Chapter 9

“ใจเย็นสิน้องแพร น้องแพรไม่อยากอยู่คอนโดกับพี่เหรอครับ?” ไรเฟิลเอ่ยถามแพรดาวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“..." แพรดาวถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่

ตึก!

ตึก!

แพรดาวเดินกระทืบเท้าปึงปังเข้าไปในลิฟต์ราวกับคนเอาแต่ใจ โดยมีรันเวย์และไรเฟิลเดินตามเข้ามาด้วย แต่เธอก็ต้องหายใจอย่างหงุดหงิดออกมาอีกครั้ง เมื่อนิ้วเรียวยาวของรันเวย์กดลิฟต์ตัวเลขชั้นบนสุดของคอนโด ซึ่งเป็นชั้นเดียวกับห้องของเธอ

ติ๊ง!

เมื่อประตูลิฟต์เปิดออก แพรดาวก็รีบเดินจ้ำอ้าวไปที่ห้องของตัวเอง แต่ก็ไม่วายที่จะแอบปรายตามองรันเวย์ ด้วยความอยากรู้อยากเห็นว่าเขาอยู่ห้องไหน เพราะชั้นบนสุดของคอนโดมีเพียงแค่สี่ห้องเท่านั้น แต่เหมือนสวรรค์จะกลั่นแกล้งผู้หญิงสวยอย่างเธอ เมื่อเธอต้องอยู่ห้องฝั่งเดียวกันกับเขา ส่วนห้องของไรเฟิลนั้นอยู่ตรงกันข้ามกับห้องของรันเวย์

“เฮ้อ! ป๊านะป๊า” แพรดาวถอนหายใจออกมาอย่างหงุดหงิด ก่อนจะกดรหัสเข้าห้องและปิดประตูเสียงดัง

ปึง!

“น้องสาวของมึงนี่นิสัยเสียจริงๆ เลยไอ้เฟิล” รันเวย์หันไปพูดกับไรเฟิล โดยที่สายตาของเขายังคงจ้องมองไปยังบานประตูห้องของแพรดาว

“น้องแพรก็เป็นน้องสาวของมึงเหมือนกันนั่นแหละโว้ย...” ไรเฟิลยกยิ้มมุมปาก ก่อนจะเปิดประตูเข้าห้องของเขาไป โดยไม่สนใจแฝดพี่ที่เอาแต่มองห้องของแพรดาวอยู่แบบนั้น

“เหอะ! น้องสาวของมึง แม่ง! กูโคตรเกลียดคำนี้ชะมัด” รันเวย์สบถขึ้นอย่างไม่ชอบใจกับคำพูดของไรเฟิล ก่อนจะเข้าห้องส่วนตัวของเขาไปอีกคน

@ห้องแพรดาว

Part Prae Dao

“กรี๊ดดดด!” ฉันกรีดร้องอย่างสุดเสียงจนลั่นห้องด้วยความโมโห ทำไมป๊าถึงได้ให้ฉันมาอยู่คอนโดเดียวกับคนร้ายกาจแบบนี้ด้วย ป๊าทำแบบนี้เท่ากับแกล้งฉันชัดๆ เลย เร็วกว่าความคิดฉัน ก็มือของฉันนี่แหละที่กดโทรหาป๊าของฉันทันที

ตืดดดด ตืดดดด

(ฮัลโหล ว่าไงเอ่ยลูกสาวคนสวยของปะป๊า)

“ป๊า! ทำไมป๊าถึงใจร้ายกับหนูแบบนี้”

(หื้ม...ป๊าไปใจร้ายกับหนูตอนไหนลูก?)

“ก็ป๊าให้หนูมาอยู่คอนโดเดียวกับเฮียเวย์ไงคะ ป๊าก็รู้ว่าเขาชอบดุหนู ป๊ายังจะให้หนูอยู่ใกล้กับเขาอีก”

(ฮ่าๆ ป๊าก็นึกว่าลูกสาวของป๊าหงุดหงิดเรื่องอะไร)

“ปะป๊าขา หนูขออยู่คอนโดที่อื่นนะคะป๊า นะคะปะป๊าสุดหล่อของหนู”

(ถ้าหนูขอป๊าไปอยู่คอนโดที่ใหม่ หนูก็กลับมาอยู่บ้านกับป๊าเหมือนเดิม)

“ไม่เอาหรอกป๊า หนูโตแล้วนะ หนูอยากใช้ชีวิตอยู่แบบคอนโดบ้าง”

(ถ้าหนูอยากอยู่คอนโด หนูก็ต้องอยู่คอนโดเดียวกับพี่ๆ เขา เพราะพวกพี่เขาจะได้ดูแลลูกสาวคนดื้อของป๊าด้วย)

“ป๊าฝากพี่ไรเฟิลดูแลหนูคนเดียวก็ได้ ทำไมป๊าต้องให้เฮียเวย์มาดูแลหนูด้วยล่ะคะ ป๊าไว้ใจเฮียเวย์ได้ยังไงคะ ป๊าลืมไปแล้วเหรอว่าเขาชอบไล่หอมแก้มหนูตอนเด็กน่ะ”

(ฮ่าๆ ป๊าจำได้ ป๊าไม่ได้ลืม แต่ตอนนี้พี่เขาโตแล้วนะลูก อีกอย่างป๊าเห็นว่าพี่เขาไม่ได้อะไรกับหนูแล้ว)

“แต่หนูไม่ชอบเฮียเวย์เลยป๊า เขาดุอย่างกับหมาบ้า”

(ต้องดุแบบนี้แหละ ถึงจะช่วยป๊าดูแลเด็กดื้ออย่างหนูได้ แล้วหนูไม่ชอบพี่เขายังไงกัน ตอนนี้ถึงได้ไปเรียกพี่เขาว่าเฮียแบบนั้นได้)

“หนูโดนบังคับน่ะสิป๊า โอ๊ย! ป๊า หนูไม่ชอบเฮียเวย์เลย”

( ฮ่าๆ...)

“งื้อ...หนูยังเป็นลูกสาวของป๊าอยู่หรือเปล่าคะ ทำไมป๊าไม่หวงหนูเหมือนตอนเด็กๆ เลย”

(ไม่ว่าหนูจะโตขนาดไหน ป๊าก็ยังเป็นห่วงลูกสาวของป๊าเหมือนเดิม แต่เพราะหนูไปอยู่คอนโดแบบนั้นไงล่ะลูก ป๊าก็ต้องมีคนมาช่วยดูแลลูกสาวคนสวยของป๊าน่ะสิ)

“ป๊าจะให้ใครดูแลหนูก็ได้ แต่ต้องไม่ใช่เฮียเวย์”

(กลับมาอยู่บ้านไหมลูก หนูจะได้ไม่ต้องอยู่ใกล้พี่เขา ป๊าไม่ไว้ใจให้ใครดูแลหนูทั้งนั้น นอกจากรันเวย์กับไรเฟิล)

“เฮ้อ...ป๊าอะ หนูไม่รักป๊าแล้ว”

(ฮ่าๆ แล้ววันนี้เปิดเทอมวันแรกเป็นยังไงบ้างลูก...)

“ชิลมากเลยค่ะป๊า วันนี้อาจารย์แนะแนวรายวิชากับแนะนำตัวเองแค่นั้นเองป๊า”

(ตั้งใจเรียนนะลูก อย่าดื้อมากนะ)

“หนูไม่เคยดื้อเลยนะป๊า งั้น...แค่นี้นะคะป๊า รักป๊านะ”