ตอนที่ 4 เริ่มงาน

ฉันกลับถึงบ้านทุ่มกว่า รถติดจนฉันคิดว่าคงมีใครเอากาวตราช้างไปแอบยอดไว้หรือเปล่า รถไม่ขยับมาเป็นชั่วโมงละ ทั้งที่บ้านฉันกับออฟฟิศห่างกันแค่ 10 ป้ายรถเมล์เอง

"ดาว...เหนื่อยไหมลูก"

แม่ถามเมื่อเห็นหน้าฉัน

"งานยังไม่เท่าไหร่หรอกจ้ะแม่ แต่รถเมล์นี่สิ...ติดเป็นบ้าเลย"

"ทำงานอีกสักพักนะลูก แล้วค่อยซื้อรถสักคัน"

"ไม่ค่ะแม่...เปลือง"

"เพื่อความสะดวกนะลูก เวลาเราไปไหนก็ไม่ต้องไปจ้างรถไง"

ฉันมองแม่ ถ้ามีรถ...เราสองคนแม่ลูกก็ผลัดกันขับได้ จะไปไหนมาไหนก็สะดวกขึ้น

"ตามใจแม่จ้ะ...แม่ออกเงินดาวน์นะ ดาวผ่อนเอง"

แม่พยักหน้ายิ้ม ๆ แม่ลำบากมามากแล้ว ต่อไปฉันจะเลี้ยงแม่เอง ฉันต้องตั้งใจทำงานให้ดี ใครจะยังไงก็ช่างหัวเขาเถอะ

ฉันมาทำงานแต่เช้า...พี่สะอางยังไม่มาเลย ฉันทำความสะอาดโต๊ะ เตรียมตัวทำงานเต็มที่ เพราะวันนี้เจ้านายอาจเข้ามาทำงาน พนักงานคนอื่น ๆ เริ่มทยอยกันมาแล้ว พี่สะอางก็มาถึง

"มาแต่เช้าเลยนะคะน้องดาว"

"บ้านดาวอยู่ไม่ไกลค่ะ เลยมาได้เร็วหน่อย เอ่อ...พี่คะ วันนี้บอสจะเข้ามาไหมคะ"

"น่าจะเข้านะ ท่านเข้ามาวันจันทร์ อังคารแล้วนี่ วันนี้ต้องมาแน่ ท่านไม่เคยหายไปเกิน 3 วันนะ"

ฉันพยักหน้ารับรู้

"แล้ว...พี่จะลาออกไปทำไมคะ"

"ไปแต่งงานค่ะ..."

พี่สะอางพูดแล้วหน้าแดง

"รถด่วนขบวนสุดท้ายแล้วค่ะคุณน้อง ไม่รีบไม่ได้ ไว้การ์ดเสร็จ...พี่จะเอามาให้นะคะ"

ฉันได้แต่ยิ้มแหย ๆ เรารู้จักกันไม่กี่วันเองนะ โดนซองแต่งงานเฉยเลย เฮ้อ!!...

จู่ ๆ เสียงอินเตอร์ก็คอมดังขึ้น 1 ครั้ง พี่สะอางรีบกดรับ

"ค่ะ...."

"เอากาแฟมาถ้วนนึง"

เสียงห้วทุ้มดังได้ยินชัดเจน นี่หรือเสียงของบอส พี่สะอางหันมาทางฉัน

"น้องดาว...บอสมาแล้วค่ะ ไปเร็ว...พี่จะสอนชงกาแฟให้"

พี่สะอางจูงฉันไปที่ห้องชงกาแฟ

"บอสมาตอนไหนคะ ทำไมเราไม่เห็น"

"ท่านมีอีกทางหนึ่งที่ไม่ต้องเข้ามาผ่านออฟฟิศค่ะ น้องดาวจำไว้นะคะ กาแฟของบอส คือกาแฟช้อนครึ่ง น้ำครึ่งแก้ว น้ำตาล 1 ช้อน ครีมไม่เอา"

ฉันมองแล้วท่องจำไว้ พี่สะอางให้ฉันถือถาดกาแฟพร้อมคุ้กกี้...เดินตามเธอเข้าไปในห้อง

ภายในห้องกว้างใหญ่ มีหน้าต่างบานใหญ่ มีโซฟาชุดหนึ่ง มีโต๊ะทำงาน มีห้องน้ำในตัว เครื่องตกแต่งล้วนแต่มีราคาแพง

พี่สะอางรับถาดกาแฟไปเสิร์ฟให้บอส พอเขาเงยหน้า...ใจฉันเต้นแรงเลย เจ้านายฉันหล่อมาก ดูเหมือนจะเป็นลูกครึ่งรึเปล่านะ ผิวขาวสะอาด ผมสีน้ำตาลอ่อน จมูกโด่งน่ากัด ตาคม คิ้วเข้ม ปากแดง โห...หล่อสุด ๆ

"ใครน่ะสะอาง"

เสียงห้าว ๆ ของเขาทำให้สติฉันกลับมา แล้วจึงเห็นว่า...เขากำลังจ้องมองฉันเขม็ง

"คนที่จะมาแทนสะอางค่ะ พามาให้บอสรู้จัก"

เขามองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้าเลยทีเดียว ฉันยกมือไหว้เขาและกลืนน้ำลายอย่างเหนียวคอ

"ชื่อไรน่ะเรา"

"เอ่อ...ดุจดาวค่ะ"

"ชื่อเล่นล่ะ...มีไหม"

เขาถามเสียงห้วน

"ชื่อ...ดาวค่ะ"

เขามองหน้าฉันแล้วขมวดคิ้ว

"ตั้งชื่อไม่ดูหนังหน้าเลยนะ...ยายเหยิน ตั้งใจทำงานก็แล้วกัน พวกเธอออกไปได้ละ"

พูดเบา ๆ แต่เจ็บถึงทรวง หน้าตาก็ดี๊ดี แต่ปากหมาชะมัด ฉันชักสีหน้าไม่พอใจ พี่สะอางคงเห็น เลยรีบดึงฉันออกมา

"พี่คะ...บอสเราปากหมาแบบนี้เสมอเหรอคะ"

พี่สะอางตกใจ ตีไหล่ฉันทีนึง

"เบา ๆ สิ เดี๋ยวท่านก็ได้ยินหรอก แค่คิดในใจก็พอ ไม่ต้องพูดออกมา"

ฉันหน้าคว่ำ...เจ็บใจที่มาเรียกฉันว่ายายเหยิน แต่พอฉันเอามือจับฟัน ก็นึกได้ว่า...ฉันแกล้งทำฟันเหยินปลอมตัวมานี่หว่า

"น้องดาวต้องอดทนนะคะ เดี๋ยวก็ชินไปเองค่ะ"

พี่สะอางพูดถูก ฉันต้องอดทน...เพิ่งได้ทำงานเอง จะมาท้อเพราะเรื่องแค่นี้เหรอ เอาวะ...เหยินก็เหยิน งานนี้เหยินสู้ตาย...