ตอนที่ 5 รู้ทัน

กรรวีวางสัมภาระไว้ที่โซฟาห้องรับแขกแล้วเดินตามหลังชายร่างสูงหุ่นล่ำผิวสีเข้มไปอย่างเงียบๆ ในใจตอนนี้กระวนกระวายไปหมดไม่รู้ว่าป้าของเธอกับเสี่ยซ้งกำลังคิดทำแผนอะไรกันอยู่ ถึงเธอจะเป็นเด็กแต่ก็ไม่ได้โง่ที่จะเดาไม่ออกว่าคนอย่างเสี่ยซ้งต้องการอะไร เด็กสาวหลายคนที่เคยเรียนด้วยกันกับเธอก็เลือกที่จะเป็นบ้านเล็กบ้านน้อยของเสี่ยซ้งอย่างเปิดเผย

ป้าแดงมองตามร่างบางแล้วถอนหายใจ เพราะรู้ว่าถ้าเสี่ยซ้งได้เรียกขึ้นไปพบบนห้องแล้วก็คงมีอยู่แค่เรื่องเดียว

ลูกน้องเสี่ยซ้งเคาะประตูแล้วเปิดให้เธอเข้าไปเพียงคนเดียวแล้วมือหนาก็ปิดประตูลงตามเดิม เจ้าของร่างสูงยังคงยืนทอดสายตาออกไปด้านนอกหน้าต่างบานกระจกนิ่ง ใช่ เขาเป็นผู้ชายที่หน้าตาหล่อถึงรูปร่างจะเริ่มอวบขึ้นตามอายุ แต่ผิวที่ขาวสะอาดก็ทำให้เขาดูไม่ค่อยแก่มากนัก แต่ถึงกระนั้นผู้ชายคนนี้ก็ไม่ใช่คนที่เธอจะยอมร่วมหอลงโลงด้วยอย่างแน่นอน

“สวัสดีค่ะเสี่ย” กรรวีเอ่ยออกมาเสียงเบา คิดว่าตัวเองคงเก็บความสั่นและตื่นเต้นไว้ได้ เขาจะได้ไม่รู้ว่าเธอกำลังกลัวเขามากแค่ไหน หัวใจเธอเต้นแรงจนแทบจะกระดอนออกมาข้างนอก เสี่ยซ้งได้ยินเสียงเล็กหวานจึงหันหน้ากลับมามองใบหน้าเนียนใสของเด็กรุ่นลูกอย่างพอใจ

“รู้ใช่มั้ยว่าฉันเรียกหนูขึ้นมาทำไม” สายตาโลมเลียมองเธออย่างหิวกระหายจนคนตัวเล็กรู้สึกชาวาบไปตามแนวสันหลัง

“ไม่ทราบค่ะ” เธอตอบออกมาด้วยความใสซื่อ แต่คิดถึงคำพูดและท่าทางแปลกๆของผู้เป็นป้าเมื่อเช้า ก็พอจะประติดประต่อเรื่องราวได้ไม่ยากนัก แค่ไม่เข้าใจว่าทำไมป้าของเธอถึงคิดทำเรื่องแบบนี้ได้

เสี่ยซ้งวางใบหน้าเรียบเฉยไม่แปลกใจกับคำพูดของเด็กสาว เพราะเขากับชวนชมต้องการให้เรื่องนี้เป็นความลับ แล้วเขาจะเป็นคนเกลี้ยกล่อมเธอเอง เพราะยังไงก้าวขาเข้ามาในบ้านหลังนี้แล้วยังไงเธอไม่มีทางไปไหนรอดแน่

“ป้าของหนูอยากให้หนูมาอยู่รับใช้ฉันเป็นการส่วนตัว” เสี่ยซ้งกล่าวเสียงเรียบ กรรวีพยายามข่มใจตัวเองไม่ให้แสดงความกลัวออกมา มือเล็กทั้งสองข้างที่ประสานอยู่ด้านหน้าบีบกันแน่น

“นานแค่ไหนคะ” เธอทำเป็นใจดีสู้เสือกลั้นใจถามออกไป

“ตลอดไป…หรือไม่ก็จนกว่าฉันจะเบื่อ” สายตาเธอสลดวูบลงเมื่อได้รับคำตอบจากหนุ่มใหญ่รุ่นพ่อหรือไม่ก็คงเป็นรุ่นลุง

“แลกกับเงินเท่าไหร่คะ” เธอรู้ดีว่าป้าของเธอหน้าเลือด แค่อยากจะรู้ว่าคนอย่างเธอมีค่ามากแค่ไหนสำหรับป้าของเธอ

“สามล้าน”

“สามล้าน!”

กรรวีร้องขึ้นมาเสียงสูงทำตาโตแล้วเอามือป้องปาก ไม่คิดว่าป้าเธอจะได้เงินไปเยอะถึงเพียงนี้ ลำพังไม่ถึงล้านเธอยังไม่มีปัญญาจะหามาใช้หนี้ให้เสี่ยซ้ง นี่ตั้งสามล้านแล้วเธอจะไปหาเงินจากไหนมาไถ่ตัวเอง หากไม่ยอมรับข้อเสนอของเสี่ยซ้ง หรืออีกทางก็คือยอมเป็นบ้านเล็กของเสี่ยซ้งไปตลอด

‘ไม่นะ ทุกอย่างมันจะมาจบแบบนี้ไม่ได้’

“แล้วหนูจะได้อะไรจากเสี่ยบ้างคะ” เธอกลั้นใจพูดดีถามหนุ่มรุ่นพ่อตรงหน้าออกไป ทั้งที่ในหัวตอนนี้กำลังคิดว่าจะออกไปจากที่นี่ได้อย่างไร และจะหนีไปไหนถึงจะมีชีวิตรอดได้

“หนูอยากจะเรียนต่อไหมล่ะ อยากจะใช้เงินวันละเท่าไหร่ ฉันสามารถให้หนูได้นะ” เสี่ยซ้งเอ่ยออกมานัยน์ตาลุกวาวคิดว่าเด็กคนนี้คุยง่ายกว่าที่เขาคิดไว้เยอะ ถ้าเธอทำตัวน่ารักแบบนี้ไปตลอดเขาก็พร้อมที่จะทุ่มให้ไม่อั้น

อยากเรียนน่ะใช่ แต่วิธีนี้มันไม่ใช่สำหรับเธอ ไม่ใช่ว่าเธอจะไปตำหนิคนที่ยอมรับข้อเสนอนี้ เพียงแต่วิธีนี้เธอไม่สะดวก ถึงชาตินี้ไม่รู้ว่าตัวเองจะมีความรักหรือไม่แต่ก็ไม่ใช่ว่าอยากจะได้ผัวแบบนี้

“หนูต้องเริ่มงานวันไหนคะ”

“วันนี้เลย” เขาย่างสามขุมเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าเด็กสาวมือข้างขวาเชยคางเธอขึ้นมาเบาๆ แค่เห็นดวงตากลมโตดูใสซื่อริมฝีปากระเรื่อ ผิวขาวใสไร้เครื่องสำอาง รูปร่างอวบอัดภายใต้เสื้อยืดสีขาวกับกางเกงยีนส์ขายาวรัดรูปแค่นี้ก็ทำให้เสี่ยซ้งใจสั่นจนแทบหัวใจจะวายตายอยู่แล้ว