บทที่ 6 หลังจากวันแต่งงาน

หญิงสาวในชุดเจ้าสาวเบี่ยงตัวมานั่งยังเตียงนอนแล้วหันไปหยิบกิ๊บแมลงปอขึ้น พร้อมทรงจำในอดีต

“หนูรู้ค่ะ ว่าคุณไม่เคยเห็นหนูในสายตาเลย ขอเพียงแค่คุณได้บริษัทมาเป็นของคุณเมื่อใด หนูก็ยอมหย่าให้ หนูไม่อยากให้บริษัทAU ตกเป็นของคนบ้านนั้น พวกเขาไม่ควรได้มัน” ไรยาพูดพลางหลับตาเพื่อสงบอารมณ์ตัวเอง

เช้าวันรุ่งขึ้นวเรณย์กลับมาพร้อมกลิ่นแอลกอฮอล์คละคลุ้งไปทั่ว ก่อนไรยาจะเดินเข้าไปหาเขาแล้วทอดสายตามองใบหน้าโศกเศร้านั้น พลันยื่นน้ำเปล่าให้อีกฝ่ายด้วยความหวังดี

“อย่ายุ่งกับผม” เขาเบี่ยงตัวเดินออก ทว่าด้วยความเป็นห่วง ไรยาจึงเดินไปดักหน้าแล้วยื่นน้ำเปล่าให้ชายหนุ่มอีกครั้ง

“ดื่มน้ำหน่อยนะคะ” เขาปัดน้ำในมือเธอทิ้งทันที ก่อนจะเดินเข้าห้องไปอย่างไม่พอใจ ไรยาชะงักนิ่งเก็บซ่อนความรู้สึกเจ็บปวดไว้ในส่วนลึก แล้วหันไปเช็ดน้ำที่หกเต็มพื้นอย่างเงียบ ๆ ตามลำพัง

ภายในห้องนอนขนาดใหญ่ วเรณย์พยายามโทรหาร­ลิตาทว่าความพยายามของเขากลับล้มเหลว หลังจากที่เขาหุนหันขับรถออกจากบ้านเพื่อไปหารลิตานั้นในคืนวันแต่งงาน เขาพบว่าเธอย้ายออกจากคอนโดไปอยู่ที่อื่นเรียบร้อยแล้ว เวลานั้นหัวใจวเรณย์คล้ายจมดิ่งอยู่ใต้มหาสมุทร เฝ้าเพียรโทษไรยาอยู่ตลอดเวลาว่าเป็นเพราะเธอที่ไม่ยอมยกเลิกการแต่งงานบ้า ๆ นี้ จนทำให้ความรักระหว่างเขาและรลิตาถึงจุดจบในที่สุด

ที่เมามายกลับมา เพราะความเสียใจต่าง ๆ เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว อีกทั้งไม่อยากกลับบ้านมาพบหน้าผู้หญิงไร้ยางอายอย่างไรยา

ภายในห้องนอนเขายังคงกดโทรหาแฟนสาวพร้อมน้ำตารินไหลออกมาด้วยความเจ็บปวด เมื่อความอดทนสิ้นสุดวเรณย์จึงเขวี้ยงมือถือใส่กำแพงห้องดังสนั่น ทำให้ไรยาที่กำลังเก็บเศษแก้วอยู่ด้านล่างรีบวิ่งขึ้นห้องไปดูวเรณย์ด้วยความเป็นห่วง

“คุณเรณย์คะ คุณเป็นอะไรคะ” ไรยาเปิดประตูเข้ามาด้วยความรีบร้อน ก่อนจะทอดสายตาไปยังมือถือที่แตกกระจายบนพื้น สายตากลมของวเรณย์ค่อย ๆ เลื่อนมาหาหญิงสาวด้วยความโกรธแค้นอย่างถึงที่สุด

“เพราะคุณคนเดียวทำให้ทุกอย่างต้องเป็นแบบนี้ ทำไมคุณไม่ยอมยกเลิกงานแต่ง คุณดื้อดึงจะแต่งงานกับผมเพื่ออะไร คุณแค่เอ่ยปาก มีเหรอคุณย่าจะไม่ยอม แต่ทำไมคุณไม่ทำ” เขาปรี่เข้ามาเขย่าแขนไรยาแล้วถามเธอซ้ำ ๆ คล้ายคนไร้สติ ก่อนที่ไรยาจะพยายามจะเบี่ยงตัวออกจากกายหนา

“คุณวเรณย์ มันเกิดอะไรขึ้นเหรอคะ ทำไมโมโหแบบนี้ล่ะ” ยังไม่ทันที่หญิงสาวพูดจบ วเรณย์ก็จับเธอเหวี่ยงจนร่างเล็กกระเด็นไปชนขอบเตียง ใบหน้าคมหล่อเหลาจับจ้องมายังร่างเล็กด้วยสายตาไม่พอใจอย่างถึงที่สุด

“อยากแต่งงานมากใช่ไหม อยากได้ผมมากใช่ไหม งั้นดูกันว่าคุณจะทนได้มากแค่ไหน” หญิงสาวเลื่อนสายตา มองไปยังมือถือที่ถูกเขาเขวี้ยงกระจายลงพื้น ก็พอเดาได้ไม่ยากว่าเกิดอะไรขึ้น เธอพยายามสงบอารมณ์ตัวเอง แล้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“ถ้าคุณเมามากแล้ว คุณพักเถอะค่ะ หนูจะลงไปทำความสะอาดด้านล่าง”

“ผู้หญิงหน้าไม่อาย” เขาพูดไล่หลัง ทว่าหญิงสาวค่อย ๆ หันกลับมาแล้วฝืนยิ้ม ราวกับคำพูดเขาไม่ได้สะกิดให้เธอเจ็บปวดแม้แต่น้อย

“หนูรู้ว่าคุณไม่ได้รักหนู คุณมีคนรักอยู่แล้ว ไม่ต้องห่วงนะคะ อีกไม่นานหนูจะคืนอิสระให้กับคุณ” หญิงสาวพูดจบจึงเบี่ยงตัวเดินจากไปอย่างเงียบ ๆ ปล่อยให้อีกฝ่ายคลุ้มคลั่งอยู่อีกพักใหญ่ ไม่นานนักจึงเงียบไปเอง

เมื่อวเรณย์ตื่นขึ้นเขารู้สึกปวดศีรษะอย่างบอกไม่ถูก จึงตัดสินใจลงไปหาอะไรกินเพราะเริ่มรู้สึกหิวขึ้นมา

ใบหน้าหล่อเหลาชะงักนิ่งเมื่อเห็นรลิตายืนทอดสายตามองมายังไรยา ที่เสื้อผ้าหลุดลุ่ยไม่ค่อยมิดชิดเท่าใดนัก สภาพของไรยาเหมือนเพิ่งผ่านพ้นสมรภูมิรบมา ก่อนที่แฟนสาวของเขาจะคิดไปไกล วเรณย์จึงรีบวิ่งลงบันไดมาสวมกอด รลิ­ตาด้วยความดีใจ

“ผมโทรหาคุณตั้งนานทำไมไม่รับสาย แล้วย้ายออกจากคอนโดฯ ทำไม” รลิตาไม่ตอบคำถาม ทว่าสายตาของเธอยังคงจับจ้องไปยังสภาพของไรยา

“คุณหญิงทองฤดี ให้คนไปพาฉันออกจากคอนโดฯ ค่ะ คุณหญิงท่านหาที่อยู่ใหม่ให้กับฉัน กำชับว่าห้ามบอกคุณ ห้ามฉันติดต่อกับคุณอีก ไม่อย่างนั้นท่านจะทำให้ธุรกิจที่บ้านฉันล้ม”

“ผมจะไปคุยกับคุณย่า” ชายหนุ่มเริ่มหมดความอดทนกับสิ่งที่เกิดขึ้น เขาเตรียมเบี่ยงตัวออกจากบ้าน ก่อนเสียงหวานของไรยาจะดังขึ้น

“ไปไม่ได้นะคะ” ก่อนชายหนุ่มจะหันมาแล้วตะคอกเสียงดัง

“หุบปากได้ไหม ทุกอย่างมันเป็นเพราะคุณ ถ้าคุณปฏิเสธคุณย่าไปก็จบ แต่ที่มันเป็นแบบนี้ก็เพราะคุณ เพราะคุณคนเดียวเท่านั้น” ไรยาชะงักนิ่งไม่ตอบโต้ ทว่าหัวใจดวงน้อยของเธอ ถูกเขาทำร้ายซ้ำแล้วซ้ำเล่า เธอสูดลมหายใจเข้าจนสุด พยายามปั้นหน้าแล้วหันไปพูดกับรลิตาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“ในเมื่อคุณย่ากำชับแล้ว ทำไมคุณยังมาที่นี่อีกคะ”

“ฉันมาเพื่อบอกลาเขา เธอไม่ต้องห่วงหรอกว่าฉันจะทวงเขาคืน เพราะถ้าฉันคิดจะทำ ฉันคงไม่ปล่อยให้เขามาแต่งงานกับเธอตั้งแต่แรก เธอยังเด็ก..ยังไม่รู้ว่าความเจ็บปวดจากการไม่สมหวังในความรักมันเป็นยังไง สิ่งที่เธอทำกับฉัน...สักวันหนึ่งฉันขอให้มันเกิดขึ้นกับเธอ เธอจะได้รับรู้รสชาติของการถูกแย่งมันเป็นยังไง เมื่อใดที่วเรณย์หย่ากับเธอ วันนั้นฉันนี่แหละที่จะเป็นซ้ำเติมเธอเป็นคนแรก และฉันจะรอวันนั้น วันที่เขาหย่ากับเธอ”