บทที่ 7 ความเคลื่อนไหวของรลิตา

“หนูรู้ว่าหนูกำลังทำอะไรอยู่ คุณจะมองหนูแบบไหนก็เรื่องของคุณ แต่เวลานี้หนูถือทะเบียนสมรส เป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของคุณเรณย์” ยังไม่ทันที่ไรยาพูดจบ ชายหนุ่มก็กระชากแขนเธอเข้ามาแล้วพูดด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว

“ผมบอกให้คุณหุบปาก ไม่เข้าใจเหรอ จะพูดมากไปเพื่ออะไร”

“หยุดก้าวร้าวหนูไรยาเดี๋ยวนี้” เสียงตวาดจากผู้มาเยือนดังขึ้น ทำให้ทั้งหมดหันไปยังต้นเสียง พบร่างของรดาวรรณเดินเข้ามา ก่อนไรยาและรลิตาจะยกมือไหว้ด้วยกิริยาอ่อนน้อม

ท่ามกลางสายตาของหญิงกลางคนที่มองไปยังมือของลูกชายที่กำลังกำแขนไรยาแน่น

“ปล่อยแขนหนูไรยา” เธอเอ่ยเตือนสติลูกชาย พร้อมมือหนาค่อย ๆ ปล่อยออกตามคำสั่ง หลังจากนั้นสายตาของ หญิงกลางคนก็หันไปยังรลิตา

“ตอนนี้สะใภ้ของฉันคือหนูไรยา ฉันรู้ว่าเรื่องราวระหว่างเธอและวเรณย์ลึกซึ้งแค่ไหน แต่ไม่ว่ายังไงฉันก็รับเธอเป็นสะใภ้ของฉันไม่ได้ กลับไปซะ” รลิตาน้ำตาไหลพราก พลางยกมือไหว้ แล้วหันไปมองชายหนุ่มเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะก้าวเท้าเดินจากไป ท่ามกลางหยดน้ำตาของวเรณย์ ที่ร่วงลงพื้น เขาตัดสินใจเบี่ยงตัวเดินตามแฟนสาวไปแล้วรั้งแขนเธอไว้

“ไหนสัญญากับผมแล้ว ว่าจะรอ” รลิตายกยิ้มทั้งน้ำตาแล้วพูดขึ้น

“ฉันจะรอค่ะ แต่ระหว่างนี้มีประโยชน์อะไรที่เราจะต้องคุยกัน คุณก็เห็นแล้วว่าแม่คุณไม่ยอมรับฉัน”

“ไม่รับก็ไม่รับสิ เราสองคนรักกันก็พอแล้วไม่ใช่เหรอ”

“ถ้าเป็นแบบนั้น คุณจะยอมทรยศต่อคุณย่าคุณได้ไหมคะหากไรยาไม่ยอมปฏิเสธคุณย่า ฉันขอให้คุณเป็นฝ่ายปฏิเสธคุณย่าจะได้ไหม” วเรณย์ชะงักนิ่ง

“รลิตา มันจะไม่มีวันนั้นเกิดขึ้น ฉันจะไม่ยอมให้ทรัพย์สินนับพันล้านบาทหลุดมือไปเพราะเธอ เธอกลับไปได้ละ” เสียงของ­รดาวรรณดังลอดออกมาด้วยความไม่พอใจ

“ลาก่อนนะคะ” น้ำตาของรลิตาร่วงหล่นลงพื้น พร้อมกำมือแน่นด้วยความคับแค้นใจอย่างถึงที่สุด มือของวเรณย์ที่เหนี่ยวรั้งเธอจำต้องปล่อยออก

ท่ามกลางสายตาของไรยาที่ทอดมองทุกอย่างเงียบ ๆ เธอรับรู้ความเจ็บปวดของวเรณย์เป็นอย่างดี ขณะที่ทุกอย่างกำลังวุ่นวายอยู่นั้น สายตาวาบหนึ่งของวเรณย์เลื่อนมองราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ นั่นทำให้ไรยารับรู้แล้วว่าชีวิตนับจากนี้จะไม่มีวันเหมือนเดิมอีกต่อไป

หนึ่งเดือนผ่านไป.....ชีวิตหลังแต่งงานของวเรณย์กับไรยาเหมือนอยู่ไปวัน ๆ เขาไม่แม้แต่จะเอ่ยปากคุยกับเธอสักคำ ทำราวกับเธอเป็นเพียงอากาศธาตุที่ล่องลอยผ่านไปมาเท่านั้น นอกจากไม่พูดจาแล้วยังเมินเฉยไม่คิดมองหน้า

ในทุกวันที่ว­เรณย์กลับจากบริษัท ไร­ยามักจะทำอาหารรอเขาทุกวันเสมอ แม้ว่าไม่มีวันใดเลยที่เขาคิดแตะต้องอาหารที่เธอทำ เขาแค่เพียงเลื่อนสายตามองผ่าน แล้วเดินเข้าห้องไปโดยใส่ใจสิ่งใด เธอเปรียบเสมือนผู้หญิงหน้าไม่อายที่ทำให้ความรักของเขากับรลิตาพังทลาย ในสายตาของเขา ไรยาเป็นผู้หญิงที่น่ารังเกียจมากที่สุดเท่าที่เขาเคยพบเห็นมาในชีวิตก็เท่านั้น

หญิงสาวถอนหายใจ พลันย่อตัวลงนั่งจับจ้องไปยังกิ๊บแมลงปอสีชมพู ก่อนจะพูดขึ้น

“คุณอาจจะมองว่าหนูเป็นคนเลว แต่ทั้งหมดหนูทำเพื่อคุณ” หญิงสาวกำกิ๊บตัวเล็กแน่น แล้วนั่งตักอาหารเข้าปากตามลำพังโดยไม่เข้าไปวุ่นวายกับความสงบส่วนตัวของเขา กล้ำกลืนสิ่งที่เขาทำโดยไม่ปริปากบอกผู้ใด

ก่อนเสียงไลน์จากมือถือของเธอจะดังขึ้น ไรยารีบเปิดอ่านทันทีด้วยความอยากรู้

“ตอนนี้ผู้หญิงคนนั้น อยู่กับพี่ชายฉัน ถ้าเธออยากรู้ความเคลื่อนไหวของรลิตา ก็รีบมา” หลังจากนั้นฟ้าใสก็ส่งโลเคชั่นมา ไร­ยาชะงักนิ่ง ทบทวนสิ่งต่าง ๆ ครู่หนึ่ง ก่อนจะรีบเก็บอาหารที่กินค้างไว้ แล้วรีบเร่งออกจากบ้านหลังใหญ่ทันที ท่ามกลางสายตาของชายหนุ่มที่ยืนมองเธอจากหน้าต่างบนห้อง เขาหรี่ตามองหญิงสาวอย่างไม่ไว้ใจ

ไรยายืนรอฟ้าใสอยู่ที่จุดนัดหมาย ก่อนหญิงสาวรุ่นราวคราวเดียวกันจะวิ่งเข้ามาแล้วพูดขึ้นด้วยความรีบร้อน

“เธอใส่หมวก ใส่แว่นก่อนจะดีกว่า” ไรยาเอื้อมไปหยิบทั้งหมดมาสวมใส่ตามคำแนะนำของเพื่อนรัก ก่อนทั้งสองจะเดินเข้าไปในร้านอาหาร แล้วเลือกที่นั่งใกล้กับจุดมุ่งหมายของตัวเอง ไรยากลืนน้ำลายอึกใหญ่ เมื่อหันมองไปยังรลิตาที่นั่งทานอาหารกับปริญ พี่ชายแท้ ๆ ของฟ้าใส ก่อนเพื่อนรักของเธอที่อยู่ในชุดพรางตัวไม่ต่างกัน เอ่ยขึ้น

“ตั้งใจฟังสองคนนั้นให้ดีละกัน”

ปริญตักอาหารให้อีกฝ่ายพร้อมรอยยิ้มอ่อน ขณะที่รลิตาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่สดใสเท่าไหร่นัก

“ฉันทำตามที่คุณแนะนำทุกอย่างแล้ว ทำให้วเรณย์โหยหาและรู้สึกว่าขาดฉันไม่ได้ แต่ไม่รู้ว่าจะได้ผลสักเท่าไหร่” หญิงสาวพูดจบก็หยิบมือถือขึ้นดูสายของวเรณย์ที่โทรหาเธอนับสิบ ๆ สาย ก่อนปริญจะพูดขึ้น

“คุณเป็นผู้หญิงสวย เขาขาดคุณไม่ได้หรอก อย่างที่เขาบอก คุณก็แค่ต้องรอเวลา เดี๋ยวหย่าแล้วก็กลับมาหาคุณเอง”

“ยัยคุณหญิงทองฤดีนั่นหนังเหนียวจะตาย ฉันต้องรออีกเป็นสิบปีก็คงไม่ไหวมั้งคะ”

“งั้นคุณรับปากเขาไปทำไมว่าจะรอ”

“แล้วมีทางเลือกให้ฉันด้วยเหรอ ฉันรู้ว่าเรณย์เขารักคุณย่าเขามากแค่ไหน อีกทั้งทรัพย์สินที่คุณพ่อเขาฝากฝังไว้ก่อนตายนับพันล้านบาท ต่อให้เขารักฉันมากแค่ไหน ทว่าความรับความผิดชอบก็ต้องมาก่อน ฉันรู้จักนิสัยเขาดี” ปริญที่แอบชอบเธอมาได้สักระยะค่อย ๆ เอื้อมมือมาจับแล้วพูดขึ้น