Chapter 6

@มหาลัยเอกชน_บีน่าเลดี้

"เป็นอะไร?" รันเวย์เอ่ยถามคนตัวเล็ก เมื่อเขาจอดรถอยู่หน้าคณะได้สักพักแล้ว แต่หญิงสาวไม่แม้แต่จะขยับตัวลงจากรถสักที

"เฮ้อ..." แพรดาวปรายตามองกระโปรงนักศึกษาของตัวเอง และกระแทกหลังบางพิงไปที่เบาะรถอย่างแรง เพราะแทนที่วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรก แล้วเธอจะได้เฉิดฉายเป็นเฟรชชีสุดฮอต แต่กลับมาตกม้าตายแต่งตัวเป็นยายป้าเฉิ่มเชยแบบนี้ เธอไม่เข้าใจเลยจริงๆ ว่าทำไมเขาจะต้องมายุ่งวุ่นวายกับชีวิตของเธอด้วย

"มันเป็นอะไรนักหนากับกระโปรงเนี่ย?" รันเวย์เอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเข้ม เพราะเขาก็มองว่าเธอใส่กระโปรงตัวยาว มันยังดูน่ามองกว่าใส่กระโปรงสั้นรัดรูปกว่าเยอะเลย

"ไม่มั่นใจ..." แพรดาวตอบน้ำเสียงแผ่วเบา น้ำตาพานจะไหลออกมาให้ได้ เมื่อเธอแต่งตัวไม่เป็นตัวของตัวเอง

"เธอมาเรียนหรือมาเดินแบบกันแน่แพรดาว แต่งตัวแบบไหนมันก็เรียนได้ทั้งนั้น"

"คนไม่เข้าใจแฟชั่นผู้หญิงแบบเฮียจะเข้าใจอะไร" รันเวย์ชะงักนิ่งไปกับคำพูดของคนตัวเล็กเพียงวินาที จนชายหนุ่มอยากหาอะไรมาอุดปากเล็กให้หายปากดีไปซะที ใครต่อใครน่ะว่าเธอน่ารักอย่างนู้นอย่างนี้ แต่ทำไมเวลาเธออยู่กับเขาทีไร เธอกลับกลายเป็นเด็กดื้อแสนซนที่เขาอยากจะกำราบให้อยู่หมัดซะจริงๆ

“แฟชั่นกับอยากโชว์ เธอต้องแยกมันให้ออกนะแพรดาว”

“ถึงหนูจะอยากโชว์ นี่มันก็ร่างกายของหนู” แพรดาวเอ่ยพูดขึ้นอย่างไม่ยอมแพ้

"เดี๋ยวเธอก็ได้รู้ ว่าร่างกายของเธอเป็นของใคร? เอาตารางเรียนมาดูดิ๊ อย่ามาทำตัวเสียเวลากับเรื่องไร้สาระ"

"จิ๊! ยุ่ง..."

"แพรดาว..."

"ทำไมเฮียชอบบังคับหนู ทำไมเฮียถึงชอบดุหนูจังเลย" คนตัวเล็กกะพริบตาปริบๆ แสร้งบีบน้ำตา เพื่อให้ผู้ชายร้ายกาจอย่างเขาเห็นใจ แต่วิธีของเธอก็ได้ผลไม่ใช่น้อย เพราะเขาแอบหวั่นไหวเล็กน้อยเมื่อเห็นน้ำตาเธอคลอเบ้า

"ก็เธอมันดื้อ"

"เปิดตารางเรียนดูสิ เรียนวันไหน? ห้องไหนบ้าง?"

“นี่ค่ะ อยากดูนัก เฮียก็เอาไปดูเองเลย" แพรดาวเปิดตารางเรียนและยื่นมือถือไปให้รันเวย์ และได้แต่คิดในใจว่าถ้าเขาอยากดูก็เชิญดูให้พอ

และเมื่อเขารับมือถือมาจากหญิงสาว ชายหนุ่มก็เลื่อนดูตารางเรียนของเธอด้วยความสนใจ เขาแคปหน้าจอและแอดไลน์เธอส่งให้เขาทางแชตไลน์ทันที

"ลงไปเรียนได้แล้ว วันนี้ไม่น่าจะมีอะไรมากหรอก อาจารย์คงแค่แนะแนวรายวิชาก็เท่านั้น" รันเวย์เอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง และนี่คงเป็นครั้งแรกละมั้งตั้งแต่เขากลับมาจากต่างประเทศที่เขาไม่พูดจากวนโมโหเธอ

"วันนี้ไม่อยากเรียนแล้ว" แพรดาวเอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงอ้อยอิ่ง และไม่ยอมลงจากรถ

"ทำไมถึงดื้อจังวะ" เมื่อรันเวย์พูดจบประโยค เขาก็เปิดประตูลงจากรถและเดินอ้อมไปเปิดประตูฝั่งที่หญิงสาวนั่งทันที

"ลงมา...อย่าให้ต้องพูดซ้ำ"

"หนูไม่ลง!"

"อยากให้ฉันอุ้มไปส่งที่ห้องเรียนใช่ไหมวะ?" เมื่อรันเวย์พูดจบประโยค เขาก็โน้มตัวเข้าไปช้อนตัวเพื่อจะอุ้มคนตัวเล็กทันที

"ว้ายยย...ปล่อยเลยๆ หนูลงเองได้เฮีย..."

"ดื้อชะมัด..."

เมื่อแพรดาวลงจากรถ เธอก็ก้มมองกระโปรงตัวยาว และถอนหายใจออกมาครั้งแล้วครั้งแล้วอย่างเบื่อหน่าย เนี่ยถ้าการถอนหายใจมากๆ แล้วทำให้อายุสั้น เธอคงตายไปแล้วแน่ๆ จากนั้นเธอก็ถอนหายใจอีกครั้ง ก่อนจะก้าวขาเรียวเดินออกจากตรงนั้นทันที แต่เธอกลับต้องหยุดชะงักและหันกลับไปมองผู้ชายร้ายกาจอีกครั้ง เมื่อก้าวขาได้เพียงแค่สองก้าว

"เด็กอะไรวะไม่มีมารยาท ขอบคุณสักคำก็ไม่มี"

"แล้วใครใช้ให้เฮียมาส่งเล่า" แพรดาวบ่นพึมพำ ก่อนจะยกมือไหว้และย่อตัวลงอย่างมีจริต

"ขอบคุณนะคะพี่ชาย" แพรดาวพูดเน้นย้ำคำว่าพี่ชายชัดๆ

"ยัยแพร!"

ตึก! ตึก!

เสียงส้นสูงกระทบพื้น เมื่อมีหญิงสาวนักศึกษาคนหนึ่งวิ่งเข้ามาหาแพรดาวด้วยความดีใจ และเอ่ยเรียกแพรดาวเสียงดัง

"อ้าว...ยัยมัดหมี่ แกมาถึงนานหรือยัง?" แพรดาวยิ้มกว้างให้เพื่อนสนิทของเธอเพียงคนเดียวที่เลือกเรียนมหาลัยเอกชนแห่งนี้ด้วยกัน

"พึ่งมาถึง แล้วนี่ใครง่ะ แฟนแกเหรอยัยแพร?" มัดหมี่เอ่ยถามแพรดาว ก่อนจะบิดซ้ายบิดขวาอย่างเขินอาย เมื่อหันไปสบตากับชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาราวกับบอยแบนด์เกาหลี เขาสวมเสื้อช็อปวิศวะ โดยเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงยืนอยู่ข้างๆ เพื่อนสาวของเธอ มัดหมี่ได้แต่คิดในใจว่าผู้ชายคนนี้กร้าวใจเธอเหลือเกิน หล่อ นิ่ง ดุดัน ดูแบดบอย คนอะไรดูหล่อเท่ที่สุดเลย

"แฟนบ้าบออะไรของแก นี่เฮียเวย์ เป็นพี่ชายของฉันเอง" แพรดาวรีบเอ่ยปฏิเสธทันที เพราะเธอไม่ได้คิดอะไรกับรันเวย์เกินไปกว่าพี่ชายเลยสักนิด

"เหอะ!" เสียงเค้นหัวเราะดังขึ้นอย่างไม่ชอบใจนัก

“สวัสดีค่ะ...เฮียเวย์ ชื่อก็หล่อ คนก็หล่อมากเลยนะคะ คิกๆ” มัดหมี่ยกมือไหว้รันเวย์ด้วยท่าทางประหม่า มัดหมี่มักจะเสียอาการทุกครั้งเมื่อเจอผู้ชายหล่อๆ

“หวัดดีครับน้อง...เรียกพี่ว่า พี่เวย์ก็ได้ ไม่ต้องเรียกเฮียตามยัยเด็กดื้อหรอก” รันเวย์พยักหน้าและยิ้มบางให้มัดหมี่ และที่เขาบอกมัดหมี่แบบนี้ เพราะเขาต้องการให้ยัยเด็กดื้อที่ยืนทำหน้ามุ่ยข้างๆ เขา เรียกเขาว่าเฮียเพียงคนเดียว...

“ชิ! ทีกับเราไม่เคยพูดดีแบบนี้หรอก” แพรดาวเบ้ปากเล็กน้อย เมื่อเห็นรันเวย์เอ่ยพูดกับเพื่อนรักของเธอด้วยน้ำเสียงอบอุ่น

“งุ้ย...เขินอะ คนหล่อยิ้มให้ด้วย” มัดหมี่บิดซ้ายบิดขวาด้วยความเขินอาย

“บ้าผู้ชาย” แพรดาวพูดด้วยความหมั่นไส้เพื่อนรักของเธอ

"ชิ! ว่าแต่...แกไม่มีพี่ชายไม่ใช่เหรอยัยแพร? แฟนก็บอกแฟน อย่ามาโกหกฉันไปหน่อยเลย" มัดหมี่เลิกคิ้วถามแพรดาวอย่างจับผิด เพราะตั้งแต่เรียนด้วยกันมา เธอรู้แค่ว่าแพรดาวมีแค่น้องชายและน้องสาวที่เป็นฝาแฝดกันเท่านั้น

"พี่ชายไม่แท้น่ะ แกเข้าใจไหมยัยมัด?"

"อ๋อๆ พี่ชายไม่แท้งั้นเหรอ?” มัดหมี่พยักหน้าเหมือนเข้าใจ จากนั้นเธอก็เอ่ยถามแพรดาวในสิ่งที่เธอสงสัยอีกเรื่อง

“เออ...แล้วแกคิดยังไงเนี่ย ถึงได้แต่งตัวเรียบร้อยแบบนี้ มันดูไม่ใช่แกเลยนะโว้ย...แพรดาว คิกๆ" มัดหมี่มองแพรดาวอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง เพราะไม่คิดว่าคนที่ชอบแต่งตัวเซ็กซี่แบบแพรดาว จะเลือกสวมกระโปรงยาวเกือบลากพื้นแบบนี้ แต่ถึงแพรดาวจะแต่งแบบไหน มันก็ไม่ได้ทำให้ความสวยของแพรดาวลดน้อยลงไปเลย แต่กลับกันมันทำให้แพรดาวดูสวยน่ารักเรียบร้อยไปอีกแบบ

"หมากัดกระโปรงวันเปิดเทอมน่ะสิ"

“พูดไปเรื่อย กระโปรงแกมีแต่ตัวสั้นๆ หมาที่ไหนมันจะกระโดดกัดถึงยะ” มัดหมี่แอบหัวเราะกับคำพูดของเพื่อนรัก โดยที่เธอไม่รู้เลยว่าเพื่อนของเธอกำลังประชดใครบางคนอยู่

“ประชดย่ะ”

“อะไรของแกเนี่ย งง” มัดหมี่ยกมือเกาศีรษะตัวเองอย่างงุนงง

"เฮ้อ...แกเนี่ยจริงๆ เลย งั้นไปเข้าเรียนก่อนเถอะ เดี๋ยวจะเล่าให้ฟัง” แพรดาวดึงมัดหมี่เดินเข้าไปตัวอาคารของคณะ โดยที่มีสายตาคมกริบมองตามเธออยู่สักพัก ก่อนที่เขาจะขับรถไปที่คณะของเขา

พลั่ก!