บทที่ 5 กิ๊บแมลงปอ

หลังจากเสร็จสิ้นพิธีการทั้งหมด ไรยาที่อยู่ในชุดเจ้าสาวนั่งมองชายหนุ่มบนเตียงนอนภายในเรือนหอด้วยสายตาสั่นไหว ก่อนสองเท้าของวเรณย์จะก้าวเข้ามาจับจ้องมองใบหน้าสวยหวานของเธอแล้วพูดขึ้น

“ผมเคยบอกให้คุณยกเลิกงานแต่ง แต่คุณดื้อดึง หลังจากนี้ คุณจะรู้ว่าการเหนี่ยวรั้งผมด้วยวิธีนี้ มันไม่ได้ผล เมื่อใดที่บริษัทเป็นของผมแล้ว ผมจะหย่า” ไรยาแสร้งยิ้มแล้วจับจ้องมองชายหนุ่มที่เธอหลงรัก พลันพูดขึ้นอย่างท้าทาย

“แต่ว่าตอนนี้ คุณหญิงทองฤดียังอยู่”

“แล้วยังไง” เขาเลิกคิ้วถาม

“แปลว่าบริษัทยังไม่ได้เป็นของคุณ คุณยังทำตามใจตัวเองไม่ได้ไงคะ เปลี่ยนชุดเถอะค่ะ เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว” ไรยาเตรียมลุกขึ้นไปถอดเสื้อสูทสีขาวของเขาออก ทว่ามือหนาผลักออกอย่างรวดเร็ว จนเธอเซไปจนกับเก้าอี้ด้านข้าง

“ไม่ต้องมายุ่ง ตอนนี้ทุกคนกลับไปหมดแล้ว ผมจะออกไปข้างนอก” เขาเตรียมเบี่ยงตัวลุกขึ้น ก่อนไรยาจะเข้ามาขวางประตูไว้

“แต่วันนี้เป็นวันแต่งงานนะคะ คุณจะออกไปข้างนอกไม่ได้ ถ้าใครรู้เข้าจะทำยังไง”

“แล้วผมต้องสนใจคนอื่นด้วยเหรอ แค่ผมลดตัวลงมาแต่งงานกับคุณมันก็มากเกินพอแล้ว” คำพูดดูถูกของเขากรีดเข้ากลางใจหญิงสาว ทว่าเธอปั้นหน้าแล้วให้เหตุผลต่อ

“คุณจะไปไหนคะ”

“แล้วคุณจะอยากรู้ไปทำไม” สายตาว่างเปล่าทอดมองมายังไรยา ก่อนเธอจะกลืนน้ำลายอึกใหญ่แล้วพูดขึ้น

“หนูไม่ให้คุณออกไปหรอกค่ะ ถ้าคุณหญิงท่านรู้เข้า ท่านจะเสียใจ” วเรณย์ยกยิ้มแล้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเหน็บแนม

“อย่ามาทำเป็นผู้หญิงแสนดีไปหน่อยเลย คุณอยากแต่งงานกับผมเพราะอะไร ใคร ๆ ก็รู้ ถ้าผมไม่ใช่หลานชายของคุณหญิงทองฤดี มีเหรอที่คุณจะยอมแต่งงานด้วย อย่าให้พูดถึงความรักเลย เรื่องราวระหว่างเราเท่าที่ผมจำได้ เราไม่เคยมีความทรงจำต่อกัน” วเรณย์ผลักร่างของไรยาออก แล้วเปิดประตูออกไป ขณะที่สองเท้าของไรยาจะเดินไปยังหน้าต่าง ทอดมองรถหรูของว­เรณย์ขับออกไป พร้อมภาพความทรงจำวัยเด็กจะหวนกลับมา

เด็กหญิงไรยาในชุดนักเรียนประถมศึกษาปีที่สี่ นั่งวาดรูปในสวนหน้าบ้านหลังใหญ่ของทวีสิน พร้อมสายลมอ่อนพัดโชยมาเป็นระยะ ทว่าไม่นานนักเด็กชายตัวเล็กอย่างนวพลก็เดินเข้ามา แล้วหยิบเอากล่องสีของเธอเทลงพื้นจนหมด พลางหัวเราะชอบใจเป็นการใหญ่

“ไอ้ลูกคนขับรถ ไอ้ลูกคนขับรถ ไอ้ลูกคนขับรถ” นวพลล้อเลียนไรยา อย่างสนุกสนาน เธอร้องไห้อย่างเงียบ ๆ แล้วหันไปเก็บกล่องสีที่กระจายลงพื้น ก่อนนวพลจะวิ่งเข้าไปเตะกล่องสีในมือเธอจนกระจายออก

“อย่าแกล้งเรา”

“ทำไมเราจะแกล้งเธอไม่ได้ เราเป็นลูกเจ้าของบ้าน เธอก็แค่ลูกคนขับรถ แม่เรายังบอกเลยว่าเธอมันจน ไม่อยากให้เราลดตัวไปคุยด้วยหรอก แบร่ ๆ ๆ ” นวพลเตรียมวิ่งหนี ทว่าเขาวิ่งไปชนกับร่างของวเรณย์ที่อยู่ในชุดนักศึกษาปีที่สอง มือของวเรณย์ดึงนวพลไว้แล้วพูดขึ้น

“กลับไปขอโทษเด็กคนนั้นซะ”

“พี่มาบ้านผมทำไม”

“พี่มาส่งคุณพ่อหาคุณอาทวีสิน ทำไม? เดี๋ยวนี้แม้แต่ฉันก็เข้าออกบ้านนายไม่ได้แล้วงั้นเหรอ” นวพลในวัยเด็กนิ่งเงียบไม่ตอบโต้ ก่อนจะถูกวเรณย์ดึงเข้ามาหาไรยาที่นั่งสะอื้นไห้อยู่ใต้ต้นไม้ พร้อมสีกระจัดกระจายเต็มพื้น

“ขอโทษเด็กคนนี้ซะ”

“ผมไม่อยากขอโทษ”

“แต่ว่านายรังแกเธอ นายเป็นคนผิด ก็ต้องขอโทษ” นวพลยกมือขึ้นกอดอก

“ไม่ขอโทษ ไปฟ้องคุณแม่ดีกว่า” นวพลเตรียมเบี่ยงตัวเดินออกจากบริเวณนั้น หากแต่วเรณย์ดึงชายเสื้อเด็กน้อยไว้ได้ทัน

“ก่อนจะไปฟ้องคุณอาโสรยา นายก็ต้องขอโทษเด็กผู้หญิงคนนี้ก่อน หากนายไม่ทำ พี่จะจับนายโยนออกนอกกำแพงบ้าน” นวพลได้ยินดังนั้น จึงนึกหวาดกลัวขึ้นมา จำใจเดินไปหาไรยาแล้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่ใส่ใจนัก

“ขอโทษ ขอโทษละกัน” พูดจบ เด็กชายตัวเล็กก็วิ่งกลับเข้าบ้านไป พร้อมสายลมอ่อนพัดมาปะทะกายของวเรณย์และไร­ยาที่กำลังเอื้อมไปเก็บสีเข้ากล่อง

“คราวหลังเห็นนวพลเดินมาเธอก็เตรียมหลบเอาละกัน หมอนั่นเป็นเด็กเอาแต่ใจ” ไรยาเลื่อนสายตามองชายหนุ่มหล่อเหลาตรงหน้า แล้วร้องไห้ออกมาอย่างหนัก

“เอ้า แล้วเธอจะร้องทำไม เลิกร้องได้แล้ว” เมื่อเห็นว่าไรยาร้องไห้หนักกว่าเดิม เขาหันซ้ายหันขวาแล้วตัดสินใจหยิบเอากิ๊บแมลงปอสีชมพูที่ซื้อไว้ให้กับแฟนสาวขึ้นมา

“พี่ให้ เธอชอบไหม” ไรยาชะงัก เลื่อนสายตามองกิ๊บแมลงปอที่ชายหนุ่มยื่นให้

“ถ้ารับไปก็ต้องเลิกร้องไห้ สัญญากับพี่ก่อน” ไรยาปาดน้ำตาแล้วหยิบเอากิ๊บแมลงปอขึ้นมา ทว่าชายหนุ่มเห็นท่าทางเงอะงะของเธอ เขาจึงหยิบกิ๊บแมลงปอติดผมให้เธอด้วยมือตัวเอง พร้อมสายลมอ่อนพัดโชยมาปะทะกาย ก่อเกิดความเป็นรู้สึกอบอุ่นขึ้นในใจของไรยานับจากนั้นเป็นต้นมา