บทที่ 4 เตรียมตัวกลับ

เจ็ดปีผ่านไป... กาลเวลาผ่านพ้นอย่างรวดเร็วราวกับว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นพึ่งจะผ่านไปเมื่อไม่นานมานี้

กชนิภาเติบโตขึ้นเป็นสาวเต็มวัย ความสวยของหญิงสาวเป็นที่หมายปองแก่บรรดาหนุ่มน้อยและหนุ่มใหญ่มากมาย

“แหม วันนี้หนุ่มที่ไหนให้ดอกไม้มาคะ ช่อใหญ่ซะด้วย เขาจีบหนูสายขิมเหรอ”

“ไม่มีอะไรหรอกค่ะป้าจันทร์ รุ่นพี่ที่คณะให้มาเฉย ๆ ” กชนิภาตอบสาววัยกลางคน

“ผู้ชายให้ดอกไม้แสดงว่าผู้ชายชอบนะคะ” ป้าจันทร์ชี้แจงแก่สาวตรงหน้า

“คงไม่หรอกมั้ง” หญิงสาวปฏิเสธ

“ฉันได้ยินใครนะ มีหนุ่มมาจีบ” เสียงสาวิตรีดังขึ้นหยุดการสนทนาระหว่างกชนิภาและป้าจันทร์หันไปมองตามเสียง

“คุณนาย!! สวัสดีค่ะ” หญิงสาวพนมมือทั้งสองข้างไหว้แก่ผู้มีพระคุณ

“ก็หนูสายขิมสิคะคุณนาย หนุ่มที่ไหนไม่รู้ให้ดอกไม้ช่อใหญ่มา สงสัยเขามาจีบแน่เลย” ป้าจันทร์เอ่ยขึ้น

“จริงเหรอสายขิม” สาวิตรีหันไปถามกชนิภา

“เปล่าสักหน่อยนะคะ ป้าจันทร์แค่แซวเฉย ๆ ”

“ถ้าสายขิมจะมีความรัก ฉันไม่ว่าหรอก สายขิมก็โตแล้ว” สาวิตรีพูดให้กชนิภาสบายใจ

“ตอนนี้ขิมยังไม่คิดเรื่องนี้หรอก ขิมอยากเรียนให้จบเร็ว ๆ จะได้มาช่วยงานคุณนาย ขิมอยากตอบแทนบุญคุณคุณนายค่ะ”

“ฉันไม่เคยต้องการเลย”

“แต่ขิมอยากจะตอบแทนจริง ๆ นะคะ” เธอกล่าวยืนยันเสียงหนัก

“เฮ้อ...งั้นก็ตามใจสายขิม ถ้าวันไหนหนูอยากมีครอบครัวขึ้นมา ฉันอนุญาต”

“ขอบคุณมากค่ะ งั้นขิมตัวก่อนนะคะจะรีบไปเปลี่ยนเสื้อมาช่วยป้าจันทร์ในครัว”

“อืม ตามใจอยากจะทำอะไรก็ทำ” สาวิตรีทราบดีว่าตนเองไม่เคยห้ามกชนิภาได้เลย

“เดี๋ยวขิมมานะคะป้าจันทร์” หญิงสาวบอกสาววัยกลางคนก่อนจะเดินออกจากห้องครัว

หญิงสาวเดินได้ไม่กี่ก้าวจู่ ๆ เสียงของป้าจันทร์ดังขึ้นเป็นเหตุให้กชนิภาหยุดและเงี่ยหูฟัง

“คิดถึงคุณธามนะคะคุณนาย เจ็ดปีแล้วที่คุณธามไม่กลับมาบ้านเลย”

“อืม สาคิดถึงลูกมากเหมือนกัน ธามคงโกรธสาแหละ” สาวิตรีกล่าวเสียงสั่น

“คุณนายอย่าคิดมากนะคะ คุณธามอาจจะติดใจต่างประเทศเลยไม่อยากกลับบ้าน” ป้าจันทร์พยายามปลอบ

“ป้าจันทร์ไม่ต้องปลอบใจสาหรอก สารู้ดี”

“อย่าเครียดไปเลยคุณนาย สักวันคุณธามต้องกลับมา”

กชนิภายืนฟังครู่หนึ่งก่อนจะผละออก หญิงสาวเดินมาเรื่อย ๆ กระทั่งเดินมาหยุดหน้าห้องตนเอง มือบางผลักประตูเข้าไปข้างในพร้อมนั่งลงบนเตียงนอนพลางครุ่นคิดเรื่องที่ได้ยินเมื่อสักครู่

“เพราะเราสินะคุณธามถึงไม่ยอมกลับบ้าน” เธอรู้สึกไม่สบายใจที่เป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด

ณ กรุงโรมประเทศอิตาลี ศูนย์กลางแห่งอารยธรรมและศิลปกรรม ร่างกำยำของใครคนหนึ่งบนตึกสูงเสียดฟ้ามองดูวิวด้วยสายตาไร้ความรู้สึก

นานแค่ไหนเจ้าของร่างกำยำผู้นี้ไม่เคยย่างก้าวเหยียบประเทศไทย ตั้งแต่เหตุการณ์ในวันนั้นทำให้ธมนินทร์ตัดสินใจไปเรียนไกลบ้าน โดยไม่เคยรับการช่วยเหลือจากมารดาแม้แต่น้อย เขาต้องใช้ชีวิตเพียงผู้เดียวในต่างแดนอย่างแสนยากลำบาก

เดิมทีชายหนุ่มมาเรียนด้วยกันกับแฟนสาว ทว่าเมื่อแอนจี้รู้เรื่องที่เขาไม่ได้รับเงินจากมารดา หญิงสาวจึงทิ้งเขาไปและคบกับนักธุรกิจคนหนึ่ง

นับตั้งแต่นั้นมาธมนินทร์กลายเป็นคนเย็นชาในความรัก เขามีความสัมพันธ์กับผู้หญิงทุกคนเพียงชั่วค่ำคืนไม่คิดจะจริงจังกับใคร

“ท่านประธานครับ” เดวิดหนุ่มลูกครึ่งไทย-อิตาลีเอ่ยเรียกเจ้านาย

“อืม ว่าไง” ธมนินทร์ตื่นจากภวังค์หันหลังไปมองตามเสียงของลูกน้องคนสนิท

“ขอโทษที่รบกวนครับ พอดีมีสายจากประเทศไทยโทรเข้ามา”

“ใคร!!” คิ้วดกดำขมวดเข้าหากัน

“เห็นบอกว่าเป็นคุณแม่ของท่านประธาน”

“เอามา” มือหนาเอื้อมมือไปรับโทรศัพท์จากลูกน้อง

“นี่ครับ” เดวิดยื่นเสร็จ เขาก็เดินออกไปปล่อยให้ธมนินทร์อยู่ในห้องเพียงผู้เดียว

(ธามเหรอลูก นี่แม่เอง) ปลายสายพูดด้วยความดีใจ

“ครับ คุณแม่มีอะไรหรือเปล่า”

(แม่คิดถึงลูกมากกลับมาบ้านได้ไหม)

“เด็กนั่นยังอยู่บ้านเราอีกไหม ถ้ามันยังอยู่ผมไม่กลับ!!” ธมนินทร์พูดเสียงแข็ง ท่าทีเกรี้ยวกราดเมื่อนึกถึงกชนิภา

(โธ่ธาม!! มันนานมากแล้วลูกยังไม่เลิกโกรธสายขิมอีกเหรอ)

“ผมไม่ได้โกรธแต่ผมเกลียดมันต่างหาก!!” ชื่อของกชนิภายิ่งทำให้อารมณ์ของชายหนุ่มเดือด

ความสัมพันธ์ระหว่างตนเองกับแอนจี้ต้องเลิกกัน ชายหนุ่มโทษว่าเป็นความผิดของกชนิภา ถ้าเขาไม่ได้มาต่างประเทศตัวเปล่าไร้ทรัพย์สินจากมารดา แอนจี้คงไม่มีทางบอกเลิกเขาแน่นอน

(เมื่อไรธามจะเลิกเกลียดสายขิมล่ะ น้องน่าสงสารมาก)

“หึ! น่าสงสารเหรอ น่ารังเกียจมากกว่า ถ้าคุณแม่จะโทรมาคุยเรื่องนี้ แค่นี้แหละ!!” ชายหนุ่มกำลังจะกดวางสาย เสียงของมารดาแทรก เขารีบยกโทรศัพท์ขึ้นมาแนบหูอีกครั้ง

“คุณแม่ว่าอะไรนะครับ ผมฟังไม่ถนัด”

(ถ้าลูกไม่กลับมาบ้าน คงไม่มีโอกาสได้เห็นแม่แล้วแหละ)

“คุณแม่หมายความว่าไงครับ คุณแม่!!” ชายหนุ่มพยายามเรียกมารดาทว่าเสียงปลายสายถูกตัด

ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด

ธมนินทร์มองดูหน้าจอโทรศัพท์พึ่งดับไปเมื่อสักครู่ ภายในใจก่อเกิดความรู้สึกบางอย่าง สิ่งที่มารดาพูดทำให้จิตใจชายหนุ่มไม่สงบกลัวว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้น

“เดวิดเข้ามาพบฉันที่ห้องหน่อย” ธมนินทร์กรอกเสียงเรียกลูกน้องคนสนิทผ่านอินเตอร์คอม

เพียงไม่กี่วินาทีเดวิดเดินเข้ามาหยุดอยู่กลางห้องทำงานใหญ่ของเจ้านาย

“ครับท่านประธาน”

“จองตั๋วกลับประเทศไทยให้ฉันสัปดาห์หน้า” เสียงส่งอำนาจออกคำสั่งกับลูกน้อง

“ได้ครับ ผมจะรีบจัดการให้เดี๋ยวนี้”

“อืม ออกไปได้” ฝ่ามือใหญ่ไล่ลูกน้องออกจากห้องหลังเสร็จธุระ

“ครับ” เดวิดค่อย ๆ ถอยหลังออกจากห้อง

ธมนินทร์หันไปมองวิวนอกตึกอีกครั้ง ต่อให้ไม่อยากกลับประเทศไทยมากขนาดไหนแต่คำพูดของมารดาทำให้ชายหนุ่มอดห่วงไม่ได้

“คุณนายพูดอย่างนั้น คุณธามจะรู้สึกไม่ดีหรือเปล่าคะ” เสียงหวานของกชนิภาเอ่ยถาม

“รู้สึกไม่ดีก็ช่าง ฉันก็อยากจะรู้เหมือนกัน ฉันพูดขนาดนี้แล้วลูกชายฉันจะกลับมาไหม”

“เพราะขิมใช่ไหมคะ คุณธามถึงไม่อยากกลับมา” กชนิภาพูดเสียงสั่นเครือ ก้มหน้ามองพื้นอย่างคนสำนึกผิด

“เลิกคิดมากได้แล้วสายขิม ฉันไม่อยากให้เธอเครียดจนเกินไป” สาวิตรีเอ็ดคนตัวเล็ก

“แต่ว่า...” หญิงสาวเงยหน้าสบตาสาวิตรี ไม่ทันจะกล่าวสิ่งใดถูกสายตาดุดันของผู้มีพระคุณจ้องมา

“ถ้ายังพูดอีกคำฉันจะโกรธสายขิมแล้วนะ”

“ขิมไม่พูดแล้วค่ะ” เธอส่ายศีรษะไปมา

“อืม แล้วที่มหาลัยเป็นไงบ้าง ปีสุดท้ายแล้วใช่ไหม” สาวิตรีเอ่ยถามกชนิภา เด็กสาวที่เธอเอ็นดูดั่งบุตรหลาน

“ค่ะปีสุดท้ายแล้ว” กชนิภาตอบพร้อมส่งยิ้มหวาน หญิงสาวอยากจะเรียนจบเร็ว ๆ เพื่อจะได้ทำงานตอบแทนผู้มีพระคุณ

“ขาดเหลืออะไรก็บอก”

“ค่ะ” เธอตอบอย่างเข้าใจ

ความเงียบเข้ามาปกคลุม กชนิภามิอาจปล่อยวางเรื่องธมนินทร์ได้ ทุกอย่างเรื่องราวที่ผ่านมารบกวนจิตใจเธอเหลือเกิน

“คุณนายคะ ถ้าคุณธามกลับมา ขิมขอย้ายไปอยู่กับเพื่อนชั่วคราวนะคะ”

“ทำไม”

“เอ่อ ขิมกลัวว่าคุณธามจะอารมณ์ไม่ดีถ้าเห็นหน้าขิม”

“ไม่ต้องย้ายไปไหนทั้งนั้น ธามอายุก็ไม่ใช่น้อย ๆ แล้ว ถ้ายังทำตัวเหมือนเด็กรังแกสายขิมอีก ฉันก็ไม่ปล่อยเหมือนกัน”

“แต่ว่า...”

“ไม่ต้องแต่อะไรทั้งนั้น ฉันไม่อยากจะพูดกับสายขิมแล้ว ไปดูดอกกุหลาบหลังบ้านดีกว่า” กล่าวเสร็จสาวิตรีลุกขึ้นออกจากห้องนั่งเล่น

กชนิภามองตามร่างของผู้มีพระคุณ เธอเองก็ไม่ได้อยากจะขัดใจผู้มีพระคุณมากหรอก แต่ถ้าธมนินทร์เจอเธอขึ้นมาจริง ๆ กลัวเขาจะทำร้ายตนเองจนสาหัส ขนาดตอนเป็นเด็กน้อยยังโดนมากขนาดนั้น โตขึ้นมาไม่รู้จะโดนมากขนาดไหน

“เฮ้อ...ทำไงดียัยขิม” หญิงสาวถอนหายใจบ่นพึมพำ