เล่ห์รักปีศาจหวาน

กริชนั่งรถสองแถวเก่าๆ เข้ามาในหมู่บ้านห่างไกลความเจริญ ที่ซึ่งเป็นถิ่นฐานบ้านเกิดเมืองนอนของเขาแต่เยาว์วัย ฝุ่นตลบอบอวลไปหมดขณะล้อรถยนต์เบียดไปกับถนนที่มีหลุมบ่อไร้การซ่อมแซมจากหน่วยงานที่เกี่ยวข้อง

เสียงชาวบ้านคุยกันเจื้อยแจ้วไม่หยุดปาก เขามองบรรยากาศรอบกายแล้วทำให้นึกถึงวัยเด็ก ที่นี่ยังเหมือนเดิม แม้เมืองกรุงจะเจริญแค่ไหน แต่หมู่บ้านไกลปืนเที่ยงเช่นนี้ก็ยังไม่เจริญเท่าที่ควรนัก อาจเพราะไม่มีใครอยากมาดักดานอยู่ที่นี่ ทุกคนมุ่งหาแต่ความเจริญก้าวหน้าและเข้าเมืองไปใช้ชีวิตอยู่ท่ามกลางความสะดวกสบายและหรูหรา

สมัยนี้ไม่เหมือนสมัยก่อน ทุกอย่างดูเป็นเงินเป็นทองไปเสียหมด เขาจำได้ว่าตอนเด็กๆ เดินสวมรองเท้าแตะเก่าๆ ไปโรงเรียน ถนนหนทางเป็นดินลูกรังสีแดง พอฝนตก สกปรกเลอะเทอะไปหมด กว่าจะถึงโรงเรียนตัวก็เปื้อนไปด้วยโคลน

เมนูที่ครูคหกรรมมักทำเป็นอาหารกลางวันคือไข่เจียวกะหล่ำปลี เหมือนเอากะหล่ำปลีลงไปทอดกับไข่นั่นแหละ วันไหนได้กินแกงลูกชิ้นกับผักบุ้งก็อร่อยไป บางวันมีแกงเทโพผักบุ้งกับปลากระป๋อง

วันไหนครูๆ ที่โรงเรียนหาหน่อไม้มาได้ก็จะแกงใส่กุ้งแห้ง หรือแกงไข่ วันนั้นเด็กๆ ก็ได้กินไข่ไปคนละฟอง แต่เมนูโปรดของเขาก็เป็นไข่เจียวกะหล่ำปลีอยู่ดีเพราะมันหวานกรอบดี

ตอนเด็กๆ พอทานอาหารกลางวันเสร็จก็จะแปรงฟัน ท่องสูตรคูณและเข้าเรียน เขาสอบได้ที่หนึ่งทุกปี คณิตคิดเร็วได้ที่ 1 แต่เขาค่อนข้างจะเรียนภาษาอ่อน เกรดไม่ค่อยดีนัก

เขาเป็นเด็กกำพร้า บิดามารดาเสียชีวิตทั้งคู่ตั้งแต่จำความได้ จึงอาศัยอยู่กับลุงและป้ามาโดยตลอด เขาตื่นตีสี่ทุกวันมาช่วยงานบ้านเพราะป้าขายของชำ ได้เงินไปโรงเรียนวันละบาทบ้างสองบาทบ้าง แต่ดีอย่างที่ลุงกับป้าก็รักเขามาก แม้เขาจะไม่ใช่ลูกแท้ๆ ก็ตามที

เขากลับมาในวันนี้เพราะได้รับมรดกจากปู่กับย่าเป็นบ้านเรือนไทยหลังหนึ่ง จำได้ว่าตอนเด็กๆ ย่าของเขาเป็นคนใจดี เขามักไปกินขนมบ้านย่าเสมอ แต่ย่ามีลูกหลานต้องดูแลหลายคน ลุงกับป้าของเขาจึงอุปการะเขาเสียเอง เพราะย่าคงเลี้ยงเขาไม่ไหว

ทุกคนได้ดีก็เข้าไปอยู่เมืองกรุง ลืมทุกสิ่งทุกอย่างที่นี่กันไหมด ใครจะกลับมาใช้ชีวิตลำบากที่บ้านนอกคอกนา ไกลปืนเที่ยงเช่นนี้กันเล่า

เมื่อไม่มีใครต้องการมรดกซึ่งเป็นบ้านเรือนไทยในหมู่บ้านห่างไกลความเจริญเช่นนี้ เขาจึงได้รับมรดกชิ้นนี้ในฐานะหลานคนหนึ่งไปโดยปริยาย

เขาเรียนน้อยเพราะลุงกับป้าไม่มีเงินส่งเสีย ปู่ย่าก็ต้องดูหลานๆ คนอื่น พอโตขึ้นหน่อยก็ไปหางานทำในเมือง และย้ายไปเรื่อย ใช้ชีวิตไม่เป็นหลักแหล่งตอนวัยรุ่นคิดว่าต้องใช้ชีวิตให้คุ้ม หาประสบการณ์แปลกใหม่

ป้าส่งจดหมายไปหาบอกว่าได้รับมรดก อีกทั้งยังเปรยๆ ว่าลุงกำลังป่วยหนัก เพราะไม่ว่าเขาจะย้ายที่อยู่ไปอยู่ที่ไหนเขาจะติดต่อบอกท่านตลอด จดหมายที่ได้รับนั้นก็ได้รับจากเพื่อน เพราะวันนั้นเขาย้ายที่อยู่ไปอีกจังหวัดหนึ่ง เขาจึงได้รับจดหมายล่าช้าไปนานเกือบเดือน

ป้าเขาไม่ชอบใช้โทรศัพท์ ท่านชอบอยู่เงียบๆ มากกว่า เขากับป้าจึงเขียนจดหมายหากันตลอด ทุกครั้งที่เขาได้รับจดหมายของป้า เขาจะมีความสุขกับการอ่านจดหมายฉบับนั้น และเก็บจดหมายทุกฉบับของท่านเอาไว้

ลุงกับป้าของเขาไม่มีลูกเต้า เขาเลยตัดสินใจยกเลิกการค้นหาประสบการณ์ชีวิตเพียงเท่านี้ คิดอยากกลับมาดูแลพวกท่านเพื่อตอบแทนบุญคุณข้าวแดงแกงร้อน บางทีการใช้ชีวิตอยู่ในชนบทอันเงียบสงบ และอยู่ท่ามกลางธรรมชาติ มันก็อาจจะดีกว่าความวุ่นวายที่เขาสละมาในเวลานี้

เขาว่าคนขยันไม่อดตาย เขาคิดเช่นนั้นเสมอ ที่นี่มีส่วนดีหลายอย่างที่ญาติพี่น้องของเขาไม่เห็น ทีนี่ยังสมบูรณ์ด้วยทรัพยากรธรรมชาติ ดินที่นี่ยังดี อากาศดี และผู้คนก็มีน้ำใจไมตรีจิตอันดี

“ถึงแล้ว”

เสียงคนขับรถทำให้กริชหลุดจากภวังค์ความคิดอันมากมาย เขามองบ้านไม้ตรงหน้าที่ดูเก่าโทรมลงไปมาก ป้าของเขานั่งทอดกล้วยแขกอยู่หน้าบ้าน

นานหลายปีแล้วสินะที่เขาไม่ได้กลับมาที่นี่ ป้าของเขาดูแก่ลงไปมาก ผมบนศีรษะที่เคยดกดำตอนนี้ขาวโพลนไปหมด กริชรู้สึกว่าน้ำตาของเขาแทบไหลหยด มันตื้อขึ้นมาในอกอย่างบอกไม่ถูก

“ซื้ออะไรพ่อหนุ่ม”