ตอนที่ 13

“มีอะไรคุณปัทมา…คุณรู้ไหมว่าเราประชุมกันอยู่คุณไม่ควรเข้ามาตอนนี้” ราฟาเอลถามผู้ช่วยเลขาสาวอย่างหงุดหงิด

“ขอโทษค่ะท่านประธาน… เมื่อสักครู่มีโทรศัพท์มาจากบ้านท่านประธานคะ… บอกว่าตอนนี้คุณกิ่งแก้วหมดสติค่ะกำลังอยู่ในห้อง ICU” เธอรีบบอกถึงเรื่องที่ทำให้เธอต้องพรวดพลาดเข้ามาจนเป็นผลให้โดนกล่าวโทษจากเจ้านายขณะนี้

“อะไรนะ…คุณบอกว่าคุณแม่เข้าโรงพยาบาลงั้นเหรอ” ราฟาเอลถามผู้ช่วยเลขาซ้ำเพื่อย้ำให้แน่ใจว่าหูของเขาไม่ได้ขวาดไปเอง

“ค่ะท่าน..คุณกิ่งแก้วเข้าโรงพยาบาลค่ะ”ปัทมาตอบกับทันทีเมื่อราฟาเอลถามซ้ำ เธอรู้ดีว่าตอนนี้เจ้านายคงกำลังตกใจอยู่ไม่น้อยเห็นจากสีหน้าเป็นกังวลที่เห็นได้ชัดในยามนี้

“เควินโทรเรียกรถให้ฉันที…ผมขอปิดการประชุมไว้แค่นี้ก่อนนะครับ” เมื่อได้ยินดังนั้นชายหนุ่มก็รีบหันไปสั่งเควินก่อนจะขอปิดการประชุมและวิ่งออกจากห้องไปด้วยความร้อนใจ

“คุณแม่เป็นยังไงบ้างครับคุณพ่อ” ร่างสูงใหญ่รีบตรงเข้ามาถามบิดาทันทีที่เข้ามาในห้องพักของโรงพยาบาลชื่อดัง

“แม่ของลูกเป็นโรคหัวใจเป็นมาได้สักพักแล้วแต่เขาไม่ได้บอกใครเลย เขาจะแอบมาหาหมอเองเงียบๆ หมอบอกว่าที่คุณแม่ของลูกอาการแย่ลงเพราะว่าพักนี้แม่ของลูกคงไม่ได้ท่านยาที่สั่งและก็คงเครียดหรือกังวลเรื่องอะไรอยู่เขาถึงเป็นอย่างนี้ เป็นความผิดของพ่อเองที่ดูแลแม่เขาไม่ดีไม่รู้เลยว่าแม่ของลูกป่วยหนักขนาดนี้”

เจอราฟตอบลูกชายด้วยน้ำเสียงสั่นๆคลอบตาของเขามีน้ำตาเอ่ออยู่รอบๆเห็นดังนั้นชายหนุ่มก็รีบพูดปลอบบิดาทันที

“คุณพ่ออย่าคิดแบบนั้นเลยครับไม่ใช่ความผิดของคุณพ่อหรอกครับผมเองก็เป็นลูกที่แย่ไม่ได้ดูแลคุณแม่เลย เอาอย่างนี้ดีไหมครับถ้าคุณแม่ฟื้นขึ้นมาเมื่อไหร่เรามาช่วยกันดูแลคุณแม่ให้ดีกันดีกว่านะครับคุณพ่อ” ราฟาเอลจับไหล่ขอบิดาและบีบมันเบาๆเพื่อเป็นการปลอบใจและคลายความตรึงเครียดที่บิดามีไปด้วย

“ผมว่าอีกสักพักใหญ่กว่าคุณแม่จะฟื้น คุณพ่อจะกลับบ้านไปอาบน้ำก่อนไหมครับ เดียวผมจะเฝ้าคุณแม่ให้เอง” คงเป็นเพราะรู้ว่าคุณแม่เข้าโรงพยาบาลก็รีบมาทันทีเลยมาทั้งที่อยู่ในชุดออกกอล์ฟอย่างนี้ เมื่อเห็นอย่างนั้นก็อยากให้บิดากลับบ้านไปอาบน้ำให้สบายตัว

“ไม่ล่ะ…พ่อไม่กลับพ่อบอกมะลิให้เอาเสื้อผ้ามาให้พ่อเปลี่ยนแล้วละ อีกอย่างพ่ออยากเฝ้าแม่ของลูกไม่อยากออกไปไหน พอแม่ของลูกฟื้นขึ้นมาจะได้เห็นพ่อเป็นคนแรก” เจอราฟค่อยๆเอื้อมมือไปกุมมือของกิ่งแก้วเอาไว้ก่อนจะเอามือเขี่ยปอยผมที่ปกหน้าให้อย่างนุ่มนวล

เห็นดังนั้นราฟาเอลก็ไม่เซ้าซี้บิดาต่อ นี้ก็บ่ายกว่าๆแล้วคิดว่าบิดาคงยังไม่ได้ท่านอะไรจึงอาสาออกไปซื้อของมาให้บิดารับประทาน

“ไอ้หมอ…คุณแก้วเป็นยังไงบ้าง” เสียงเจอราฟถามพิสุทธเพี่อนสนิทของเขาที่ตอนนี้เป็นหมอเจ้าของไข้ของกิ่งแก้วด้วยความเป็นห่วง คิวของเขาขมวดเข้าหากันเล็นน้อยแสดงให้เห็นถึงความกังวลใจที่มีในตอนนี้

“ตอนนี้พ้นขีดอันตรายแล้ว 2-3 วันก็กลับบ้านได้แล้วลดาต้องผ่าตัดเปลี่ยนลิ้นหัวใจไม่อย่างงั้นเธอจะน็อกเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ตอนนี้ต้องไม่ให้เครียดหรือมีเรื่องกังวลใจอะไรให้กระทบกระเทียนจิตใจ พอกลับบ้านแล้วให้พักฟื้นเตรียมตัวสำหรับการผ่าตัดลิ้นหัวใจดูแลร่างกายของเธอให้พร้อมสำหรับการผ่าตัด ยิ่งเธอพร้อมเร็วเท่าไหร่ยิ่งดี พาเธอมาตรวจความพร้อมทุกๆ 1 เดือน” พิสุทธปิดแฟ้มสรุปการรักษาแล้วเดินเข้ามาจับไหล่เพื่อนเพื่อให้กำลังใจ

“นี่คุณแก้วก็หลับมานานแล้วยังไม่ฟื้นเลย คุณแก้วจะฟื้นเมื่อไหร่” เมื่อเห็นว่าภรรยาหลับมานานหลายชั่วโมงแล้วยังไม่ฟื้นเลยถามด้วยความหวาดระแรงและความหวาดกลัวที่มีอยู่ในใจ

“นายไม่ต้องห่วงนะ ตอนนี้คุณกิ่งแก้วแค่หลับไปเท่านั้นร่างกายของเธอแค่ต้องการ การพักผ่อนเพื่อฟื้นตัวอีกไม่เกินชั่วโมงก็หน้าจะฟื้นแล้ว อาการของคุณกิ่งแก้วดีขึ้นเรื่อยๆคุณกิ่งแก้วก็เหมือนน้องสาวของฉัน ฉันจะรักษาเธออย่างสุดความสามารถ ฉันขอตัวนะมีคนไข้ที่ต้องไปตรวจอีก คุณกิ่งแก้วฟื้นเมื่อไหร่ให้พยาบาลไปแจ้งฉันนะแล้วฉันจะมาตรวจกิ่งแก้วอีกที่แล้วกันนะ” พูดจบหมอพิสุทธก็หันไปสั่งพยาบาลผู้ช่วยต่อ

“คุณหงษ์เดียวคุณไปเอาผลตรวจไตของคุณอนุชิตจากแผนกไตมาให้ผมด้วยนะผมจะไปตรวจคุณขมิ้นหอม ห้อง 1089 ต่อคุณไม่ต้องตามไปหลอกอาการเขาดีขึ้นแล้วพรุ่งนี้ก็กลับบ้านได้แล้ว” คุณหมอสั่งพยาบาลรุ่นน้องก่อนจะเดินออกจากห้องไป

“ทำไมต้องเป็นอย่างนี้ด้วยวะ” ชายหนุ่มค่อยๆเดินออกมาจากหน้าห้องพักของมารดา เมื่อได้ยินว่าอาหมอพิสุทธกำลังจะเดินออกมา เค้าเดินออกมาเรื่อยจนมาหยุดอยู่ที่ม้านั่งที่สวนข้างหลังของโรงพยาบาลที่มีไว้สำหรับให้คนป่วยได้สูดอาการบริสุทธิ และผ่อนคลายความเครียดความเบื่อหน่ายที่ต้องมานอนรักษาตัวที่โรงพยาบาล

เขานึกถึงเรื่องที่ได้ยินสิ่งที่พ่อของเขาคุณกับอาหมอพิสุทธทำให้เขารู้มารดากำลังป่วยหนัก ทำให้เขาไม่กล้าก้าวเข้าไปในห้องพักของมารดาในใจคิดโทษตัวเองที่ไม่ค่อยมีเวลาใส่ใจดูแลมารดาเลยมั่วแต่ทำงาน นี่ถ้าเขาไม่ลืมโทรศัพท์มือถือเอาไว้ก็คงไม่มีทางรู้ว่ามารดาป่วยหนักเป็นแน่มารดาของเขาคงสั่งกับบิดาไม่ให้บอกเขาอย่างแน่นอนคงให้บอกเขาแค่ว่าป่วยเป็นโรคหัวใจอ่อนๆไม่อันตรายเพื่อที่เขาจะได้ไม่กังวลใจ

ในชีวิตของเขาสิ่งที่สำคัญและมีค่าที่สุดไม่ใช้ทรัพย์สินที่มีหรือชื่อเสียงแต่เป็นสิ่งที่เรียกว่าครอบครัว ชายหนุ่มค่อยลุกขึ้นจากม้านั่งก่อนจะยืนเต็มความสูงและแหงนหน้ามองท้องฟ้าที่ตอนนี้กำลังมีแสงแดดอ่อนๆส่องลงมาก่อนจะหลับตาลงนึกถึงความทรงจำสมัยยังเด็กที่มารดาพาไปเที่ยวบ้านพักที่หัวหิน ท้องฟ้าที่นั่นมีสีสดใสตัดกับพื้นทรายสีน้ำตาลอ่อน เด็กน้อยวิ่งไล่จับกับมารดาอย่างสนุกสนาน

“ราฟอย่าวิ่งเร็วสิลูก” เสียงกิ่งแก้วเรียกลูกชายวัย 6 ขวบที่ช่วยตนเล่นวิ่งไล่จับ ก่อนจะตกใจรีบวิ่งไปหาลูกชายตัวน้อยเมื่อเห็นลูกชายล้มลงกับพื้นและร้องไห้เสียงดัง

“ฮือๆๆๆ”

“เป็นยังไงบ้างลูก เจ็บมาไหม” กิ่งแก้วถามพร้อมกับมองสำรวจตัวลูกชายก่อนจะใช่มือปัดเศษทรายที่เกาะอยู่ตามตัวลูกชายออก เมื่อมองสำรวจไม่พบว่าลูกชายได้รับบาดเจ็บคุณกิ่งแก้วจึงดึงลูกชายเข้ามากอดเพราะคิดว่าตกใจที่หกล้ม

“โอ้ เด็กดีไม่มีอะไรครับไม่ต้องกลัวนะแม่อยู่นี้แล้ว” กิ่งแก้วหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาแล้วบรรจงเช็ดน้ำตาให้ลูกชายอย่างนุ่มนวล จนเด็กน้อยหยุดร้องไห้ก่อนจะเอ่ยออกไป

“ราฟเหนื่อยหรือยังลูก… เรากลับบ้านพักกันเลยไหมครับ” ถามออกไปพร้อมเอื้อมมือไปเช็ดเหงื่อที่ไหลออกมาตามไรผมให้ลูกชาย

“ผมยังไม่อยากกลับครับ อยากเดินไปให้ถึงตรงนั้นครับแล้วก็อยากไปเก็บเปลือกหอยด้วยครับ” เด็กชายเงยหน้ามองมารดาและตอบด้วยน้ำเสียงเจือสะอื้นเล็กน้อยก่อนจะชี้นิ้วไปยังชายทะเลที่ไม่ค่อยไกลจากจุดนี้มากนักที่ตรงนั้นจะมีโขดหินอยู่เล็กน้อยดูแลเป็นที่ที่ดูสวยงามจุดหนึ่งเลยที่เดียว

“โอเคครับ…แม่จะพาไป เสร็จแล้วเราค่อยกลับบ้านพักกันแต่มีข้อแม้ว่าลูกจะต้องไม่วิ่งและก็จะต้องจับมือแม่เดินไปตกลงไหม” กิ่งแก้วยื้นข้อเสนอให้ลูกชายก่อนจะลงมือให้ลูกชาย

“ครับ…” เด็กน้อยรับคำมารดา และยิ้มออกมาน้อยๆก่อนจะเอื้อมมือไปจับมือมารดาไว้

ราฟาเอลค่อยๆลืมตาขึ้น เขายังจำมันได้ดีความทรงจำที่มีความสุขทุกครั้งมารดาดูแลเขาอย่างดีนี่คงถึงเวลาที่เขาจะต้องดูแลเอาใจใส่มารดาเหมือนกับที่มารดาค่อยดูแลเขาอย่างดีมาโดยตลอด เมื่อคิดดังนั่นราฟาเอลจึงตัดสินใจเดินเข้าไปในโรงพยาบาลอีกครั้ง ริมฝีปากของเขามีรอยยิ้มเล็กๆปรากฎอยู่ตลอดทางจนเดินมาหยุดอยู่ที่ห้องพักของผู้เป็นแม่ก่อนจะเปิดประตูเข้าไป