#4

ตู้คังมีสีหน้าชะงักงัน ด้วยไม่คิดว่าจะถูกโต้แย้งออกมาตรงๆ เช่นนี้ ชั่วขณะหนึ่งจึงทำอันใดไม่ถูก ได้แต่ทำเสียงอึกๆ อักๆ ในลำคอ กลอกตาดำไปมาอย่างมีพิรุธ

หมิ่นหรานไม่รอให้คนผู้นี้ได้หาข้อแก้ตัว ก็กล่าวต่อไปว่า “ในเมื่อพวกท่านไม่คิดไต่สวนหาความจริง ข้าจะพิสูจน์ให้ท่านเห็นเอง” พูดแล้วนางก็ชี้นิ้วไปยังผ้าคลุมเกวียน “ทุกคนโปรดดูตราประทับที่ปักอยู่บนผ้าคลุมผืนนั้น นั่นไม่ใช่ตราประทับของสกุลเฉา หากไม่เชื่อ พวกท่านลองนำผ้าสองผืนมากางเทียบกันดู”

ชาวบ้านที่อยากรู้อยากเห็นไม่รอช้า รีบกรูกันเข้ามากางผ้าผืนที่ว่า จากนั้นหันมาขออนุญาตเถ้าแก่เฉาขอปลดผ้าจากเกวียนเล่มอื่นมากางเทียบกัน

เฉาลู่เซียนมองเห็นทางรอด ไหนเลยจะไม่คว้าเอาไว้ ไม่เพียงแต่อนุญาต ยังเป็นคนนำชาวบ้านไปปลดผ้าจากเกวียนทุกเล่มลงมากางพร้อมกัน

ผ้าคลุมสิบเอ็ดผืนถูกกางบนพื้นยาวเป็นทาง หมิ่นหรานค่อยๆ เยื้องย่างไปยังผ้าคลุมผืนแรก จากนั้นหมุนตัวกลับมาผายมือ “เชิญ ใต้เท้า มาพิสูจน์ดู”

รอให้นายกองตู้เดินมาหยุดยืนด้านข้างแล้ว หมิ่นหรานจึงชี้ไปยังผ้าทั้งสิบผืน พลางกล่าว “คำว่า เฉา บนผ้าคลุมสิบผืน ด้านบนมีอยู่สองขีด มาจากคำว่า เฉา ที่หมายถึงต้นหญ้า แซ่ เฉา เมื่อนำมารวมกับคำว่า ลู่เซียน แปลความหมายตรงตัว ว่าหญ้าแห่งเซียน” พูดแล้ว ปลายนิ้วเรียวก็เบนไปทางผ้าผืนที่สิบเอ็ด “ส่วนผ้าผืนนี้ ไม่มีขีด เป็นคำว่าเฉา ที่มาจาก เฉ่าจั่ว หมายถึงการ สร้างกระแส ท่านเห็นหรือไม่ใต้เท้า”

ผ้าสิบเอ็ดผืน เมื่อมาเทียบกันเช่นนี้ ทำให้มองเห็นความแตกต่างชัดเจน แม้ว่านายกองตู้ไม่อยากจะยอมรับ หากแต่ไม่อาจปฏิเสธด้วยเช่นกัน

“ยังมีอีก” หมิ่นหรานกล่าว พลางเดินนำทุกคนตรงไปยังเกวียนของเถ้าแก่เฉา รอให้นายกองตู้ และชาวบ้านเดินมาถึงแล้ว นางก็ชี้ไปที่ล้อเกวียน “ช่างไม้ที่ขึ้นชื่อเรื่องการทำเกวียนที่สุดคือช่างไม้จากหมู่บ้านสือ เกวียนแต่ละเล่มที่ถูกประกอบขึ้นที่นั่น จะถูกสลักตราประจำหมู่บ้านไว้ที่ล้อ ทุกท่าน เชิญดู”

ชาวบ้านใจกล้าคนหนึ่ง ก้มดูเป็นคนแรก ก่อนจะอุทานออกมาว่า “โอ้ มีจริงด้วย”

คนอื่นๆ รีบเข้าไปมุงดู ไม่เว้นแม้แต่เถ้าแก่เฉา ทั้งที่เขาเป็นคนสั่งทำเกวียนพวกนี้มาเองแท้ๆ แต่กลับไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อน

หมิ่นหรานปล่อยให้ทุกคนได้ดูล้อจนครบ ถึงได้เดินไปยังเกวียนเล่มที่ใช้ขนเกลือ “พวกท่านลองดูบนล้อเกวียนเล่มนี้บ้าง”

ไม่ถึงชั่วลมหายใจ เสียงตะโกนคำว่า ไม่มี ก็ดังก้องไปทั้งท้องถนน เฉาลู่เซียนยังอดไม่ได้ที่จะตะโกนร่วมไปกับคนอื่นด้วย พวกคนงานและคนคุ้มกันที่คุกเข่าอยู่ พากันลุกมามุงดูบ้าง

สถานการณ์กลับกลายเป็นพลิกผัน เกินกว่าที่มือปราบตัวเล็กๆ จะเอาอยู่

หมิ่นหรานไม่รอให้พวกเขาได้คิดหาทางเอาตัวรอด ก็เอ่ยเสียงเยียบเย็นว่า “ใต้เท้า ยังเหลืออีกหนึ่ง ที่ยังไม่ได้รับการพิสูจน์ และคนร้าย พึ่งจะวิ่งออกไปเมื่อครู่ ท่านยังไม่ไปตามจับตัวมาอีกหรือ!!”

มาถึงตอนนี้ ทุกคนพึ่งจะเห็นคนผู้หนึ่ง วิ่งหนีออกไปทางประตูเมือง ชาวบ้านผู้รักความยุติธรรมบางคน รีบวิ่งตามไป ก่อนที่มือปราบจะเคลื่อนไหวเสียอีก คนของเถ้าแก่เฉาก็เช่นกัน

บนร้านน้ำชาชั้นสอง ชายหนุ่มชุดขาวที่ยืนมองเหตุการณ์ผ่านม่านไม้ไผ่มาโดยตลอด พยักหน้าเล็กน้อย ชายอีกสองคนเบื้องหลัง เข้าใจความหมายในทันที หนึ่งในนั้นรีบหมุนตัวไปจัดการ

“ไปสืบมาว่าหย่าโถวน้อยนางนั้นเป็นใคร” ชายชุดขาวเอ่ยกับคนที่เหลือโดยไม่หันกลับมา

“พ่ะย่ะค่ะ” อีกคนรับคำ หมุนตัวตามออกไป

เทียนป่าอ๋องไม่คิดว่าเพียงแค่มานั่งจิบชาชมเมืองจะได้มาเจอเรื่องสนุกสนานเช่นนี้ มือปราบเบื้องล่างดูอย่างไรก็มาเพื่อใส่ร้ายป้ายสีคน หากไม่ได้ความเฉลียวฉลาดของเด็กคนนั้น วันนี้คงได้มีคนตายกันบ้าง คิดแล้ว นัยน์ตาสีอ่อนจางก็จับจ้องไปยังหย่าโถวน้อยเบื้องล่างไม่วางตา ราวกับว่าต้องการจะมองให้ทะลุไปถึงจิตวิญญาณของนาง ในหัวพลันบังเกิดความคิดประหลาดพิสดารขึ้นมาได้ประการหนึ่ง

เหตุการณ์ชุลมุนวุ่นวายเบื้องล่าง ค่อยๆ สงบลง หญิงแซ่ซ่งรีบเข้ามาเกาะแขนบุตรสาวด้วยความเป็นห่วง

เซี่ยหมิ่นหรานไม่ได้ให้ความสนใจอีกฝ่าย ยังคงมีท่าทีเฉยเมยไม่ต่างจากคราแรกที่ตื่นมาในร่างนี้

ครั้นเห็นใบหน้าเย็นชาของนาง หญิงแซ่ซ่งพลันชะงักงันไป ค่อยๆ เอามือออกด้วยใบหน้าเก้อกระดาก

ตั้งแต่ที่บุตรสาวฟื้นขึ้นมา ซ่งเจียจิ่นคิดมาตลอดว่าที่นางเย็นชาเช่นนี้ เพราะความจำเสื่อม แต่พอมาเห็นการกระทำวันนี้แล้ว นางชักจะเริ่มไม่แน่ใจ

ชาวบ้านที่วิ่งตามคนร้าย ทยอยกันกลับมา รวมทั้งกลุ่มของเฉาลู่เซียน เขาเดินเข้ามาหาสองแม่ลูก ก่อนจะส่ายหน้าสีหน้าไม่ดีนัก

หมิ่นหรานไม่ได้แปลกใจเท่าไหร่ นางเพียงพยักหน้ารับรู้ แผนการถูกวางมาอย่างดี ไหนเลยจะจับคนร้ายได้ง่ายดายปานนั้น ครานี้ คงได้แต่ปล่อยไปก่อน หากกลับร่างเดิมเมื่อใด ค่อยมาคิดบัญชี

เฉาลู่เซียนกล่าว “เคราะห์ร้ายครานี้ หากไม่ได้พวกเจ้าให้ความช่วยเหลือ ชีวิตข้าคงจบสิ้น ต้องขอบคุณพวกเจ้าสองแม่ลูกแล้ว”

ความรู้สึกราวกับว่าพึ่งถูกช่วยขึ้นมาจากขุมนรกเป็นอย่างไร เถ้าแก่เฉาย่อมกระจ่างแจ้งดีที่สุด เหตุการณ์เมื่อครู่ หากไม่ได้ความใจกล้า และความเฉลียวฉลาดของแม่หนูน้อยตรงหน้า เกรงว่าชีวิตเขาคงจบสิ้นอย่างแท้จริง บุญคุณใหญ่หลวงนี้ ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องตอบแทน