Chapter 8

@คอนโดหรู

"ปล่อย...ถึงคอนโดหนูแล้ว" แพรดาวเอ่ยบอกรันเวย์ ที่ทำเนียนไม่ยอมผละอ้อมกอดออกจากเอวคอดของเธอ มิหนำซ้ำยังเอามือสากทาบวางไว้บนต้นขาของเธออีก

“หึ...” รันเวย์แสยะยิ้มมุมปาก ก่อนจะผละกอดออก

“พี่ไรเฟิลขา ขอบคุณมากนะคะที่อุตส่าห์มาส่งหนู” แพรดาวหันไปยกมือไหว้ขอบคุณไรเฟิลด้วยความซาบซึ้งใจ แต่เธอจะรู้สึกดีมากกว่านี้ ถ้าไม่มีอีกคนติดรถมาด้วย

“ครับ...” ไรเฟิลพยักหน้าตอบรับและยิ้มอบอุ่นให้แพรดาว

“งั้น...หนูขอตัวขึ้นไปบนห้องก่อนนะคะ ป่านนี้ป๊าน่าจะให้แม่บ้านมาจัดห้องให้เรียบร้อยแล้ว” แพรดาวเอ่ยบอกไรเฟิลด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม วันนี้เป็นวันแรกที่เธอมาอยู่ที่คอนโดเพียงลำพัง เพราะกว่าคุณพ่อของเธอจะอนุญาตให้มาอยู่คอนโดได้ เธอก็ต้องใช้ลูกอ้อนต่อรองกับคุณพ่อของเธออยู่นานเลยทีเดียว

“ครับผม” ไรเฟิลพยักหน้าตอบรับแพรดาว

หญิงสาวพยายามหมุนตัวลงจากรถอย่างทุลักทุเลอยู่บนตักแกร่ง เมื่อคนตัวโตยังนั่งนิ่งไม่ยอมขยับตัวให้เธอลงจากรถ แต่ใครจะรู้ว่าที่เขานั่งนิ่งเหมือนท่อนไม้แบบนี้ มันเป็นเพราะว่าเขากำลังข่มอารมณ์ที่สะโพกมนถูไถไปมา จนทำให้แก่นกายแข็งขึงคับเป้ากางเกงจนปวดหนึบไปทั้งลำ

“ไอ้เวย์...มึงเลิกแกล้งน้องแพรสักทีดิ๊ อุ้มน้องแพรลงจากรถได้แล้ว แม่ง! นั่งนิ่งเป็นท่อนไม้อยู่ได้” ไรเฟิลเอ่ยขึ้นทันที เมื่อเห็นแพรดาวพยายามลงจากรถ แต่ก็ลงไม่ได้ เพราะรันเวย์ไม่ยอมขยับเลื่อนเบาะถอยหลัง

“เฮียเวย์ชอบแกล้งหนูตลอดเลยค่ะพี่ไรเฟิล” แพรดาวถึงจะยังนั่งอยู่บนตักแกร่ง แต่เธอก็ไม่วายที่จะหันหน้าไปฟ้องไรเฟิลราวกับเด็กๆ

“ยัยเด็กขี้ฟ้อง” รันเวย์เอามือสากบีบปากเล็กอย่างมันเขี้ยว

“อื้อ! หนูเจ็บนะ” แพรดาวปัดมือสากออก ก่อนจะทำหน้าบูดบึ้งอย่างเง้างอน เมื่อมือสากบีบปากของเธออย่างแรง

“หึ...” รันเวย์ยกยิ้มมุมปากให้กับท่าทางของหญิงสาว จากนั้นเขาก็เปิดประตูออกและอุ้มแพรดาวลงจากรถ และเมื่อไรเฟิลเห็นทั้งคู่ลงจากรถเรียบร้อยแล้ว ไรเฟิลก็ขับรถไปจอดบริเวณลานจอดรถโซนวีไอพีของคอนโดหรู

"เฮียจะเดินตามหนูทำไมเนี่ย?" แพรดาวชะงักฝีเท้าหยุดเดินทันที และหันไปเอ่ยถามรันเวย์ด้วยความไม่ชอบใจนัก เมื่อเห็นเขาเดินตามเธอมาถึงบริเวณหน้าลิฟต์ของคอนโด

"ใครเดินตามเธอ?" รันเวย์เลิกคิ้วขึ้นสูงและเอามือล้วงกระเป๋ากางเกง ก่อนที่ปากหยักจะกระตุกยิ้มมุมปาก เมื่อรู้ว่าหญิงสาวกำลังคิดอะไรอยู่

“ก็เฮียไง เดินตามหนู…” แพรดาวโต้เถียงชายหนุ่มอย่างไม่ยอมแพ้ ก็เธอเห็นอยู่เต็มตาว่าเขากำลังเดินตามเธออยู่

"มึงรังแกอะไรน้องแพรอีกล่ะไอ้เวย์" เสียงเข้มของไรเฟิลเอ่ยถามขึ้นอย่างเหนื่อยหน่ายใจ เมื่อเห็นแพรดาวกำลังแยกเขี้ยวใส่แฝดพี่ของเขา ขู่ฟ่อๆ ราวกับแมวน้อยที่กำลังจะกระโจนใส่คู่ต่อสู้ที่เป็นราชสีห์เจ้าเล่ห์

"ใครรังแกน้องสาวของมึงวะ? กูจะขึ้นห้องของกู มีแต่น้องสาวของมึงต่างหากล่ะที่หลงตัวเอง”

“...”

“เหอะ...คงคิดว่าสวยมากมั้ง? ถึงคิดว่ากูต้องเดินตาม..." รันเวย์แสยะยิ้มออกมา

"…?" แพรดาวชะงักนิ่งไปกับคำพูดของรันเวย์ อะไรคือ ‘ขึ้นห้องของกู’

"ยะ...อย่าบอกนะว่าพี่สองคนก็อยู่คอนโดที่นี่ด้วย" แพรดาวเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก เพราะเธอไม่อยากอยู่คอนโดที่เดียวกันกับคนร้ายกาจอย่างรันเวย์

“แล้วเธอไม่คิดเหรอว่า ที่คุณพ่อของเธออนุญาตให้เด็กดื้ออย่างเธอมาอยู่ที่คอนโดได้ง่ายๆ แบบนี้ มันเป็นเพราะว่าท่านฝากให้ฉันและไอ้ไรเฟิลช่วยคุมความประพฤติเด็กดื้ออย่างเธอไม่ให้ออกนอกลู่นอกทาง...” ปากหยักแสยะยิ้มมุมปากและยักคิ้วหลิ่วตาให้หญิงสาวอย่างคนเหนือกว่า จนทำให้คนตัวเล็กอยากจะกระโจนเอาเล็บไปข่วนบนใบหน้าหล่อเหลาของเขาให้เสียโฉมไปเลย

“มะ...ไม่จริง ป๊าไม่มีทางให้เฮียเวย์มาคุมความประพฤติหนูหรอก หนูโตแล้วนะ ทำไมจะต้องมาคุมความประพฤติหนูด้วยเล่า” แพรดาวเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักและพยายามหาเหตุผลเข้าข้างตัวเอง ตราบใดที่เธอยังไม่ได้ยินจากปากคุณพ่อของเธอ เธอก็ไม่มีวันเชื่อคนอย่างเขาหรอก และไม่มีเหตุผลอะไรที่คุณพ่อของเธอจะต้องฝากเขาให้ดูแลเธอ

“ก็เพราะว่าเธอมันโตแต่ตัวน่ะสิ” รันเวย์เอ่ยขึ้น