บทที่ 5

หลินชวนหันหลังกลับมาช้า ๆ ดวงตาคมกริบราวคมดาบ

เขามองใบหน้าแก่ชราที่หวาดกลัวของผู้ใหญ่บ้าน

ก้าวเดินไปข้างหน้า

“หายนะรึ?” เขาหัวเราะเยาะ พลันยกเท้าเหยียบศพทหารสอดแนมหลางหรงคนหนึ่ง “นี่ต่างหากคือหายนะ!”

ออกแรงที่เท้า ศพนั้นก็พลิกกลับ เผยให้เห็นใบหน้าที่ดุร้าย

ชาวบ้านที่มุงดูต่างพร้อมใจกันสูดหายใจเข้าเฮือกใหญ่

ยังไม่เคยมีใครเคยเห็นชาวตาดที่ตายแล้วมาก่อน

“ชาวตาดฆ่าคนไม่เป็นหายนะ แต่ข้าฆ่าชาวตาดกลับกลายเป็นหายนะงั้นหรือ?”

หลินชวนออกแรงตวัดดาบยาวในมือ เลือดสองสามหยดกระเด็นไปโดนใบหน้าของผู้ใหญ่บ้าน

“นี่มันตรรกะอะไรกัน?” เขาตวาดเสียงดัง

สีหน้าของผู้ใหญ่บ้านซีดเผือดในทันที ปากสั่นจนพูดไม่ออก

หลินชวนยืดตัวตรง กวาดสายตามองไปรอบ ๆ : “ตอนนี้ยังมีใครคิดว่าข้าเป็นคนนำหายนะมาอีกไหม?”

ฝูงชนเกิดความโกลาหลเล็กน้อย

นี่คือบัณฑิตอ่อนแอแห่งตระกูลหลินคนนั้นจริง ๆ หรือ......

ชาวบ้านมองหน้ากันเลิ่กลั่ก แววตาที่หวาดกลัวแต่เดิมค่อย ๆ กลายเป็นความซับซ้อน

“พี่ซิ่วไฉพูดถูก!”

หวังเถี่ยจู้พลันเตะศพที่พื้น “ทำไมพวกมันถึงฆ่าเราได้ แต่เรากลับต่อต้านไม่ได้?”

“ถะ ถะ ถูกต้อง!” จางเสี่ยวเนียนตะโกนตาม “มี มีสิทธิ์ มีสิทธิ์......”

“พอแล้ว รู้ว่าเจ้าหมายความว่าอย่างไร!” หวังเถี่ยจู้ดึงเขาไว้

“ไอ้หนูตระกูลหลินช่วยหมู่บ้านของพวกเราไว้นะ!” ชายชราคนหนึ่งพูดด้วยเสียงสั่นเครือ

“พวกเจ้าดูสิ ไอ้พวกสัตว์นรกนี่ถึงกับนำฟันของเด็กมาทำเป็นสร้อยคอ!”

ผู้หญิงคนหนึ่งชี้ไปที่สร้อยคอของศพ แล้วร้องไห้ออกมาทันที

ฝูงชนแตกตื่นขึ้นมา

ผู้ใหญ่บ้านทรุดตัวนั่งอยู่กับพื้น ลืมแม้กระทั่งเช็ดคราบเลือดบนใบหน้า

เขามองชาวบ้านที่โกรธแค้น มองศพที่ดุร้ายบนพื้น สุดท้ายสายตาก็จับจ้องไปที่หลินชวน

เขาไม่ได้เก็บตัวอ่านหนังสือทั้งวันหรอกหรือ?

ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่เขาฆ่าคนโดยไม่กะพริบตาได้?

“ข้า......ข้า......” ปากของผู้ใหญ่บ้านสั่น “ข้าแก่จนเลอะเลือนไปแล้ว!”

หลินชวนเก็บดาบยาว โน้มตัวลงช่วยผู้ใหญ่บ้านให้ลุกขึ้น : “ท่านลุง เรื่องเร่งด่วนที่สุดคือการป้องกันการแก้แค้นจากชาวหลางหรง”

“ใช่ ๆ ๆ!” ผู้ใหญ่บ้านคว้าแขนหลินชวนไว้ราวกับจับฟางเส้นสุดท้าย “ป้องกันการแก้แค้น! จะ จะป้องกันอย่างไรล่ะ?”

หลินชวนยังไม่ทันได้พูด จางเสี่ยวเนียนก็ชี้ไปที่ไกล ๆ แล้วตะโกน: “มะ มะ มะ มะ ม้า......”

หลินชวนหันไปมอง เห็นม้าศึกไร้เจ้าของหกตัวกำลังวนเวียนอยู่ตรงทางเข้าหมู่บ้าน

เขาตาเป็นประกาย

แม้ว่าม้าเหล่านี้จะมีบาดแผลอยู่บ้างไม่มากก็น้อย แต่ก็เป็นเพียงบาดแผลภายนอก

ทายานิดหน่อย เลี้ยงดูอย่างดีไม่กี่วันก็หายเป็นปกติแล้ว

“จูงม้าทั้งหมดมานี่”

เขาเดินเข้าไปหาม้าสีดำตัวที่อยู่ใกล้ที่สุดอย่างรวดเร็ว ม้าตัวนี้เห็นเจ้านายถูกฆ่า กำลังใช้กีบเท้าขุดพื้นดินอย่างกระสับกระส่าย

หลินชวนยื่นมือลูบคอมา ปลอบประโลมมัน

นี่คือม้าทุ่งหญ้าชั้นดีเลยนะ!

“เสี่ยวเนียน!” เขาพูดพลางตรวจดูเครื่องบังเหียน “เจ้าพาคนตัดศีรษะออกมาทั้งหมด แล้วแช่ด้วยปูนขาว ส่วนศพเอาไปฝังในป่าทางเหนือ ต้องฝังให้ลึกนะ!”

“หา? ตัด ตัด ตัดศีรษะ?” จางเสี่ยวเนียนทำหน้าเศร้า

“ตัดศีรษะแล้วถึงจะไปรับเงินรางวัลได้” หลินชวนกล่าว “เป็นอะไรไป ไม่กล้าหรือ?”

“ข้า ข้า ข้ากล้า!” จางเสี่ยวเนียนกัดฟันแน่น พยักหน้ารับคำ

หลินชวนจัดแจงต่อ : “เถี่ยจู้ เจ้าพาคนไปเก็บเกราะหนังและอาวุธของพวกมันให้ดี”

“ได้!” หวังเถี่ยจู้ตอบรับอย่างคล่องแคล่ว

หลินชวนแจกแจงเสร็จ ก็นั่งลงบนโม่หินใต้ต้นหางนกยูง

การต่อสู้ครั้งนี้คงได้ของดีมีประโยชน์มาไม่น้อย ทั้งม้าศึก ธนู และเกราะหนังอย่างละหกชุด

ดาบโค้งก็มีหกเล่มเช่นกัน เพียงแต่หนึ่งในนั้นถูกหลินชวนฟันขาด จึงเหลือเพียงห้าเล่มที่ใช้ได้

“พี่ซิ่วไฉ!” หวังเถี่ยจู้วิ่งเข้ามา “ท่านดูนี่สิ!”

ในมือของเขาคือมีดสั้นเล่มหนึ่ง

หลินชวนรับมีดสั้นมา ปลายนิ้วลูบผ่านลวดลายละเอียดบนคมมีดเบา ๆ

มีดสั้นทั้งเล่มเป็นสีดำสนิท คมมีดเปล่งประกายเย็นสีน้ำเงินเข้ม

ด้ามมีดพันด้วยหนังสีแดงเข้ม ปลายด้ามฝังเขี้ยวหมาป่าไว้หนึ่งซี่

“ของดี”

เขาพลิกข้อมือ มีดสั้นหมุนเป็นลวดลายที่สวยงามในฝ่ามือ “เอามาจากร่างของใคร?”

หวังเถี่ยจู้ชี้ไปยังศพที่อยู่ห่างไปไม่ไกล : “จากร่างของหัวหน้าคนนั้นขอรับ แล้วก็มีนี่ด้วย”

เขาได้ยื่นถุงหนังวัวใบเล็กให้หลินชวนอีกใบ

หลินชวนรับถุงหนังมา ข้างในมีเสียงดังกระทบกัน

เขายื่นมือเข้าไป เทเศษเงินจำนวนหนึ่งและป้ายทองแดงหนึ่งอันออกมาจากถุง

เมื่อเห็นป้ายทองแดง รูม่านตาของหลินชวนก็หดตัวลงเล็กน้อย

ป้ายสลักรูปหัวหมาป่าหอนแหงนหน้ามองฟ้า ด้านหลังสลักสัญลักษณ์ด้วยตัวอักษรหลางหรงหลายตัว

“พี่ซิ่วไฉ นี่......นี่มันคืออะไร?” หวังเถี่ยจู้จ้องมองป้ายด้วยความสงสัย

“ไม่รู้” หลินชวนส่ายหน้า

ไม่ว่าจะเป็นอะไร มันต้องเป็นสัญลักษณ์ของฐานะบางอย่างแน่นอน ไว้เอาไปให้หัวหน้าหมู่หูก็จะรู้แล้ว

เขาสอดป้ายกับมีดสั้นไว้ในอก กะน้ำหนักเงินในมือ

ประมาณยี่สิบตำลึง

นี่ถือเป็นเงินก้อนโตเลย

เป็นที่รู้กันดีว่า เบี้ยหวัดของทหารชายแดนนับว่าสูงมากแล้ว แต่ก็ได้แค่เดือนละสองตำลึงสี่เฉียนเท่านั้น

“เถี่ยจู้ ไปยืมกรรไกรที่โรงตีเหล็กแล้วเรียกทุกคนมาที่นี่ก่อน”

หวังเถี่ยจู้รับคำแล้วหันหลังเดินไป

ไม่นานนัก คนสิบเอ็ดคนก็ถูกเรียกมารวมกัน

“นี่ขอรับ พี่ซิ่วไฉ!” หวังเถี่ยจู้ยื่นกรรไกรให้

หลินชวนรับกรรไกรมา ชั่งน้ำหนักในมือ

เขาเทเศษเงินยี่สิบตำลึงลงบนโม่หิน

“ดูให้ดีนะ”

เขาหยิบเงินชิ้นที่ค่อนข้างใหญ่ขึ้นมา ออกแรงบิดกรรไกรในมือ

เสียงดัง “แครก” เงินก็ถูกแบ่งเป็นสองส่วน

ชาวบ้านที่มุงดูต่างกลืนน้ำลายลงคอพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย

ปกติพวกเขาใช้แต่เงินทองแดง แม้แต่เศษเงินที่เป็นก้อนยังหายาก ไม่ต้องพูดถึงฉากแบ่งเงินกันต่อหน้าแบบนี้เลย

“จางเสี่ยวเนียน!”

หลินชวนหยิบเศษเงินชิ้นที่น้ำหนักประมาณหนึ่งตำลึงครึ่ง : “เจ้าเป็นคนแรกที่นำคนพุ่งออกมาขวางชาวตาด ควรจะได้มากกว่าคนอื่นหน่อย”

จางเสี่ยวเนียนตกตะลึง

ปกติเขาถูกชาวบ้านเรียกว่า “เสี่ยวเนียน เสี่ยวเนียน” ฉายานี้กลายเป็นชื่อของเขาไปแล้ว

เขาไม่เคยถูกยกย่องต่อหน้าผู้คนเช่นนี้มาก่อน

เขาปาดน้ำตา รับเงินมา พูดตะกุกตะกักหนักกว่าเก่า : “ข้า ข้า ข้า......”

เป็นเวลานานก็ยังพูดออกมาเป็นคำที่สมบูรณ์ไม่ได้

เขากระทืบเท้าด้วยความกระวนกระวาย สุดท้ายก็ “ตุ้บ” คุกเข่าลงคำนับหลินชวน

หลินชวนหัวเราะเล็กน้อย แล้วหยิบอีกชิ้นขึ้นมา :

“หวังเถี่ยจู้ เจ้าสร้างความวุ่นวาย ถือว่ามีความชอบใหญ่หลวง!”

หวังเถี่ยจู้รับเงินด้วยสองมือ เสียงสั่นเครือ :

“ขะ ขอบคุณพี่ซิ่วไฉ!”

หลินชวนแบ่งให้ทีละคน ทุกคนได้รับเงินมากกว่าหนึ่งตำลึง

สุดท้ายเหลืออีกกว่าสามตำลึง หลินชวนก็ไม่เกรงใจ เก็บเข้ากระเป๋าตัวเอง

ชาวบ้านที่ได้เงินมองหน้ากันไปมา

ทันใดนั้นก็ไม่รู้ว่าใครนำตะโกนขึ้นมาว่า : “เฮียหลิน!”

คนอื่นก็ตะโกนตามทันที : “เฮียหลิน! เฮียหลิน!”

หลินชวนยกมือขึ้นส่งสัญญาณให้ทุกคนเงียบ :

“เงินเหล่านี้คือสิ่งที่พวกเราแลกมาด้วยชีวิต รางวัลที่แท้จริงยังอยู่ที่ทัพทหารชายแดน! รอเราส่งมอบศีรษะไป ยังมีเงินรางวัลที่มากกว่านี้รออยู่!”

ทันทีที่พูดจบ เสียงกีบเท้าม้าก็ดังมาจากทางเข้าหมู่บ้าน

ทหารหลวงชุดหนึ่งปรากฏตัวที่ทางเข้าหมู่บ้าน

หัวหน้าคือนายกองธงเล็กที่มีจมูกสีแดงก่ำ ขี่ม้าแก่ ๆ ตัวหนึ่ง

“ทุกคนหยุดอยู่ตรงนั้น!”

นายกองธงเล็กจมูกสีแดงก่ำดึงบังเหียน สายตากวาดมองศพของพวกหลางหรงบนพื้น :

“บังอาจ! กล้าดีอย่างไรมาซ่อนศีรษะของพวกโจรไว้?”