ตอนที่ 20

“ไม่ปล่อย…บอกฉันมาก่อนว่าเธอเป็นใครมาทำอะไรในบ้านหลังนี้” เขายังคงถามต่อไม่สยอาการขัดขืนสุดตัวของเธอ “ถ้าเธอไม่บอกฉันจะถือว่าเธอเป็นเมียฉันและฉันจะปล้ำเธอ”เขาบอกและทำท่าจะก้มลงไปจูบหญิงสาวตรงหน้าที่อ้างว่าเป็นภรรยายของตน

“ฉันเป็นว่าที่คู่หมั่นขอนาย…ฉันมาที่นี่วันนี้เพื่อหมั่นกับนาย” เธอตอบออกไปอย่างจำใจ ก่อนจะอดใจไม่ได้เป็นฝ่ายปล้ำคนตรงหน้าแทน

“เธอนะเหรอ…ว่าที่เมียในอนาคตอันใกล้ของฉัน”เขาไล่สายตาจับจ้องคนตรงหน้าอย่าละเอียดอีกครั้ง ไม่คิดว่าคนอย่างเธอจะถูกผู้เป็นแม่เลือกมาเป็นลูกสะใภ้ได้ เพราะทั้งดูแสบไม่ใช่เล่นเลยเหมือนจะพึ่งเรียนจบด้วยซ้ำ สงสัยแม่ของเขาคงอยากให้เขาอกแตกตายแน่ๆ ถ้าแต่งงานกันไปมีหวังอยู่กันไม่รอด รีบเซ็นใบหย่ากันแทบไม่ทันเป็นแน่

อนาคตข้างหน้าเมื่อดูจากคนตรงหน้ามันคงจะออกมาไม่เป็นท่าคงวุ่นวายทำให้เขาอยากจะผูกคอตายหนีซะละมั้ง คิดแล้วกลุ้ม คนอย่างราฟาเอล คาร์ดหนุ่มรูปงามเจ้าที่เป็นถึงผู้กุมอำนาจการท่องเที่ยวแทนทั้งโลกจะต้องมาถูกผูกติดกันเด็กที่ปากยังไม่แทบไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมตรงหน้านี้

“ใช่…ได้ยินแล้วก็ปล่อยฉันสักที”ลิต้าพยายามแกะมือของคนตัวใหญ่ที่กำลังรัดร่างของเธออยู่ เธอทั้งใช้เล็บจิกหยิกเป็นเวลานานแต่ก็ไม่เป็นผลเลยเพราะดูเหมือนว่าเจ้าของมือใหญ่จะยิ่งอวบรัดเธอแรงขึ้นไปด้วยเหมือนจะให้รู้ว่ายิ่งเธอทำเขาเจ็บเขาก็จะทำให้เธอเจ็บเหมือนกัน ขอร้องปล่อยฉันเถอะ…ฉันหายออกมานานแล้วเดียวพวกคุณน้าท่านจะเป็นห่วง” เมื่อคิดว่าในเมื่อเขาไม่เห็นแก่เธอก็คงจะเห็นแก่หน้าของพ่อแม่ตัวเองบ้างจึงยกเหตุผลนี้ขึ้นมาอ้าง และเหมือนข้ออ้างนี้จะได้ผลเมื่อคนตรงหน้าทำท่าหยุดคิดไปแปล๊บนึง

“ฉันจะปล่อยเธอก็ได้…และจะขอบอกเธอไว้อย่างนึงนะสาวน้อย” เขาเห็นด้วยว่าทั้งเขาและคนตรงหน้าก็เลยเวลานัดมานานแล้วจะกลายเป็นการเสียมารยาถ้าปล่อยให้ผู้ใหญ่รอนานมากๆเข้า

ยิ่งเป็นเข้าเจ้าของประธานใหญ่ของเครือคาร์ดโปรดั่กชั่นแล้วยิ่งต้องรักษาภาพพจน์เอาไว้เพราะทุกอย่างที่เขากระทำหมายถึงความหน้าเชื่อถือของบริษัทด้วย ยิ่งไม่รู้ว่าคนที่กำลังรอเขาอยู่ตอนนี้ในฐานะพ่อตาและแม่ยายในอนาคตคือใครแล้วด้วยยิ่งต้องกันไว้ดีกว่าแก้

ราฟาเอลปล่อยมือที่โอบรัดเอวของลติต้าออก และเปลี่ยนไปจับคางของหญิงสาวเอาไว้แทนและเอ่ยบอกคนตรงหน้าด้วยน้ำเสียงเหย่อหยั่งอยู่ในที

“เธอไม่ได้ครึ่งของผู้หญิงที่ฉันเคยควงสักคน…ไม่ว่าจะเป็นหน้าอก เอว หรือว่าหน้าตา เพราะฉนั้นเธอไม่ต้องกลัวว่าฉันจะพิศวสเธอหลอกสาวน้อย”

ราฟาเอลปล่อยมือที่จับคางหญิงสาวออกทันทีก่อนจะเดินหันหลังกลับไป เมื่อเห็นว่าคนที่ตนจับคางไว้เมื่อกี้กำลังอึ้งกับสิ่งที่ได้ยินอยู่

‘นี่ฉันโดนไอ้หน้าลูกครึ่งมันหลอกด่าใช่ไหม ไอ้บ้านี้มันจะมากไปแล้วนะเมื่อกี้มันบอกว่าฉันไม่สวยใช่ไหม’

“ฉันจะทำให้นายหลงฉันจนโง้หัวไม่ขึ้นเลยค่อยดู”จะด่าจะว่ายังไงคนอย่างลิต้าไม่ว่าแต่มาว่า ว่าทั้งตัวเธอไม่มีอะไรที่หน้าเจริญหูเจริญตาลิต้ายอมไม่ได้ ไม่เคยมีใครว่าฉันไม่สวยเลยนะใช่ฉันอาจจะไม่สวยเท่าดารานางแบบหุ่นก็อาจจะธรรมดาแต่ถ้านายพูดมาขนาดนี้ฉันจะถือว่ามันคือการท้าทาย

“แล้วฉันจะค่อยดู…วันที่ฉันหลงเธอจนโง้หัวไม่ขึ้นนะยัยหุ่นเด็กอนุบาล” ราฟาเอลหันหลังกับมาทิ้งระเบิดคำพูดที่คนฟัง ฟังแล้วอยากจะวิ่งมากระชากผมเขาให้รู้แล้วรู้รอดก่อนจะหันหลังเดินกลับไปอีกครั้งโดยไม่หันกับมามองข้างหลังอีก

“ไอ้หน้าลูกครึ่งนายเตรียมกระจกบานใหญ่ๆเอาไว้เลยนะ…นายหลงฉันแน่” ลิต้าตะโกนไล่หลังคนตัวใหญ่ไปอย่างมาดมั่น ก่อนจะคิดได้ว่าถ้าไม่รีบตามไอ้บ้านั่นไปเธอก็คงจะหลงหาทางไปไม่เจออีกแน่เลยรีบวิ่งตามหลังร่างสูงที่ตอนนี้เกือบจะไม่เห็นหลังแล้วด้วยซ้ำ

“ฉันไม่สูงมั่งให้มันรู้ไป” หญิงสาวบอกออกมาก่อนจะใส่เกียร์วิ่งตามร่างสูงไปติดๆ

“โอ้ย…” หญิงสาวร้องออกมาเมื่อร่างสูงที่ตนวิ่งตามมาหยุดโดยไม่บอกไม่กล่าวทำให้เธอวิ่งมาชนเข้ากลับแผ่นหลังของเขาพบดีจนล้มก้นกระแทกพื้น

“ฮึ...ยัยบื่อเอ้ย”ราฟาเอลหันมามองคนที่กำลังนั่งอยู่ที่พื้นเพราะวิ่งมาชนเขาเมื่อกี้ ก็แน่แหละไม่ล้มได้ยังไงก็แม่เจ้าประคุณตัวเล็กซะขนาดนั้น

“จะนั่งอยู่อย่างนั้นอีกนานไหม” ราฟาเอลเอ่ยถามก่อนจะยื่นมือไปตรงหน้าของหญิงสาวที่นั่งอยู่บนพื้น หญิงสาวชงักไปเล็กน้อยเมื่อเห็นอีกฝ่ายส่งมือมาให้ก่อนจะเอื้อมมือของตนออกไปหมายจะไปจับมือของคนตรงหน้าที่ส่งมาให้ แต่แล้วทุกอย่างก็ต้องหยุดชงักเมื่อเจ้าของมือใหญ่ที่ยืนค้ำหัวเธออยู่ดึงมือที่ส่งมาให้กลับ ก่อนที่เจ้าของใบหน้าหล่อเหล่าชวนหลงใหลจะส่งยิ้มกวนๆมาให้ก่อนจะเดินไปเปิดประตู้ห้องรับแขกเข้าไปโดยไม่หันมามองเธออีกแม้แต่ครั้งเดียว

“ฝากไว้ก่อนเถอะ…อย่าให้ถึงทีฉันบ้างนะแม่จะจัดชุดใหญ่ให้ร้องไม่ออกเลย”

หญิงสาวพูดออกมาอย่างเหลืออดแม้จะรู้ว่าคนที่โดนเธอคาดโทษไว้จะไม่ได้ยินก็เถอะแต่อย่างน้อยๆก็ขอให้เธอได้ระบายออกมาบ้าง แม้จะต้องระบายให้อากาศธาตุฟังก็ยังดีกว่าให้ความเจ็บใจในครั้งนี้ทำเธอจุกอกตาย

เธอค่อยๆใช้มือยันพื้นและพยายามลุกขึ้นยืนได้สำเร็จความรู้สึกแรกที่สำผัสได้ตอนนี้คืออาการปวดร้าวที่ก้นกบ เธอยกมือขึ้นลูบมันปอยๆก่อนจะค่อยๆก้าวเดินที่ประตูห้องรับแขกเจ้าปัญหาอย่างช้าๆ