ตอนที่ 10

“ดีแล้วละลูก…เอาเวลาไว้พักผ่อนบ้างอย่ามัวเอาเวลาไปเครียดกับงาน… เดียวอยู่ทานของว่างกับแม่ก่อนแล้วค่อยออกไปทำงานนะ” เพราะว่าตั้งแต่สามีเธอยกทุกอย่างในลูกชายตัวดีรับผิดชอบงานทุกอย่างดูเหมือนลูกชายของเธอไม่ค่อยจะได้พักผ่อนเติมที่จนเธออดจะเป็นห่วงสุขภาพของลูกชายไม่ได้ คงจะเป็นโชคดีของลูกชายเธอที่ร่างกายแข็งแรงนานๆถึงจะป่วยสักที เพราะเป็นคนที่ชอบออกกำลังกายจะไม่ว่าจะยุ่งขนาดไหนก็ต้องมีเวลาออกกำลังกายอย่างน้อยอาทิตย์ละครั้งทำให้ชายหนุ่มมีร่างกายแข็งแรงมากก็ว่าได้

“มะลิจัดของว่างมาเลย” เธอเอ่ยสั่งสาวใช้คนสนิทที่อยู่รอรับใช้เธอในห้องนี้พอดี เธอคิดว่านี่อาจเป็นโอกาสที่ฟ้าประทานมาให้แก่เธอก็ได้ในเมื่อฟ้าดูเป็นใจขนาดนี้ตัวเธอเองก็คงจะต้องคว้าโอกาสตรงหน้าไว้อย่างถึงที่สุดแน่นอน โอกาสดีๆอย่างนี้ไม่ใช่ว่าจะหากันได้ง่ายๆหรอกนะ

“ค่ะคุณผู้หญิง” มะลิคำก่อนจะไปเอาของว่างที่จัดเตรียมไว้เมื่อเช้า แล้วเดินเข้ามาพร้องกับมะระที่ช่วยถือของว่างมาให้เพราะตนเองต้องถือเครื่องดื่มของทั้งสองท่านทำให้ถือของมาไม่หมด

“ได้แล้วค่ะคุณผู้หญิง” มะลิค่อยๆวางถาดที่มีชาเขียวรสชาติดีที่กำลังร้อนกำลังดีพร้อมกับกาแฟดำก่อนจะเอื้อมมือไปรับถาดที่มีคุ้กกี้จากมะลิมาเสริฟให้แล้วจึงเอาถาดให้มะระไปเก็บแล้วตนเองก็ไปนั่งรออยู่ที่ข้างๆโซฟา เพื่อนายของตนจะต้องการอะไรเพิ่มเติมจะได้เรียกใช้ได้สะดวก

“เมื่อวันก่อนแม่ไปบ้านเพื่อนมาได้คุกกี้กลับมาด้วยลูกลองทานดูสิจ๊ะ” เมื่อเห็นว่าลูกชายเอาแต่ดื่มกาแฟอยู่อย่างเดียวจึงพูดขึ้นแล้วหยิบคุกกี้มาป้อนให้ เพื่อตัดปัญหาของฝ่ายตรงข้ามที่ทำท่าจะปฏิเสธการกินขนมตรงหน้าเป็นแน่

“เป็นไงบ้างจ้ะอร่อยไหม… แม่ว่ารสชาติกำลังดีเลยนะลูกว่าไหม” เพราะโดนคนเป็นแม่บังคับกินคุกกี้โดยไม่อาจขัดขืนได้โดยการป้อนคุกกี้หรือจะเรียกอีกอย่างว่ายัดเข้าปากเลยก็ได้ว่าทำให้ชายหนุ่นต้องกินอย่างเสียไม่ได้

“ก็อร่อยดีครับคุณแม่…ไม่หวานมากเข้ากับกาแฟกำลังดี” แม้ว่าตนจะไม่ชอบของหวานๆเลียนๆแบบนี้แต่ก็อดไม่ได้ที่จะชื้นชอบคุกกี้ที่ได้ทานเมื่อกี้ เพราะว่ามันลงตัวมากเมื่อกินกับกาแฟอดคิดไม่ได้ว่าถ้าได้กินทุกวันก็คงดีแต่ถ้าได้กินทุกวันคงพุงออกเบาหวานเข้าหาเป็นแน่ คิดได้แบบนั้นก็อดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้ จนมารดาหันมามองหน้าด้วยความสงสัยว่าลูกชายตัวดีหัวเราะอะไร

“มีอะไรพ่อลูกชายหัวเราะอะไรจ้ะ” เธอดสงสัยท่าทางของลูกชายของเธอไม่ได้ ถ้าเธอไม่ได้แก่ขนาดตาขวาดเมื่อกี้นี้เหมือนจะเห็นลูกชายกำลังยิ้มแล้วเป็นยิ้มที่เหมือนว่าเป็นยิ้มที่เกิดขึ้นจากความพอใจในความคิดของตัวเองอยู่ ในจะท่าทางที่เหมือนว่าจิตใจไม่อยู่กับตัวนั้นอีก

“เปล่าครับคุณแม่…ผมก็คิดอะไรไปเรื่อย” เขาบอกปัดมารดาทันทีที่ตั้งตัวหลังจากที่เหมือนตนจะเผลอคิดอะไรแปลกๆที่ไม่สมควรที่จะเกิดความคิดนั้นเลยด้วยซ้ำขึ้น

“แต่แม่ว่า…มันต้องมีอะไรสักอย่างสิไม่งันลูกชายผู้ยิ้มอยากของแม่คงไม่ยิ้มออกมาหรอก” กิ่งแก้วถามอย่างจับผิดพร้อมกับจ้องตาลูกชายอย่างจับผิดพยายามมองหาช่องโหว่ของลูกชายตนเติมที่

“ไม่มีอะไรจริงๆครับ…คุกกี้จานนี้คุณแม่บอกว่าได้มาจากบ้านเพื่อนเมื่อวันก่อนนี้…ได้มันมายังไงเหรอครับเพื่อนคุณแม่ทำเองหรือว่าเพื่อนคุณซื้อมาฝากครับ… ถ้าเพื่อนคุณแม่ทำเองคุณแม่ต้องไปบ้านเขาบ่อยๆนะครับหรือว่าซื้อมาจากร้านไหนผมจะได้ให้เลขาไปซื้อมาไว้รับรองแขกบ้าง”

แม้จะแปลกใจตัวเองไม่น้อยที่ตนกำลังเอ่ยถามคำถามที่ดูไร้สาระกับผู้เป็นแม่ เขาก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไหมถึงถามใช่ว่าคนระดับเขาจะหาซื้อขนมที่รสชาติดีกว่านี้ไม่ได้สักหน่อย

“ไปซื้อมาไว้รับรองแขกหรือเอาไว้กินเองกันแน่” คนเป็นแม่ถามลูกชายอย่างรู้ทัน ในใจแอบดีใจเล็กๆที่ลูกชายดูว่าจะชอบขนมฝีมือของว่าลูกสะใภ้ของตนไม่น้อย ความดีใจนั้นเกือบจะปิดไม่มิดด้วยซ้ำถ้าไม่ติดว่าจะทำให้เสียแผนเธอคงจะเอ่ยตอบคำถามที่ลูกชายตัวดีถามออกไปแล้ว

“ก็ทั้งสองอย่างละครับ…กินเองบ้างรับแขกบ้างไงครับ” ราฟาเอลพูดแล้วส่งยิ้มประจบให้กับมารดา เขาพยายามทำตัวให้ปกติที่สุด แต่ก็ดูเหมือนว่ามารดาเขาจะไม่ค่อยเชื่อเท่าไร