Chapter 7

พลั่ก!

“โอ๊ย!” ในขณะที่แพรดาวและมัดหมี่กอดคอกันเดินเข้าห้องเรียนคาบแรก จู่ๆ ก็มีใครก็ไม่รู้มาเดินชนเธอทั้งสองคนอย่างแรง จนแพรดาวและมัดหมี่ผละออกจากกันไปคนละทิศละทาง

“นี่...เธอเดินยังไงของเธอเนี่ย” แพรดาวโวยวายเสียงดัง เอ่ยถามหญิงสาวใบหน้าสะสวยเหมือนลูกครึ่งด้วยความไม่พอใจ

“ขอโทษละกันฉันไม่ทันมอง พอดีรีบไปหน่อย ว่าแต่เธอสองคนเรียนคาบแรกที่ห้องนี้เหรอ?”

“ใช่!” มัดหมี่เอ่ยตอบเสียงแข็ง

“ดีเลย งั้น...ฉันขอเป็นเพื่อนพวกเธอได้ไหม? ฉันชื่อสปายนะ พวกเธอชื่ออะไรกันล่ะ?” สปายไม่ได้ถือสากับใบหน้าบึ้งตึงของแพรดาวและมัดหมี่ ความจริงแล้วสปายตั้งใจชนแพรดาวและมัดหมี่เองต่างหาก เพราะสปายแอบมองแพรดาวและมัดหมี่ตั้งแต่อยู่ใต้คณะแล้ว ทั้งคู่ดูเหมือนคนจริงใจไม่เสแสร้ง ทำให้สปายคิดแผนร้ายเล็กๆ ที่จะขอเป็นเพื่อนทั้งคู่แบบไม่ธรรมดาตามแบบฉบับสาวมั่นอย่างเธอ

“เธอมาขอเป็นเพื่อนพวกฉันง่ายๆ แบบนี้เลยเหรอ?” แพรดาวเลิกคิ้วขึ้นสูง ก่อนจะยักไหล่ด้วยท่าทางกวนๆ

“ฉันไม่ได้ขอเธอเป็นแฟนซะหน่อย...ยัยแม่ชี ทำไมจะต้องทำอะไรให้มันยุ่งยากด้วยล่ะ” สปายเอ่ยขึ้น เมื่อมองการแต่งตัวของแพรดาวที่ใส่กระโปรงยาวเฟื้อยจนจะใช้ถูพื้นได้แล้ว

“ว้ายยย...เธอว่าใครเป็นแม่ชียะ” แพรดาวกระทืบด้วยสีหน้าบูดบึ้ง เมื่อสปายพยายามกลั้นขำการแต่งตัวของเธอในวันนี้

“ฉันก็ว่าเธอน่ะสิ คนอะไรแต่งตัวถูกระเบียบเกิ๊น ฮ่าๆ” สปายหัวเราะออกมา เมื่อเธอกลั้นขำไม่อยู่ จนทำให้มัดหมี่อดที่จะหัวเราะไปกับสปายไม่ได้

“จิ๊! พวกแกหยุดหัวเราะฉันเลยนะ” แพรดาวกอดอกยู่ปาก ทำท่าเง้างอนราวกับเด็กน้อยที่ถูกขัดใจ

“อืมๆ ฮ่าๆ”

มัดหมี่และสปายยกมือทำท่าโอเค แต่พวกเธอก็ยังหัวเราะออกมาไม่หยุด

“...”

“ตกลงเราเป็นเพื่อนกันแล้วนะ ว่าแต่พวกแกชื่ออะไรกันบ้าง” สปายเอ่ยถามขึ้น

“ฉันแพรดาว”

“ส่วนฉันมัดหมี่”

“งั้น...พวกเราเข้าห้องเรียนกันเถอะ” แพรดาวเอ่ยชวนมัดหมี่และสปายเข้าเรียนคาบแรก ในส่วนของการเข้าเรียนในวันนี้ของช่วงเช้าและช่วงบ่าย อาจารย์ก็แค่แนะนำรายวิชาและก็ให้แนะนำตัวให้เพื่อนในคาบเรียนได้รู้จักกันก็เท่านั้น

“พวกแกกลับยังไงอะ” สปายเอ่ยถามขึ้น เมื่อเข้าฟังอาจารย์แนะนำรายวิชาภาคบ่ายเสร็จแล้ว

“เดี๋ยวฉันจะโทรให้คนที่บ้านมารับ วันนี้ฉันจะย้ายไปอยู่คอนโดวันแรก” แพรดาวเอ่ยบอกสปาย

“ฉันว่าแกไม่ต้องโทรแล้วแหละ นู่นพี่ชายแกมารับแล้ว” มัดหมี่บุ้ยปากไปทางไรเฟิล เมื่อเห็นเขานั่งรออยู่ใต้อาคาร

“พี่ไรเฟิล” แพรดาววิ่งเข้าไปหาไรเฟิลที่นั่งรอเธออยู่ใต้คณะบริหารฯ จนทำให้หญิงสาวนักศึกษาหลายคนที่กำลังมองไรเฟิลด้วยสายตาหวานเยิ้ม ต่างมองแพรดาวด้วยความสนใจ เพราะพวกเธอก็ต่างอยากรู้ว่าแพรดาวเป็นอะไรกับรุ่นพี่ต่างคณะคนนี้

เพราะนักศึกษาที่นี่ไม่มีใครไม่รู้จักรุ่นพี่สุดฮอตของคณะวิศวะที่เป็นฝาแฝดกัน และเพื่อนในแก๊งนี้ของเขาก็มีแต่คนหล่อ รวย เท่กันทุกคน จนสาวๆ ในมหาลัยต่างพากันอิจฉาณิชาไม่น้อยที่ได้อยู่ใกล้ชิดกับพวกเขา และแพรดาวก็จะเป็นอีกคนที่กำลังจะถูกอิจฉา เพราะเธอเป็นผู้หญิงคนแรกที่สามารถทำให้ไรเฟิลมานั่งรอเธอแบบนี้ได้

“เป็นไงบ้างน้องสาวของพี่” ไรเฟิลลุกขึ้นเต็มความสูงและยิ้มกว้างให้แพรดาวอย่างเอ็นดู

“ชิลมากเลยค่ะวันนี้” แพรดาวยิ้มหวานตอบไรเฟิล

“พี่ไรเฟิลขา นี่เพื่อนน้องแพรค่ะ คนนี้ชื่อสปาย ส่วนคนนี้ชื่อมัดหมี่” แพรดาวแนะนำเพื่อนของเธอให้ไรเฟิลรู้จัก

“ยินดีที่ได้รู้จักครับสองสาว” ไรเฟิลจงใจยิ้มโปรยเสน่ห์ให้กับเพื่อนของแพรดาว และมันก็ได้ผลไม่น้อย เมื่อทั้งสองเขินอายจนใบหน้าแดงซ่าน

“เอ พี่ไรเฟิลเป็นฝาแฝดกับพี่เวย์เหรอคะ” มัดหมี่เอ่ยขึ้น เพราะถึงหน้าตาทั้งสองจะเหมือนกัน แต่บุคลิกต่างกันมาก เพราะคนที่เธอเจอตอนเช้าจะดูนิ่ง ดุดัน แต่กับคนนี้ดูเป็นผู้ชายอบอุ่น อ่อนโยน

“ครับ...” ไรเฟิลพยักหน้าตอบรับมัดหมี่

“อ๋อ...ว่าแล้วเชียว” มัดหมี่พยักตอบรับ

“งั้น...ฉันกลับก่อนนะ พรุ่งนี้เจอกัน” แพรดาวเอ่ยบอกลาสปายและมัดหมี่ จากนั้นเธอและไรเฟิลก็เดินออกจากคณะ โดยมีสายตาหลายคู่มองตามทั้งคู่ด้วยความสนใจ

“เฮียเวย์!” ดวงตากลมโตเบิกกว้างขึ้น เมื่อเธอเข้าไปนั่งบนรถเรียบร้อยแล้ว แต่จู่ๆ รันเวย์ ซึ่งมาจากไหนก็ไม่รู้มาเปิดประตูฝั่งที่เธอนั่ง

“กลัวจำชื่อฉันไม่ได้หรือไง ถึงต้องเรียกชื่อฉันเสียงดังขนาดนี้” รันเวย์เบียดตัวเข้ามานั่งเบาะเดียวกันกับแพรดาว ก่อนจะอุ้มหญิงสาวขึ้นมานั่งบนตักแกร่ง

“ปล่อยหนู...หนูไม่ไปแล้ว หนูจะกลับรถแท็กซี่” แพรดาวดีดดิ้นอยู่บนตักแกร่ง

“ดื้อแบบนี้อยากโดนแบบเมื่อเช้าใช่ไหม?” รันเวย์เอ่ยขู่คนตัวเล็ก

“...”

“โดนอะไรวะ?” ไรเฟิลหันไปถามรันเวย์

“ถามน้องสาวของมึงดูดิ” รันเวย์โบ้ยให้คนตัวเล็กที่นั่งบนตักของเขาเป็นคนตอบ

"หึ! แล้วมึงโผล่มาที่นี่ได้ยังไงวะ ก็ไหนมึงบอกกับกูว่าจะไปกับ..." ไรเฟิลเอ่ยถามรันเวย์ยังไม่ทันจบประโยค รันเวย์ก็เอ่ยพูดขึ้นก่อน

"ไม่มีอารมณ์ อยากนอนพัก" รันเวย์เอาใบหน้าซบลงที่ซอกคอขาว ลมหายใจร้อนเป่ารดลำคอระหง จนหญิงสาวขนลุกซู่

"อื้อ~ ปล่อยหนูเลยนะเฮีย หนูอึดอัด" มือบางผลักใบหน้าคมคายออก

"ซบนิดซบหน่อยไม่ได้เลยเหรอวะ" รันเวย์เอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่พอใจนัก

"พี่ไรเฟิลขา เฮียเวย์ชอบแกล้งหนู"

"ขี้ฟ้อง อย่างกะเด็กน้อยสามขวบ" มือสากบีบแก้มนวลอย่างมันเขี้ยว

"อื้อ! เจ็บ"

"ไอ้เวย์อย่าแกล้งน้อง ลงไปเลยมึง กูจะไปส่งน้องแพรที่คอนโด" ไรเฟิลเอ่ยพูดขึ้น

"กูไม่ลง รถกูให้ไอ้บอสขับไปแล้ว" รันเวย์เอ่ยพูดกับไรเฟิล

"..."

"ไหนๆ ก็ไปที่เดียวกัน กูจะอาศัยไปด้วยไม่ได้หรือไง" รันเวย์เอ่ยถามไรเฟิล

"ตอแหลชะมัด" ไรเฟิลเอ่ยว่ารันเวย์

"อย่าดิ้น..." รันเวย์ดุคนตัวเล็กที่ดิ้นขลุกขลักอยู่บนตักแกร่งไม่หยุด

"งั้น...ก็ปล่อยหนูลงสิ หนูจะกลับเอง"

"ดื้อ...แบบนี้สงสัยอยากโดนแบบเมื่อเช้า?"

“เฮียเวย์รังแกอะไรหนูเหรอน้องแพร บอกพี่ได้นะ เดี๋ยวพี่จัดการให้” ไรเฟิลเอ่ยถามแพรดาว เมื่อรันเวย์ขู่แพรดาวไม่หยุด

"หึ...คิดจะจัดการกู มึงจัดการตัวมึงเองให้ได้ก่อน"

“ปะ...เปล่านะคะ เฮียเวย์ไม่ได้ทำอะไรหนูเลย” แพรดาวเอ่ยตอบไรเฟิลด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก และได้แต่คิดในใจว่าใครจะกล้าบอกเรื่องน่าอายแบบนั้นว่าโดนรันเวย์ทำอะไรบ้างเมื่อเช้า จากนั้นหญิงสาวก็นั่งนิ่งไม่ไหวติง เพราะกลัวว่ารันเวย์จะเอ่ยพูดเรื่องเมื่อเช้าออกมา…

“พี่ก็นึกว่าหนูโดนเฮียเวย์รังแกอะไรซะอีก หึๆ” ไรเฟิลเอ่ยพูดขึ้น เพราะแค่พี่ชายฝาแฝดของเขาอ้าปากพูดเล็กน้อย เขาก็รู้แล้วว่าแพรดาวโดนรันเวย์รังแกแบบไหน...โดยเฉพาะสรรพนามที่หญิงสาวเอ่ยเรียกพี่ชายฝาแฝดของเขาที่เปลี่ยนไปจากเดิม...