#7

เรือนที่เถ้าแก่เฉาจัดให้สองแม่ลูกพำนัก เป็นเรือนรับรองขนาดใหญ่ ซึ่งแต่เดิมนั้น เรือนหลังนี้ เตรียมไว้สำหรับรับรองแขกผู้มีฐานะไม่ธรรมดา ในเมื่อเขาจัดให้หญิงสาวทั้งสองพำนักอยู่ที่นี่ ย่อมหมายความว่าพวกนางเป็นแขกสำคัญ บ่าวไพร่จึงไม่มีผู้ใดกล้าละเลย

“บ่าวมีนามว่าหูเตี๋ยเจ้าค่ะ” หญิงสาววัยราวสิบเจ็ดสิบแปดปีในชุดสาวใช้สีเขียวอ่อนเอ่ยแนะนำตัวเองท่าทางเคารพนบนอบ “นายท่านสั่งให้บ่าวมาคอยดูแลรับใช้พวกท่าน”

ซ่งเจียจิ่นไม่คุ้นชินกับการถูกปฏิบัติเสมือนเจ้านาย จึงไม่กล้ากล่าววาจา ได้แต่มองไปยังบุตรสาวที่กำลังยืนพิงกรอบหน้าต่าง

หมิ่นหรานเอ่ยถามสาวใช้ผู้นั้นโดยไม่หันกลับมา “ฟังว่าฮองเฮามีพระเสาวนีย์ให้แจกทานทั้งแผ่นดิน ไม่รู้ว่าพี่สาวพอจะทราบหรือไม่ ว่าโรงทานของเมืองต้าตูอยู่ที่ใด”

ใบหน้าของหูเตี๋ยพลันออกอาการตื่นเต้น “คุณหนู ท่านถามได้ถูกเวลายิ่ง ท่านไม่จำเป็นต้องไปที่โรงทาน เพราะพรุ่งนี้ ฮองเฮาจะเปิดแจกทานครั้งใหญ่หน้าลานพระราชวัง ท่านสามารถไปที่นั่นได้ บ่าวเองก็จะไปเจ้าค่ะ”

หมิ่นหรานฟังแล้ว แววตาพลันเปลี่ยนเป็นเย็นเยียบ

แจกทานครั้งใหญ่อย่างนั้นหรือ? ความคิดเช่นนี้ หากเป็นวิญญาณเด็กสิบสองคงไม่มีทางจะคิดออกมาได้แน่ ถ้าเกิดไม่ใช่วิญญาณของว่านหมิ่นหราน แล้ววิญญาณดวงใดกันเล่าที่อยู่ในร่างของนาง ยิ่งรู้เช่นนี้ เซี่ยหมิ่นหรานยิ่งอยากกลับร่างตัวเอง ในใจรู้สึกเป็นห่วงบุตรธิดาทั้งสองอย่างยิ่งยวด

รอให้สาวใช้นามว่าหูเตี๋ยกลับออกไปแล้ว ซ่งเจียจิ่นอึดอัดคับข้องมานานจึงหันมาเอ่ยเสียงเย็นชา “เจ้าไม่ใช่บุตรสาวของข้า! บอกมาเดี๋ยวนี้ ว่าหรานเอ๋อของข้าอยู่ที่ใด!”

ราษฎรต้าหยวนส่วนใหญ่เชื่อเรื่องภูตผีวิญญาณ นับถือเทพเซียน ซ่งเจียจิ่นคือหนึ่งในนั้น และนางมั่นใจเป็นอย่างยิ่ง ว่าบุตรสาวของตนกำลังโดนปีศาจครอบงำ หากว่าหรานเอ๋อของนางเปลี่ยนแปลงเพียงเล็กน้อย ยังเชื่อได้ว่าความทรงจำอาจเลอะเลือน แต่นี่มัน... ไม่ใช่! ร่างที่อยู่เบื้องหน้านี้ ดูอย่างไรก็ไม่ใช่บุตรสาวของนาง!

หมิ่นหรานทอดถอนใจออกมาคราหนึ่ง หัวอกของคนเป็นมารดา นางย่อมกระจ่างแจ้งดีที่สุด กับผู้อื่นนางอาจปิดบังได้ หากแต่ไม่ใช่กับแม่ที่เลี้ยงดูบุตรมากับมืออย่างสตรีเบื้องหน้า

ครั้นแล้วเซี่ยหมิ่นหรานจึงหมุนตัวกลับมา เอ่ยเสียงเนิบช้าว่า “ข้าไม่ทราบว่าบุตรสาวของท่านอยู่ที่ใด แม้แต่ตัวข้าเองเข้ามาอยู่ในร่างนี้ได้อย่างไร ข้ายังไม่รู้ด้วยซ้ำ”

ได้ยินอย่างนั้น เรี่ยวแรงของซ่งเจียจิ่นพลันมลายหายไปสิ้น ร่างกายซวนเซจวนเจียนจะล้ม หมิ่นหรานรีบเข้าไปประคอง

พอจะคาดเดาได้ก็เรื่องหนึ่ง แต่การมาได้ยินกับหูนั้น ต่างกันลิบลับ คงไม่มีมารดาคนไหนทำใจได้ ถึงแม้ว่าเจียจิ่นจะเป็นคนขลาดเขลา แต่หาใช่จะคิดไม่ได้ว่าบุตรสาวของตนได้ลาจากโลกนี้ไปแล้ว

“ลูกข้า ฮึก หรานเอ๋อ ฮือๆ” สุดท้ายนางทำได้เพียงปิดหน้าร่ำไห้

หมิ่นหรานไม่รู้จะปลอบโยนอย่างไร จึงยืนอยู่ข้างกายอีกฝ่ายเงียบๆ

ผ่านไปเนิ่นนานพอดู เสียงสะอื้นถึงได้แผ่วเบาลง ไม่นานเสียงแหบแห้งของหญิงแซ่ซ่งถึงค่อยดังขึ้น “เจ้าเป็นปีศาจหรือ?”

“ไม่ใช่ ข้าคือฮองเฮาแห่งต้าหยวนที่พึ่งได้รับการสถาปนา” หมิ่นหรานตอบกลับไปเสียงเรียบ มาถึงขั้นนี้แล้ว ไม่มีอะไรให้ต้องปิดบัง

ซ่งเจียจิ่นหันขวับมามองด้วยสีหน้าตื่นตระหนก “จะ..เจ้า.. เจ้าว่า.. เจ้าเป็นใครนะ?”

หมิ่นหรานยังคงเอ่ยน้ำเสียงเยือกเย็น “ข้าคือฮองเฮาองค์ปัจจุบัน”

เกิดความเงียบขึ้นชั่วขณะ ในหัวของซ่งเจียจิ่นราวกับมีหยากไย่ขึ้นเต็มไปหมด เอาแต่จ้องมองหย่าโถวน้อยตรงหน้าด้วยสายตาทึ่มทื่อ แม้แต่คิดยังคิดไม่ออกว่าตนควรจะต้องกล่าวว่าอะไร

เซี่ยหมิ่นหรานเห็นอย่างนั้น จึงเป็นฝ่ายเปิดปากอธิบาย “ในคืนพิธีเฉลิมฉลองรับตำแหน่งของข้า วิญญาณของข้าหลุดออกจากร่างมาได้อย่างไรนั้น สุดที่จะรู้ มารู้สึกตัวอีกที ก็มาอยู่ในร่างนี้แล้ว”

นางไม่กล้าฟันธงว่าว่านหมิ่นหรานได้ตายจากไปหรือไม่ หรือว่าไปอยู่ในร่างของนาง จึงไม่อยากเอ่ยถึง ด้วยเกรงว่าจะทำให้หญิงแซ่ซ่งปวดใจไปมากกว่านี้ หากแต่ที่หมิ่นหรานไม่รู้ก็คือ เจียจิ่นปักใจเชื่อไปแล้วเต็มสิบส่วนว่าบุตรสาวของตนสิ้นแล้ว

วันนั้นหรานเอ๋อของนางถูกไม้กระบองฟาดเข้าที่ท้ายทอยอย่างแรง นางเห็นกับตาว่าร่างเล็กล้มทั้งยืน หากไม่ตายคงเป็นปาฏิหาริย์แล้ว คราแรกนางยังคิดว่ามีปาฏิหาริย์จริงๆ ที่บุตรสาวยังมีชีวิตอยู่ แต่ยามนี้นางกระจ่างแจ้งแล้ว ว่าปาฏิหาริย์ที่ว่าไม่ได้เกิดกับหรานเอ๋อของนาง

“ขะ..ข้าจะไปหาซื้อป้ายวิญญาณ กระดาษเงินกระดาษทอง ข้าวของสำหรับคนตาย” ซ่งเจียจิ่นเอ่ยราวกับคนจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว นางไม่ใช่คนฉลาด เรื่องที่นางคิดได้ในตอนนี้ จึงมีเพียงเรื่องนี้เท่านั้น

ทว่า เซี่ยหมิ่นหรานกลับไม่วางใจ นางเองก็เป็นมารดาคนหนึ่ง ย่อมถ่องแท้ถึงสภาพจิตใจของอีกฝ่าย ไหนเลยจะกล้าปล่อยให้หญิงแซ่ซ่งออกไปไหนมาไหนตามลำพัง คงไม่มีเรื่องใด ทำให้มนุษย์อยากตายได้เท่าเรื่องที่ต้องสูญเสียบุตรสาวไปอีกแล้ว

คิดแล้วหมิ่นหรานจึงกล่าว “ยามนี้ พวกเรายังไม่ทราบแน่ชัดว่าวิญญาณของบุตรสาวของท่านอยู่ที่ใด ท่านไม่ควรปล่อยให้ตนเองอ่อนแอ หรือหากว่าวิญญาณของนางไปเยือนแม่น้ำเหลืองแล้วจริงๆ ท่านยิ่งต้องเข้มแข็ง มิเช่นนั้น ใครจะเป็นคนเซ่นไหว้ดวงวิญญาณให้นางในวันชิงหมิง สามีท่านหรือ? หรือว่าคนเป็นปู่เป็นย่าที่ฆ่าหลานสาวตนเองกับมือ?”