บทที่ 9 เยี่ยมคุณย่า

“มาหาย่าสิหนูไรยา” เสียงของทองฤดีเรียกหา ทำให้ไรยาค่อย ๆ ย่อตัวแล้วเดินเข้าไปหาด้วยกิริยาอ่อนโยน

“เป็นไงบ้าง เรณย์เขาดูแลหนูดีไหม” หญิงสาวเลื่อนสายตาไปยังวเรณย์พลันปล่อยยิ้มให้เขา แล้วหันมาตอบหญิงชราด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน

“ดูแลดีค่ะ” คำตอบของเธอทำให้วเรณย์ผิดคาดไม่น้อย เขาคิดว่าเธอต้องฟ้องถึงการกระทำแย่ ๆ ของเขาที่พยายามกดดันหญิงสาวให้ออกไปจากชีวิต ใบหน้าอ่อนโยนของไรยาทอดมองไปยังทองฤดีอย่างจริงใจ ทำให้วเรณย์ค่อย ๆ ย่อตัวลงนั่งแล้วจับสังเกตเธออย่างเงียบ ๆ เป็นครั้งแรก

“หนูแวะซื้อส้มมาด้วย คุณย่าลองชิมไหมคะ”

“เอาสิ”

“เดี๋ยวหนูปอกให้นะคะ” วเรณย์นั่งมองไรยาดูแลคุณย่าทองฤดีของเขาด้วยสายตาราบเรียบ ก่อนเสียงเปิดประตูห้องจะดังขึ้น ร่างของโสรยาและนวพลจะเดินเข้ามาพร้อมกระเช้าผลไม้ในมือ เมื่อไรยาเห็นดังนั้นจึงพยายามเบี่ยงตัวหลีกทางให้ หากแต่มือเหี่ยวย่นของหญิงชราดึงรั้งไว้

“ไม่ต้องลุก นั่งกับย่าตรงนี้แหละ ย่ายังอยากกินส้มอยู่” โสรยาหันไปยังนวพลแล้วเอ่ยขึ้น

“ปอกแอปเปิลให้คุณย่าสิลูก”

“ครับ” ชายหนุ่มเบี่ยงตัวเดินไปปอกผลไม้ที่ถือมาให้กับย่าของเขา พร้อมสายตาทอดมองไปยังไรยา ก่อนที่เธอจะกลืนน้ำลายอึกใหญ่ รู้สึกไม่สบายใจทุกครั้งที่อยู่ใกล้ครอบครัวนี้ ก่อนโสรยาจะยกมือขึ้นกอดอก หันไปยังวเรณย์ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

“พาเมียออกจากบ้านได้แล้วเหรอ”

“ไรยาไม่ใช่เมีย...” ชายหนุ่มกำลังจะเถียง หากแต่นึกขึ้นได้ว่ากำลังอยู่ต่อหน้าทองฤดี จึงจำใจเงียบปากลง

“ก็ต้องอดทนหน่อยนะ มีเมียเป็นอดีตลูกสาวคนขับรถ รู้ไปถึงไหนก็อายไปถึงนั่น..”

“แม่โสรยา หากเธอเข้ามาแล้วพูดจาดูถูกคนอื่น เธอก็กลับไปซะ ไรยาเป็นผู้หญิงที่ฉันเลือกให้กับหลานชายฉัน เธอไม่มีสิทธิ์มาดูถูกใครต่อหน้าฉัน อย่าลืมว่าบรรพบุรุษเธอก็ไม่ดีเด่นอะไร”

“คุณแม่ครับ ไหนบอกว่าจะไปดูเครื่องเพชรไง” นวพลช่วยพูด ก่อนโสรยาจะชักสีหน้าแล้วเบี่ยงตัวเดินจากไป

“เรียนเป็นไงบ้างเราน่ะ” ทองฤดีหันไปยังหลานชายคนเล็ก แล้วเอ่ยถาม ก่อนเขาจะยิ้มรับแล้วพูดขึ้น

“ก็ดีครับ”

“จบแล้วจะช่วยที่บ้าน หรือจะไปทำงานกับพี่เรณย์เขาล่ะ” นวพลเลื่อนสายตามายังชายหนุ่ม แล้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“ไปทำงานกับคุณพ่อดีกว่าครับ” เขาปฏิเสธพลางยื่นแอปเปิลที่ปอกแล้วให้กับหญิงชรา

ไรยาเอาแต่ก้มหน้าเพราะยังจำวีรกรรมตอนเด็กของนวพลได้เป็นอย่างดี เขาเลวร้ายและแสบกว่าคิดเป็นร้อยเท่า

“ไม่เจอตั้งนาน สวยขึ้นเยอะนะ” อยู่ ๆ อีกฝ่ายเอ่ยทัก นั่นทำให้ไรยา กำมือแน่นไม่อยากเสวนาด้วย

“แล้วพี่เรณย์จะมีลูกเมื่อไหร่ หลายวันก่อนคุณย่าบ่นกับผมว่าอยากเห็นเหลน” วเรณย์ส่ายศีรษะไปมาแล้วพูดขึ้น

“พี่ยังไม่คิด”

“ไม่คิดก็ต้องคิด อายุขนาดนี้แล้ว คนอื่นเขามีกันสองสามคนแล้ว จะได้รีบโตแล้วมาช่วยกันบริหารธุรกิจ ฉันจะอยู่กับแกไปได้อีกนานแค่ไหน” หญิงชราเอ่ยขึ้น ทำให้วเรณย์แน่นิ่ง ไม่ตอบโต้

“หนูไรยา หนูห้ามกินยา ต้องปล่อยธรรมชาติรู้ไหม ย่าอยากมีเหลน เรณย์เขาไม่อยากมีก็เรื่องของเขา ถ้าคลอดมาแล้วเดี๋ยวย่าจัดการเอง รับรองว่าหนูไรยาไม่เหนื่อยแน่นอน” ไรยาเลื่อนสายตามองมายังวเรณย์อีกครั้ง ก่อนสายตาโหดของเขาจะทำให้เธอเลื่อนสายตาไปทางอื่น

“อีกสองวัน เรณย์ช่วยพาหนูไรยาไปที่เยี่ยมเพื่อนคุณปู่ที่ลพบุรีหน่อยสิ ปกติย่าไปเองทุกปี แต่ว่าปีนี้ย่าไปไม่ไหว เรณย์ช่วยพาหนูไรยาไปแทนย่าทีนะลูก” ชายหนุ่มยกยิ้มแล้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“ได้ครับ”

“ฝากบอกท่านด้วยนะ ว่าย่ายังรักและเคารพท่านเสมอ ต่อให้ไม่มีคุณปู่แล้ว ย่าก็ยังจะระลึกความดีของท่าน” ชายหนุ่มพยักหน้ารับคำ พลันเลื่อนสายตาไปยังไรยาที่นั่งอยู่

“งั้นวันนี้ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ แล้วผมจะมาหาใหม่”

“ขับรถดี ๆ กันล่ะ”

“พี่ไปก่อนนะพล”

“ครับ” เขาตอบ ก่อนไรยาจะหันไปยังนวพลเป็นครั้งสุดท้ายแล้วลุกขึ้นเดิมตามวเรณย์ไปโดยไม่พูดอะไร

“เป็นไง ตอนเด็กแกล้งเขาไว้เยอะ ตอนนี้เขาไม่อยากคุยด้วยเลย” หญิงชราต่อว่าหลานชายด้วยน้ำเสียงแหบพร่า

“โถ...คุณย่า ก็ตอนนั้นผมเด็ก” เขาเถียงเมื่ออีกฝ่ายไม่อยู่

“ตอนเด็ก ๆ วเรณย์ก็ไม่มีนิสัยดูถูกคนอื่นเหมือนแกหรอกนะ เชื้อแม่แกนี่มันแรงดีจริง ๆ” หญิงชราแอบแซะอีกฝ่าย หากแต่เขายังแย้มแป้นไม่ถือสา แล้วพูดขึ้น

“ก็ถ้ารู้ว่าโตมาจะเป็นพี่สะใภ้ผม ใครจะกล้าแกล้ง ตอนนี้หน้าผมเขายังไม่อยากมองเลย เขาคงเกลียดผมไปแล้วจริง ๆ แหละ” ชายหนุ่มพูดเสียงอ่อย พลางปอกผลไม้ให้หญิงชราต่อ ก่อนทองฤดีจะส่ายศีรษะไปมาให้กับนิสัยของเขา

ขณะที่วเรณย์ขับรถกลับบ้าน ภายในรถคันหรูสงบเงียบมีเพียงสายตาของไรยาที่แอบมองเขาเป็นระยะ แล้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน

"เพื่อนคุณปู่ ท่านเป็นใครเหรอคะ"

"เดี๋ยวไปถึงคุณก็รู้เองล่ะ” เขาตัดบทเพื่อที่จะพูดกับเธอให้น้อยที่สุด ก่อนชายหนุ่มจะนึกบางอย่างได้แล้วพูดขึ้น

“เรื่องมีลูก หากปฏิเสธคุณย่าไปได้ ผมก็อยากให้คุณทำ เพราะผมไม่มีวันมีลูกกับคุณเด็ดขาด นับจากนี้ไป เนื้อตัวของคุณผมจะไม่แตะต้อง” เขาพูดราวกับเธอเหมือนตัวเชื้อโรคที่ไม่อยากอยู่ใกล้