บทนำ เล่ห์รักนางโจร (3)

“โอ้ อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาเชียวนะ เตรียมตัวเตรียมใจเฝ้าเทวีแห่งแสงสว่างหรือยังท่านเสนาบดีอัฟฟาน อัลซิน่า?”

ผู้ถูกเรียกนามกลืนน้ำลายอย่างฝืดคอเต็มทนเมื่อรู้ว่าตนเองกำลังเผชิญหน้ากับใครอยู่ ไม่ใช่เรื่องดีแน่ หากเขาต้องเผชิญหน้ากับขุนนางถ่อยในราชสำนักโดยมีภรรยาและลูกสาวอยู่ด้วย แต่เขาก็ไม่สามารถทำอะไรได้ดีกว่านี้ นอกจากปกป้องครอบครัวด้วยชีวิตของเขาเอง

“ข้าพร้อมสำหรับสิ่งนั้นเสมอท่านฟะฮานี ขอเพียงท่านเมตตาปล่อยภรรยาและลูกสาวของข้าไป พวกเขาไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องความขัดแย้งนี้ด้วย”

“เจ้ากำลังร้องขอในสิ่งที่... เป็นไปไม่ได้” ผู้นั่งอยู่บนหลังม้าหรี่ตาลง ก่อนตวัดสายตาไปยังนางงามผู้เลอโฉม ซึ่งฟะฮานีรู้สึกพึงพอใจมากเลยทีเดียวเมื่อได้เห็นวงหน้างดงามของนางมีนะ

“ทุกอย่างย่อมเป็นไปได้ ขอเพียงท่านเมตตาข้าและครอบครัว” อัฟฟานสบตากับผู้นั่งบนหลังม้า ก่อนคุกเข่าลงบนผืนทรายเพื่อขอร้อง “ข้าขอแลกเปลี่ยนด้วยเกียรติ ศักดิ์ศรี และขอเป็นทาสรับใช้ท่านตลอดชีวิต”

“เป็นข้อเสนอที่น่าสนใจดี แต่... ข้ามีทาสรับใช้มากแล้ว” ฟะฮานีกระหยิ่มยิ้มย่อง ดวงตาวาววับดุจสุนัขจิ้งจอกหิวโหยยังจ้องมองนางมีนะไม่วางตา “ไม่ว่าจะผ่านไปซักกี่ยุคกี่สมัย สาวงามมักจะตกเป็นสมบัติของพระราชา หรือไม่ก็พวกคหบดี ขุนนางผู้มั่งคั่ง ข้าเชื่อว่าคำกล่าวนั้นเป็นจริง ว่าแต่เจ้าจะยินดีหรือ หากข้าจะนำภรรยาแสนงดงามของเจ้ามาเป็นสมบัติของข้าเพื่อแลกเปลี่ยนกับชีวิตของเด็กน้อยผู้น่าสงสาร”

พอผู้นั่งบนหลังม้าเอ่ยปากออกมาเช่นนั้น นางมีนะจึงกอดกระชับเชร่าเอาไว้แนบอกจนแน่นด้วยความกลัวว่าคนพวกนี้จะพรากเอาเชร่าไปจากอกนาง ทว่าความต้องการนี้เองที่ทำให้อัฟฟานหัวหน้าครอบครัวกำดาบไว้แน่น พร้อมทรงตัวลุกขึ้นยืน

“ไง ข้อเสนอของข้าน่าสนใจใช่ไหมล่ะ ท่านเสนาบดีอัฟฟาน?”

“ข้าไม่มีวันยินยอมให้เจ้าแตะต้องลูกเมียของข้าเป็นอันขาด!!!”

“เจ้าคงไม่รู้จักความตายสินะ อัฟฟาน อัลซิน่า!”

สิ้นคำของฟะฮานี การต่อสู้ซึ่งเต็มไปด้วยความดุเดือดหวาดเสียวจึงเริ่มต้นขึ้น

ถึงอดีตเสนาบดีฝีมือดีอย่างอัฟฟานจะพยายามต่อสู้อย่างเต็มที่และสุดฝีมือเพื่อปกป้องลูกสาวและภรรยาแล้วก็ตาม แต่ทุกอย่างก็ไม่ได้ง่ายดายอย่างที่อัฟฟานคิดไว้ ทุกอย่างดำเนินไปภายใต้กฎกติกาที่ฟะฮานีเป็นผู้กำหนดขึ้นมา สุดท้ายอัฟฟานก็ได้รับความพ่ายแพ้เต็มรูปแบบ เมื่อคมดาบเล่มโตนั้นตวัดลงกลางลำตัวอย่างไร้ความปรานี

“ท่านพี่!!!” นางมีนะตะโกนด้วยความตกใจสุดขีด ดวงตาของนางเบิ่งกว้างเมื่อได้เห็นความสูญเสียที่เกิดขึ้น ขณะเดียวกันเชร่าซึ่งได้เห็นภาพเหตุการณ์ทุกอย่างถึงกับกรีดเสียงร้องสุดเสียงด้วยอาการช็อกสุดขีด

“ท่านพ่อ!!!” นางงามตัวน้อยสะอื้นฮัก ก่อนวิ่งนำมารดามายังร่างที่ไร้ลมหายใจของบิดา

“นำตัวผู้หญิงกลับไป!”

ผู้ได้รับชัยชนะสั่งเสียงเฉียบขาดเมื่อได้ยลโฉมนางงามที่กลัวจนตัวสั่นเทาใกล้ ๆ น้ำตามิอาจลบล้างความงามของนางได้เลย ในทางตรงข้าม นางกลับดูเย้ายวนใจ พอผู้ติดตามฟะฮานีโดดลงจากหลังม้าเท่านั้น นางมีนะที่ร่ำไห้ปานจะขาดใจจึงนำกริชประจำตัวสามีขึ้นมาขู่ฟ่อ

“ถอยไปให้หมด!!!”

“โอ้ ดุแบบนี้สิฟะฮานีชอบ” ผู้นั่งอยู่บนหลังม้ากรั่วหัวเราะ “จับตัวนางไว้!”

สิ้นคำสั่งนั้นลูกน้องผู้ติดตามของฟะฮานีจึงปฏิบัติตามคำสั่งนั้นทันที สัญชาตญาณทำให้นางมีนะสู้ยิบตาเพื่อปกป้องลูกน้อยที่ร่ำไห้จนแทบขาดใจ

“ตราบใดที่ข้ายังมีลมหายใจอยู่ พวกเจ้าอย่าได้ฝันหวานแตะต้องตัวข้าและลูกของข้าเลย!” นางมีนะกำกริชเงินไว้แน่น พร้อมตรงเข้าเล่นงานชายฉกรรจ์ที่ร่วมมือกันปลิดชีพสามีของนางด้วยความคับแค้นใจ ทว่าต่อสู้กับชายผู้นั้นไม่เท่าไหร่ นางก็เสียท่าถูกรวบตัวไว้ได้

“กรี๊ด! ปล่อยข้านะ ไอ้คนชั่ว”