชนะเห็นๆคนตรงหน้าเริ่มจะทำตัวไม่ถูกแล้ว

“ผมไม่มีปัญหาอะไรหรอกครับ… แต่ยัยลิต้าคงไม่ยอมแน่ครับ” เมื่อเห็นว่ายังไงก็พูดไม่ชนะผู้หญิงที่นั่งอยู่เบื้องหน้าแน่จึงเอ่ยออกมาอย่างจำยอมพลางนึกถึงบุตรสาวที่ยังไม่รู้เรื่อง

“เรื่องนี้ไม่เป็นปัญหาแน่ค่ะ…แค่พวกคุณทำตามแผนแล้วให้ความร่วมมือกับฉันเต็มที่ก็พอ” พูดจบก็อมยิ้มอย่างมีเล่ห์ใน ไม่ว่ายังไงเธอต้องมีลูกสะใภ้ชื่อ ลลิต้า ให้จงได้ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหนก็ตาม

“นี่คุณคงคิดแผนนี้มานานแล้วใช่ไหม” เจอราฟบอกหลังจากนั่งเงียบมานานปล่อยให้ภรรยาต้อนเพื่อนตนจน จนมุมแม้จะอยากช่วยมากแค่ไหน แต่ก็ไม่กล้าขัดใจภรรยาจึงต้องทำเป็นไม่รับรู้อะไรกับสายตาที่ส่งมาขอความช่วยเหลือที่ถูกส่งมาให้เลย

“ก็ไม่นานเท่าไหร่หรอกค่ะ… แค่ 2 ปีแค่นั้นเอง” พูดเสร็จก็หัวเราะเสียงดัง เวลาสองปีที่ลูกสะใภ้ไปเรียนต่อเมืองนอกเธอไม่เคยปล่อยเวลาที่ผ่านมาให้เสียเปล่าทุกอย่างถูกเตรียมไว้พร้อมรอแค่เวลาเหมาะที่จะลงมือก็เท่านั้น

“2 ปี…” เสียงประสานของเจอราฟและกิติดังขึ้นพร้อมกันเมื่อคุณแก้วพูดจบ

ผู้หญิงคนนี้น่ากลัวจริงๆ นี้คือสิ่งที่ผู้ชายสองคนที่อยู่ในห้องกำลังคิด

“ลิต้า…ทำอะไรอยู่ลูกกลิ่นหอมเชียว” ลดาบอกเมื่อเดินเข้ามาแล้วเห็นลิต้ากำลังยกถาดขนมออกจากเตาอบ เธอรู้สึกแปลกใจอย่างมากที่เห็นเพราะลูกสาวของเธอไม่ค่อยได้เข้าครัวเท่าไหร่ อาหารง่ายๆก็พอจะทำได้บ้างสัก 3-4 อย่าง แต่ตอนนี้กำลังทำคุกกี้ที่กลิ่นหอมหน้ารับประทานอย่างคล่องแคล้ว

“คุกกี้เนยสดค่ะแม่” เธอหันไปส่งยิ้มให้แก่คนถาม พลางหยิบคุกกี้ที่หายร้อนแล้วออกจากถาดที่ละชิ้น

“ลูกทำเป็นด้วยเหรอลูก” ลดาถามลูกอย่างสงสัยก่อนจะเดินเข้ามาดูอย่างสนใจ เพราะเธอถนัดกับการทำขนมไทยมากกว่าขนมฝรั่งอย่างคุกกี้ที่ลูกสาวของเธอกำลังทำมันอยู่

“เป็นสิคะ…ก็ลิต้าชอบกินเลยอยากลองทำดูค่ะ… และอีกอย่างตอนลิต้าไปเรียนที่อเมริกาลิต้าทำงานที่พิเศษร้านขนมค่ะ” ลิต้าตอบมารดาทั้งที่มือยังไม่หยุดหยิบคุกกี้ออกจากถาด