ตอนที่ 6 ต่อรอง

“วันนี้หนูคงไม่สะดวกหรอกค่ะ เพราะหนูมีประจำเดือน เสี่ยน่าจะต้องรออีกประมาณสามสี่วันน่ะค่ะ” กรรวีพูดออกมาอย่างใจเย็นไม่มีทีท่าว่าไม่เต็มใจแม้แต่เสี้ยวเดียว แต่ภายในใจนั้นร้อนรุ่มจนแทบไหม้ ยิ่งเขายืนอยู่ใกล้เธอยิ่งกลัวว่าจะเก็บความสั่นไหวในร่างกายเอาไว้ไม่อยู่

“จริง?” แววตาคมเข้มมืดดำลงละมือออกจากปลายคางของเธอ

“จริงค่ะ หรือเสี่ยจะดูไหมคะ หนูจะถอดให้ดูตอนนี้เลยค่ะ” ทำใจกล้าหน้าด้านเหมือนเคยถอดให้ใครดู ถ้าไม่มีประจำเดือนวันนี้ก็คงไม่กล้าท้า จากที่บ่นกับตัวเองเมื่อเช้าตอนนี้เธออยากจะขอบคุณประจำเดือนของเธอเหลือเกินที่มันมาได้ถูกเวลาจริงๆ

“ไม่ต้อง ฉันรอได้ฉันไม่ใช่คนที่ใจไม้ไส้ระกำหรืออดอยากขนาดนั้น” ไม่ได้อดอยากแต่ตอนนี้ปากแห้งมากจนอดเลียริมฝีปากตัวเองไม่ได้ แสร้งทำท่าทางใจเย็นทั้งที่ตอนนี้ภายในกายกำลังโดนไฟราคะสุมอยู่ในทรวงจนร้อนระอุ ถึงจะมีผู้หญิงมาคอยรองรับอารมณ์ทางเพศอยู่ไม่เคยขาดแต่ก็ยังอยากลองชิมของสดใหม่อยู่ดี

กรรวีได้ยินดังนั้นก็ลอบถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก อย่างน้อยประจำเดือนก็ช่วยต่อชีวิตเธอได้อีกหลายวัน ช่วงที่รอก็ต้องคิดหาทางออกจากบ้านหลังนี้ให้ได้เร็วที่สุด ทั้งอยากร้องไห้ทั้งอยากหัวเราะเยาะให้กับโชคชะตาตัวเอง ต่อไปนี้คนข้างกายเธอคงไม่มีใครที่พึ่งพาได้อีกแล้ว แม้แต่ป้าแท้ๆก็ยังทำกับเธอได้ลงคอ

แต่ก่อนไม่เคยคิดน้อยใจในโชคชะตาตัวเอง มาวันนี้มันกลับทนไม่ไหวอีกแล้วกับสิ่งที่เธอต้องพบเจอ ป้าของเธอเขาไม่มีหัวใจเลยหรือไงทั้งที่เธอยอมลำบากเทียวรับจ้างหาเงินมาให้ตลอด ทำงานยิ่งกว่าทาสเพื่อส่งเงินให้ลูกสาวของเธอได้เรียนสูงๆ แต่ป้าของเธอกลับไม่เคยแม้แต่จะเมตตาเธอ ต่อจากนี้คงถึงเวลาที่เธอจะสู้เพื่อตัวเองบ้าง ต่อไปนี้คงไม่ต้องเป็นห่วงชีวิตใครอีกแล้ว เพราะครั้งนี้เธอก็ถือว่าได้ทดแทนบุญคุณป้าของเธอหมดแล้ว

“งั้นหนูขอลงไปช่วยป้าแดงทำงานก่อนนะคะ”

“อืม ตามสบาย คิดซะว่าที่นี่เป็นบ้านของหนู อ้อ ห้องของหนูอยู่ข้างๆห้องฉันฝั่งซ้ายมือนะ เอาของขึ้นมาเก็บก่อนก็ได้” เสี่ยซ้งบอกเธอเสียงเรียบ

“ขอบคุณค่ะ” กรรวีพนมมือไหว้แล้วก็รีบเดินออกไป

เธอจะให้ใครช่วยเรื่องนี้เธอได้ ถ้าจะต้องหนีก็ต้องหนีออกจากจังหวัดนี้ไปให้ไกล เพราะถ้าไปไม่รอดแล้วเสี่ยซ้งจับได้เธออาจมีสิทธิ์เป็นศพได้ แต่ถ้าจะต้องตายจริงๆก็ขอสู้จนหัวชนฝาก่อนละกัน กรรวีทำหน้าเคร่งเครียดเดินลงมาจากชั้นสองของบ้าน แล้วตรงเข้าไปทำงานช่วยป้าแดงในครัว

“เป็นยังไงบ้าง เสี่ยซ้งเรียกหนูไปทำไม คงไม่ใช่เรื่อง…” ป้าแดงเอ่ยถามเพราะพอจะเดาได้ว่าเกิดอะไรขึ้น ถึงป้าแดงจะอยู่คนละหมู่บ้านกับกรรวีแต่ก็รู้ว่าชวนชมเป็นคนอย่างไร เพราะเคยไปเป็นลูกจ้างตัดอ้อยให้เสี่ยซ้งและเจอกันอยู่บ่อยครั้ง คนในหมู่บ้านก็เคยเล่าให้ฟังว่าชวนชมใช้แรงงานหลานสาวเกินตัว และรู้ว่าเธอรักลูกสาวมากกว่าหลานสาวต่างกันราวฟ้ากับเหว

“ใช่ค่ะป้าแดง เป็นเหมือนที่ป้าคิดนั่นแหละค่ะ” กรรวีบอกป้าแดงแววตาเศร้าสร้อย เพราะถ้าเสี่ยซ้งเรียกเข้าไปพบบนห้องนอนแล้วก็หนีไม่พ้นเรื่องอย่างว่า

“แล้วหนูรอดมาได้ยังไง” ป้าแดงเอ่ยถามเพราะปกติเวลาที่เสี่ยซ้งพาเด็กมาเชือดจะใช้เวลานานสองนาน แต่นี่กรรวีขึ้นไปไม่ถึงสิบนาทีก็ลงมา

“หนูมีประจำเดือนพอดีค่ะ”

“อือ ดีจริง แสดงว่าหนูยังโชคดีอยู่ แล้วหนูไม่เสียใจเหรอที่ชวนชมทำกับหนูแบบนี้” ป้าแดงพอจะเดาเหตุการณ์ได้เพราะหญิงวัยห้าสิบอย่างเธอผ่านชีวิตมาก็ครึ่งค่อนคนไม่น่าจะมองคนอย่างกรรวีผิด คนอย่างกรรวีไม่น่าจะเต็มใจที่จะต้องมาทำอะไรแบบนี้

“เสียใจค่ะแต่จะให้หนูทำยังไงล่ะคะ หนูไม่มีทางเลือกแล้วนี่คะ” กรรวีพูดเสียงเศร้าไม่กล้าบอกหญิงตรงหน้าว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ เพราะตอนนี้เธอไม่รู้ว่าในชีวิตเธอยังมีใครที่ไว้ใจได้อยู่อีกหรือไม่

“อยากไปจากที่นี่มั้ย” ป้าแดงกระซิบถามให้ได้ยินกันแค่สองคนไม่ลืมที่จะแลซ้ายขวาเพื่อดูว่ามีใครผ่านมาทางนี้หรือไม่

“เอ่อ คือหนู…” หญิงสาวมองหน้าป้าแดงแววตาหวั่นๆ