3

ก็เหมือนเหรียญนั่นแหละมันมีสองด้าน แล้วแต่ว่าเราจะคิดว่าสิ่งที่มีอยู่ดีหรือไม่ดี

“กริชจะค้างที่บ้านของป้าก่อนไหม หรือจะค้างที่นี่เลย”

สายหยุดเอ่ยถาม ไม่อยากบังคับให้นอนที่ไหน เอาที่หลานสบายใจ แต่อยากให้ไปค้างด้วยกันที่บ้านก่อน เพราะมีเรื่องจะคุยมากมายไปเสียหมด

“คงต้องค้างที่บ้านของคุณป้าก่อนครับ ส่วนที่นี่ผมคงต้องมาทำความสะอาดและถางข้างบ้านด้วย กลัวงูเงี้ยวเขี้ยวขออยู่เหมือนกัน”

“ได้สิ ป้าน่ะดีใจที่กริชจะไปค้างกับป้า จะได้นอนคุยกัน เราน่ะหายไปนานหลายปี นึกว่าจะไม่กลับมาบ้านเสียแล้ว”

“ผมงานยุ่งหน่อยๆ ครับป้า”

สองป้าหลานเดินคุยกันไปจนถึงบ้าน เพราะบ้านของสายหยุดไม่ห่างจากบ้านของปู่ย่ากริชมากนัก

“นี่เงินที่ผมเก็บเอาไว้ครับป้า เอาไว้ให้ป้าใช้จ่าย”

“ไม่เอาหรอก ป้ามีเยอะแยะ กริชเก็บเอาไว้ตั้งตัวเถอะลูก เงินของลุงกับป้าทำงานตอนหนุ่มๆ สาวๆ มีเก็บเอาไว้แล้ว ไว้ทำศพตอนตายน่ะ ยังไงก็คงต้องฝากฝังกริชให้ช่วยเป็นธุระ”

“ไม่เอาครับป้า ไม่พูดเรื่องตาย ลุงกับป้าต้องอยู่กับผมไปอีกนานครับ”

“ลุงกับป้าน่ะไม่ขออะไรมากหรอก แค่อยากเห็นกริชเป็นฝั่งเป็นฝามีครอบครัวมีภรรยาที่ดี”

“ไม่มีใครสนใจคนเฉิ่มๆ เชยๆ อย่างผมหรอกครับ”

เขาพูดแล้วหน้าแดง กริชเป็นคนเรียบร้อยและค่อนข้างขี้อาย เขาไม่เคยกล้าจีบใคร เพราะเจียมเนื้อเจียมตัวเสมอ กลัวผู้หญิงจะไม่สนใจ

“แหม... พูดแบบนี้ให้ป้าหาเมียให้ไหมล่ะ”

สายหยุดตบเข่าฉาดใหญ่ กริชเพียงแค่ยิ้มไม่ได้พูดอะไร

เขากลัวดูแลผู้หญิงที่จะมาเป็นเมียไม่ดี เลยไม่อยากจีบใคร และขี้อายด้วย เลยอยู่เป็นโสดมาจนถึงอายุสามสิบสามปี

กริชตื่นตั้งแต่เช้าแม้จะนอนคุยกับลุงกับป้าจนดึกก็ตามที เขามาทำความสะอาดบ้านเป็นลำดับแรก เฟอร์นเจอร์ที่เห็นคือ โต๊ะ ตู้ เตียง กระจกบานใหญ่ และอะไรอีกหลายอย่างที่ใหญ่ๆ แต่ข้าวของเครื่องใช้ไม่มีอะไรเลย มีแต่บ้านโล่งๆ

ซึ่งพอขัดถูแล้วน่าอยู่มากในสายตาของเขา สายหยุดทำอาหารให้กิน แต่ไม่ได้มาช่วยทำความสะอาดเพราะแก่แล้ว เดินเหินก็ลำบาก กริชใช้เวลาทั้งวันในการกวาดบ้านถูบ้านไม่นานก็เสร็จ สามารถเข้าอยู่ได้เลย เขากลับไปเย็นนั้นก็ไปเดินตลาดในชุมชนกับป้า ที่นี่มีตลาดในตอนเย็น

“ซื้อผักไหมจ๊ะ”

เสียงหวานๆ เจื้อยแจ้วของสาวน้อยที่เกล้าผมเอาไว้กลางกระท่อม ทำให้เห็นใบหน้าผุดผ่องเป็นยองไย ทำให้กริชชะงักฝีเท้า เขามองสาวน้อยอย่างตกตะลึง

“ซื้อผักไหมคะ”

สาวน้อยเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มร่างสูงผิวเข้มมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้า เธอยิ้มให้เขา รอยยิ้มสดใสของสาวน้อยทำให้กริชตาลอย ยังกับโลกทั้งโลกหยุดหมุน เขารู้สึกว่าหัวใจเต้นแรงแทบจะโลดออกมานอกอก แก้มร้อนผ่าว เหงื่อไหลซึมไปทั่วร่าง

เขาตกหลุมรักสาวน้อยตรงหน้าเสียแล้ว!!!

“พี่คะ”

“พี่”

ว่านหอมเรียกอีก เมื่อเห็นผู้ชายแปลกหน้ามายืนยิ้มตาลอยอยู่หน้าแผงขายผักของเธอ

“พี่คะ!”

เธอเรียกเสียงดังกว่าเดิมแต่น้ำเสียงยังหวานหยด คราวนี้คนถูกเรียกเริ่มมีสติ

“ครับ”

กริชขานรับแล้วหน้าแดง เขายกมือขึ้นลูบท้ายทอยไปมา ว่านหอมอมยิ้มกับอาการขัดเขินของชายหนุ่มแปลกหน้า

“พี่ไม่ใช่คนแถวนี้นี่คะ”

ว่านหอมเอ่ยถาม เพราะไม่เคยเห็นหน้าเขามาก่อน

“พี่เกิดที่นี่ครับ บ้านเกิดเป็นคนที่นี่”

“เหรอคะ”

เธอทำหน้าแปลกใจ

“เป็นหลานของป้าสายหยุดกับลุงชาญครับ”

“อ๋อ... หอมไม่เคยเห็นพี่มาก่อน สงสัยตอนหอมเกิดพี่ไม่อยู่ที่นี่แล้ว”

คำพูดของเธอทำให้เขารู้สึกว่าตัวเองแก่เหลือเกิน

“หอมไม่ได้ว่าพี่แก่นะคะ”

เธอยิ้มให้เขาเมื่อเห็นเขาเอาแต่หน้าแดง

“พี่ก็แก่แล้วจริงๆ นั่นแหละครับ อายุสามสิบกว่าแล้ว”

เขายังยืนปักหลักไม่ยอมไปไหน

“พี่มาซื้อของเหรอคะ”

“ครับ มาเดินดูแต่ยังไม่รู้จะซื้ออะไรดี”

เขาแอบมองเธอแล้วเสมองไปทางอื่น ลูบท้ายทอยไปมาอย่างเขินๆ

“ส่วนใหญ่เป็นขนมและพืชผักบ้านๆ มีแกงหลายอย่างเลยนะคะ พี่กินเป็นไหม”

“กินเป็นครับ เด็กๆ ก็เป็นคนที่นี่แหละ น้องชื่ออะไรครับ”